Maandag telefoontje gekregen van mijn broertje of ik wou meegaan naar de Waalse Pijl. Zulke vragen moet je aan mij niet teveel stellen en mijn antwoord was een volmondig ja. Gistermorgen om 8u30 stond ik vertrekkensklaar, warme jas, een beetje drank en wat snoepgoed en zelfs handschoenen in mijn rugzak gepropt. Anderhalf uurtje later stonden we aan de poorten van het voetbalstadion van het pas in 2de kampioen gespeelde Charleroi. Van alle drukte op de autowegen hadden we geen last gehad, zelfs de brug in Vilvoorde lag er in filenormen desolaat bij. Onze wagen geparkeerd en wij mengden ons, als echte kenners, onder het rondlopende publiek, om toch maar een glimp op te vangen van de helden van het stalen ros. Man, man, man je kon ze gewoon aanraken en de meesten zonder capsones (toch een ander sportmens dan die over het paard getilde voetballertjes). Oog in oog stond ik met de vedettes van het wielerpeloton, enkel Gilbert en Van den Broeck (een zeer norse jongen heb hem nog nooit zien lachen) zijn wat onbereikbaar. Sommige supporters gaan wel ver om een glimp of een handtekening te bemachtigen van deze fietsende stervelingen. Maar de meesten zijn zeer bereikbaar een foto, een handtekening, ja zelfs een praatje kan er best af. En dan die fietsjes waar deze heren mee rondtoeren, beauties zijn het gewoon en wij konden er naar kijken en ze zelfs aanraken. Aan mij is al dat fetisjisme niet besteed en vanop afstand heb ik het gadegeslagen. Een wondere wereld de wielrennerij. Na de start, in de regen, wij terug de wagen in en op weg naar Andenne waar we onze stop- en kijkplaatsen hadden uitgekozen. Onderweg aan belgisisme gedaan, een waals fritje met een vlaams pintje verorberd, was wel lekker. Een 500m van de Cote de Peu d Eau onze wagen neergezet en een halfuurtje later waren de renners in aantocht. Twee voorop, dan nog eentje en dan de ganse meute in een stevig tempo met de ganse Lotto-ploeg voorop (waarom begrijp ik niet met nog 84 km te rijden maar ja...). Ondertussen kennisgemaakt met één van de kinesisten van de BMC-ploeg, in het Engels, bleek dat deze heer een doodgewone Vlaming was. Belachelijk natuurlijk. Terug de wagen in voor een doorsteekje van 1,5km naar de Cote de Grogne. Zelfde verhaal 2, 1 en de ganse bende. Na de doortocht van de ganse karavaan, wat zijn al die chauffeurs gekken achter hun stuur, zij denken dat ze alleen op wereld zijn, de auto in en naar Andenne. Een Waalse kroeg opgezocht en de laatste 25 km op tv gevolgd. Met een duveltje en een trappistje wat moet een mens nog meer. Na de aankomst nog anderhalfuurtje in de wagen en rond 18u30 zet mijn broertje me aan de voordeur af. Ik heb echt genoten van dit wonderbaarlijk wieleravontuur, het is inderdaad een heel speciaal wereldje.
(een zeer norse jongen heb hem nog nooit zien lachen) zijn wat onbereikbaar. Sommige supporters gaan wel ver om een glimp of een handtekening te bemachtigen van deze fietsende stervelingen. Maar de meesten zijn zeer bereikbaar een foto, een handtekening, ja zelfs een praatje kan er best af. En dan die fietsjes waar deze heren mee rondtoeren, beauties zijn het gewoon en wij konden er naar kijken en ze zelfs aanraken. Aan mij is al dat fetisjisme niet besteed en vanop afstand heb ik het gadegeslagen. Een wondere wereld de wielrennerij. 
wij terug de wagen in en op weg naar Andenne waar we onze stop- en kijkplaatsen hadden uitgekozen. Onderweg aan belgisisme gedaan, een waals fritje met een vlaams pintje verorberd, was wel lekker.
onze wagen neergezet en een halfuurtje later waren de renners in aantocht. Twee voorop, dan nog eentje en dan de ganse meute in een stevig tempo met de ganse Lotto-ploeg voorop (waarom begrijp ik niet met nog 84 km te rijden maar ja...). Ondertussen kennisgemaakt met één van de kinesisten van de 
BMC-ploeg, in het Engels, bleek dat deze heer een doodgewone Vlaming was. Belachelijk natuurlijk. Terug de wagen in voor een doorsteekje van 1,5km naar de Cote de Grogne. Zelfde verhaal 2, 1 en de ganse bende. Na de doortocht van de ganse karavaan, wat zijn al die chauffeurs gekken achter hun stuur, zij denken dat ze alleen op wereld zijn, de auto in en naar Andenne. Een Waalse kroeg opgezocht en de laatste 25 km op tv gevolgd. Met een duveltje en een trappistje wat moet een mens nog meer.
