Voila, dat was het dan. Zondag is er een definitief einde gekomen aan alle Lierse  activiteiten in verenigingen waar ik mee samengewerkt heb.

Het sportieve luik van Lier 800 (http://www.lier800.be/pages/programma_opening_zondag.php)  was mijn laatste stuiptrekking dat uit mijn al te kleine hersenpan is ontsproten. Gedurende 15 jaar heb ik mijn uiterste best gedaan om mijn stad en zij die er wonen te pLezIERen.
Bij AC Lyra (http://www.aclyra.com/) heb ik, buiten het trainen en motiveren van een hele hoop lopende medemensen,  mijn gangen mogen gaan in het organiseren van enkele sportieve manifestatie. De bekendste zijn de “natuurlopen” die voor eeuwig en altijd mijn mooiste geesteskind zal blijven. Mijn jeugdinitiatief om kinderen de kans te geven om op woensdagnamiddag van verschillende sporten te proeven, met de ongelooflijke medewerking van onze meter Tia Hellebaut en onze peter Rik Ceulemans, was absoluut een 2de hoogtepunt. Spijtig genoeg na één seizoen moeten opbergen wegens te grote moeilijkheden met mijn gezondheid. Sportinitiatie geven na een dagje chemo is niet vol te houden.    

Ik heb mee aan de wieg gestaan bij de oprichting van de Lierse  “Fietsersbond”. En ondanks dat niet alle schepenen  ons welgezind waren hebben we toch gedeeltelijk bereikt waar we naartoe willen, nl. de fietser zijn plaats geven in het Lierse stadsbeeld. Sinds deze legislatuur mochten we zelfs deel uitmaken van de mobiliteitscommissie, waar het me opviel dat enkelen het voor het zeggen hadden en niet altijd even open stonden voor kritiek. Maar dat is misschien eigen aan de mensheid, ieder van ons heeft wel een deel van de waarheid in pacht.

12 jaar “sportraad” daar kijk ik met een ongelooflijke voldoening op terug. Een voorzitter en een sportfunctionaris die me steeds steunden als ik met een nieuw initiatief op de proppen kwam. En ja dat waren er wel wat. Het tot stand brengen van een dialoog tussen sportraad en stadsbestuur, alhoewel de meesten ons niet echt een warm hard toe droegen. Het installeren van onze beide “natuurlooppaden”, waar we de eersten in de provincie waren en onze schepen me verplichte een interview voor tv te geven. De sportbeurzen  om de 2 jaar die ondanks alle moeilijkheden toch tot een gekende, sportieve manifestatie uitgroeiden. Meewerken aan het bekend maken van onze eigenste sporters door de organisatie van de  “Nacht van de sport” . Door allerhande eigen initiatieven zeven maal op het podium gestaan als genomineerde voor de recreatieve sportprijs van onze stad (en 5-voudig winnaar). Als Liers bestuurslid terecht gekomen in de provinciale sportraad, maar dat is één van de weinige vergissingen die ik begaan heb. Deze raad wordt bestuurd door enkelingen en de rest mag zijn mond eens opendoen maar de belangrijke beslissingen zijn ondertussen al lang getroffen.

Eén persoonlijk minpuntje de persprijs van de stad die heb ik ondanks alles nooit in mijn handen gehad, maar dit is louter persoonlijk, een beetje arrogant egoïsme is me wel toegestaan.

Mijn ziekte (lymfeklierkanker) heeft me gemotiveerd om enkele initiatieven  in deze stad te verwezenlijken, om mensen dichter bij de zaak te betrekken en om er voor uit te komen dat dit geen ver-van-mijn-bedshow is maar iets waar vroeg of laat ieder van ons mee geconfronteerd wordt.

Onze jaarlijkse ontbijtjogging (dit jaar nog 152 eters) en mijn éénmalig project “Kunst tegen kanker” hebben me de maatschappij van een andere zijde laten zien. Ja er zijn nog vele mensen die fantastische goed bedoelingen hebben.  

En dan de politiek… . Nog nooit aan politiek gedaan en plots lijsttrekker  (bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen) worden van de Groene partij. Het werd een afknapper (niemand van Groen in de gemeenteraad) maar eentje waar ik met veel plezier op terugkijk. Dan voorzitter  geworden en getracht, en ik denk ook gelukt, om onze partij op de Lierse kaart te houden. Zeer frequent kwamen Lierenaars  met hun problemen bij mij terecht. En steeds heb ik de moeite gedaan om een oplossing te vinden. Tot men ons van bovenaf (in Brussel, hoeveel keren heb ik rond de tafel gezeten om tot een oplossing te komen???) verplichte samen te werken met mensen die ik eigenlijk niet echt kende en mij ook niet als Groen overkwamen. En het meest frappante was uiteindelijk toen ik ontslag nam hadden we plots een Groene schepen en was de samenwerking met Sp.a geregeld (iets waar ik persoonlijk grandioos tegen was, wel met mensen van Sp.a in alle vriendschap rond de tafel gezeten).  Ik moet eerlijk toegeven dat heeft me geraakt en dat is uiteindelijk ook de hoofd reden geworden waarom ik in mijn stad met AL mijn activiteiten gestopt ben.

Lier 800 was de kers op de taart, ik zal niemand meer in de weg lopen maar ik zal steeds kritisch blijven toekijken hoe het er in mijn stad aan toe gaat.

Dat er commentaar zal komen daar ben ik me terdege bewust  van maar enkel zij die het beter gedaan hebben mogen die leveren. Er zijn volgens mijn zeer bescheiden mening veel gemeenteraadsleden die minder voor onze stad gedaan hebben dan ik.

Ooit sprak een wat oudere man (die ik niet kende) me aan en zei Rony jij staat meer in de krant dan onze burgemeester en het is altijd met positief nieuws.

Voila daar heb ik het 15 jaar voor gedaan.  

Het waren 15 fantastische jaren en ik wens al mijn opvolgers veel succes en ik

BEDANK IEDEREEN WAAR IK GEDURENDE AL DEZE JAREN HEB MOGEN MEE SAMENWERKEN.

Val ik nu in het zogenaamde zwarte gat neen belange niet. In mijn, zoals bovenaan vermeld, al te kleine hersenpan zitten nog wel wat uit te werken ideeën. En ik ben ondertussen provinciaal voorzitter van GroenPlus (de 55-plussers) en ook daar heb ik al enkele succesvolle initiatieven achter de rug.

Met mijn eigen sportieve prestaties gaat het niet goed maar ik heb mijn hart verpand aan mijn “Lotgenoten Vlaanderen” en binnen enkele weken lopen we alweer van Parijs naar Rotterdam voor het goede doel.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Groetjes aan iedereen en een duveltje gaan drinken met mij is altijd mogelijk. 





Een interview uit 2008