Mijn stad bestaat 800 jaar en ging zijn laatste feestweekend in. Meer dan 20 000 bezoekers en inwoners hebben kennis gemaakt met feestmogelijkheden van dat kleine stadje aan de Nete. De naam “Lierke Plezierke” werd weer alle eer aangedaan.

Ik heb dit alles vernomen uit de krant want voor één keer had ik prioriteiten.

Het was “Roparunweekend”, het absolute verwenweekend van het jaar en dit wil ik, ondanks de festiviteiten in mijn stad waar ik gek op ben, voor geen geld ter wereld missen.

Met een beetje rare gevoelens (ik weet niet goed hoe het uit te drukken) ging ik er naartoe. De nieuwelingen in het team werden onmiddellijk in de Lotgenoten-familie opgenomen. Ik had niet anders verwacht want dat is elk jaar zo.

Iedereen was er klaar voor, dat was aan de gezichten en de lichaamstaal duidelijk te merken, maar was ik er klaar voor? Het antwoord viel tussen 20u en 20u30 zaterdagavond. Mijn eerste 2 km-tjes waren niet echt super, misschien te wijten aan het lange zittend en liggend wachten?
    
Het tempo was wel vlot, Martin vertelde me meer dan 11km/uur, maar het (loop)gevoel liet me in de steek. Mijn eerste sessie was niet echt om over naar huis te schrijven, ik liep wel maar daarmee was alles gezegd. Vorig jaar stelde zich ongeveer hetzelfde probleem en naarmate de sessies en de kilometers vorderden werd het alsmaar beter. Positief blijven, het kon enkel maar beteren.  

Rusten en we zien wel. Slapen deed ik bijna niet, maar dat is mijn gewoonte, maar eten. Datgene ik er in stak kwam er terug uit. De warmte, de stress (te weinig training!!!), de gezondheid alles te samen de oorzaak van dit ongemak? Gelukkig was drinken geen probleem, liters water, cola, sportdrank om het vochtgehalte op peil te houden.

Rond 6u zondagmorgen was het weer zover, de 2^de sessie moest onder de loopzooltjes gelegd worden. Nog steeds geen eten  in mijn lichaam maar de eerste loopjes vielen al bij al nog mee. Drinken was de boodschap, door mijn eigen dochter goed ingeprent, en dat lukte aardig. Langzamerhand echter voelde ik mezelf leeglopen. Je kan dit niet vasthouden maar het is zuiver een gevoel, de laatste restjes fut verdwenen als sneeuw voor de zon. Had ik er wel goed aangedaan om hier aan te beginnen? Natuurlijk, als ik één enkele verplichting heb tegenover mezelf is het dit wel. Tegenover anderen moet ik me steeds verantwoorden of dit wel gezond is, werken kan je niet maar wel roparunnen. Laat me eerlijk zijn ik verantwoord mezelf niet meer, iedereen die goesting heeft mag met me ruilen.

Het ritueel herhaalde zich, massage, slapen,drinken en eten (dat zich nog steeds niet met mijn persoontje wenste te vermengen). Klaar voor de 3^de sessie, zo dacht ik. Zonder de waard gerekend, na 2 maal mijn 2km-tjes te hebben afgemaald (???) was mijn vatje volledig leeg. Een auto zonder benzine zo voelde ik mezelf. Tussen Edingen en Zele werd mijn lopersgraf gegraven.      

Voor mij was de Roparun hier ten einde, de geest en het lichaam volledig leeg. En al trachten de anderen me op te beuren, het was al boter aan de galg. Hier zat ik dan een brokje ellende in een busje ergens onderweg. Wat moest ik daar nu mee? Toegeven dat alle gezondheidsperikelen die ik de laatste 8 maanden had ondergaan me voor altijd van het lopen zouden weghouden? Eens voor de spiegel gaan staan en me afvragen of dit wel goed is voor mezelf? Nutteloze vragen want ik heb (soms) een ongelooflijk slecht karakter. Een half uur op een boterham met kaas gekauwd, drinken dat het er langs mijn oren uitkwam om uiteindelijk een banaan naar binnen te murwen. Meer dan 3u heb ik er overgedaan eer iets in mij vertelde dat ik er terug moest aan beginnen. Onze leuze “Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd” indachtig, vertelde ik in het busje dat ik terug mijn kilometertjes wou afmalen. Vlotjes is iets anders maar het liep voorwaarts en doelbewust. De doortocht in Zele heb ik zelfs openminded meegemaakt.

Massage, slapen, drinken en trachten te eten, maar dat laatste behoorde niet tot de geplogenheden van het moment. Stabroek 4u `s morgens, uit het busje voor de eerste km-tjes, alles overgeven.  Ik heb nog alle reserves aangesproken en mijn loopjes plichtsbewust afgelegd, maar de laatste 80 km waar je moet fietsen en lopen heb ik wijselijk aan mezelf laten voorbijgaan. Enough is enough, mijn 1,93m waren volledig leeg, maar toch voldaan omdat ik er opnieuw aan begonnen was. Ik hoop en denk ook niet dat de anderen zich slecht voelden bij het feit dat ik het voor bekeken hield.

Half twee maandagmiddag bereikten de Lotgenoten de finish in Rotterdam, we did it again. Het enige team (van de 325) waar het merendeel van de deelnemers echt uit kankerpatiënten bestaat werd luidruchtig toegejuichd door een fantastisch Rotterdams publiek.
 

Emoties genoeg maar voor mij persoonlijk was dit een Roparun met een ietwat wrange nasmaak. Het zal allemaal wat moeten bezinken. Het zal wat tijd eisen om mezelf af te vragen waar ik hiermee naartoe moet. De wereld mag me veel afnemen maar lopen is een deel van mijn bestaan en dat afpakken laat me een heel klein beetje sterven. En daar ben ik nog lang niet aan toe.

De toekomst zal raad brengen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Mag ik me tegenover mijn mede-Lotgenoten ploegmaten verontschuldigen dat dit een zeer persoonlijk Roparunverslag is geworden, maar het luchtte op. En zoals hierboven al gezegd ik hoef me voor niets te verantwoorden.

Toch was het alweer een fantastische ervaring, nieuwe vrienden gemaakt, ondanks alles zeer veel plezier en leute gehad kortom het was er alweer eentje in je geheugen te prenten.

Dank aan jullie allen dat ik deel mocht uitmaken van dit fantastische team 239, Lotgenoten Vlaanderen.

Bekijk alles op www.roparun.nl  en geniet mee van de prestaties van de 325 deelnemende teams die niet enkel een sportieve prestatie hebben geleverd maar die er ook voor zorgen dat :

"Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".

02-06-2012 om 09:24 geschreven door Bruno

31-05-2012 om 14:49 geschreven door kris rogiers