Mijn blogje is meestal positief ingesteld, net als ikzelf trouwens(!!!), en ik heb er lang over nagedacht of ik onderstaande tekst wel zou verwoorden. Maar het moet mij even van de lever.

Sinds kort ben ik lid van de seniorenraad en vrijdag werd een item "stemmen in een woonzorgcentrum" behandeld. Het negativisme van de grote meerderheid in de groep, zelf senioren,kwam me zeer raar over en toen iemand antwoorde "ze kunnen toch altijd een volmacht geven" ging bij mij het licht even uit. Zijn mensen in een WZC niet meer bekwaam om zelf hun stem uit te brengen? Rare kronkels door rare "mensen"!!!

Maar waar ik het echt wil over hebben.

Ben zelf al jaren kankerpatiënt en het is nu nog, niet altijd even makkelijk om er over te praten. Ondertussen ken ik ook meerdere mensen die kanker hebben en het verbaasd me telkens weer hoe moeilijk ze het hebben om het aan de buitenwereld uit te leggen, kenbaar te maken of hoe je het wil formuleren. maar het omgekeerde is nog meer van toepassing. Je zogenaamde vrienden vermijden je, waarom? Ze durven je niet meer aanspreken, ze vermijden het zelfs om contact met je te nemen. Zaterdag was ik aandachtig toeschouwer op de natuurloop van AC Lyra en ik sprak met een paar mensen over een persoonlijke vriendin van mij, die sinds kort borstkanker heeft. Dat waren zeer, zeer korte gesprekken en ondanks hun vriendschap, denk ik toch, hadden ze nog geen contact gehad. Dit is een verhaal dat ik ondertussen al tientallen keren gehoord heb. Als je geconfronteerd wordt met iemand uit je vriendenkring lijkt het wel of die een besmettelijke ziekte heeft. Terwijl men juist op die momenten zijn vrienden nodig heeft. Na al die jaren hangt er nog steeds een "taboesfeer" rond deze ziekte, een ziekte waar niemand persoonlijk om gevraagd heeft.

Dit moest ik ondanks alle leuke ervaringen van de afgelopen week, toch even kwijt al was het maar voor mezelf.

Het wordt een drukke week, de volgende die er aan komt. Tekst en uitleg in een volgend artikel.

Geniet van elke minuut, van elk uur, van elke dag.