|
Morgen is het weer zover, Roparun (http://www.roparun.nl/) here we come. Mijn 7de deelname waarvan 4 als loper, nu mijn 2de als begeleider en 1 als teamleader.
Zes jaar geleden begon een boeiend avontuur dat waarschijnlijk stilaan op zijn einde loopt. Volgend jaar word ik 60 en ik heb me voorgenomen om stilletjes een aantal boeken te sluiten, maar dat is een zorg voor later. "We lossen het probleem op als het zich voordoet".
Elk jaar heb ik een klein verhaaltje op mijn blog geschreven om een beetje de sfeer weer te geven. Zij die deze regeltjes hebben gemist ziehier een bloemlezing.
13/05/2008
Eigenlijk was ik zinnens om mijn verhaal te brengen. Hoe heb ik de Roparun beleefd? Wat heb ik beleefd? Waarom doe ik dit? Hoe hard heb ik gelopen? Allemaal vragen waarop de antwoorden ook met ik beginnen. Maar dit was geen ik-belevenis hier overheerste het wij-gevoel.
 De één zou niet zonder de ander kunnen en natuurlijk zijn er die enkelingen die de kar getrokken hebben, zonder hen zou er geen Roparun 2008 geweest zijn met dit dubbel elftal waarvan de meesten elkaar nog nooit gezien hadden. Maar hier heb ik even geleerd dat er nog zoiets bestaat als groepsgeest, samen voor hetzelfde doel door hetzelfde vuur gaan. Hier is geen onderhuidse hypocresie (zoals op mijn werkplaats) geen jaloezie tegenover elkaar. We weten met zijn allen perfect waarvan we komen, maar wat we nog niet wisten : hoever kunnen we gaan?  Laat het ons over het antwoord niet discussiëren, tamelijk ver als je't mij vraagt. Sommigen (of moet ik zeggen allen) hebben zich overtroffen, zij wisten hoegenaamd niet dat ze tot zulke prestaties in staat waren. Dit zal voor sommigen een nieuwe overwinning zijn op weg naar een nog bijzonder gevarieerd leven. Na de Roparun heb ik zoveel prachtige woorden ontvangen dat mijn getokkel op mijn PC nu ophoudt en ik iedereen wil laten meegenieten (namen heb ik bewust achterwege gelaten, zij die deze woorden uitgesproken hebben blijf ik voor eeuwig dankbaar)
02/06/2009
“Als lange-afstandsloper (in een vorig leven) voel ik
me aangetrokken door wedstrijden die het uiterste
in een mens vragen. Als kankerpatiënt voel ik me
betrokken bij organisaties die geld inzamelen die tot doel
(in dit geval Kom op tegen kanker) hebben een bijdrage
te leveren om deze ziekte te helpen bestrijden.
In onze moderne samenleving zijn steeds meer mensen
slachtoffer van deze ziekte, welke de redenen hiervan
ook mogen zijn.”
Vermoeid maar voldaan, bereikten we gisteren om 16u de Coolsingel in Rotterdam. Een tochtje van 520 km van Parijs naar Rotterdam, zat er op, in vier verschillende verplaatsingsmiddelen. 1000 km met de mobilhome (verplaatsen en slapen!!!), 200 km in het busje, 80 km gefietst en 65 km gelopen. 25 Mensen dag en nacht in de weer om het ieder naar zijn zin te maken. Om vooral de lopers te bemoederen, catering, chauffeurs, fietsers, begeleiders niets was hen teveel. BEDANKT!!!
En "special personal" BEDANKT aan Heidi, Inge en Kris, kine's 24u op 24 beschikbaar. Zij hebben mijn beentjes toegelaten om het einde te halen, ondanks alles.
Net als vorig jaar was het drukkend warm, 's nachts was de temperatuur draaglijker. Liters vloeistof zijn er naar binnen gewerkt, eten was voor mezelf iets minder (ben 4 kg afgevallen) en slapen was helemaal niet aan de orde.
Zaterdagnamiddag 16u05 zijn we gestart en eens Parijs voorbij was het genieten van het mooie Franse landschap. Na ongeveer 60 km werden we afgelost door onze 2de groep (4 lopers). En zo ging het telkens opnieuw, ongeveer 5u lopen en dan 5u rust. Tot de laatste 35 km die we met zijn achten (1 loper en 7 lopers op de fiets) gezamenlijk aflegden.
In Zele, dat oranje zag, was het één groot feest. Kris mocht, als plaatselijke BV samen met de schepen van sport, met de tandem door Zele rijden en daarna mocht hij nog een intervieuwtje geven op de radio. Spijtig genoeg is het hem naar het hoofd gestegen want hij begon te raaskallen over "fans" of zoiets. Verrassing want aan de tunnel stond mijn goede vriend Dirk me op te wachten om een eindje mee te fietsen. In Antwerpen waren er, ondanks het vroege uur (6u), toch nog die-harders om ons aan te moedigen. En dan richting Nederland waar het feest pas echt goed begon. Elke stad of dorp is er Roparungek. Ik kan je verzekeren dat je kippevel krijgt bij de aanmoedigingen die al deze mensen in petto hebben.
En dan uiteindelijk de finish op de Coolsingel. Duizenden toeschouwers loodsen je door de laatste km, de vermoeidheid valt voor eventjes weer helemaal weg.
Na een verdient nederlands pintje en een ritje tot Mechelen zat onze Roparun 2009 er op.
Voor mij was het definitief de laatste keer als loper, maar volgend jaar keer ik weer met een eigen team voor de Roparun 2010.
http://picasaweb.google.com/ronyvanoosterwyck/Roparun2009#slideshow/5342656085309821730
(hier vindt je enige sfeerfoto's vooral bij aankomst, de rest wordt later aangevuld)
26/05/2010
Als teamleader met een bende Lierenaars de Roparun in. Ik had persoonlijk voor alle financies gezorgd (Kunst tegen Kanker, Ontbijtjogging, cheque van Ronde Tafel ongeveer 13 000 euro)
Het heeft wat voeten in de aarde gehad maar eindelijk hier volgt een kort relaas van een fantastisch Roparun avontuur. Teveel woorden ga ik er niet aan vuil maken want beelden zeggen altijd meer.
Voor team 1 (de helft van de bende) was het samenkomst geblazen om 20u op de, volgens Patrick Dilles, "heilige grond" (de parking van de Lierse) en dan op weg naar Parijs. Onze start is voorzien om 5u30, er zou nog 1 team achter ons vertrekken. 520km verder ligt Rotterdam de aankomstplaats. Om 10u zondagmorgen vervoegde team 2 (de andere helft van de bende) ons in Lassigny, onze eerste aflossingsplaats.
 Een wegvergissing had het team wat tijd gekost maar alles verliep redelijk volgens schema.  Om de 100km werd er van team gewisseld tot aan de  St. Annatunnel in Antwerpen (km 400). Nog 2 korte aflossingen (Wilhelmina kazerne en Bergen op Zoom) en dan klaar voor 2 maal 40km fietsen en lopen. Rond 15u maandagnamiddag arriveerde het ganse team, moe maar voldaan, op Coolsingel in Rotterdam. 
Mag ik iedereen van loper tot begeleider bedanken voor een fantastische Roparun 2010.
Bedankt Femke, Sara, Wim, Tim, Bruno, Erik, Tom, Annie, Wim, Armand, Hilde, Paul, Dirk, Patrick, Luc, Sus, Paul, Jean, Patrick, Geert en Paul.
www.lierinbeeld.com (bedankt Marcel en Kris)
artikels in GVA (Chris Van Rompaey) en Het Laatste Nieuws (Bertje Warson)
foto´s : http://picasaweb.google.com/ronyvanoosterwyck/Roparun2010#slideshow/5475636250192051026
http://www.facebook.com/#!/album.php?aid=26025&id=100000123196276&ref=mf (Femke)
16/06/2011
|
Roparun 2011 of ... |
… de “tango van het bl… kontje”.
Met zeer gemengde gevoelens zaterdagmorgen om 6u30 op weg naar Mechelen, waar we met zijn allen samenkwamen om naar Parijs te vertrekken, blijdschap om mijn vrienden die ik vorig jaar (met eigen team aan de start) toch een “beetje” gemist heb, spanning omdat ik er echt niet klaar voor was, sportief gezien. Teveel ups en downs doorkruisen mijn sportieve prestaties om er enige lijn in te brengen, vermoeidheid, pijntjes en kwaaltjes, soms zelfs het mentale (heeft het nog wel zin). Dus met zeer, zeer weinig trainingsarbeid stond ik in Parijs klaar om er een “lap” op te geven.
De sfeer zat er al onmiddellijk goed in en de nieuwelingen werden met open armen ontvangen. Ik zou zelfs durven zeggen Roparunnen doe je niet met vrienden, je bent drie dagen “familie”. In het busje werd er al stevig gelachen, waar zou ik me druk over maken. In Parijs nog een spaghettitje verorberd en om 15u38 stond onze chef d´equipe, Winy, klaar om de eerste km´tjes voor zijn rekening te nemen. Wetende dat hij 9 maanden geleden niet eens wist dat hij hier aan de start zou staan, voor hem en hem alleen doe ik meer dan mijn petje af. Vermits ik in het eerste team zat was het na 9km mijn beurt om mijn eerste Roparunstapjes te wagen, behoedzaam maar met een stevig tredje. Te vlug, nog te vlug, volgende beurt toch maar een tandje minder schakelen, maar je zit zo in de flow van het gebeuren dat van dat minderen niets in huis komt. Na dik 5u zat onze eerste shift er op en was het wassen, eten, massage (heerlijk meisjes voor dit drie-daagse welnessfestijn) en trachten te slapen. Met de nadruk op “trachten”.
Slapen was er niet bij, maar rusten is ook belangrijk, en we stonden klaar om er nachtwerk van te maken. En te genieten van de opkomende zon. Chauffeur en begeleider check, klaar,
massagiste check, klaar, fietsers check, klaar en lopers check, klaar. Het ging verduiveld goed vooruit, maar zou ik dit tempo kunnen blijven volhouden? Links en rechts deed het bij sommigen al wat pijn, maar geen gezeur vooruit met de geit. Na onze loopkilometertjes werden we door de catering verwend met een stevige maaltijd en na een stevige beurt (massage wel te verstaan, blijkbaar zaten mijn testikels in mijn kuiten, begrijpe wie begrijpe kan en het zijn ook niet mijn woorden!!!).
Na een hotsende en botsende verplaatsing was het al ons derde optreden, maar ver van het beste. Nu heb ik zoveel ervaring met dit soort toestanden maar toch laat ik me overhalen om een heerlijke kom pompoensoep te nuttigen. Man, man, man heb ik me dat beklaagd. Zuuroprispingen, gevoel van overgeven (ja overgeven en niet overgave), mijn benen die blokkeerden (of was dit al te wijten aan het te strakke tempo van voorheen?) kortom aan deze shift houd ik geen al te prettige herinneringen over. Alles hebben we geprobeerd, water met gas (boertjes laten ja) cola zonder gas, banaantjes eten (blowin in the wind ja), aquarius, niets hielp en dan duren 2 km´tjes lang hoor. Toch was op het einde van onze shift het ergste leed geleden, al had ik niet direkt een hongerig gevoel. Maar de spaghetti van ons Annickske (is die nu niet wat bijgekomen???) deed wonderen. Toch nog eventjes de mobilhome in en toch wat gedut, voor het eerst in mijn sportieve carriere moet ik als allerlaatste klaar (nee niet gekomen) geweest zijn om nieuwe start te nemen.
Zele here we come. Volk, volk en nog eens volk, aanmoedigingen, applaus, high-fives, Zele op zijn best en in de ban van de strip. En wij op (de nachtelijke) weg naar Stabroek. De soep was uit mijn maag (nooit eet ik dit nog voor het lopen) en de beentjes waren terug optimaal, ze draaiden soepel hun kilometertjes, stijfden wel een beetje op tijdens de periodes in het busje maar geen geklaag alles in optima forma. In Stabroek (het was ondertussen 4u in de morgen) stond het spek-met-eieren-ontbijt klaar
(met dank aan de nonkel en tante van Arielle, heb de tante mijn roos gegeven na de aankomst in Rotterdam), samen met de flikken (van …) onder de douche en opnieuw opweg naar het volgende en laatste wisselpunt.
Eten zat er niet veel in maar drinken des te meer, rusten blijft nog steeds belangrijk,
slapen is er al lang niet meer bij. De laatste 45 km worden al lopen-fietsend afgelegd. Ik zie er stevig tegen op, van lopen naar fietsen vind ik niet erg maar het omgekeerde doet mijn benen lijken op engelse pudding (zo van die die blijft natrillen). Ik zou 20km de zaak van naderbij bekijken en dan beslissen of ik de laatste 25 km mee op pad bleef. Maar het bleef maar wonderwel goed gaan met mijn beentjes en ik kon zelfs af en toe (vooral als er strakke kontjes voor mij liepen) nog een (s)tandje bijsteken. Het slechte weer was wel de grote spelbreker van de apotheose in Rotterdam waar het ganse team ons stond op te wachten. En dan met zijn allen onder de boog van de aankomst, met maar liefst 5 tv-cameraploegen in de buurt, waar we met zijn allen even niet meer tot deze wereld behoren en waar woorden tekortschieten om uit te drukken wat er door je heen gaat.
Het is ons weer eens gelukt, dat waar je als team een heel jaar naar toe leeft. Bedankt aan iedereen die op welke manier ook (in een goedlopende ketting kan geen enkele schakel ontbreken) zijn steentje heeft bijgedragen om van deze Roparuneditie een schitterend “familie”feest te maken.
En ik ben ongelooflijk blij en fier om hier deel te mogen van uitmaken. De amusementswaarde (lachen, gek doen, de pineut zijn, lopen) was zeer hoog en hopelijk telt voor jullie hetzelfde.
Foto´s :
https://picasaweb.google.com/ronyvanoosterwyck/Roparun2011?authkey=Gv1sRgCOyqwpTixb23twE#slideshow/5618876253241958242
https://picasaweb.google.com/stevenduja/Roparun2011
https://picasaweb.google.com/104975403615660979835/2011Roparun?authkey=Gv1sRgCJOzuN-s1pTkQw&feat=directlinkhttps://picasaweb.google.com/roparun239/Roparun2011?authkey=Gv1sRgCMfg5rzSjrDe2QE&feat=directlink
tv-beelden :
http://www.rtl.nl/xl/#/u/788f40c1-b2ae-30ad-95db-1fc4dbb9ee09/
Leer Roparun kennen. [HQ]
http://hosting.dutchview.nl/roparun2011/index.php?ID=36
|
31/05/2012
Het was “Roparunweekend”, het absolute verwenweekend van het jaar en dit wil ik, ondanks de festiviteiten in mijn stad waar ik gek op ben, voor geen geld ter wereld missen.
Met een beetje rare gevoelens (ik weet niet goed hoe het uit te drukken) ging ik er naartoe. De nieuwelingen in het team werden onmiddellijk in de Lotgenoten-familie opgenomen. Ik had niet anders verwacht want dat is elk jaar zo.
Iedereen was er klaar voor, dat was aan de gezichten en de lichaamstaal duidelijk te merken, maar was ik er klaar voor? Het antwoord viel tussen 20u en 20u30 zaterdagavond. Mijn eerste 2 km-tjes waren niet echt super, misschien te wijten aan het lange zittend en liggend wachten?
Het tempo was wel vlot, Martin vertelde me meer dan 11km/uur, maar het (loop)gevoel liet me in de steek. Mijn eerste sessie was niet echt om over naar huis te schrijven, ik liep wel maar daarmee was alles gezegd. Vorig jaar stelde zich ongeveer hetzelfde probleem en naarmate de sessies en de kilometers vorderden werd het alsmaar beter. Positief blijven, het kon enkel maar beteren.
Rusten en we zien wel. Slapen deed ik bijna niet, maar dat is mijn gewoonte, maar eten. Datgene ik er in stak kwam er terug uit. De warmte, de stress (te weinig training!!!), de gezondheid alles te samen de oorzaak van dit ongemak? Gelukkig was drinken geen probleem, liters water, cola, sportdrank om het vochtgehalte op peil te houden.
Rond 6u zondagmorgen was het weer zover, de 2de sessie moest onder de loopzooltjes gelegd worden. Nog steeds geen eten in mijn lichaam maar de eerste loopjes vielen al bij al nog mee. Drinken was de boodschap, door mijn eigen dochter goed ingeprent, en dat lukte aardig. Langzamerhand echter voelde ik mezelf leeglopen. Je kan dit niet vasthouden maar het is zuiver een gevoel, de laatste restjes fut verdwenen als sneeuw voor de zon. Had ik er wel goed aangedaan om hier aan te beginnen? Natuurlijk, als ik één enkele verplichting heb tegenover mezelf is het dit wel. Tegenover anderen moet ik me steeds verantwoorden of dit wel gezond is, werken kan je niet maar wel roparunnen. Laat me eerlijk zijn ik verantwoord mezelf niet meer, iedereen die goesting heeft mag met me ruilen.
Het ritueel herhaalde zich, massage, slapen,drinken en eten (dat zich nog steeds niet met mijn persoontje wenste te vermengen). Klaar voor de 3de sessie, zo dacht ik. Zonder de waard gerekend, na 2 maal mijn 2km-tjes te hebben afgemaald (???) was mijn vatje volledig leeg. Een auto zonder benzine zo voelde ik mezelf. Tussen Edingen en Zele werd mijn lopersgraf gegraven.
Voor mij was de Roparun hier ten einde, de geest en het lichaam volledig leeg. En al trachten de anderen me op te beuren, het was al boter aan de galg. Hier zat ik dan een brokje ellende in een busje ergens onderweg. Wat moest ik daar nu mee? Toegeven dat alle gezondheidsperikelen die ik de laatste 8 maanden had ondergaan me voor altijd van het lopen zouden weghouden? Eens voor de spiegel gaan staan en me afvragen of dit wel goed is voor mezelf? Nutteloze vragen want ik heb (soms) een ongelooflijk slecht karakter. Een half uur op een boterham met kaas gekauwd, drinken dat het er langs mijn oren uitkwam om uiteindelijk een banaan naar binnen te murwen. Meer dan 3u heb ik er overgedaan eer iets in mij vertelde dat ik er terug moest aan beginnen. Onze leuze “Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd” indachtig, vertelde ik in het busje dat ik terug mijn kilometertjes wou afmalen. Vlotjes is iets anders maar het liep voorwaarts en doelbewust. De doortocht in Zele heb ik zelfs openminded meegemaakt.
Massage, slapen, drinken en trachten te eten, maar dat laatste behoorde niet tot de geplogenheden van het moment. Stabroek 4u `s morgens, uit het busje voor de eerste km-tjes, alles overgeven. Ik heb nog alle reserves aangesproken en mijn loopjes plichtsbewust afgelegd, maar de laatste 80 km waar je moet fietsen en lopen heb ik wijselijk aan mezelf laten voorbijgaan. Enough is enough, mijn 1,93m waren volledig leeg, maar toch voldaan omdat ik er opnieuw aan begonnen was. Ik hoop en denk ook niet dat de anderen zich slecht voelden bij het feit dat ik het voor bekeken hield.
Half twee maandagmiddag bereikten de Lotgenoten de finish in Rotterdam, we did it again. Het enige team (van de 325) waar het merendeel van de deelnemers echt uit kankerpatiënten bestaat werd luidruchtig toegejuichd door een fantastisch Rotterdams publiek.
Emoties genoeg maar voor mij persoonlijk was dit een Roparun met een ietwat wrange nasmaak. Het zal allemaal wat moeten bezinken. Het zal wat tijd eisen om mezelf af te vragen waar ik hiermee naartoe moet. De wereld mag me veel afnemen maar lopen is een deel van mijn bestaan en dat afpakken laat me een heel klein beetje sterven. En daar ben ik nog lang niet aan toe.
De toekomst zal raad brengen.
Mag ik me tegenover mijn mede-Lotgenoten ploegmaten verontschuldigen dat dit een zeer persoonlijk Roparunverslag is geworden, maar het luchtte op. En zoals hierboven al gezegd ik hoef me voor niets te verantwoorden.
Toch was het alweer een fantastische ervaring, nieuwe vrienden gemaakt, ondanks alles zeer veel plezier en leute gehad kortom het was er alweer eentje in je geheugen te prenten.
Dank aan jullie allen dat ik deel mocht uitmaken van dit fantastische team 239, Lotgenoten Vlaanderen.
Bekijk alles op www.roparun.nl en geniet mee van de prestaties van de 325 deelnemende teams die niet enkel een sportieve prestatie hebben geleverd maar die er ook voor zorgen dat :
"Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".
foto`s : https://picasaweb.google.com/108550527885156830577/Roparun2012#slideshow/5748018989103240610
23/05/2013
Mijn 6de Roparun, mijn eerste als niet-loper in het Lotgenoten team. Gelukkig had ik in de Ronde van België (zie vorige week) de nodige ervaring opgedaan als bijrijder en roadbooklezer en met een chauffeur als Bob was alles aanwezig om de juiste weg van Parijs naar Rotterdam te vinden.
Na een korte kennismaking in Mechelen (vertrekplaats van het ganse team) hadden we in Parijs wat meer tijd om, vooral met de nieuwelingen en dat waren er wel wat, een praatje te doen. Het nadeel van de Roparun is dat je gecocoond blijft in je eigen team, de anderen zie je nooit.
14u33 startuur van het team 239, Lotgenoten Vlaanderen. 
Voor ongeveer 48u leef je samen met vrienden (allez dat denk ik toch) om het beste van jezelf te geven. Niemand wil onderdoen voor de anderen en ja dat gaat soms ten koste van. Voor het eerst werden we geconfronteerd met ongelukjes. Cathy brak haar enkel, Yvan stopte om bij zijn vrouwtje te zijn (begrijpbaar), Hans liep zichzelf wat in de prak. Een totale teamomschakeling was nodig. Maar de drive en de spirit was nooit weg. Ik heb genoten van een fantastisch team waarvoor allen hartelijk dank. Ik heb me geweldig geamuseerd in een busje vol enthousiastelingen. Ik heb genoten van de uitzichten en niet alleen landschappen maar ook van decolletés met walkie-talkies in. De sfeer was optimaal, daar heb ik getracht mijn steentje bij te dragen, en de rest kwam als vanzelf. We bereikten Rotterdam voor we het zelf goed beseften.
We did it again.
Toch één minpuntje, ik heb mijn maatje (mijn 30ste vriend) wel gemist. Maar hopelijk (als ik nog mee mag) is hij er volgend jaar terug bij.
Mijn oprechte dank gaat uit naar het ganse team 239, maar toch een extraatje voor Josiane en Martin, die de aartsmoeilijke taak hadden om ons opperhoofd Winy te vervangen. Ik weet het hij is "onvervangbaar" en wij hebben hem ongelooflijk gemist. Maar hopelijk is ook hij volgend jaar terug van de partij.
Op weg naar mijn, hopelijk, 7de Roparun, 10 runs halen lijkt me een haalbaar objectief.
|
