Mensen zijn gewoontedieren, het is nog maar eens bewezen en eigenlijk ben ik daar wel blij om. Mijn blogje verschijnt een dagje later dan normaal en toch zijn er vele lezers die gisteren een kijkje zijn gaan nemen. Ik bedank jullie om wekelijks de moeite te doen om dit bescheiden blogje te lezen. 

Deze week stond alles, niet overdrijven maar toch veel, in het van dochter en kleinkinderen. Sinds donderdag, tot gisteren, zijn ze hier op bezoek geweest. Het was superleuk maar wel vermoeiend. Het heeft allemaal zijn consequenties. De wasmachines staat constant aan, onze afvalberg verdrievoudigd, de chaos in huis maar dat neem je er met veel liefde bij. Die gasten maken je leven op een andere manier boeiender dan dat het al is. Heb ik een boeiend leven?

Dinsdag naar de vergadering in Brussel voor de eerste grote besprekingen van ons eigen GroenPlus-congres. Voor mij begon alles met meer dan een uur vertraging, wegen de problemen die de NMNS dagelijks veroorzaakt. Een uur op de trein gezeten zonder een meter te verplaatsen, zo kan het natuurlijk lang duren eer je op je bestemming bent. Zeer constructieve vergadering met zeer gemotiveerde mensen o.l.v. onze zeer gewaardeerde oud-kolonel die net niet op militaristische wijze de touwtjes in handen houd. Dit is maar een grapje hoor hij is supergedreven om er het beste van te maken.

Ons laatste optreden in CC De Mol was er eentje om in te kaderen. Lukas van den Eynde nodigt uit ... en wie? Connie Neefs kwam een lied van haar broer zingen en zingen kan ze nog. Barbara Dex, ik moet toegeven zij is een schitterende madam, kan niet alleen mooi zingen maar heeft ook nog eens een prachtig lijf. Of mag ik dat als 60-jarige niet meer zeggen? Inleider en middenstuk-vol-zanger was Hugo Mathijssen, hij verving een Nederlands duo, maar ik vond dat helemaal niet erg. Hij is tekstueel één van de meest sublieme mensen in Vlaanderen. Hoofdact was Jan De Wilde en hij was helemaal zichzelf en ik, ik ben superfan. Dit alles met dank aan Lukas, die zelf met plezier zijn liedjes meezong.

Zondagnamiddag naar een pensioenfeestje. Dat heb je als je zelf ook op een gezegende leeftijd komt. Eerst kwamen de trouwfeesten, dan de babyborrels, dan de vieringen van 50-jarig bestaan en nu komen de pensioenfeestjes er aan. Rest ons nog één feest zeker? Het was superleuk, plezante mensen en superlekker eten. Bedankt Jutta en Wim.

En voor de rest gaan wandelen met de kids, af en toe iets gaan drinken en thuis superveel spelen en met de kleinste op schoot zitten. Dat zijn de momenten die jezelf terug jong maken.

Nog één ding wil ik kwijt. Mijn vrouwtje en ik hebben zaterdag even zot gedaan. terwijl mijn kleinzoon op de molen zat heb ik om 11u30 met haar een dansje geplaceerd op de Zimmerplein en de mensen bleven staan kijken. Dat zijn dingen die moeten kunnen en de verzuring in onze maatschappij blijvend doorbreken.

Het is wel een lange tekst geworden, niet? Dus hou ik er mee op. Blijf genieten en deze week staat alles in het teken van de Midzomernachtrun, mijn allerlaatste organisatie. Als je niet ingeschreven bent om mee te lopen kom dan zeker een hapje eten en een drankje degusteren.