Tot op heden merken wij hier niets van de toestanden die waarschijnlijk in Parijs van kracht zijn. Vanmiddag gesproken met een groep (+50 pers.) gepensioneerden en zelfs zij begrepen niet wat er in Belgïe aan de hand is. Laten we er van uit gaan dat dit allemaal noodzakelijke ingrepen zijn maar hoelang ga je dit toepassen? Kan het zijn dat men pas binnen enkele weken, maanden een nieuwe aanslag beraamt of helemaal geen nieuwe aanslag. Ik begrijp het allemaal niet. Ons superbang maken voor de rest van ons leven kan toch niet de bedoeling zijn. Misschien ben ik hier voor sommigen mijn boekje te buiten gegaan maar het moest even van mijn lever.

We zijn natuurlijk weer gaan wandelen en vandaag was een superdag, toch voor mezelf. Een habitat waar ik me thuisvoel. Veel bergop en bergaf, veel slijk, een zonnetje dat volhield en uiteindelijk overwon en suparaangenaam gezelschap.

Vertrokken in Verberie (waar we gisteren halthielden) en dan via Robertval, waar de tweede groep aanpikte naar Senlis, ons eindstation. 20km waarvan 12 door een fantastisch bos, maar slijk was er wel. Alles stukgereden door grote machines die in het bos aan het werken waren. Van de l'Oise  naar Mont Pattogne, een zeer geaccidenteerd parcours.

's Middags weer heerlijk Dirk-soep gegeten en donkere boterhammetjes met brie. Het namiddaggedeelte hebben Luc en ik ingekort en we zijn tout droit naar Senlis gestapt. We kwamen uit op een soort autobaan maar we hebben dat netjes opgelost en na nog een halfuurtje stappen bereikten we, te voet, ons hotel.

Iedereen is nu een pintje gaan drinken maar ik heb een heerlijk douchke genomen, mij wat geschoren en nu lig ik wat uit te rusten op mijn bedje (en dat mag je letterlijk nemen, altijd veel te klein).

Tot morgen geniet van je avondlijke avonturen en wij gaan straks nog een hapje eten en dan naar bed. Ach ja nog een kleine anekdote, deze nacht ben ik uit mijn bedje (???) gevallen.  

Rob kan echt niets alleen!!!

Menhir de Rhuis

Fons blijft de mensen milieubewust bekeren tot in Parijs