Eindelijk nog eens een schrijfsel. Ik heb getracht om elke wandeldag een artikeltje te schrijven over onze gebeurtenissen. Maar daar is nooit een einde aan gebreid. Waarom? Ik weet het eigenlijk zelf niet goed. De laatste dagen in Parijs hebben mij wat overmand en ik weet nog steeds geen antwoord op de vraag wat nu het nut was van onze tocht. 

Van bij de start was ik overtuigd dat ik iets moest doen om mijn dochter en kleinkinderen een "nette" wereld aan te bieden, ondanks dat mijn gezondheid en vermoeidheid er zouden onder lijden. Toen kwamen de aanslagen in Parijs en verdween dit doel al deels op de 2de plaats. Wanneer ook nog alle manifestaties werden afgeschaft bleef er van het "doel" niet veel of niets meer over. En het 'toevallige' bezoek aan de plaatsen van onheil (is dit wel juist uitgedrukt) heeft bovenstaande vraag zeker niet helpen oplossen.  

De "vraag" heb ik voor mezelf nog steeds niet kunnen beantwoorden. Maar ik heb deze tocht wel een plaats kunnen geven in mijn levensvisie. En ik ben blij dat ik het, zij deels, heb meegemaakt. Het was voor mezelf een erg leerrijke ervaring. Heb een aantal mensen wat van naderbij leren kennen en heb ook voor mezelf geleerd dat ik eigenlijke niets maar dan ook niets weet. Ja over sport en wat aanverwanten kan ik mijn mannetjes staan maar over de echte problemen en hoe ze (misschien) op te lossen daar moet ik grandioos voor passen. Misschien ben ik ook niet zo gedreven als anderen.

Vandaag organiseer ik in Chapo in Berchem een Praat-café over het klimaat en misschien vallen daar welantwoorden uit de lucht die bij mezelf aansluiten.

Geniet nog van jullie volgende dagen en hopelijk komt er terug wat regelmaat in mijn schrijfsels.