Het is weer eens wat anders. Om 6u gewekt worden door een constant blaffende hond, waarom weet ik niet, het is eens iets anders. En blijkbaar weet hij nog steeds niet van ophouden. 

Sinds donderdagmorgen zijn we inwoner van Mol geworden, zij het nu nog tijdelijk. De eerste weekdagen liepen voor mezelf niet zoals ik ze me had voorgesteld. Nadat ik me de vorige weken (super)goed had gevoeld en dat ook aan iedereen had verkondigd heeft de miserie (nou ja een te groot woord!!!) weer toegeslagen. Hoesten, proesten, snotteren en snuiten alles is aan bod gekomen. Ik heb echt drie dagen compleet strijk gelegen. Bed in, bed uit, zetel in, zetel uit alles deed pijn en niets interesseerde of smaakte me. 

Ook de kindjes bleken last van droge hoest te hebben en dat is niet leuk vooraleer ze op skivakantie vertrokken. 

Ondanks alles hebben we een superleuke driedaagse gehad, boodschappen gaan doen, een koffietje gaan drinken en vooral veel spelen. Samen de tafel dekken en afruimen doet onze Fynn supergraag. Eigenlijk is hij wel een behulpzaam ventje voor zijn leeftijd. En onze Noud die lacht van 's morgens tot 's avonds. Hoe kan een mens nu slecht gezind zijn met zo'n 2 kleppers in huis. 

Gisteren hebben we iedereen, dochter en kids afgezet op de luchthaven van Eindhoven en een paar uurtjes later kregen we een sms dat ze goed zijn aangekomen in Salzburg en op weg zijn naar hun "groene" skioord.

Vanaf vandaag onder ons tweetjes, tijdelijk toch want we krijgen officieel bezoek hier in Mol. Straks met onze 2 loebassen gaan wandelen en zelf genieten van het nog altijd vrij warme weer. Maar er is niets aan de hand, deze temperaturen zijn de uitzondering die de regel bevestigen.

Blijf genieten en tot ... .