De dochters hadden het (on)genoegen om op zesmaandelijkse tandartscontrole te moeten. Tandarts vond dat het misschien toch wel raadzaam was om de tienjarige een beugel aan te meten. Nu is ze al niet van de meest zelfzekere en assertieve (sommige genen komen niet van vaderszijde) en had ik zo mijn twijfels of het eerder kleine cosmetische voordeel wel zou opwegen tegen de twee jaar durende spot. Maar ik ben geen tandarts en ik geloof in een systeem waarbij de schoenmaker bij zijn leest moet blijven, dus laat maar komen zeker?

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Maar aan het verhaal is er een keerzijde die me, als socialist, een onbehaaglijk gevoel geeft. Geraamde kostprijs van het metalen feestje, 24 raadplegingen incluis: 2 maal (boven en onderbeugel) 1.500 euro. Niet onmiddellijk een bedrag dat in de schuif ligt te wachten op een bestemming, maar haalbaar.

Wat echter met gezinnen die, om een politiek correcte term te gebruiken, sociaal zwakker zijn? Waar misschien de beugel meer dan licht-cosmetisch is?

Het ziekenfonds doet een tussenkomst van 150 euro, éénmalig.

Socialisten worden gedreven door drie V’s: de V van verwondering over wat er vandaag nog misloopt in onze omgeving, de V van verontwaardiging over de onrechtvaardigheid en de V van verantwoordelijkheid die we willen opnemen om hieraan iets te doen.

De eerste twee V’s heb ik in het beugelbekkieverhaal al gehad, ik zoek hoe ik de derde kan invullen en laat u zeker weten wat ik eraan heb geprobeerd te doen.