Onlangs publiceerde de VVSG (Vlaamse Vereniging voor Steden en Gemeenten), zeg maar de studiedienst en vakbond van de steden en de gemeenten de belastingstarieven die de gemeenten voor 2006 hanteren. Concreet ging het over de cijfers in van de aanvullende personenbelasting, de belasting die van burger tot burger verschilt een recht evenredig is met het inkomen dat u invult op uw belastingsaangifte aan de Staat, en over de cijfers in verband met de onroerende voorheffing, belasting voor huiseigenaars die evenredig loopt met de bewoonbare oppervlakte in hun huis.
Dit zijn twee belastingen die wij, als socialisten, rechtvaardig vinden. Akkoord, niet iedereen geeft correct zijn inkomsten aan de Staat aan, en het zijn hierbij de grootste vissen die de meeste creativiteit aan de dag leggen, maar het is toch de meest objectieve belasting.
In aanloop naar de verkiezingen herhaalt de sp.a haar standpunt dat het net deze belastingen zijn die moeten zorgen voor inkomsten voor de gemeenten, en niet de zogenaamde pestbelastingen. Pestbelastingen zijn links en rechts extra belastingen op huisvuil, inwonersbelasting, ... belastingen die voor iedereen even hoog zijn en die in realiteit voor kleinere inkomens veel zwaarder om dragen zijn dan voor hoge inkomens.
In Schelle zijn we op goede weg om die pestbelastingen af te schaffen, maar we zijn er nog niet.
De huisvuilbelasting werd afgeschaft, ieder gezin krijgt per jaar een aantal gratis restafvalzakken en de prijs voor bijkomende restafvalzakken werd gevoelig verhoogd. Wie goed sorteert (en in Schelle zijn hier veel mogelijkheden toe) en zuinig is met zijn gratis huisvuilzakken, dient dus niet in zijn portemonnee te tasten. De vervuiler betaalt.
De inwonersbelasting (die al verschillende tarieven kende voor sterkere en zwakkere schouders, werd dit jaar nog extra aangepast: verlaagd voor de sterkere schouders en naar nul gebracht voor de zwakkere. Op deze weg moeten we verder.
Wat betreft de inkomensbelasting en de onroerende voorheffing doet Schelle het evenmin slecht. Met 6.4% voor de eerste staan we op de 49e plaats van de 310 Vlaamse gemeenten (van laag naar hoger gerangschikt. Met de onroerende voorheffing van 1.350 opcentiemen, staan we 180e van de 310. Dit laatste is zeker verdedigbaar als je weet dat wie een 15tal jaar geleden in Schelle bouwde, de waarde van zijn of haar huis en grond ondertussen vervijfvoudigd heeft.
Verder-werken aan Schelle zal na 8 oktober betekenen te puzzelen hoe de pestbelastingen nog verder kunnen worden afgeschaft en hoe met een zuinig beleid (zonder afbreuk te doen aan de nodige initiatieven en investeringen) en een sociaal-verantwoorde belastingspolitiek de gemeentefinanciën ook de komende zes jaar weer gezond kunnen worden gehouden.
De Vlaamse kartelpartner van de sp.a, SPIRIT, heeft verleden week tijdens haar gezinscongres voorgesteld om kinderopvang gratis te maken.
Op het gevaar af te worden verweten de gratis-politiek te willen verheerlijken, moet ik bekennen dat het idee van een gratis kinderopvang mij ook al een tijdje bezighoudt.
In Schelle hebben we nu sinds een 12-tal jaar een zogenaamde BKO, een Buitenschoolse Kinderopvang. De gemeente richt in en financiert met de ondersteuning en onder controle van Kind en Gezin.
Als sp.a, toen nog SP, hebben we alles op alles gezet om zon BKO in Schelle te krijgen en waren maar wat blij dat toenmalig minister Leona Detiège haar handtekening onder de goedkeuring wou zetten.
Sinds haar oprichting is de Kinderopvang in Schelle enkel maar gegroeid. Alle kinderen die in Schelle naar de basisscholen gaan zijn er welkom en naast de uitbreidingen in het gebouw zelf, diende er al gauw te worden bijgebouwd. Een team van enthousiaste medewerksters zorgt er voor een dagelijkse opvang voor en na schooltijd in een omgeving die de schoolsfeer toch al wat doet vergeten. Tijdens de vakantieperiodes worden speciale activiteiten ingericht.
Niettegenstaande het er best leuk is, denk ik niet dat veel ouders hun kinderen naar de BKO brengen voor de lol (mijn jongste dochter tijdens de vakanties niet in beschouwing genomen). Ik bedoel dat de BKO beantwoordt aan een maatschappelijke noodzaak.
Niet iedereen heeft het geluk te kunnen terugvallen op grootouders die de kleinkinderen kunnen opvangen terwijl moeder en vader al of nog uit werken zijn, ook Schelle telt meer en meer éénoudergezinnen en de flexibiliteit die de arbeidsmarkt vraagt, maakt dat de combinatie van werk en schooluren nooit echt perfect samenloopt.
Als sp.a hebben we er steeds alles aan gedaan om de kostprijs voor de ouders zou laag mogelijk te houden (het minimum dat wordt opgelegd door Kind en Gezin wordt gehanteerd) en om een sociaal tarief uit te werken voor sociaal zwakkere gezinnen.
Jaarlijks bedragen deze bijdragen van de ouders in totaal om en bij de 50.000 euro. Gelet op de maatschappelijke nood die door een BKO wordt beantwoord en gelet op het feit dat het meestal niet de financieel allersterksten zijn die hun kinderen naar de BKO moeten brengen, valt er iets voor te zeggen om die 50.000 euro ten laste van de gemeenschap te nemen.
Alleen is er tussen droom en werkelijkheid natuurlijk vaak een hemelsbreed verschil. Indien de BKO gratis wordt, is dit dan verdedigbaar dat hij voor iedereen gratis is? Hoe maken we het onderscheid, waar leggen we de objectieve lat. En daarenboven betekent het gratis maken van de kinderopvang automatisch het verlies van de subsidiëring en ondersteuning door Kind en Gezin, op zich een extra rekening van meer dan 100.000 euro.
Johan Vande Lanotte hield ons voor te dromen van en te streven naar het net niet haalbare. Indien op Vlaams niveau een initiatief hierrond wordt genomen, dan wordt dat schijnbaar net niet haalbare misschien in Schelle wel ooit een realiteit.
Nu donderdag, als alles goed gaat bij De Post, valt er in alle Schelse brievenbussen een postkaart rond het sp.a voorstel om de onderhoudsplicht af te schaffen.
Los van het feit dat ik het ontwerp van de postkaart maar zeer zeer magertjes vind (nochtans door een communicatiebureau gemaakt) hoop ik dat de postkaartenactie (het is de bedoeling dat de Schellenaren de kaart portvrij- terugsturen en zich al dan niet akkoord verklaren met ons voorstel) een groot succes kent.
De onderhoudsplicht wil zeggen dat bij die senioren die in een rusthuis verblijven, en van wie het pensioen te klein is om deze verblijfskosten te betalen, het plaatselijke OCMW bij hun kinderen gaat aankloppen om het tekort bij te passen.
In sé zou er niks mis zijn met het feit dat kinderen hun ouders financieel helpen. Als ik bedenk hoeveel mijn ouders tot mijn 22 in mij hebben geïnvesteerd, dan zou dat een halve eeuw duren eer ik dat had gecompenseerd. Maar er zijn toch wat andere elementen die spelen
Ten eerste kan je jezelf afvragen of er niet iets fout zit wanneer senioren met een gewoon pensioen een verblijf in een doorsnee rusthuis niet kunnen betalen. De maatschappij blijft hier dan toch wel in gebreke.
Ten tweede kan je toch begrijpen dat het voor een senior echt vernederend is om beroep te MOETEN doen op zijn of haar kinderen. Kinderen die het misschien zelf niet echt breed hebben, kinderen die onderling gaan ruziën over wie welk deel moet ophoesten... je kan je eigen oude dag wel anders voorstellen dan te moeten rondgaan met de bedelstaf.
Als laatste zien we ook dat het opvragen van dat geld bij de kinderen voor het OCMW een pak werk betekent. Niet altijd met het nodige succes trouwens want iedereen bereid vinden, als is het verplicht, om te betalen dat is geen evidentie.
Een gemeente kan beslissen dit geld niet meer op de kinderen te verhalen. Voor Schelle betekent dit concreet 25.000 euro per jaar. Niet niks, maar in ruil genieten de Schelse senioren van een echt rustige oude dag, vermijden we familieruzies en besparen we het OCMW een pak werk. Trouwens: het is onze verdomde maatschappelijke plicht ervoor te zorgen dat de senioren waardig ouder kunnen worden. We hopen dan ook dat er veel postkaarten met een onverbloemd ja zullen terugkomen zodat we dit als belangrijk item in ons programma kunnen opnemen.
Sinds een 2-tal jaar heeft De Lijn haar busverbindingen, die onze gemeente aandoen, stevig uitgebreid. Nieuwe lijnen werden ingelegd en de verbindingen frequenter en gecoördineerder.
Woonwijken die niet op een (kleine) verkeersas lagen, kregen plots op geregelde tijdstippen een bus door hun wijk: basismobiliteit.
In het concept van de basismobiliteit moet iedereen een bushalte hebben om maximaal 600 meter van zijn of haar voordeur. Als socialist kan je hier alleen maar voor zijn.
Een degelijk en betaalbaar openbaar vervoer geeft iedereen de kans zich te verplaatsen en kan er mee voor zorgen dat mensen die op zich al minder mobiel zijn (senioren, gehandicapten, ...) niet in een sociaal isolement terecht komen of afhankelijk worden van anderen die wel (auto)mobiel zijn.
Het protest van de buurtbewoners die plots met de trillingen van voorbijrijdende bussen werden geconfronteerd, was echter groot en aanhoudend. Een eerlijke vaststelling is wel dat iedereen altijd voor mooie initiatieven te vinden is, maar niemand ze voor zijn of haar deur wil: het NIMBY syndroom (not in my backyard). Wie wil er in zijn straat een containerpark, een windmolen om alternatieve energie op te wekken, groenbakken waar bewoners hun grasmaaisel naartoe kunnen brengen, een sportpleintje, een jeugdontmoetingscentrum, ... ? Moet dat er allemaal komen? Jazeker, maar NIMBY !
Nu zijn we niet blind of doof voor de verzuchtingen van de buurtbewoners in dit concrete geval van de autobussen. Alles werd in het werk gesteld om de overlast zo klein als mogelijk te maken: overleg met De Lijn omtrent nog meer aangepaste snelheid, heraanleg van het wegdek, verkeerstechnische ingrepen, ... We zijn echter wel steeds het principe van de basismobiliteit blijven verdedigen.
Vandaag echter is De Lijn aan de evaluatie begonnen van de uitbreiding van haar aanbod. Ook hier weer een verhaal a la De Post: rationeler en rendabeler.
Enkele lijnen zijn immers niet rendabel gebleken en De Lijn zal deze schrappen of verleggen zonder te raken aan de principes van de basismobiliteit.
Een dilemma. De Lijn moet natuurlijk rendabel blijven (of alleszins leefbaar want zuiver rendabel zal ze nooit zijn) anders is het gedaan met openbaar vervoer. De buurtbewoners hebben inderdaad recht op rust en een veilige woonomgeving. Maar die gepensioneerde die nu heel gemakkelijk de bus kon nemen en die nu misschien 200 meter verder zal moeten en dit s avonds wat minder aandurft, die heeft toch ook rechten?
Of dacht u dat gemeentepolitiek alleen recepties en feestjes was?
In de sneltrein die de politiek is, kom je je eigen leven geregeld eens tegen. De vraag waar ben ik eigenlijk mee bezig daagt dan op, maar de tijd om erover na te denken ontbreekt dan toch. Anderzijds is je omgeving, het gezin, daar wel mee bezig. Mooi is het niet maar je gaat bijna motorisch gezinsmomenten inplannen.
Zaterdag was er zo eentje. Een voordelige aanbieding om met zn vieren, het gezin dus, naar Disneyland te trekken. Parijs welteverstaan. Nu hebben we de luxe te mogen stellen dat het pretpark voor ons geen echte onbekende is, maar de trip per autobus was toch iets nieuws (Thalys en auto hadden vroeger al als vervoersmiddel gediend).
Vijf uur bus heen en vijf uur bus terug.
Een beetje uitgesponnen inleiding (maar geloof me, 10 uur bus is MEER dan uitgesponnen) om te zeggen dat ik de kans had het boek van Wouter Bos (PvdA voorzitter en kandidaat premier) te lezen. Dit land kan zo veel beter.
Het boek bestaat eigenlijk uit twee delen.
In een eerste stuk beschrijft Bos hoe hij uiteindelijk in de politiek terechtkwam na hoogdagen bij Shell waar hij als anti-apartheids-calvinist wonderwel opgang had gemaakt. Een uitgebreide beschrijving over een parcours vol keuzes. The Road not Taken is een gedicht dat zijn weg het beste beschreef. Waarom kies je ervoor om in het bedrijfsleven te stappen, waarom kies je ervoor om je politiek te manifesteren. Bewuste of onbewuste keuzes ... of rol je er gewoonweg in. Interessante lectuur omdat je vaak de parallel probeert te trekken met eigen keuzes of non-keuzes.
Over zijn opgang binnen de PvdA is hij iets oppervlakkiger. Uit beleefdheid ongetwijfeld, uit vooruitziendheid omdat de belangrijkste actoren vandaag nog zijn medespelers zijn. Het nut van een gedetailleerde beschrijving van zon intern parcours is eerder gering. Zelfvoldoening in memoires tot daaraan toe, en dan noch.
Leona Detiège heeft zich daarvan eveneens onthouden in haar memoires. Als eerstelijnstoeschouwer bij de burgemeesterswissel in Antwerpen Cools-Detiège en later Detiège-Janssens heb ik veel, zoniet heel veel geleerd. Dat neem je mee, dat mag geen voer zijn voor sensatieschrijfsels.
Een interessante uiteenzetting door Bos maakt dat de lezer begrijpt dat Wouter Bos niet de typische politicus is, dat ook voor hem Verwondering, Verontwaardiging en Verantwoordelijkheid nog de leiddraad vormen. De hoop is dat dit altijd zo zal blijven.
Het tweede deel van het Bosboek reikt denkpistes aan over Nederland en de Nederlandse samenleving. Nu is Nederland niet zo verschillend van Vlaanderen en zijn ook in dit deel parallellen te vinden. Het verschil tussen het oude en het nieuwe socialisme, tussen baricadenstrijd en politieke realiteit, ... als stof tot nadenken, tot buiten-het-vakje-denken alleszins top.
Een busreis van twee maal 5 uur, plus-jamais. Een boek als dat van Bos dat, eens uitgelezen, pas echt doet nadenken, graag.
Op de laatste vergadering van de Schelse gemeenteraad stond er een vraag van het VB geagendeerd waarbij ze voorstelden een Horecaraad voor de Rupelstreek op te richten. De teloorgang van de cafés noopte hen tot dit initiatief.
Nu principieel is er geen bezwaar tegen om over zo'n raad te denken en, niettegenstaande ik het gedachtegoed van de VB club verwerpelijk vind, is het niet omdat het voorstel van hen komt, dat er niet moet worden over nagedacht.
Frappanter is wel dat het net het VB is dat in Schelle fervent tegenstander is van de ontwikkeling, in een publiek-private samenwerking, van een jachthaven op de Benedenvliet. Mocht er nu één initiatief zijn dat de horeca steevast terug kan aanzwengelen dan is het zeker wel zo'n toeristische inplanting.
Daarenboven is het in het verleden al vaker gebleken dat het oprichten van een raad an sich geen aarde aan de dijk brengt. Het zijn concrete initiatieven en ideeën die moeten worden ontwikkeld. Op dat terrein blijft het VB doodstil.
We hebben in Schelle de ervaring gehad met de Middenstandsraad (waarin trouwens ook de horeca vertegenwoordigd is) dat initiatieven wel op prijs worden gesteld maar dat "vergaderingen" voor de zelfstandige als nog een bijkomende last worden ervaren. De Middenstandsraad ging in Schelle ter ziele en een poging tot heropstart kon niet op een leefbare respons rekenen. In deze kiezen we dan ook liever voor ad hoc overleg wanneer een of ander project of idee wordt gelanceerd of op stapel staat. De gemeente is klein genoeg en de beleidsmakers volledig ingebed in het gemeenteleven zodat de signalen vanuit de middenstand onmiddellijk worden opgevangen en opgevolgd.
Maar we willen niet ambetant zijn en aan het VB werd de garantie gegeven dat het idee zou worden voorgelegd op de Conferentie van de Burgemeesters (zie eerdere blog). Zo gezegd, zo gedaan: de Conferentie stelde zich, om dezelfde evidente redenen, vragen naar haalbaarheid en doeltreffendheid van een bijkomende raad.
Stom van verbazing lees ik echter in de Krant van de Linkeroever dat de gemeente Schelle het voorstel van de VB fractie voor de oprichting van een horecaraad volledig onderschrijft. Een gemeenteraadszitting lokt op zich weinig publiek maar zouden we dan toch moeten overwegen de zogenaamde "persbanken" vooraan of naast een luidspreker te plaatsen?
Het moet al meer dan 10 jaar geleden zijn dat ik Veerle voor het laatst zag. Veerle is vandaag de nationale webmaster van de sp.a. Zon 10 jaar geleden waren enkelen al overtuigd van het potentieel van het Internet en besloot men een werkgroepje op te richten om te kijken of en hoe de toenmalige SP een website kon oprichten.
Samen met Veerle, Martine en enkele anderen hebben we uren gebroed op een site die niet alleen een etalage voor de buitenwereld zou zijn maar waaraan alle gemeentelijke SPtjes iets hadden, waarmee ook zij konden werken.
Samen met een privé-firma werd een eerste website ontwikkeld. Technisch in orde, wat kinderziektes uitgefilterd maar voor de rest top. Begon de strijd om de nationale partijtop te overtuigen zich actief achter het project te zetten en anderzijds ook die kleine SPtjes mee in te schakelen.
Dat laatste mocht ik gaan doen voor de gemeenten uit het arrondissement Antwerpen. Het heeft me een breedbandverbing op het werk opgeleverd, iets wat 10 jaar geleden niet evident was, en zeker niet binnen een politieke partij.
In 2000 was de site van de sp.a al danig geëvolueerd. Als gemeente Schelle hebben we hem voor een stuk gebruikt in onze campagne, doch niet voor de volle 100%. Niettegenstaande dat, waren we toch nog mee van de koplopers inzake online-campagne.
Vandaag zijn we weer 6 jaar verder en de sp.a heeft zich echt wel genesteld op het Internet. Wanneer we het succes zien van de cursussen Internet voor senioren, in onze gemeente en we zien in hoeverre via de school, de bibliotheek en het thuisgebruik het Internet is ingeburgerd, dan zouden we gek zijn dit links te laten liggen. Als je dan nog eens kijkt naar de flexibele mogelijkheden van het medium, dan moet je dat gebruiken.
Op de infosessie rond de gemeenteraadsverkiezingen, afgelopen zaterdag in Mechelen, was er een werkgroep waarin het gebruik van de sp.a site nog eens van naaldje tot draadje door Veerle uit de doeken werd gedaan.
Net zoals Veerle (en dit MOET ik zeggen want ik ben quasi zeker dat ze dit gaat lezen) is de site vandaag nog beter dan 10 jaar geleden. In de demonstratie te Mechelen was die van Schelle het dissectievoorwerp wat maakt dat ik eerstdaags eens wat terug moet gaan herzetten, maar het werd duidelijk dat de mogelijkheden nog uitgebreider zijn.
Enig discussiepunt is dat ik binnen Seniorennet wil blijven bloggen terwijl de sp.a nu haar eigen blogomgeving heeft gecreëerd. Een link in het lay-outstramien van de sp.a Schelle naar dit blog hier... als ik dat nu schoon vraag...
In vier van de vijf gemeenten die de Rupelstreek vormen, bestaat de bestuursmeerderheid uit sp.a en CD&V. Enkel in Hemiksem heeft men er de voorkeur aan gegeven een meerderheid sp.a - VLD te vormen.
De vijf Rupelburgemeesters en de vijf gemeentesecretarissen ontmoeten elkaar op regelmatige basis om de dossiers die gemeentegrensoverschrijdend zijn te bespreken.
Telkens is er één gemeente gastheer voor deze vergadering en de schepenen van deze gastgemeente wonen tevens de Conferentie bij.
Mobiliteitsdossiers, maar ook bijvoorbeeld de vogelgriep of nieuwe administratieve aangelegenheden staan steevast op de agenda. Van elkaar leren, niet telkens het warme water opnieuw uitvinden, overleggen, ... je begrijpt het wel.
Dit keer was Schelle de gastgemeente en kon ik dus ook de vergadering volgen.
Soms kreeg je toch het gevoel dat er in zon vergadering meer zit dan er effectief uitkomt. Indien 5 gemeenten als een geheel aan hetzelfde zeel zouden trekken dan zou men in Brussel dit niet kunnen negeren. Mag je anderzijds van een Burgemeester verwachten dat hij of zij het gemeentelijke belang opzij schuift om het regiobelang voorop te plaatsen?
Voorbeeld dossier is de zogenaamde doortrekking van de expresweg.
De regio ligt tussen twee autosnelwegen: de A12 en de E19. Verkeerstechnisch is het niet meer dan logisch dat beiden op een of andere manier met elkaar zijn verbonden, zonder dat deze verbinding door een dorpskern of woonkern loopt. Dit was ook zo op het gewestplan voorzien maar nooit uitgevoerd. Ondertussen werd er langsheen die zogenaamde reservatiestrook van het Gewestplan danig gebouwd en kwamen er al eens tuintjes en tuinhuisjes in de strook terecht. Dit laatste allemaal in één enkele gemeente: Rumst.
De rest van de regio vraagt dat die ontsluiting er nu eindelijk zou komen. Ze hebben hiertoe objectieve economische criteria, de leefbaarheid van de kernen waardoor nu het sluipverkeer een verbinding zoekt zou sterk toenemen en men vraagt eigenlijk enkel de uitvoering van wat in het Gewestplan werd voorzien. De gemeente Rumst ziet dit anders.
In dit verkiezingsjaar is het dossier weer plots zeer actueel geworden en lijkt het erop dat de knoop zal worden doorgehakt. Het zal me dan ook ten zeerste benieuwen of men in de pre-electorale periode in Rumst de politieke moed zal opbrengen om het regiobelang te laten primeren.
Jaarlijks organiseert de Schelse seniorenraad in samenwerking met het OCMW een seniorenfeest. Via de verschillende seniorenorganisaties en via het OCMW worden kaarten verkocht voor een namiddag in de gemeentelijke sporthal.
Het personeel van het OCMW zorgt voor de aankleding van de zaal en voor de catering, het Rode Kruis is op post en onze Schelse senioren verschijnen goed op tijd en op hun paasbest.
Vorig jaar werd het showelement verzorgd door Jacky Lafon. Een mix van grappen en liedjes maakten het toen een aangename namiddag. Dit jaar stond Wendy Van Wanten op het programma. De graptjes van Wendy zijn wat magerder en de liedjes moeten het ook vooral hebben van de insinuatietjes en verhaaltjes er rond. Al bij al wel een aangename namiddag en de verwachtingen bij het mannelijke publiek werden, mee door de wandeling van Wendytje door de zaal, zeker volledig ingelost.
Het is goed dat een seniorenfeest wordt ingericht. Vele Schellenaren-met-ervaring zijn lid van een seniorenvereniging (S-Plus, de socialistische bond is de grootste in de gemeente) en diegenen die niet tot een vereniging behoren worden door buren of kennissen meegenomen naar het seniorenfeest en vermijden zo het gevaar om in een sociaal isolement terecht te komen.
Een jaarlijks wederkerende pluim voor de Schelse seniorenraad met dit initiatief!
Ook bij De Post is het besef gegroeid dat enige communicatie over haar reilen en zeilen best wel een must is. Hoogste tijd dus om de Burgemeesters en Schepenen per provincie samen te brengen en hen het bedrijf De Post en haar toekomstplannen voor te stellen. De priorij van Corsendonck was voor Antwerpen het strijdperk.
Moeilijk publiek natuurlijk, die lokale politiekers. Iedereen wil in zijn dorp of stad zo veel mogelijk Postdiensten, op zon klein mogelijke afstand en zonder dat het de gemeente iets kost. De Post langs de andere kant is een autonoom bedrijf, stapsgewijs meer en meer aan concurrentie onderworpen en onderworpen aan economische wetten als rendabiliteit en modern bedrijfsbeheer.
Een wat vlakke presentatie van de verschillende Postdiensten mondde gauw uit in een verhit debat wanneer de vervanging van postkantoren door postwinkels, de schrapping van rode bussen en de reorganisatie in postsectoren aan bod kwam. Een debat dat al gauw een dovemansgesprek werd.
Enerzijds De Post die dacht met haar communicatie een enthousiast publiek te zullen vinden en anderzijds de lokale beleidsmakers die ervan uitgingen dat ze mee konden beslissen in de strategische keuzes die De Post maakt en nog zal moeten maken.
De Post, Belgacom, ... ze zijn in hetzelfde bedje ziek. Van logge overheidsmastodont plots speler geworden op een concurentiëel economisch-competitieve markt met een bedrijfscultuur die maar moeilijk mee-evolueerd en een klant die nog steeds denkt met een overheidsdienst te maken te hebben.
De oplossing ligt in het midden. Akkoord De Post moet draaien als een privé-bedrijf en dusdanige keuzes maken. Anderzijds is het voortbestaan van De Post an sich niet de doelstelling, maar is het de klant en de dienstverlening aan die klant die centraal staan.
Wanneer de lokale overheden beseffen dat De Post vandaag aan andere wetmatigheden is gebonden dan vroeger en wanneer ze het soms wat enge dorpsbelang kunnen loslaten, dan zijn zij ongetwijfeld de beste gesprekspartner voor De Post wanneer het gaat over ingrepen die de klanten aanbelangen. De gemeentebesturen kennen de noden van hun bevolking en kennen de situatie op het terrein als geen andere.
Onder de geschetste voorwaarden zou het dwaas zijn van De Post om geen voorafgaande input te vragen aan die breeddenkende gemeenten.
Bij mn bevoegdheidspakket als schepen zit ook de lokale economie. Concreet betekent dit enerzijds de markt en jaarmarkt en anderzijds de KMOs en de middenstand.
Ik herinner me nog levendig de jaren dat je bij de Schelse middenstand in de maand december lootjes kreeg bij je aankopen: de eindejaarsactie van de Schelse winkeliers. Na nieuwjaar werden de prijzen dan getrokken en feestelijk overhandigd.
Uit diezelfde periode stamt mijn herinnering aan een quiz, ingericht door de winkeliersvereniging, in een tent en gepresenteerd door Nand Baert.
Die laatste is ondertussen al enige tijd overleden en ook de winkeliersvereniging ging ter ziele.
Rond 1975 baatte moeder de COOP winkel, de superette van de socialistische zuil zeg maar, uit in de hoofdstraat van de gemeente. Niet dat we onmiddellijk zelfstandige waren (het was een systeem met geranten dat teloor ging door mismanagement en waarbij de winkelhouders niet echt werden aangemoedigd om initiatief te nemen) maar de andere winkeliers waren me toch bekend.
Van de winkeliers van 1975 zijn er niet veel meer overgebleven: de ijzerwinkel is er nog, de fotograaf ging over van vader op zoon en ... dat zal het wat zijn geweest.
Mijn bedoeling was om te proberen die Schelse middenstand nieuw leven in te blazen. Onder het motto nieuwe borstels keren goed dacht ik mee elan te kunnen geven aan een heropstart van de middenstandsraad, van de activiteiten.
Ik moet u eerlijk gezegd bekennen dat ik hierin heb gefaald, maar ik geef nog niet op.
Een goed half jaar geleden brachten we de middenstandersrond de tafel om naar hun verzuchtingen te luisteren en te kijken welke oplossingen er waren. Nadien werden ze allen aangeschreven met de vraag om toe te treden tot de heropstartende middenstandsraad. Welgeteld drie reacties ontvingen we van winkeliers (en eigenlijk zijn het niet eens winkeliers pur sang maar dit terzijde) die wensten mee na te denken, mee te werken. Ondertussen blijven een aantal winkelpanden leeg staan en voeren we geregeld de discussie of we als gemeente toestaan dat ze worden omgevormd tot woonhuis, wat een mogelijke invulling als winkel voorgoed verhinderd.
Gisteren organiseerde het Provinciebestuur een debatavond rond de economische ontwikkeling van de Rupelstreek. Eén luik daarvan was de aanmoediging van de kleinhandel, de versteviging van de handelskernen. Een wat oppervlakkig verhaal vanuit de Provincie zonder concrete voorstellen ... en toch. Op het Antwerpse Provinciebestuur s er vanaf nu iemand voltijds belast met het reactiveren van de kleinhandel, met de ondersteuning van de gemeenten in hun middenstandsbeleid. Zij mag deze week van mij nog telefoon verwachten!
Voor de zevende maal al organiseerde onze Academie voor Muziek en Woord op de vooravond van het krokusverlof een carnavalsconcert. Sterren zijn die avond niet de gevorderde muzikanten of voordragers maar de eerstejaarsleerlingen in de diverse disciplines. Bij de pianistjes, fluitistjes, vioolspelertjes en zangertjes in spé hangt er dan ook een onbeschrijfbare gespannen sfeer.
De zaal van het gemeentehuis zit vol met blinkende ouders en familieleden die vol verwachting klaarzitten om trots hun oogappels te aanschouwen.
Het was opnieuw de moeite. Links en rechts ging een noot verloren of was er een aarzeling, maar dat maakt het geheel echt. De versiering van het podium met serpentines en dergelijke maakt dat de sfeer onevenaarbaar is
De opbrengst van de avond wordt door het gemeentebestuur afgerond naar boven en is ten voordele van Kom op Tegen Kanker. Dit jaar viel de eer mij te beurt om de cheque aan Gerda Lindekens van KoTK te overhandigen. Zij is een trouwe bezoekster van ons carnavalsconcert en het was me dan ook een genoegen haar te mogen vertellen dat ze met een cheque van 650 euro naar de vereniging kon weerkeren.
Het concert werd gevolgd door een receptie op kindermaat waar ik de gelegenheid had de nieuwe Directeur van onze Academie wat beter te leren kennen en met hem van gedachten te wisselen over de toekomst en de toekomstige financiering van de Academie. Een gedreven man, de nieuwe Directeur, die niet naliet me er enkele keren op te wijzen dat mijn kinderen ook wel hun gading in zijn Academie zouden vinden.
Er bestaat bij de wat grotere partijen in Schelle (CD&V, sp.a, VB en VLD) de laatste tijd de gewoonte om in hun huis aan huis krantje het plaatselijke nieuws te koppelen aan artikels die door hun hoofdkwartieren in Brussel worden geschreven. dit biedt het voordeel dat je als gemeentelijke afdeling mee wordt gelinkt aan het werk dat op hogere echelons wordt verricht door jouw partij en anderzijds dat je door een schaalvoordeel de prijs van het drukken omlaag haalt.
In Schelle noemt het sp.a krantje SPOTS op Schelle. Het is een dynamische lay-out, kleurrijk, vlot leesbaar. Elke vier maanden wordt, meestal van mij, de tekst verwacht die in onze SPOTS moet worden gepubliceerd. De deadline die wordt vooropgesteld, die haal ik nooit. Dit is niet zon probleem want men weet dat de tekst komt en vermits ik vroeger zelf op ons Provinciaal Secretariaat werkzaam was, ken ik het reilen en zeilen voldoende om te weten hoe de timing loopt.
Nu dat niet halen van die deadline heeft minder te maken met het uitstellen van werk dan met het feit dat tussen de deadline en het in de bus vallen bij de mensen er meestal iets meer dan 4 weken zit. In het College van Burgemeester en Schepenen weet je dat sommige dossiers bijna zijn afgerond en dat beslissingen gaan vallen maar je kan hierover vaak nog niets kwijt op die deadlinedag. Dit is vervelend.
Zo is de SPOTS voor Schelle afgerond met een laatste foto (waar je ook vaak afhankelijk bent van de weersomstandigheden) afgelopen woensdag en krijgen we nu, 4 dagen later, het bericht dat het Provinciebestuur de aanvraag voor subsidiëring van 16 zitbanken en 3 picknicktafels langsheen onze belangrijkste toeristische fiets- en wandelwegen heeft goedgekeurd.
Gedrukte pers is mooi, leest gemakkelijk, kan overal gelezen worden, ... maar het Internet is snel, flexibel en handiger. In de beginperiode van de gsm was de bezitter een arrogante zonderling, ne stoefer, vandaag ...
Zo lopen in de VS meer dan 3 miljoen Blackberry bezitters rond. In België een paar tienduizend. Onlangs heb ik dat legertje vervoegd, binnenkort zullen we opnieuw geen zonderlingen meer zijn.
De verwachte tweede ronde van de ophokplicht is er. Verwacht, alleszins toch voor diegenen die in de eerste ronde in de zogenaamde gevoelige zones lagen.
Die eerste ronde kwam een beetje als een donderslag bij heldere hemel.
Gebruik makende van het vrij performante informaticanetwerk van de Federale Overheid had ik weinig problemen om de beruchte kaart van het Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid met daarop de gevoelige zones terug te raadplegen. Prijs! Ons huis, zon beetje gelegen in de punt die de samenloop van Rupel en Schelde vormen lag middenin een gevoelige zone. Systeem uitgedacht met een zogenaamde partytent op halve hoogte, vrij origineel blijkbaar want goed voor een item in het ATV en VTM journaal, gaas rondom de tent en de kippen (4) hadden een toch wel aardige loop, afgeschermd van de trekvogels.
Minder prettig was dat de kippen op de duur het wel een beetje beu gezien waren en er dus wat stress begon op te treden. Het altijd onder het tentje kruipen om water en graan bij te vullen leek ook al snel meer een last dan een lolletje.
Na de trek werd de ophokplicht even opgeheven. Met in het achterhoofd de terugkeer van die trekvogels en dus een tweede ophokronde kregen de kippen vrije loop maar bleef de bovenconstructie staan. Relatief koud kunstje om nu dan opnieuw de deur dicht te doen en ze opnieuw onder hun tent te houden.
Anders is het gesteld met mensen buiten de eerst gedefinieerde gevoelige zones. Ook zij mogen (moeten) aan de tweede ophokronde deelnemen. Voor velen een misschien te onverwachte en dus te zware opgave. De aangegrepen alternatieven zijn legio: pluimvee wordt gedumpt in een asiel, afgemaakt, ... of men veegt zijn voeten aan de ophokplicht.
De bangelijkste reactie was deze van een dame die in het tv-journaal haar beklag maakte dat de overheid altijd jaren tijd kreeg om dingen uit te voeren en zij het nu op een paar dagen moest doen. Fijne perceptie die heerst over de overheid en dus over de politiek. Volgende keer geen maatregelen treffen, vogelgriep in België, eens zien welke reacties dan loskomen...
De dochters hadden het (on)genoegen om op zesmaandelijkse tandartscontrole te moeten. Tandarts vond dat het misschien toch wel raadzaam was om de tienjarige een beugel aan te meten. Nu is ze al niet van de meest zelfzekere en assertieve (sommige genen komen niet van vaderszijde) en had ik zo mijn twijfels of het eerder kleine cosmetische voordeel wel zou opwegen tegen de twee jaar durende spot. Maar ik ben geen tandarts en ik geloof in een systeem waarbij de schoenmaker bij zijn leest moet blijven, dus laat maar komen zeker?
Maar aan het verhaal is er een keerzijde die me, als socialist, een onbehaaglijk gevoel geeft. Geraamde kostprijs van het metalen feestje, 24 raadplegingen incluis: 2 maal (boven en onderbeugel) 1.500 euro. Niet onmiddellijk een bedrag dat in de schuif ligt te wachten op een bestemming, maar haalbaar.
Wat echter met gezinnen die, om een politiek correcte term te gebruiken, sociaal zwakker zijn? Waar misschien de beugel meer dan licht-cosmetisch is?
Het ziekenfonds doet een tussenkomst van 150 euro, éénmalig.
Socialisten worden gedreven door drie Vs: de V van verwondering over wat er vandaag nog misloopt in onze omgeving, de V van verontwaardiging over de onrechtvaardigheid en de V van verantwoordelijkheid die we willen opnemen om hieraan iets te doen.
De eerste twee Vs heb ik in het beugelbekkieverhaal al gehad, ik zoek hoe ik de derde kan invullen en laat u zeker weten wat ik eraan heb geprobeerd te doen.
In een nieuwe regeling van de Vlaamse overheid worden de drinkwatermaatschappijen belast met de verantwoordelijkheid om in te staan voor de sanering van het afvalwater. Concreet moet er dus worden gezorgd dat het afvalwater van de gezinnen, maar ook bedrijfjes, wordt getransporteerd tot aan de collectors waar bovenlokaal de waterzuivering plaatsvindt. Een transport dat gebeurt doorheen de rioleringen die eigendom zijn van de gemeenten. Met andere woorden, de gemeenten moeten mee het bad in.
Voor onze gemeente zijn er grosso-modo een drietal opties.
Ofwel sluit de gemeente aan bij een vereniging die is opgericht door de drinkwatermaatschappij PIDPA, het zogenaamde Hidrorio-project. In deze constructie verkopen de gemeenten hun rioleringen aan die Hidrorio en krijgen dus een som geld in de plaats maar zijn wel het eigendomsrecht en de controle over hun rioleringen kwijt.
Concreet worden de geïnde saneringbijdragen van de burgers (de vroegere heffing op oppervlaktewater) in één grote pot gestoken en worden in de aangesloten gemeenten alle investeringen en werken, op basis van een prioriteitenlijst, uit deze pot betaald. Dit wil dus zeggend at gemeenten die weinig rioleringskosten hebben in een bepaald jaar dat jaar meebetalen voor de rioleringswerken in andere aangesloten gemeenten: het solidariteitsprincipe.
Tweede constructie is deze met Aquafin waarbij Aquafin als specialist optreedt in een vereniging Riant en waarbij per gemeente wordt berekend welke de te verwachten investeringen en kosten inzake riolering zijn voor het volgende jaar om aldus de saneringsbijdragen van de bevolking per gemeente te berekenen. Hierin is dus geen sprake van een verkoop van de rioleringen of van een solidariteitsprincipe.
Derde mogelijk is dat de gemeente zelf blijft instaan voor haar rioleringsstelsel. Hierbij zal de gemeente zelf beslissen welke investeringen nodig zijn, zelf de dossiers opmaken en uitvoeren en zelf de nodige acties voor het onderhoud ondernemen. Waar nodig kan de gemeente dan beroep doen op gespecialiseerde derden. De gemeente rekent dan aan de drinkwatermaatschappij een vergoeding aan voor het gebruik van haar rioleringen in het kader van de saneringsplicht.
Koppel hieraan het verhaal dat, vermits het transport van het afvalwater een btw-plichtige aangelegenheid is, de eigenaar van de riolering een btw-recuperatie kan doen op zijn investeringen, en u begrijpt dat dit dossier ons enige tijd heeft bezig gehouden.
Gelet op het feit dat onze gemeente inzake rioleringsgraad en onderhoud van de rioleringen bij de koplopers is in Vlaanderen, hebben we gekozen om het geheel in eigen beheer te houden. Het vervelende is dat we pas binnen een tiental jaar zullen kunnen vaststellen of dit vandaag de best mogelijke beslissing was of niet.
In 1992, na een boeiende en vooral ontplooiingsvolle periode aan de Vrije Universiteit van Brussel, ben ik mijn beroepsloopbaan begonnen als Federaal Secretaris van de Vlaamse Federatie voor Socialistische Gepensioneerden, de huidige S-Plus, seniorenvereniging van de socialistische zuil. Een bezigheidsclubje om gepensioneerden hun vrije tijd op te vullen? Helemaal niet!
De socialistische seniorenvereniging S-Plus werkt in twee grote richtingen: enerzijds is er de cliché-bekende weg van de ontspanningsnamiddagen en koffiefeesten, anderzijds is er deze van het wegen op het beleid door aandacht te vragen voor en advies te geven over seniorenaspecten bij dit beleid. De seniorenverenigingen zijn de afgelopen 20 jaar enorm geprofessionaliseerd.
De ontspanningsnamiddagen, seniorenreizen, ... zijn geen niemendalletjes. Meer en meer senioren komen alleen te staan, leven gelukkig maar- langer in hun vertrouwde woning, zijn meer mobiel en meer veeleisend naar hun vrijetijdsinvulling. De momenten van groepsgebeuren tijdens de namiddagactiviteiten zijn een vorm geworden van het opbouwen en onderhouden van een sociaal netwerk, van het elkaar vinden voor raad en daad, van een verdringen van verzuring en vereenzaming. De reizen zijn niet enkel dagtrips naar zee maar de grenzen worden steeds meer verlegd en bestemmingen als Kreta, Praag, ... zijn een vast waarde geworden. Ook cursussen als gsm-gebruik voor senioren, mobi + en internet voor senioren kennen een enorme bijval.
De tijd van de aan zijn of haar buurt gekluisterde gepensioneerde is gelukkig lang voorbij en de seniorenverenigingen hebben hierin een cruciale rol te vervullen.
Het wegen op het beleid gebeurt op verschillende manieren. Op lokaal vlak bestaat er in onze gemeente een seniorenraad die maandelijks een stevige agenda afwerkt. Aanbevelingen aan het beleid worden gedaan en door het beleid nogal nauwgezet opgevolgd. Een verwevenheid tussen het seniorengebeuren en het OCMW zorgt er dan weer voor dat het OCMW haar sociale rol nog verbreedt en de seniorenproblematiek op de voet volgt. Het spreekt voor zich dat gezien de senioren in de bevolking de snelst groeiende leeftijdsgroep vormen, ze een steeds zwaardere stempel op het beleid zullen kunnen drukken.
Vanuit mijn eerdere beroepservaring en vanuit mijn overtuiging dat de signalen die vanuit onze S-Plus komen belangrijk zijn voor het beleid dat wij als sp.a in onze gemeente trachten te voeren, probeer ik op zo veel als mogelijk S-Plus activiteiten aanwezig te zijn. Niet om even binnen te wippen, een toespraak te houden en dan met grote trom terug te vertrekken, maar om er een namiddag te spenderen, te luisteren naar de vaak spontane verhalen en de (soms verborgen) boodschappen en nadien daar ook iets mee te kunnen doen. Vanmiddag vind je mij dus op de pannenkoekennamiddag in het Schelse Volkshuis: hoe oubollig pannenkoekennamiddag ook mag klinken, het is de plaats om te leren wat er bij onze Schelse senioren leeft ... en om een goeie pint te drinken natuurlijk!
Er was een tijd dat toerisme als een zachte sector werd bekeken, als een extraatje. De grote steden leerden al snel beter, maar het platteland volgde schoorvoetend.
Zo ook in mijn regio: de Rupelstreek. Bakermat van de klei- en steenbakkerij-industrie, een kleine schoennijverheid, glasblazerij... een streek van ambachten en snel verouderende industrie.
De steenbakkerijen sloten één voor één, de ambachten verdwenen. Wat overbleef waren lege kleiputten die door Europese stortbaronnen fel gegeerd werden om hun troep te kunnen dumpen. Als eens de ondergrond van een half dorp weten verhuizen? Wij in Schelle zagen ooit een deel van Lekkerkerk komen.
De economische reconversie van de streek was geen sinecure. KMO zones werden aangelegd om zo volop te profiteren van de strategische ligging tussen Antwerpen en Brussel en langsheen de A12 en de E19. Ook toerisme werd als reconversie-opportuniteit naar voor geschoven.
De regio Rupelstreek ligt aan de monding van Rupel en Schelde, langsheen het Vaartland, heeft nogal wat open ruimte en is omgordeld door een uitgerekt systeem van dijken en kaaien. Ideale broedplaats voor nieuwe toeristische projecten dus.
En zo geschiedde. Het Antwerps Provinciebestuur deed haar inbreng en in de streek was visie aanwezig. De dijken werden wandel en fietsroutes, de open ruimten ontsloten voor natuurbeleving en recreatie, een provinciaal recreatiecentrum werd sterk uitgebouwd en diverse watergebonden projecten ontwikkeld en ondersteund. Ook het industrieel verleden werd met diverse steenbakkerijmusea een troef.
In Schelle werd mee aan de kar geduwd. Uitgebreide fiets- en wandelpaden werden aangelegd, uitgebreid en steeds aantrekkelijker gemaakt, het gemeentelijk park gerenoveerd en diverse ontspanningsmogelijkheden ingeplant, een veerdienst over de Rupel werd ingericht, ... maar er is nog veel te doen. Zo beschikt Schelle over een rijk historisch patrimonium. Dit gaat van oude akten en documenten over een heemmuseum, waar een deel van de Schelse geschiedenis wordt bewaard, tot een aantal waardevolle industriële gebouwen en sites. De ontsluiting van dit historisch erfgoed is niet alleen nodig, nuttig en verantwoord naar de komende generaties toe, maar zal voor onze gemeente een belangrijke toeristische meerwaarde creëren. Anderzijds onderzoeken we momenteel de mogelijkheid om op de Benedenvliet, aan de monding met de Schelde een jachthaven in te richten. Het watertoerisme groeit exponentieel en de mogelijkheden zijn er in Schelle. Er wordt dan ook hard gewerkt aan een dossier dat de haalbaarheid onderzoekt, dat kijkt welke subsidiemogelijkheden er bestaan en dat de "return" voor Schelle van een dusdanig project berekent. Deze jachthaven zou er in één klap mee voor zorgen dat er een serieuze herwaardering van dit stukje Schelle komt.
Het spreekt voor zich dat één gemeente in een zo ineenvloeide regio op toeristisch gebied geen einzelganger kan zijn. Om tot een coördinatie en ondersteuning te komen, om van de schaalvoordelen te kunnen profiteren en om nieuwe kansen te kunnen grijpen, hebben de gemeenten van de regio zich verenigd in Toerisme Rupelstreek. Dit is een overlegstructuur met een infokantoor dat open staat voor alle bezoekers van de streek en waarvan het personeel op toerismeprojecten ondersteuning geeft aan de gemeenten waar nodig, voorbereidend studiewerk verricht en overkoepelende acties zoals het jaarlijkse Zomeren in de Rupelstreek (www.toerismerupelstreek.be) organiseert. Zo hebben we morgen een vergadering samen met de medewerkers van Toerisme Rupelstreek en deze van de Schelse toeristische dienst om de acties en initiatieven nog beter op elkaar af te stemmen en tot een taakverdeling te komen.
Als schepen voor toerisme en ondervoorzitter van Toerisme Rupelstreek heb ik de Rupeltoerismesector mogen leren kennen als een boeiende, gevarieerde en concrete sector. Een sector die met een economisch rendement van 1 tegen 4 (per geïnvesteerde euro stromen er op één of andere manier 4 euro terug als inkomsten) zeer zeker een belangrijke factor is in de verdere reconversie van de regio en een sleutel naar de toekomst van Schelle.
Er bestaan in een gemeente drie soorten van inkomsten die gemeenlijk in de volksmond "belastingen" worden genoemd.
Ten eerste zijn er de vergoedingen die de gemeente vraagt voor bepaalde diensten die ze verleent. Bijvoorbeeld voor het gebruik van feestmateriaal (stoelen, tafels, ...), voor het gebruik van een sportzaal, voor het laten aan huis ophalen van grof afval, ... Dit zijn de zogenaamde retributies.
Anderzijds heb je het gemeentelijk aandeel in de personenbelastingen. Van het bedrag dat u betaalt aan de fiscus komt een bepaald percentage (percentage jaarlijks vastgelegd door de gemeente) naar de gemeente.
Ten derde zijn er de belastingen die door de gemeente zelf worden geheven en rechtstreeks door hen worden geïnd. Belasting op niet-bebouwde percelen grond, belasting op stortplaatsen, ...
Van deze laatste categorie werd twee jaar geleden een "Belasting op woon- en bedrijfsruimten" in Schelle ingevoerd. Probleem was dat er enerzijds een plotse daling was van de gemeentelijke inkomsten (sluiting van de in Schelle gelokaliseerde elektriciteitscentrale, liberalisering en dus wegvallen van de gemeentelijke dividenden van de energiemarkt, ...) en een stijging van de uitgaven doordat de hogere overheid steeds meer taken naar de gemeente doorschoof zonder de nodige financiële middelen voldoende snel of helemaal niet te laten volgen.
Een verhoging van de in het tweede voorbeeld aangehaalde personenbelasting was geen oplossing vermits het telkens drie jaar duurt vooraleer het gemeentelijk deel eindelijk via de fiscus in de gemeentekas komt. Er werd dus gezocht naar een belasting die draagbaar was en die zo gestructureerd was dat sociaal zwakkeren minder moesten betalen. Het socialistische principe dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moesten dragen, was in de ontworpen belasting terug te vinden.
Dit jaar zijn de gemeentefinanciën door een zuinig en financieel strategisch beleid zo geëvolueerd dat er wat ruimte is ontstaan. Niets eerlijker dus dan de burgers van deze "ruimte" te laten genieten. Enfin, dat dachten we toch! Nergens werd door ons dit jaar maar enigszins een belasting vehoogd en, als klap op de vuurpijl, werd die gemeentelijke belasting op woon- en bedrijfsruimtes voor de sociaal sterkeren met een derde verlaagd en voor de sociaal zwakkeren tot nul herleid. Fier met het behaalde resultaat trokken we de boer op.
Valt vandaag een krantje van de oppositiepartij VLD (1 zetel op 19 in Schelle) in de bus dat bol staat van insinuaties en aantijgingen over de belastingsverhoging in Schelle, zonder enig concreet voorbeeld (want er is er vanzelfsprekend geen). Op demagogische wijze wordt zo voorgehouden dat er in Schelle knoeiers aan het bestuur zijn en dat het met de VLD allemaal beter wordt.
Wat is het toch simpel om in de oppositie te zitten en met slogans de mensen te misleiden! Ook dat is politiek.
Afgelopen weekend organiseerde de "Academie voor Muziek en Woord" van de gemeenten Hemiksem, Niel en Schelle een gebeuren rond de 250e verjaardag van Mozart.
Mozart lijkt dezer dagen wel overal te zijn. Oostenrijk, en in het bijzonder Salzburg, staan volledig in het teken van hun Mozartjaar. Ook in de rest van Europa sloeg de Mozartgekte toe. In eigen land trok Klara de kar met als hoogtepunt een evenement in ons Brusselse Paleis voor Schone Kunsten. Zijkant van deze hype is de ongebreidelde merchandising waarmee men de mensen om de oren slaat. De directeur van de opera van Salzburg, en in zijn kielzg nog vele anderen, hebben hun afkeer van deze platte commercialisering al laten blijken.
Ik moet echter eerlijk bekennen dat het Mozartgebeuren mij niet onberoerd laat. De fixatie op Mozartkügln bestaat bij mij al van mijn ski-klassen in het zesde leerjaar, ondertussen 25 jaar geleden, maar hadden toen 100% met de lekkernij en niets met de componist te maken. De componist leerde ik pas veel later kennen. Natuurlijk was de film Amadeus een serieuze aanzet, alhoewel deze inhoudelijk nogal wat historische onjuistheden bevat en eerder een romatisering van de feiten is.
Mozart was een dwarsligger, zo veel is zeker. Door zijn oneindig talent kon hij dat ook waarmaken. Meer begaan met zijn muziek dan met zijn economische waarde en zijn sociale positie was hij misschien zelfs wat wereldvreemd. Het feit dat hij was ingewijd als Vrijmetselaar geeft dan weer het tegenovergestelde aan. Binnen de Loge en daarbuiten werkte hij aan een betere wereld en aan een betere zelf. Hij was zelfs een van de eerste verdedigers van de opname van vrouwen in de Loge, een discussie die, naar men zegt, vandaag in ons land nog steeds niet in de ene of andere richting is beslecht. Als Vrijmetselaar schreef hij in zijn, zogenaamde, profane leven verscheidene missen en kerkelijke composities, iets wat weer zijn hoofdbekommernis "muziek" in de verf zette. Mozart was duidelijk een vat vol tegenstrijdigheden.
Deze achtergrond, gecombineerd met een toegankelijk doch daarom niet minder virtuose maken dat ik fan ben, of moet je bij componisten spreken van "adept".
De muziekacademie had het evenement zeer goed aangepakt. Een wandeling van een uur langsheen verschillende lokalen waar verschillende aspecten van Mozarts muziek en leven werden getoond en ten hore gebracht werd afgerond met een Wiener cafee en een stuk Sachertörte. Opnieuw een pluim op de hoed van onze uitmuntende academie.
