Voor de zevende maal al organiseerde onze Academie voor Muziek en Woord op de vooravond van het krokusverlof een carnavalsconcert. Sterren zijn die avond niet de gevorderde muzikanten of voordragers maar de eerstejaarsleerlingen in de diverse disciplines. Bij de pianistjes, fluitistjes, vioolspelertjes en zangertjes in spé hangt er dan ook een onbeschrijfbare gespannen sfeer.
De zaal van het gemeentehuis zit vol met blinkende ouders en familieleden die vol verwachting klaarzitten om trots hun oogappels te aanschouwen.
Het was opnieuw de moeite. Links en rechts ging een noot verloren of was er een aarzeling, maar dat maakt het geheel echt. De versiering van het podium met serpentines en dergelijke maakt dat de sfeer onevenaarbaar is
De opbrengst van de avond wordt door het gemeentebestuur afgerond naar boven en is ten voordele van Kom op Tegen Kanker. Dit jaar viel de eer mij te beurt om de cheque aan Gerda Lindekens van KoTK te overhandigen. Zij is een trouwe bezoekster van ons carnavalsconcert en het was me dan ook een genoegen haar te mogen vertellen dat ze met een cheque van 650 euro naar de vereniging kon weerkeren.
Het concert werd gevolgd door een receptie op kindermaat waar ik de gelegenheid had de nieuwe Directeur van onze Academie wat beter te leren kennen en met hem van gedachten te wisselen over de toekomst en de toekomstige financiering van de Academie. Een gedreven man, de nieuwe Directeur, die niet naliet me er enkele keren op te wijzen dat mijn kinderen ook wel hun gading in zijn Academie zouden vinden.
Er bestaat bij de wat grotere partijen in Schelle (CD&V, sp.a, VB en VLD) de laatste tijd de gewoonte om in hun huis aan huis krantje het plaatselijke nieuws te koppelen aan artikels die door hun hoofdkwartieren in Brussel worden geschreven. dit biedt het voordeel dat je als gemeentelijke afdeling mee wordt gelinkt aan het werk dat op hogere echelons wordt verricht door jouw partij en anderzijds dat je door een schaalvoordeel de prijs van het drukken omlaag haalt.
In Schelle noemt het sp.a krantje SPOTS op Schelle. Het is een dynamische lay-out, kleurrijk, vlot leesbaar. Elke vier maanden wordt, meestal van mij, de tekst verwacht die in onze SPOTS moet worden gepubliceerd. De deadline die wordt vooropgesteld, die haal ik nooit. Dit is niet zon probleem want men weet dat de tekst komt en vermits ik vroeger zelf op ons Provinciaal Secretariaat werkzaam was, ken ik het reilen en zeilen voldoende om te weten hoe de timing loopt.
Nu dat niet halen van die deadline heeft minder te maken met het uitstellen van werk dan met het feit dat tussen de deadline en het in de bus vallen bij de mensen er meestal iets meer dan 4 weken zit. In het College van Burgemeester en Schepenen weet je dat sommige dossiers bijna zijn afgerond en dat beslissingen gaan vallen maar je kan hierover vaak nog niets kwijt op die deadlinedag. Dit is vervelend.
Zo is de SPOTS voor Schelle afgerond met een laatste foto (waar je ook vaak afhankelijk bent van de weersomstandigheden) afgelopen woensdag en krijgen we nu, 4 dagen later, het bericht dat het Provinciebestuur de aanvraag voor subsidiëring van 16 zitbanken en 3 picknicktafels langsheen onze belangrijkste toeristische fiets- en wandelwegen heeft goedgekeurd.
Gedrukte pers is mooi, leest gemakkelijk, kan overal gelezen worden, ... maar het Internet is snel, flexibel en handiger. In de beginperiode van de gsm was de bezitter een arrogante zonderling, ne stoefer, vandaag ...
Zo lopen in de VS meer dan 3 miljoen Blackberry bezitters rond. In België een paar tienduizend. Onlangs heb ik dat legertje vervoegd, binnenkort zullen we opnieuw geen zonderlingen meer zijn.
De verwachte tweede ronde van de ophokplicht is er. Verwacht, alleszins toch voor diegenen die in de eerste ronde in de zogenaamde gevoelige zones lagen.
Die eerste ronde kwam een beetje als een donderslag bij heldere hemel.
Gebruik makende van het vrij performante informaticanetwerk van de Federale Overheid had ik weinig problemen om de beruchte kaart van het Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid met daarop de gevoelige zones terug te raadplegen. Prijs! Ons huis, zon beetje gelegen in de punt die de samenloop van Rupel en Schelde vormen lag middenin een gevoelige zone. Systeem uitgedacht met een zogenaamde partytent op halve hoogte, vrij origineel blijkbaar want goed voor een item in het ATV en VTM journaal, gaas rondom de tent en de kippen (4) hadden een toch wel aardige loop, afgeschermd van de trekvogels.
Minder prettig was dat de kippen op de duur het wel een beetje beu gezien waren en er dus wat stress begon op te treden. Het altijd onder het tentje kruipen om water en graan bij te vullen leek ook al snel meer een last dan een lolletje.
Na de trek werd de ophokplicht even opgeheven. Met in het achterhoofd de terugkeer van die trekvogels en dus een tweede ophokronde kregen de kippen vrije loop maar bleef de bovenconstructie staan. Relatief koud kunstje om nu dan opnieuw de deur dicht te doen en ze opnieuw onder hun tent te houden.
Anders is het gesteld met mensen buiten de eerst gedefinieerde gevoelige zones. Ook zij mogen (moeten) aan de tweede ophokronde deelnemen. Voor velen een misschien te onverwachte en dus te zware opgave. De aangegrepen alternatieven zijn legio: pluimvee wordt gedumpt in een asiel, afgemaakt, ... of men veegt zijn voeten aan de ophokplicht.
De bangelijkste reactie was deze van een dame die in het tv-journaal haar beklag maakte dat de overheid altijd jaren tijd kreeg om dingen uit te voeren en zij het nu op een paar dagen moest doen. Fijne perceptie die heerst over de overheid en dus over de politiek. Volgende keer geen maatregelen treffen, vogelgriep in België, eens zien welke reacties dan loskomen...
De dochters hadden het (on)genoegen om op zesmaandelijkse tandartscontrole te moeten. Tandarts vond dat het misschien toch wel raadzaam was om de tienjarige een beugel aan te meten. Nu is ze al niet van de meest zelfzekere en assertieve (sommige genen komen niet van vaderszijde) en had ik zo mijn twijfels of het eerder kleine cosmetische voordeel wel zou opwegen tegen de twee jaar durende spot. Maar ik ben geen tandarts en ik geloof in een systeem waarbij de schoenmaker bij zijn leest moet blijven, dus laat maar komen zeker?
Maar aan het verhaal is er een keerzijde die me, als socialist, een onbehaaglijk gevoel geeft. Geraamde kostprijs van het metalen feestje, 24 raadplegingen incluis: 2 maal (boven en onderbeugel) 1.500 euro. Niet onmiddellijk een bedrag dat in de schuif ligt te wachten op een bestemming, maar haalbaar.
Wat echter met gezinnen die, om een politiek correcte term te gebruiken, sociaal zwakker zijn? Waar misschien de beugel meer dan licht-cosmetisch is?
Het ziekenfonds doet een tussenkomst van 150 euro, éénmalig.
Socialisten worden gedreven door drie Vs: de V van verwondering over wat er vandaag nog misloopt in onze omgeving, de V van verontwaardiging over de onrechtvaardigheid en de V van verantwoordelijkheid die we willen opnemen om hieraan iets te doen.
De eerste twee Vs heb ik in het beugelbekkieverhaal al gehad, ik zoek hoe ik de derde kan invullen en laat u zeker weten wat ik eraan heb geprobeerd te doen.
In een nieuwe regeling van de Vlaamse overheid worden de drinkwatermaatschappijen belast met de verantwoordelijkheid om in te staan voor de sanering van het afvalwater. Concreet moet er dus worden gezorgd dat het afvalwater van de gezinnen, maar ook bedrijfjes, wordt getransporteerd tot aan de collectors waar bovenlokaal de waterzuivering plaatsvindt. Een transport dat gebeurt doorheen de rioleringen die eigendom zijn van de gemeenten. Met andere woorden, de gemeenten moeten mee het bad in.
Voor onze gemeente zijn er grosso-modo een drietal opties.
Ofwel sluit de gemeente aan bij een vereniging die is opgericht door de drinkwatermaatschappij PIDPA, het zogenaamde Hidrorio-project. In deze constructie verkopen de gemeenten hun rioleringen aan die Hidrorio en krijgen dus een som geld in de plaats maar zijn wel het eigendomsrecht en de controle over hun rioleringen kwijt.
Concreet worden de geïnde saneringbijdragen van de burgers (de vroegere heffing op oppervlaktewater) in één grote pot gestoken en worden in de aangesloten gemeenten alle investeringen en werken, op basis van een prioriteitenlijst, uit deze pot betaald. Dit wil dus zeggend at gemeenten die weinig rioleringskosten hebben in een bepaald jaar dat jaar meebetalen voor de rioleringswerken in andere aangesloten gemeenten: het solidariteitsprincipe.
Tweede constructie is deze met Aquafin waarbij Aquafin als specialist optreedt in een vereniging Riant en waarbij per gemeente wordt berekend welke de te verwachten investeringen en kosten inzake riolering zijn voor het volgende jaar om aldus de saneringsbijdragen van de bevolking per gemeente te berekenen. Hierin is dus geen sprake van een verkoop van de rioleringen of van een solidariteitsprincipe.
Derde mogelijk is dat de gemeente zelf blijft instaan voor haar rioleringsstelsel. Hierbij zal de gemeente zelf beslissen welke investeringen nodig zijn, zelf de dossiers opmaken en uitvoeren en zelf de nodige acties voor het onderhoud ondernemen. Waar nodig kan de gemeente dan beroep doen op gespecialiseerde derden. De gemeente rekent dan aan de drinkwatermaatschappij een vergoeding aan voor het gebruik van haar rioleringen in het kader van de saneringsplicht.
Koppel hieraan het verhaal dat, vermits het transport van het afvalwater een btw-plichtige aangelegenheid is, de eigenaar van de riolering een btw-recuperatie kan doen op zijn investeringen, en u begrijpt dat dit dossier ons enige tijd heeft bezig gehouden.
Gelet op het feit dat onze gemeente inzake rioleringsgraad en onderhoud van de rioleringen bij de koplopers is in Vlaanderen, hebben we gekozen om het geheel in eigen beheer te houden. Het vervelende is dat we pas binnen een tiental jaar zullen kunnen vaststellen of dit vandaag de best mogelijke beslissing was of niet.
In 1992, na een boeiende en vooral ontplooiingsvolle periode aan de Vrije Universiteit van Brussel, ben ik mijn beroepsloopbaan begonnen als Federaal Secretaris van de Vlaamse Federatie voor Socialistische Gepensioneerden, de huidige S-Plus, seniorenvereniging van de socialistische zuil. Een bezigheidsclubje om gepensioneerden hun vrije tijd op te vullen? Helemaal niet!
De socialistische seniorenvereniging S-Plus werkt in twee grote richtingen: enerzijds is er de cliché-bekende weg van de ontspanningsnamiddagen en koffiefeesten, anderzijds is er deze van het wegen op het beleid door aandacht te vragen voor en advies te geven over seniorenaspecten bij dit beleid. De seniorenverenigingen zijn de afgelopen 20 jaar enorm geprofessionaliseerd.
De ontspanningsnamiddagen, seniorenreizen, ... zijn geen niemendalletjes. Meer en meer senioren komen alleen te staan, leven gelukkig maar- langer in hun vertrouwde woning, zijn meer mobiel en meer veeleisend naar hun vrijetijdsinvulling. De momenten van groepsgebeuren tijdens de namiddagactiviteiten zijn een vorm geworden van het opbouwen en onderhouden van een sociaal netwerk, van het elkaar vinden voor raad en daad, van een verdringen van verzuring en vereenzaming. De reizen zijn niet enkel dagtrips naar zee maar de grenzen worden steeds meer verlegd en bestemmingen als Kreta, Praag, ... zijn een vast waarde geworden. Ook cursussen als gsm-gebruik voor senioren, mobi + en internet voor senioren kennen een enorme bijval.
De tijd van de aan zijn of haar buurt gekluisterde gepensioneerde is gelukkig lang voorbij en de seniorenverenigingen hebben hierin een cruciale rol te vervullen.
Het wegen op het beleid gebeurt op verschillende manieren. Op lokaal vlak bestaat er in onze gemeente een seniorenraad die maandelijks een stevige agenda afwerkt. Aanbevelingen aan het beleid worden gedaan en door het beleid nogal nauwgezet opgevolgd. Een verwevenheid tussen het seniorengebeuren en het OCMW zorgt er dan weer voor dat het OCMW haar sociale rol nog verbreedt en de seniorenproblematiek op de voet volgt. Het spreekt voor zich dat gezien de senioren in de bevolking de snelst groeiende leeftijdsgroep vormen, ze een steeds zwaardere stempel op het beleid zullen kunnen drukken.
Vanuit mijn eerdere beroepservaring en vanuit mijn overtuiging dat de signalen die vanuit onze S-Plus komen belangrijk zijn voor het beleid dat wij als sp.a in onze gemeente trachten te voeren, probeer ik op zo veel als mogelijk S-Plus activiteiten aanwezig te zijn. Niet om even binnen te wippen, een toespraak te houden en dan met grote trom terug te vertrekken, maar om er een namiddag te spenderen, te luisteren naar de vaak spontane verhalen en de (soms verborgen) boodschappen en nadien daar ook iets mee te kunnen doen. Vanmiddag vind je mij dus op de pannenkoekennamiddag in het Schelse Volkshuis: hoe oubollig pannenkoekennamiddag ook mag klinken, het is de plaats om te leren wat er bij onze Schelse senioren leeft ... en om een goeie pint te drinken natuurlijk!
Er was een tijd dat toerisme als een zachte sector werd bekeken, als een extraatje. De grote steden leerden al snel beter, maar het platteland volgde schoorvoetend.
Zo ook in mijn regio: de Rupelstreek. Bakermat van de klei- en steenbakkerij-industrie, een kleine schoennijverheid, glasblazerij... een streek van ambachten en snel verouderende industrie.
De steenbakkerijen sloten één voor één, de ambachten verdwenen. Wat overbleef waren lege kleiputten die door Europese stortbaronnen fel gegeerd werden om hun troep te kunnen dumpen. Als eens de ondergrond van een half dorp weten verhuizen? Wij in Schelle zagen ooit een deel van Lekkerkerk komen.
De economische reconversie van de streek was geen sinecure. KMO zones werden aangelegd om zo volop te profiteren van de strategische ligging tussen Antwerpen en Brussel en langsheen de A12 en de E19. Ook toerisme werd als reconversie-opportuniteit naar voor geschoven.
De regio Rupelstreek ligt aan de monding van Rupel en Schelde, langsheen het Vaartland, heeft nogal wat open ruimte en is omgordeld door een uitgerekt systeem van dijken en kaaien. Ideale broedplaats voor nieuwe toeristische projecten dus.
En zo geschiedde. Het Antwerps Provinciebestuur deed haar inbreng en in de streek was visie aanwezig. De dijken werden wandel en fietsroutes, de open ruimten ontsloten voor natuurbeleving en recreatie, een provinciaal recreatiecentrum werd sterk uitgebouwd en diverse watergebonden projecten ontwikkeld en ondersteund. Ook het industrieel verleden werd met diverse steenbakkerijmusea een troef.
In Schelle werd mee aan de kar geduwd. Uitgebreide fiets- en wandelpaden werden aangelegd, uitgebreid en steeds aantrekkelijker gemaakt, het gemeentelijk park gerenoveerd en diverse ontspanningsmogelijkheden ingeplant, een veerdienst over de Rupel werd ingericht, ... maar er is nog veel te doen. Zo beschikt Schelle over een rijk historisch patrimonium. Dit gaat van oude akten en documenten over een heemmuseum, waar een deel van de Schelse geschiedenis wordt bewaard, tot een aantal waardevolle industriële gebouwen en sites. De ontsluiting van dit historisch erfgoed is niet alleen nodig, nuttig en verantwoord naar de komende generaties toe, maar zal voor onze gemeente een belangrijke toeristische meerwaarde creëren. Anderzijds onderzoeken we momenteel de mogelijkheid om op de Benedenvliet, aan de monding met de Schelde een jachthaven in te richten. Het watertoerisme groeit exponentieel en de mogelijkheden zijn er in Schelle. Er wordt dan ook hard gewerkt aan een dossier dat de haalbaarheid onderzoekt, dat kijkt welke subsidiemogelijkheden er bestaan en dat de "return" voor Schelle van een dusdanig project berekent. Deze jachthaven zou er in één klap mee voor zorgen dat er een serieuze herwaardering van dit stukje Schelle komt.
Het spreekt voor zich dat één gemeente in een zo ineenvloeide regio op toeristisch gebied geen einzelganger kan zijn. Om tot een coördinatie en ondersteuning te komen, om van de schaalvoordelen te kunnen profiteren en om nieuwe kansen te kunnen grijpen, hebben de gemeenten van de regio zich verenigd in Toerisme Rupelstreek. Dit is een overlegstructuur met een infokantoor dat open staat voor alle bezoekers van de streek en waarvan het personeel op toerismeprojecten ondersteuning geeft aan de gemeenten waar nodig, voorbereidend studiewerk verricht en overkoepelende acties zoals het jaarlijkse Zomeren in de Rupelstreek (www.toerismerupelstreek.be) organiseert. Zo hebben we morgen een vergadering samen met de medewerkers van Toerisme Rupelstreek en deze van de Schelse toeristische dienst om de acties en initiatieven nog beter op elkaar af te stemmen en tot een taakverdeling te komen.
Als schepen voor toerisme en ondervoorzitter van Toerisme Rupelstreek heb ik de Rupeltoerismesector mogen leren kennen als een boeiende, gevarieerde en concrete sector. Een sector die met een economisch rendement van 1 tegen 4 (per geïnvesteerde euro stromen er op één of andere manier 4 euro terug als inkomsten) zeer zeker een belangrijke factor is in de verdere reconversie van de regio en een sleutel naar de toekomst van Schelle.
Er bestaan in een gemeente drie soorten van inkomsten die gemeenlijk in de volksmond "belastingen" worden genoemd.
Ten eerste zijn er de vergoedingen die de gemeente vraagt voor bepaalde diensten die ze verleent. Bijvoorbeeld voor het gebruik van feestmateriaal (stoelen, tafels, ...), voor het gebruik van een sportzaal, voor het laten aan huis ophalen van grof afval, ... Dit zijn de zogenaamde retributies.
Anderzijds heb je het gemeentelijk aandeel in de personenbelastingen. Van het bedrag dat u betaalt aan de fiscus komt een bepaald percentage (percentage jaarlijks vastgelegd door de gemeente) naar de gemeente.
Ten derde zijn er de belastingen die door de gemeente zelf worden geheven en rechtstreeks door hen worden geïnd. Belasting op niet-bebouwde percelen grond, belasting op stortplaatsen, ...
Van deze laatste categorie werd twee jaar geleden een "Belasting op woon- en bedrijfsruimten" in Schelle ingevoerd. Probleem was dat er enerzijds een plotse daling was van de gemeentelijke inkomsten (sluiting van de in Schelle gelokaliseerde elektriciteitscentrale, liberalisering en dus wegvallen van de gemeentelijke dividenden van de energiemarkt, ...) en een stijging van de uitgaven doordat de hogere overheid steeds meer taken naar de gemeente doorschoof zonder de nodige financiële middelen voldoende snel of helemaal niet te laten volgen.
Een verhoging van de in het tweede voorbeeld aangehaalde personenbelasting was geen oplossing vermits het telkens drie jaar duurt vooraleer het gemeentelijk deel eindelijk via de fiscus in de gemeentekas komt. Er werd dus gezocht naar een belasting die draagbaar was en die zo gestructureerd was dat sociaal zwakkeren minder moesten betalen. Het socialistische principe dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moesten dragen, was in de ontworpen belasting terug te vinden.
Dit jaar zijn de gemeentefinanciën door een zuinig en financieel strategisch beleid zo geëvolueerd dat er wat ruimte is ontstaan. Niets eerlijker dus dan de burgers van deze "ruimte" te laten genieten. Enfin, dat dachten we toch! Nergens werd door ons dit jaar maar enigszins een belasting vehoogd en, als klap op de vuurpijl, werd die gemeentelijke belasting op woon- en bedrijfsruimtes voor de sociaal sterkeren met een derde verlaagd en voor de sociaal zwakkeren tot nul herleid. Fier met het behaalde resultaat trokken we de boer op.
Valt vandaag een krantje van de oppositiepartij VLD (1 zetel op 19 in Schelle) in de bus dat bol staat van insinuaties en aantijgingen over de belastingsverhoging in Schelle, zonder enig concreet voorbeeld (want er is er vanzelfsprekend geen). Op demagogische wijze wordt zo voorgehouden dat er in Schelle knoeiers aan het bestuur zijn en dat het met de VLD allemaal beter wordt.
Wat is het toch simpel om in de oppositie te zitten en met slogans de mensen te misleiden! Ook dat is politiek.
Afgelopen weekend organiseerde de "Academie voor Muziek en Woord" van de gemeenten Hemiksem, Niel en Schelle een gebeuren rond de 250e verjaardag van Mozart.
Mozart lijkt dezer dagen wel overal te zijn. Oostenrijk, en in het bijzonder Salzburg, staan volledig in het teken van hun Mozartjaar. Ook in de rest van Europa sloeg de Mozartgekte toe. In eigen land trok Klara de kar met als hoogtepunt een evenement in ons Brusselse Paleis voor Schone Kunsten. Zijkant van deze hype is de ongebreidelde merchandising waarmee men de mensen om de oren slaat. De directeur van de opera van Salzburg, en in zijn kielzg nog vele anderen, hebben hun afkeer van deze platte commercialisering al laten blijken.
Ik moet echter eerlijk bekennen dat het Mozartgebeuren mij niet onberoerd laat. De fixatie op Mozartkügln bestaat bij mij al van mijn ski-klassen in het zesde leerjaar, ondertussen 25 jaar geleden, maar hadden toen 100% met de lekkernij en niets met de componist te maken. De componist leerde ik pas veel later kennen. Natuurlijk was de film Amadeus een serieuze aanzet, alhoewel deze inhoudelijk nogal wat historische onjuistheden bevat en eerder een romatisering van de feiten is.
Mozart was een dwarsligger, zo veel is zeker. Door zijn oneindig talent kon hij dat ook waarmaken. Meer begaan met zijn muziek dan met zijn economische waarde en zijn sociale positie was hij misschien zelfs wat wereldvreemd. Het feit dat hij was ingewijd als Vrijmetselaar geeft dan weer het tegenovergestelde aan. Binnen de Loge en daarbuiten werkte hij aan een betere wereld en aan een betere zelf. Hij was zelfs een van de eerste verdedigers van de opname van vrouwen in de Loge, een discussie die, naar men zegt, vandaag in ons land nog steeds niet in de ene of andere richting is beslecht. Als Vrijmetselaar schreef hij in zijn, zogenaamde, profane leven verscheidene missen en kerkelijke composities, iets wat weer zijn hoofdbekommernis "muziek" in de verf zette. Mozart was duidelijk een vat vol tegenstrijdigheden.
Deze achtergrond, gecombineerd met een toegankelijk doch daarom niet minder virtuose maken dat ik fan ben, of moet je bij componisten spreken van "adept".
De muziekacademie had het evenement zeer goed aangepakt. Een wandeling van een uur langsheen verschillende lokalen waar verschillende aspecten van Mozarts muziek en leven werden getoond en ten hore gebracht werd afgerond met een Wiener cafee en een stuk Sachertörte. Opnieuw een pluim op de hoed van onze uitmuntende academie.
Als ik goed nadenk dan ben ik ervan overtuigd dat het de Stad Antwerpen was die, voor de exploitatie van haar haven, als eerste een zogenaamd Autonoom Gemeentebedrijf (AGB) heeft opgericht. Een AGB is een beheersstructuur die zeer nauw is verbonden met het openbaar bestuur dat het heeft opgericht, maar voor wat betreft handels- en financiële wetgeving onder het vennootschapsrecht valt.
Concreet wil dit zeggen dat het zich op de handelsmarkt moet gedragen als een privé-bedrijf, dat het een commerciële en dus geen overheidsboekhouding moet voeren, dat het onder de BTW wetgeving valt maar daarnaast voor wat betreft haar personeelsbeleid en haar aankopen van goederen en diensten toch nog voor een stuk onder de wetgeving voor openbare diensten valt.
Er zijn twee grote voordelen aan een dergelijke structuur: het werkt flexibeler en marktgerichter dan een Administratie en het factureert de aangeboden goederen of diensten met btw wat wil zeggen dat op alle aankopen door het AGB de btw kan worden gerecupereerd. Dit laatste is financieel interessant zodra je meer moet investeren dan dat je inkomsten hebt.
Als gemeente hebben we er in de tweede helft van 2005 voor gekozen een AGB op te richten. De uitbating van ons sportcomplex met cafetaria, restaurant, kegelbanen en speeltuin maar ook onze minigolf, petanquebanen, gemeentelijk park en uitleendienst voor feest- en ontspanningsmateriaal werden er in ondergebracht. Daarnaast zal het AGB gaan instaan voor de verbouwing van ons gemeentehuis.
Doordat zo'n AGB onder het vennootschapsrecht valt is dat alles vrij nieuwe materie voor zowel Administratie (die jaren functioneert onder de wetgeving op de openbare dienst) als voor ons als politiekers. Zelf ben ik van opleiding licentiaat in de politieke wetenschappen met nog een managementdiploma non-profit en een gedegen opleiding aan de federale overheid in onder andere boekhouding erbij maar vennootschapsrecht, btw-regelgeving, ... niet onmiddellijk mijn forte. Je moet dus beroep doen op externe experten die hierin wel beslagen zijn. Vooral in de beginperiode moeten ze je hand vasthouden. Probleem is echter dat ze vaak niet zo bekend zijn met het reilen en zeilen in een gemeente en het er dus op aankomt een vertaling te maken van de gemeentelijke wensen en verwachtingen naar het vennootschapsrechtelijk haalbare en vice versa. Gelooft u me vrij, zo'n vergaderingen met de experten zijn leerrijk, boeiend maar bangelijk overdonderend en vermoeiend.
Het AGB van Schelle is nog in volle opstartfase en gisterenavond werden op een vergadering tussen het Directiecomité van het AGB (Burgemeester, Schepen voor Financiën, Gemeentesecretaris, Gemeenteontvanger en ikzelf) en de experten 1001 vragen en opmerkingen uitgewisseld en de nodige teksten opgesteld opdat eerstdaags de "echte" exploitatie op kruissnelheid kan komen. Op dat moment zal onze gemeente in haar beheer en bestuur ten volle de 21e eeuw zijn ingestapt.
In principe wordt op maandagochtend wekelijks de vergadering van, wat men noemt, "het College" gehouden. Aan deze vergadering nemen de Burgemeester, de 4 Schelse Schepenen en de Gemeentesecretaris deel. Om 8u30 wordt er gestart en de vergadering loopt vaak tot een stuk over de middag.
De inhoud van de vergaderingen is vanzelfsprekend zeer uiteenlopend en vrij actualiteitsgebonden. Toch zijn er een aantal thema's die wekelijks terugkeren. Een kort overzicht: In personeelszaken wordt nagekeken wie in ziekteverlof is, waar er voor vervanging moet worden gezorgd en waar er vragen of problemen zijn. Openbare werken is het grootste thema. Welke (wegen) werken zijn in uitvoering, welke gaan komen, wat moet worden gepland, hoe moeten -in het licht van de wetgeving op de overheidsopdrachten- een aanbesteding gebeuren, welke plannen voor verbouwingswerken aan de openbare gebouwen staan op stapel, ... verkeersbeleid leunt hier dicht bij aan en krijgt ook wekelijks de nodige aandacht. In Ruimtelijke Ordening worden alle (ver)bouwaanvragen van de inwoners die een goedkeuring van de gemeente moeten krijgen, bekeken. Getoetst aan de bouwvoorschriften en aan het Ruimtelijk Structuurplan. Het verfijnen van dit laatste en de zogenaamde Ruimtelijke Uitvoeringsplannen worden op de voet gevolgd. Ook wat "lichtere" (maar daarom niet minder belangrijke of minder arbeidsintensieve) thema's zoals geplande evenementen, vieringen en feestelijkheden staan op de maandagochtendagenda. Nadat de grote thema's op de agenda zijn besproken, worden de brieven en de e-mails die de gemeente sinds de vorige Collegevergadering ontving, overlopen en besproken. Waar nodig wordt een beslissing genomen en deze wordt dan aan de briefschrijver door het gemeentesecretariaat gemeld. Laatste punt van elke vergadering zijn de varia. Elke Schepen ontvangt van de medewerkers of de burgers vragen ivm zijn of haar "bevoegdheidspakket" of over het beleid in het algemeen. Deze vragen en problemen, alsook die punten die zo actueel zijn dat ze niet bij voorbaat op de agenda konden worden geplaatst, zijn het onderwerp van de varia.
Wat opvalt in zo'n Collegevergadering is dat, niettegenstaande je tot verschillende politieke partijen behoort, het "partijbelang" quasi nooit speelt en dus het zogenaamde "algemeen belang" voorop staat. Iedereen trekt aan hetzelfde zeel. Natuurlijk zijn er meningsverschillen, discussies, soms heftig en vaak over de partijgrenzen heen, maar altijd wordt een oplossing, een consensus gevonden. Dit is niet evident! In een niet nader genoemde buurgemeente van Schelle is alle communicatie binnen het College over de partijgrenzen heen onmogelijk en is het bestuur een beetje op de dool. In nog andere gemeenten zitten Schepenen in een College terwijl ze de facto uit de bestuursmeerderheid zijn gestapt. Van een verpletterende verantwoordelijkheid naar de burger toe gesproken!
Daarnaast is het ook niet zo dat in Schelle iedere Schepen angstvallig op zijn of haar "koekjesdoos" zit. Alle thema's worden met z'n allen besproken en beoordeeld, een beslissing is er pas wanneer er consensus is.
Door de positieve sfeer die er binnen het Schelse College heerst, door de gemotiveerde mensen en door het brede scala van onderwerpen die allen dicht bij het dagelijkse leven en dicht bij de bevolking staan is het eigenlijk best wel aangenaam om aan de vergaderingen deel te nemen en een uitdaging om steeds weer nieuwe "problemen" aan te pakken.
Vrijdagavond was het dus, zoals in een vorig bericht aangekondigd, de viering van de sportlaureaten door het gemeentebestuur. Sporters van een verschillend pluimage kwamen aan bod. Zowel voetballers als volleyballers, judoka's, gymnasten maar ook individuele sporters als atletiekers en zwemmers. Een ding hadden ze allen gemeen: doorzettingsvermogen.
Je haalt dat hoogste schavotje niet zonder een gezonde dosis ambitie en zonder het karakter om er ook daadwerkelijk voor te gaan. Dat weerspiegelt zich niet alleen in de sport. Zo was een van de gehuldigde sportlaureaten een hardloopster die slechts een tweetal jaar geleden de uitdaging had opgenomen en nu al tot de top in haar discipline behoort. Daarnaast is ze in het dagelijkse leven medewerkster van ons gemeentebestuur en nog wel op twee Diensten. Wanneer ik de motivatie en de doorzettingskracht zie waarmee ze dagdagelijks de uitdagingen aanpakt en daarnaast haar sportieve prestaties, dan kan ik enkel maar verheugd zijn dat zovele sporters in Schelle de top in hun categorieën bereiken: er lopen in onze gemeente heel wat supergemotiveerde mensen rond, de toekomst is verzekerd.
De demonstratie van de tumblinggroep Creativa was adembenemend. Ook daar een groep geëngageerde jongeren die met volle inzet hun passie aan de buitenwereld willen tonen. Chapeau!
Het actieterrein van de lokale sporters is er een waar nog geen grootse belangen mee verbonden zijn. Eer en zelfvervulling staan nog hoog in het vaandel. Hier kan je een parallel naar de lokale politiek trekken...
Akkoord, ook op lokaal vlak zijn politieke spelletjes schering en inslag. Maar toch is iedereen er zich van bewust dat je best samen werkt aan dat grote project dat je dorp is. Het dorp is voor iedereen dichtbij en samen kunnen we er allemaal van beter worden. Dit is een boodschap die althans wij aan de bevolking duidelijk willen maken. Om "The Scene" te parafraseren: de gemeente is van iedereen en iedereen is van de gemeente. We kiezen er dus voor om niet op de man te spelen maar om het positieve in het daglicht te stellen. Naarmate de verkiezingsdag volgt, zal dit in de wervelwind van de grote maar ook van de kleine kantjes van alle campagnes moeilijker en moeilijker worden. Maar we zullen volharden. Wij zijn dan wel geen topsporters, aan doorzettingsvermogen ontbreekt het ons alvast evenmin. Samen verder werken aan Schelle, die vlag zal onze lading blijven dekken.
Vandaag neem ik nog een keer de dossiers door voor de wekelijkse maandagochtendvergadering van het College van Burgemeester en Schepenen en vanavond straalt onze gemeente weer als thuisbasis voor de Eurosong-preselecties. Wat zo'n Collegevergaderingen inhouden, dat spaar ik nog even op want ik kreeg de constructieve opmerking dat de dagelijkse "ontboezemingen" vaak lang om lezen zijn. Een nieuw goed voornemen: de deadlines halen en knopt maar toch volledig zijn.
Tweede berichtje op dit blog en al prijs: de vooropgestelde deadline niet gehaald. Waar ik vroeger, als gemeenteraadslid, toch wel voor 20 uur de deur van de nieuwjaarsreceptie voor het gemeentepersoneel achter me dicht trok, ben je als College van Burgemeester en Schepenen gastheren en gastvrouwen van dit jaarlijks wederkerend groepsmoment en wordt je dus geacht als laatste buiten te stappen. Ik was dit keer niet de allerlaatste (in het kader van de wetgeving op de privacy zullen de namen van diegenen die het feestje hebben afgesloten niet worden vermeld ), maar het was toch fijn middernacht voorbij toen ik thuis aankwam. Gelukkig met een Bob. Niet dat ik dronken was, maar zo'n recepties zijn altijd verraderlijk: je weet waar je start maar niet waar je uitkomt. Deze keer heb ik het op bier gehouden want de wijn komt, zoals men het in het Antwerpse zegt, stillekesaan langs mijn oren eruit. Dit alles om u dus te zeggen dat het ondertussen al vrijdag is en ik eerst mijn bed heb opgezocht alvorens mijn blog.
Gisterenvoormiddag was een Brussel-moment. Dat wil zeggen om 5u55 opstaan, kinderen (2 dochters) wegbrengen naar de Buitenschoolse Kinderopvang (een gemeentelijk initiatief dat we nu meer dan 12 jaar geleden namen en dat jaar na jaar groeit ... hmm misschien toch wel even een zijsprongetje in m'n verhaaltje waard:
Een Buitenschoolse Kinderopvang is een gemeentelijk initiatief dat deels wordt gesubsidieerd door de hogere overheid waarbij, op een locatie die los staat van enige school en die niet doet denken aan een schoolse omgeving, de kinderen worden opgevangen voor en na schooltijd of tijdens de schoolvakanties. De ouders betalen een bijdrage die door de gemeente, maar op basis van minimumrichtlijnen van Kind en Gezin, wordt vastgelegd. De kinderen worden er opgevangen door een groep gemotiveerde medewerksters die het huis zodanig hebben ingericht dat de kinderen, per leeftijdsgroep in verschillende kamers, er zich toch nog een beetje thuis kunnen voelen. Sommigen vinden dat dit initiatief wil zeggen dat ouders hun verantwoordelijkheid ontlopen want dat er binnen de familie opvangmogelijkheden genoeg zijn. Mij zal je in dit groepje "vrouw-aan-de-haard"-fanaten niet terugvinden. Er zijn ontelbare gezinnen waar beide partners uit economische redenen ieder een volledige dagtaak hebben en er komen meer en meer eenoudergezinnen voor wie voor- of naschoolse opvang enkel mogelijk is in zo'n BKO (Buitenschoolse Kinderopvang). Je kan dus als gemeente niet genoeg investeren in een BKO, in de gebouwen, in de werking, ... Als gemeente kiezen we er ook radicaal voor om de kostprijs voor de ouders op het minimumbedrag, dat wordt opgelegd door Kind en Gezin, te houden. Lag het aan mij dan mocht de Schelse BKO voor de ouders quasi gratis zijn. Dit zou echter betekenen dat de subsidiering van de hogere overheid wegvalt, wat de factuur voor de gemeente onbetaalbaar maakt. Toch een idee om op te volgen.
Bon, op de middag was het Brussel-moment voorbij en terug richting Schelle. Eerst langs de kapper. Niet dat ik nu speciaal voor de receptie "mijn haar liet doen", maar het zat er al een tweetal weken aan te komen dus nu even twee vliegen in een klap. Om 15u naar het gemeentehuis.
Om het groepsgevoel te versterken en om er voor te zorgen dat de medewerkers van de gemeente niet, zoals de andere jaren, in groepjes per Dienst de hele avond doorbrengen, werd er voor gekozen om niet met de hapjes rond te gaan maar ze uit te stallen op een grote tafel zodat iedereen in beweging moest komen. Boneknopen! Na de speech van de Burgemeester die, zoals hij het zelf toegeeft, jaar na jaar in lengte groeit, heeft het geen kwartier geduurd vooraleer we met schotels hapjes rondgingen. De mensen hadden duidelijk geen zin in rondwandelen en hielden zich aan hun plaatsje naast hun sta-tafeltje. Je kan dit jammer vinden maar anderzijds is het ook wel goed om vast te stellen dat de verschillende Diensten en groepen zo sterk aan elkaar hangen. Dat kan de werksfeer enkel bevorderen.
De wijn en het fruitsap op de receptie kwamen van de wereldwinkel. Schelle gaat voor het label van Fair Trade Gemeente, een initiatief dat ik als Schepen voor Ontwikkelingssamenwerking maar al te graag stimuleer. Stilaan wordt onze hele gemeente zich bewust van het nut en de noodzaak van het hele Fair Trade concept en dat is maar goed ook.
Naarmate zo'n receptie vordert, worden sommige gesprekken intenser. Zo kreeg ik de raad om het stuurse imago, dat ik vanop afstand heb, te trachten te doorbreken, want wanneer je met mij spreekt dan ben ik echt wel "nen toffe". Het probleem is me bekend, de oplossing daarentegen... Een ander offensief werd ingezet door de gemeenteraadsleden van de zwarte partij van Schelle. Blijkbaar had ik hen bij het rondgaan met de koffiekoekjes overgeslagen en ik werd ervan verdacht dit opzettelijk te hebben gedaan. Het was per ongeluk maar je zou al gauw gaan wensen dat het toch opzettelijk was. Een geanimeerd gesprek volgde over de menselijke waarde van de VB raadsleden enzovoort. Laat het duidelijk zijn: als vrijzinnige heb ik respect voor ieder individu en voor eenieders mening, racisme en onverdraagzaamheid zijn geen mening en zijn gevaarlijk voor een democratische samenleving. Mensen die vertegenwoordiger zijn van en voor dit verwerpelijk gedachtegoed kunnen bij mij dan ook geen aanspraak maken op politiek respect en politieke erkenning, wat voor een joviale persoon zij in het dagelijkse leven ook kunnen zijn. Is dit onverdraagzaam van mijnentwege? Daar valt vast een boompje over op te zetten maar "mijn geweten is mijn rechter" en ik tracht daar dan ook altijd naar te handelen.
Bij het buitengaan, om het terug over de receptie zelf te hebben, kreeg iedereen nog een kleine attentie mee. Naar verluidt was de tijd tussen de beslissing om dit aan te kopen en de receptie eerder kort (what else is new) en zou het materieel onmogelijk geweest zijn er nog een logootje van Schelle op te plaatsen. Vanuit de achtergrond van mijn Brussel-job gezien, is dat natuurlijk een gemiste kans. Het imago- en communicatiedenken begint echter meer en meer z'n ingang te vinden in de gemeentelijke Administratie en ik ben ervan overtuigd dat het volgende keer nog beter zal zijn. De attentie werd alleszins door iedereen geapprecieerd en dat is vast het belangrijkste.
Vandaag zou ik tijd en goesting moeten vinden om naar de fitness te trekken. Ben in het verleden wat gewicht verloren en heb mijn conditie sterk verbeterd met te fitnessen maar onder tijdsdruk (excuses, excuses) is de fitness stilgevallen, mijn conditie ook en moet ik mijn lichaam dringend terug aanpassen aan mijn garderobe. Vanavond om 20u ontvangt het College de gemeentelijke sportlaureaten. Dit zijn Schelse sportploegen of individuele sporters die vorig jaar een bijzondere prestatie hebben neergezet. De ontvangst wordt opgeluisterd door een demonstratie van de tumblingclub Creativa, een spektakel om naar uit te kijken.
Mocht u de indruk krijgen dat gemeentepolitiek niets anders is dan feestjes en recepties dan hebt u het echt wel mis. Maar om dat te weten te komen, moet u dit blog maar blijven volgen.
Op 8 oktober van dit jaar zijn er gemeenteraadsverkiezingen. Als uittredend Schepen in de gemeente Schelle ben ik opnieuw kandidaat. Kenmerkend voor deze verkiezingen is dat de zogenaamde campagne ongelooflijk lang zal zijn: ze is vandaag al bezig. De dingen gebeuren dus aan een rotvaart maar zijn tezelfdertijd ook bijzonder boeiend. Dit wil ik graag met u als lezer delen en voor mezelf is het ongetwijfeld leuk om na een paar weken nog eens terug te kijken hoe ik ze heb beleefd.
Wees niet bang: u krijgt in dit blog geen verkiezingspropaganda. De bedoeling is om met u de dagelijkse gebeurtenissen op politiek vlak in een kleine gemeente (Schelle, 7.800 inwoners) te delen, er eens relativerend mee te kunnen lachen maar ook om u eens een inzicht te geven van wat er op lokaal vlak zo al allemaal gebeurt.
Ik beloof niet dat ik alle dagen een tekstje zal schrijven, maar ik zal proberen.
Die ik, dat is Danny Backeljauw uit Schelle, ben 37 jaar en Schepen voor (hou u vast) Ruimtelijke Ordening, Toerisme, Lokale Economie, Juridische Zaken, Informatica, Ontwikkelingssamenwerking, Europese Zaken en last-but-not least Jaarmarkt. Daarnaast ben ik eigenlijk nog gehouden een dagtaak uit te oefenen als ambtenaar bij de POD Federaal Wetenschapsbeleid waar ik verantwoordelijk ben voor de communicatie. Al moet ik eerlijk toegeven (en ik hoop dat dit ook zo uit mijn verhaaltjes zal blijken) dat het combineren van een voltijdse dagtaak met een Schepenambt in een kleine gemeente zonder een zeer uitgebreide gemeentelijke Administratie eigenlijk onmogelijk is. Vandaar dat ik in dit TGV-jaar er voor heb gekozen om vanaf 1 februari nog slechts een tweetal dagen per week me naar de Brusselse Wetenschapsstraat te begeven en dus daar mijn taken gevoelig zal afbouwen. Mijn hart ligt in Schelle, mijn keuze is gemaakt.
Ik zie u graag terug in een volgend artikel, morgen na de nieuwjaarsreceptie van het gemeentelijk personeel, voor het echte werk. Indien u de belevenissen in dit blog volgt, dan wens ik u een aangename en boeiende reis doorheen de politiek van mijn verkiezingskoortsig dorp!
), maar het was toch fijn middernacht voorbij toen ik thuis aankwam. 
