Sinds een 2-tal jaar heeft De Lijn haar busverbindingen, die onze gemeente aandoen, stevig uitgebreid. Nieuwe lijnen werden ingelegd en de verbindingen frequenter en gecoördineerder.
Woonwijken die niet op een (kleine) verkeersas lagen, kregen plots op geregelde tijdstippen een bus door hun wijk: basismobiliteit.
In het concept van de basismobiliteit moet iedereen een bushalte hebben om maximaal 600 meter van zijn of haar voordeur. Als socialist kan je hier alleen maar voor zijn.
Een degelijk en betaalbaar openbaar vervoer geeft iedereen de kans zich te verplaatsen en kan er mee voor zorgen dat mensen die op zich al minder mobiel zijn (senioren, gehandicapten, ...) niet in een sociaal isolement terecht komen of afhankelijk worden van anderen die wel (auto)mobiel zijn.
Het protest van de buurtbewoners die plots met de trillingen van voorbijrijdende bussen werden geconfronteerd, was echter groot en aanhoudend. Een eerlijke vaststelling is wel dat iedereen altijd voor mooie initiatieven te vinden is, maar niemand ze voor zijn of haar deur wil: het NIMBY syndroom (not in my backyard). Wie wil er in zijn straat een containerpark, een windmolen om alternatieve energie op te wekken, groenbakken waar bewoners hun grasmaaisel naartoe kunnen brengen, een sportpleintje, een jeugdontmoetingscentrum, ... ? Moet dat er allemaal komen? Jazeker, maar NIMBY !
Nu zijn we niet blind of doof voor de verzuchtingen van de buurtbewoners in dit concrete geval van de autobussen. Alles werd in het werk gesteld om de overlast zo klein als mogelijk te maken: overleg met De Lijn omtrent nog meer aangepaste snelheid, heraanleg van het wegdek, verkeerstechnische ingrepen, ... We zijn echter wel steeds het principe van de basismobiliteit blijven verdedigen.
Vandaag echter is De Lijn aan de evaluatie begonnen van de uitbreiding van haar aanbod. Ook hier weer een verhaal a la De Post: rationeler en rendabeler.
Enkele lijnen zijn immers niet rendabel gebleken en De Lijn zal deze schrappen of verleggen zonder te raken aan de principes van de basismobiliteit.
Een dilemma. De Lijn moet natuurlijk rendabel blijven (of alleszins leefbaar want zuiver rendabel zal ze nooit zijn) anders is het gedaan met openbaar vervoer. De buurtbewoners hebben inderdaad recht op rust en een veilige woonomgeving. Maar die gepensioneerde die nu heel gemakkelijk de bus kon nemen en die nu misschien 200 meter verder zal moeten en dit s avonds wat minder aandurft, die heeft toch ook rechten?
Of dacht u dat gemeentepolitiek alleen recepties en feestjes was?
In de sneltrein die de politiek is, kom je je eigen leven geregeld eens tegen. De vraag waar ben ik eigenlijk mee bezig daagt dan op, maar de tijd om erover na te denken ontbreekt dan toch. Anderzijds is je omgeving, het gezin, daar wel mee bezig. Mooi is het niet maar je gaat bijna motorisch gezinsmomenten inplannen.
Zaterdag was er zo eentje. Een voordelige aanbieding om met zn vieren, het gezin dus, naar Disneyland te trekken. Parijs welteverstaan. Nu hebben we de luxe te mogen stellen dat het pretpark voor ons geen echte onbekende is, maar de trip per autobus was toch iets nieuws (Thalys en auto hadden vroeger al als vervoersmiddel gediend).
Vijf uur bus heen en vijf uur bus terug.
Een beetje uitgesponnen inleiding (maar geloof me, 10 uur bus is MEER dan uitgesponnen) om te zeggen dat ik de kans had het boek van Wouter Bos (PvdA voorzitter en kandidaat premier) te lezen. Dit land kan zo veel beter.
Het boek bestaat eigenlijk uit twee delen.
In een eerste stuk beschrijft Bos hoe hij uiteindelijk in de politiek terechtkwam na hoogdagen bij Shell waar hij als anti-apartheids-calvinist wonderwel opgang had gemaakt. Een uitgebreide beschrijving over een parcours vol keuzes. The Road not Taken is een gedicht dat zijn weg het beste beschreef. Waarom kies je ervoor om in het bedrijfsleven te stappen, waarom kies je ervoor om je politiek te manifesteren. Bewuste of onbewuste keuzes ... of rol je er gewoonweg in. Interessante lectuur omdat je vaak de parallel probeert te trekken met eigen keuzes of non-keuzes.
Over zijn opgang binnen de PvdA is hij iets oppervlakkiger. Uit beleefdheid ongetwijfeld, uit vooruitziendheid omdat de belangrijkste actoren vandaag nog zijn medespelers zijn. Het nut van een gedetailleerde beschrijving van zon intern parcours is eerder gering. Zelfvoldoening in memoires tot daaraan toe, en dan noch.
Leona Detiège heeft zich daarvan eveneens onthouden in haar memoires. Als eerstelijnstoeschouwer bij de burgemeesterswissel in Antwerpen Cools-Detiège en later Detiège-Janssens heb ik veel, zoniet heel veel geleerd. Dat neem je mee, dat mag geen voer zijn voor sensatieschrijfsels.
Een interessante uiteenzetting door Bos maakt dat de lezer begrijpt dat Wouter Bos niet de typische politicus is, dat ook voor hem Verwondering, Verontwaardiging en Verantwoordelijkheid nog de leiddraad vormen. De hoop is dat dit altijd zo zal blijven.
Het tweede deel van het Bosboek reikt denkpistes aan over Nederland en de Nederlandse samenleving. Nu is Nederland niet zo verschillend van Vlaanderen en zijn ook in dit deel parallellen te vinden. Het verschil tussen het oude en het nieuwe socialisme, tussen baricadenstrijd en politieke realiteit, ... als stof tot nadenken, tot buiten-het-vakje-denken alleszins top.
Een busreis van twee maal 5 uur, plus-jamais. Een boek als dat van Bos dat, eens uitgelezen, pas echt doet nadenken, graag.
Op de laatste vergadering van de Schelse gemeenteraad stond er een vraag van het VB geagendeerd waarbij ze voorstelden een Horecaraad voor de Rupelstreek op te richten. De teloorgang van de cafés noopte hen tot dit initiatief.
Nu principieel is er geen bezwaar tegen om over zo'n raad te denken en, niettegenstaande ik het gedachtegoed van de VB club verwerpelijk vind, is het niet omdat het voorstel van hen komt, dat er niet moet worden over nagedacht.
Frappanter is wel dat het net het VB is dat in Schelle fervent tegenstander is van de ontwikkeling, in een publiek-private samenwerking, van een jachthaven op de Benedenvliet. Mocht er nu één initiatief zijn dat de horeca steevast terug kan aanzwengelen dan is het zeker wel zo'n toeristische inplanting.
Daarenboven is het in het verleden al vaker gebleken dat het oprichten van een raad an sich geen aarde aan de dijk brengt. Het zijn concrete initiatieven en ideeën die moeten worden ontwikkeld. Op dat terrein blijft het VB doodstil.
We hebben in Schelle de ervaring gehad met de Middenstandsraad (waarin trouwens ook de horeca vertegenwoordigd is) dat initiatieven wel op prijs worden gesteld maar dat "vergaderingen" voor de zelfstandige als nog een bijkomende last worden ervaren. De Middenstandsraad ging in Schelle ter ziele en een poging tot heropstart kon niet op een leefbare respons rekenen. In deze kiezen we dan ook liever voor ad hoc overleg wanneer een of ander project of idee wordt gelanceerd of op stapel staat. De gemeente is klein genoeg en de beleidsmakers volledig ingebed in het gemeenteleven zodat de signalen vanuit de middenstand onmiddellijk worden opgevangen en opgevolgd.
Maar we willen niet ambetant zijn en aan het VB werd de garantie gegeven dat het idee zou worden voorgelegd op de Conferentie van de Burgemeesters (zie eerdere blog). Zo gezegd, zo gedaan: de Conferentie stelde zich, om dezelfde evidente redenen, vragen naar haalbaarheid en doeltreffendheid van een bijkomende raad.
Stom van verbazing lees ik echter in de Krant van de Linkeroever dat de gemeente Schelle het voorstel van de VB fractie voor de oprichting van een horecaraad volledig onderschrijft. Een gemeenteraadszitting lokt op zich weinig publiek maar zouden we dan toch moeten overwegen de zogenaamde "persbanken" vooraan of naast een luidspreker te plaatsen?
Het moet al meer dan 10 jaar geleden zijn dat ik Veerle voor het laatst zag. Veerle is vandaag de nationale webmaster van de sp.a. Zon 10 jaar geleden waren enkelen al overtuigd van het potentieel van het Internet en besloot men een werkgroepje op te richten om te kijken of en hoe de toenmalige SP een website kon oprichten.
Samen met Veerle, Martine en enkele anderen hebben we uren gebroed op een site die niet alleen een etalage voor de buitenwereld zou zijn maar waaraan alle gemeentelijke SPtjes iets hadden, waarmee ook zij konden werken.
Samen met een privé-firma werd een eerste website ontwikkeld. Technisch in orde, wat kinderziektes uitgefilterd maar voor de rest top. Begon de strijd om de nationale partijtop te overtuigen zich actief achter het project te zetten en anderzijds ook die kleine SPtjes mee in te schakelen.
Dat laatste mocht ik gaan doen voor de gemeenten uit het arrondissement Antwerpen. Het heeft me een breedbandverbing op het werk opgeleverd, iets wat 10 jaar geleden niet evident was, en zeker niet binnen een politieke partij.
In 2000 was de site van de sp.a al danig geëvolueerd. Als gemeente Schelle hebben we hem voor een stuk gebruikt in onze campagne, doch niet voor de volle 100%. Niettegenstaande dat, waren we toch nog mee van de koplopers inzake online-campagne.
Vandaag zijn we weer 6 jaar verder en de sp.a heeft zich echt wel genesteld op het Internet. Wanneer we het succes zien van de cursussen Internet voor senioren, in onze gemeente en we zien in hoeverre via de school, de bibliotheek en het thuisgebruik het Internet is ingeburgerd, dan zouden we gek zijn dit links te laten liggen. Als je dan nog eens kijkt naar de flexibele mogelijkheden van het medium, dan moet je dat gebruiken.
Op de infosessie rond de gemeenteraadsverkiezingen, afgelopen zaterdag in Mechelen, was er een werkgroep waarin het gebruik van de sp.a site nog eens van naaldje tot draadje door Veerle uit de doeken werd gedaan.
Net zoals Veerle (en dit MOET ik zeggen want ik ben quasi zeker dat ze dit gaat lezen) is de site vandaag nog beter dan 10 jaar geleden. In de demonstratie te Mechelen was die van Schelle het dissectievoorwerp wat maakt dat ik eerstdaags eens wat terug moet gaan herzetten, maar het werd duidelijk dat de mogelijkheden nog uitgebreider zijn.
Enig discussiepunt is dat ik binnen Seniorennet wil blijven bloggen terwijl de sp.a nu haar eigen blogomgeving heeft gecreëerd. Een link in het lay-outstramien van de sp.a Schelle naar dit blog hier... als ik dat nu schoon vraag...
In vier van de vijf gemeenten die de Rupelstreek vormen, bestaat de bestuursmeerderheid uit sp.a en CD&V. Enkel in Hemiksem heeft men er de voorkeur aan gegeven een meerderheid sp.a - VLD te vormen.
De vijf Rupelburgemeesters en de vijf gemeentesecretarissen ontmoeten elkaar op regelmatige basis om de dossiers die gemeentegrensoverschrijdend zijn te bespreken.
Telkens is er één gemeente gastheer voor deze vergadering en de schepenen van deze gastgemeente wonen tevens de Conferentie bij.
Mobiliteitsdossiers, maar ook bijvoorbeeld de vogelgriep of nieuwe administratieve aangelegenheden staan steevast op de agenda. Van elkaar leren, niet telkens het warme water opnieuw uitvinden, overleggen, ... je begrijpt het wel.
Dit keer was Schelle de gastgemeente en kon ik dus ook de vergadering volgen.
Soms kreeg je toch het gevoel dat er in zon vergadering meer zit dan er effectief uitkomt. Indien 5 gemeenten als een geheel aan hetzelfde zeel zouden trekken dan zou men in Brussel dit niet kunnen negeren. Mag je anderzijds van een Burgemeester verwachten dat hij of zij het gemeentelijke belang opzij schuift om het regiobelang voorop te plaatsen?
Voorbeeld dossier is de zogenaamde doortrekking van de expresweg.
De regio ligt tussen twee autosnelwegen: de A12 en de E19. Verkeerstechnisch is het niet meer dan logisch dat beiden op een of andere manier met elkaar zijn verbonden, zonder dat deze verbinding door een dorpskern of woonkern loopt. Dit was ook zo op het gewestplan voorzien maar nooit uitgevoerd. Ondertussen werd er langsheen die zogenaamde reservatiestrook van het Gewestplan danig gebouwd en kwamen er al eens tuintjes en tuinhuisjes in de strook terecht. Dit laatste allemaal in één enkele gemeente: Rumst.
De rest van de regio vraagt dat die ontsluiting er nu eindelijk zou komen. Ze hebben hiertoe objectieve economische criteria, de leefbaarheid van de kernen waardoor nu het sluipverkeer een verbinding zoekt zou sterk toenemen en men vraagt eigenlijk enkel de uitvoering van wat in het Gewestplan werd voorzien. De gemeente Rumst ziet dit anders.
In dit verkiezingsjaar is het dossier weer plots zeer actueel geworden en lijkt het erop dat de knoop zal worden doorgehakt. Het zal me dan ook ten zeerste benieuwen of men in de pre-electorale periode in Rumst de politieke moed zal opbrengen om het regiobelang te laten primeren.
Jaarlijks organiseert de Schelse seniorenraad in samenwerking met het OCMW een seniorenfeest. Via de verschillende seniorenorganisaties en via het OCMW worden kaarten verkocht voor een namiddag in de gemeentelijke sporthal.
Het personeel van het OCMW zorgt voor de aankleding van de zaal en voor de catering, het Rode Kruis is op post en onze Schelse senioren verschijnen goed op tijd en op hun paasbest.
Vorig jaar werd het showelement verzorgd door Jacky Lafon. Een mix van grappen en liedjes maakten het toen een aangename namiddag. Dit jaar stond Wendy Van Wanten op het programma. De graptjes van Wendy zijn wat magerder en de liedjes moeten het ook vooral hebben van de insinuatietjes en verhaaltjes er rond. Al bij al wel een aangename namiddag en de verwachtingen bij het mannelijke publiek werden, mee door de wandeling van Wendytje door de zaal, zeker volledig ingelost.
Het is goed dat een seniorenfeest wordt ingericht. Vele Schellenaren-met-ervaring zijn lid van een seniorenvereniging (S-Plus, de socialistische bond is de grootste in de gemeente) en diegenen die niet tot een vereniging behoren worden door buren of kennissen meegenomen naar het seniorenfeest en vermijden zo het gevaar om in een sociaal isolement terecht te komen.
Een jaarlijks wederkerende pluim voor de Schelse seniorenraad met dit initiatief!
Ook bij De Post is het besef gegroeid dat enige communicatie over haar reilen en zeilen best wel een must is. Hoogste tijd dus om de Burgemeesters en Schepenen per provincie samen te brengen en hen het bedrijf De Post en haar toekomstplannen voor te stellen. De priorij van Corsendonck was voor Antwerpen het strijdperk.
Moeilijk publiek natuurlijk, die lokale politiekers. Iedereen wil in zijn dorp of stad zo veel mogelijk Postdiensten, op zon klein mogelijke afstand en zonder dat het de gemeente iets kost. De Post langs de andere kant is een autonoom bedrijf, stapsgewijs meer en meer aan concurrentie onderworpen en onderworpen aan economische wetten als rendabiliteit en modern bedrijfsbeheer.
Een wat vlakke presentatie van de verschillende Postdiensten mondde gauw uit in een verhit debat wanneer de vervanging van postkantoren door postwinkels, de schrapping van rode bussen en de reorganisatie in postsectoren aan bod kwam. Een debat dat al gauw een dovemansgesprek werd.
Enerzijds De Post die dacht met haar communicatie een enthousiast publiek te zullen vinden en anderzijds de lokale beleidsmakers die ervan uitgingen dat ze mee konden beslissen in de strategische keuzes die De Post maakt en nog zal moeten maken.
De Post, Belgacom, ... ze zijn in hetzelfde bedje ziek. Van logge overheidsmastodont plots speler geworden op een concurentiëel economisch-competitieve markt met een bedrijfscultuur die maar moeilijk mee-evolueerd en een klant die nog steeds denkt met een overheidsdienst te maken te hebben.
De oplossing ligt in het midden. Akkoord De Post moet draaien als een privé-bedrijf en dusdanige keuzes maken. Anderzijds is het voortbestaan van De Post an sich niet de doelstelling, maar is het de klant en de dienstverlening aan die klant die centraal staan.
Wanneer de lokale overheden beseffen dat De Post vandaag aan andere wetmatigheden is gebonden dan vroeger en wanneer ze het soms wat enge dorpsbelang kunnen loslaten, dan zijn zij ongetwijfeld de beste gesprekspartner voor De Post wanneer het gaat over ingrepen die de klanten aanbelangen. De gemeentebesturen kennen de noden van hun bevolking en kennen de situatie op het terrein als geen andere.
Onder de geschetste voorwaarden zou het dwaas zijn van De Post om geen voorafgaande input te vragen aan die breeddenkende gemeenten.
Bij mn bevoegdheidspakket als schepen zit ook de lokale economie. Concreet betekent dit enerzijds de markt en jaarmarkt en anderzijds de KMOs en de middenstand.
Ik herinner me nog levendig de jaren dat je bij de Schelse middenstand in de maand december lootjes kreeg bij je aankopen: de eindejaarsactie van de Schelse winkeliers. Na nieuwjaar werden de prijzen dan getrokken en feestelijk overhandigd.
Uit diezelfde periode stamt mijn herinnering aan een quiz, ingericht door de winkeliersvereniging, in een tent en gepresenteerd door Nand Baert.
Die laatste is ondertussen al enige tijd overleden en ook de winkeliersvereniging ging ter ziele.
Rond 1975 baatte moeder de COOP winkel, de superette van de socialistische zuil zeg maar, uit in de hoofdstraat van de gemeente. Niet dat we onmiddellijk zelfstandige waren (het was een systeem met geranten dat teloor ging door mismanagement en waarbij de winkelhouders niet echt werden aangemoedigd om initiatief te nemen) maar de andere winkeliers waren me toch bekend.
Van de winkeliers van 1975 zijn er niet veel meer overgebleven: de ijzerwinkel is er nog, de fotograaf ging over van vader op zoon en ... dat zal het wat zijn geweest.
Mijn bedoeling was om te proberen die Schelse middenstand nieuw leven in te blazen. Onder het motto nieuwe borstels keren goed dacht ik mee elan te kunnen geven aan een heropstart van de middenstandsraad, van de activiteiten.
Ik moet u eerlijk gezegd bekennen dat ik hierin heb gefaald, maar ik geef nog niet op.
Een goed half jaar geleden brachten we de middenstandersrond de tafel om naar hun verzuchtingen te luisteren en te kijken welke oplossingen er waren. Nadien werden ze allen aangeschreven met de vraag om toe te treden tot de heropstartende middenstandsraad. Welgeteld drie reacties ontvingen we van winkeliers (en eigenlijk zijn het niet eens winkeliers pur sang maar dit terzijde) die wensten mee na te denken, mee te werken. Ondertussen blijven een aantal winkelpanden leeg staan en voeren we geregeld de discussie of we als gemeente toestaan dat ze worden omgevormd tot woonhuis, wat een mogelijke invulling als winkel voorgoed verhinderd.
Gisteren organiseerde het Provinciebestuur een debatavond rond de economische ontwikkeling van de Rupelstreek. Eén luik daarvan was de aanmoediging van de kleinhandel, de versteviging van de handelskernen. Een wat oppervlakkig verhaal vanuit de Provincie zonder concrete voorstellen ... en toch. Op het Antwerpse Provinciebestuur s er vanaf nu iemand voltijds belast met het reactiveren van de kleinhandel, met de ondersteuning van de gemeenten in hun middenstandsbeleid. Zij mag deze week van mij nog telefoon verwachten!
