In de sneltrein die de politiek is, kom je je eigen leven geregeld eens tegen. De vraag “waar ben ik eigenlijk mee bezig” daagt dan op, maar de tijd om erover na te denken ontbreekt dan toch. Anderzijds is je omgeving, het gezin, daar wel mee bezig. Mooi is het niet maar je gaat bijna motorisch “gezinsmomenten” inplannen.

Zaterdag was er zo eentje. Een voordelige aanbieding om met z’n vieren, het gezin dus, naar Disneyland te trekken. Parijs welteverstaan. Nu hebben we de luxe te mogen stellen dat het pretpark voor ons geen echte onbekende is, maar de trip per autobus was toch iets nieuws (Thalys en auto hadden vroeger al als vervoersmiddel gediend).

Vijf uur bus heen en vijf uur bus terug.

Een beetje uitgesponnen inleiding (maar geloof me, 10 uur bus is MEER dan “uitgesponnen”) om te zeggen dat ik de kans had het boek van Wouter Bos (PvdA voorzitter en kandidaat premier) te lezen. “Dit land kan zo veel beter”.

Het boek bestaat eigenlijk uit twee delen.

In een eerste stuk beschrijft Bos hoe hij uiteindelijk in de politiek terechtkwam na hoogdagen bij Shell waar hij als anti-apartheids-calvinist wonderwel opgang had gemaakt. Een uitgebreide beschrijving over een parcours vol keuzes. The Road not Taken is een gedicht dat zijn weg het beste beschreef. Waarom kies je ervoor om in het bedrijfsleven te stappen, waarom kies je ervoor om je politiek te manifesteren. Bewuste of onbewuste keuzes ... of rol je er gewoonweg in. Interessante lectuur omdat je vaak de parallel probeert te trekken met eigen keuzes of non-keuzes.

Over zijn opgang binnen de PvdA is hij iets oppervlakkiger. Uit beleefdheid ongetwijfeld, uit vooruitziendheid omdat de belangrijkste actoren vandaag nog zijn “mede”spelers zijn. Het nut van een gedetailleerde beschrijving van zo’n intern parcours is eerder gering. Zelfvoldoening in memoires tot daaraan toe, en dan noch.

Leona Detiège heeft zich daarvan eveneens onthouden in haar “memoires”. Als eerstelijnstoeschouwer bij de burgemeesterswissel in Antwerpen Cools-Detiège en later Detiège-Janssens heb ik veel, zoniet heel veel geleerd. Dat neem je mee, dat mag geen voer zijn voor sensatieschrijfsels.

Een interessante uiteenzetting door Bos maakt dat de lezer begrijpt dat Wouter Bos niet de typische politicus is, dat ook voor hem Verwondering, Verontwaardiging en Verantwoordelijkheid nog de leiddraad vormen. De hoop is dat dit altijd zo zal blijven.

Het tweede deel van het Bosboek reikt denkpistes aan over Nederland en de Nederlandse samenleving. Nu is Nederland niet zo verschillend van Vlaanderen en zijn ook in dit deel parallellen te vinden. Het verschil tussen het “oude” en het “nieuwe” socialisme, tussen baricadenstrijd en politieke realiteit, ... als stof tot nadenken, tot buiten-het-vakje-denken alleszins top.