In een wanhopige poging om zoveel mogelijk te doen tijdens deze korte vakantieperiode, ben ik mezelf een beetje voorbij gelopen. Het is een race tegen de tijd geworden, en de tijd heeft gewonnen. Maandag duik ik weer in mijn bunker zonder daglicht, en mijn nieuwe deur is nog niet eens geolied, ik ben niet bij de fietsenmaker geweest om eindelijk eens die lekke band te laten herstellen, de strijkmand is nog steeds overvol, en ik ben ook niet bij de KNO-arts geraakt om de evolutie van mijn gehoorverlies nogmaals te laten testen.
"Sta niet stil bij wat je niet gedaan hebt, maar wees blij met wat je wél voor mekaar kreeg", denk ik dan. Want ja, ik heb toch mijn tuintje kunnen bevrijden van de verbouwingsafval, en het toeval wou dat er een liefdadigheidsorganistie een inzameling van kledij deed, waarbij ik van heel veel oude, nog bruikbare kleerkastvulling afstand heb gedaan. Ik ben een administratieve ramp, en een grote schoonmaak diende zich aan in mijn papierwerk. Goed twee volle namiddagen ben ik in de weer geweest om papieren te verzamelen van lang vervlogen tijden tot nu, en alles te klasseren.
Verder heb ik van her naar der rondgehotst om mijn nieuwe badkameruitzet bijeen te sprokkelen. Handdoeken, een setje met een vuilnisbak, toiletrolhouder, WC-borstel, een kleerhanger, een handdoekenrekje, een spiegel,... alles moest perfect zijn, nu mijn nieuwe perfecte badkamer af is, maar perfectie vind je niet overal, en als je ze dan gevonden hebt wordt alles ook niet in dezelfde winkel verkocht.
Het weer tijdens mijn vakantie... nog zoiets om liever te vergeten. Enkel het eerste weekend was te genieten. En dit weekend, het laatste dus... alhoewel men voor morgen ook al niet veel goeds belooft. Eén dagje zonnig warm, en een onweer kondigt zich al aan. Om te huilen gewoon. Vandaag ben ik gaan fietsen langs de vaart, voor het eerst in twee weken, en daarna heb ik in mijn tuinstoel gelegen tot het laatste streepje zon achter de daken was verdwenen.
Inmiddels is het al bijna half vijf, en een poetsbeurt dient zich aan. Niet dat het lang proper gaat blijven want volgende week begint de tweede fase van de verbouwingswerken : er wordt een gat gekapt in de keuken, waar nu een raam zit, dat uitkijkt op de tuin. Daar wordt een nieuwe deur in geplaatst, en de bestaande achterdeur, die zich nu in het washok bevindt, wordt weggehaald en het gat gaat dicht. Tevens gaat het raam in het washok eruit, en wordt het vervangen door glastegels. Het washok zélf wordt bezet met houten muurplaten, en ook het plafond wordt vernieuwd. De vloertegels van de aanpalende vernieuwde badkamer worden doorgetrokken.
Wanneer dit alles klaar is, hopelijk tegen het begin van de winter, dan zal heel mijn benedenverdieping "af" zijn... Iets om naar uit te kijken !!
Het is weer alles kommer en kwel in mijn buik. Prikkelbare-darm-syndroom. Het kind moet nu eenmaal een naam hebben. Oh wee wat rommelt het weer in mijn darmen. Vooral de pijn is met momenten vervelend, al zijn de veelvuldige sprintjes naar het toilet ook niet te onderschatten.
Dit alles zal wel te maken hebben met mijn rijkelijk eetfestijn van gisteravond. Spruiten zijn dan misschien niet écht zomergroenten, ze behoren wél tot mijn favorieten. En laat spruiten en andere koolsoorten nu net in de top tien van boosdoeners staan, als je aan dit syndroom lijdt. Het zal niemand vreemd lijken, dat ook bonen die lijst aanvullen, maar verder moet ik opletten met granen zoals volle rijst, volkoren brood, enz...
Van alles wat voor sommigen als ultra-gezond wordt beschreven, heb ik één en ander van mijn lijstje moeten schrappen. Zo ook bepaalde fruitsoorten en rauwe groenten. Het is een beetje zelfondervinding, want het beeld van dit syndroom verloopt verschillend van persoon tot persoon. En zo héél af en toe lap ik de regels ook aan mijn laars, en draag daarna moedig de gevolgen... hoewel... soms ook met een béétje klaagzang
Moest ik gisteravond bijvoorbeeld dat smakelijke aperitiefje of twee laten staan hebben voor het eten, en dat ijs en die koekjes erna, zou het misschien ook allemaal minder erg geweest zijn. Suikers zijn ook behoorlijk slecht, al zijn het sluipende snoodaards. Ik kan een hele tijd elke dag een ijsje eten zonder méér last te hebben dan gewoonlijk, en dan plots uit het niets.... ja... zoals vandaag dus.
Een tijd geleden werd de diagnose gesteld, eigenlijk bij gebrek aan concrete bewijslast van andere aandoeningen. Er werden geen boosaardige ziektes gevonden, gelukkig. Alle symptomen wezen (en wijzen nog steeds) in de richting van PDS. Maar ik blijf alert en bij de minste verandering laat ik mij opnieuw onderzoeken.
Hopelijk hoef ik vandaag niet een hele dag met buikpijn op mijn luie krent achter de computer te zitten. De buienlijn lijkt over getrokken. Het is Maanrock hier in de Maneblussersstad, en dat wil zeggen dat ik de binnenstad onverwijld links laat liggen dit weekend ! Té druk, té luid... niks voor mij hoor. Maar langs de vaart kun je leuk fietsen, ik hoop dat ik nog wat van de frisse lucht kan genieten vandaag !
Ik vraag me af, of zo'n titel nu écht meer klikken gaat krijgen, dan een gewone doordeweekse titel... Maar hier gaat het niet om. Dit woord heb ik nét ontdekt, en als ik een nieuw woord ontdek, moet ik het gebruiken
Een kutkammer is een zeurpiet. Ik denk dat échte zeurpieten best wel gaan zeuren over het woord kutkammen, want geef toe, er bestaan nettere woordjes hiervoor
Maar dit terzijde, ik wou ook even gaan kutkammen, als het mag...
Ik laat mezelf de laatste tijd nogal eens de gordijnen injagen door personen met - bewust of onbewust - egoïstische trekjes. Iedereen mag wel eens aan zichzelf denken, maar er zijn van die mensen die de lijfspreuk "ik, mezelf en m'n ego" alle eer aandoen.
Ik, mezelf aan m'n ego gaan NOOIT uit de weg, als we met ons drieën gezellig over het voetpad flaneren, en er zo'n ambetanterik van uit de andere richting komt. Laat die toch gewoon op straat lopen, de zeikerd.
Ik, mezelf en m'n ego houden onze grote familieparaplu lekker met de scherpe punt naar achter, en zwaaien daarbij nog eens extra met onze arm, zodat die punt nét op ooghoogte van kinderen komt, en daarbij dus een potentieel gevaar vormt voor die kinderoogjes, telkens die naar achter gezwaaid wordt. Ach, het zijn toch mijn kinderen niet.
Ik, mezelf en m'n ego moeten zeer vroeg aan het werk, en - collegiaal als we zijn - halen we ook nog onze werkmakker op om 5 uur in de ochtend. Ter plaatse claxonneren we liever een paar keer, dan aan de deur te bellen (zie dat zijn kinderen wakker worden van de bel) en een sms'je sturen voor we vertrekken, zodat onze collega precies weet wanneer we gaan aankomen, dat zien we niet zitten, kost teveel. Maken we daarbij de buren wakker ? Goh, die mensen zullen toch vroeg moeten opstaan zeker ?
Ik, mezelf en m'n ego nemen dagelijks de trein. Dat geeft ons het recht om onze rugzak op de zitplaats naast ons neer te smakken. Tevens mogen we dan een zeer lang gezicht trekken en een bijhorende zucht slaken, als een medereiziger ons vriendelijk verzoekt de rugzak in de daartoe voorziene bagageruimte te plaatsen, omdat die mens ocharme ook wil neerzitten tijdens de treinreis... reis dan toch eerste klas, sukkel.
Ik, mezelf en m'n ego, wij gooien onze afval altijd op straat. We eten een zak snoepjes, een pakje koeken, chips, we drinken een colaatje, dus, we doen de economie draaien op volle toeren. Zakjes, papiertjes, blikjes, gooien maar, de stad heeft toch straatruimers, geef die mannen gerust wat méér werk.
Zo kan ik nog doorgaan hoor, en misschien doe ik dat later nog wel eens. Wie zichzelf herkent in één van die ego-trippers... ik, mezelf en m'n ego nodigen u uit, er wat aan te doen
Wat heb jij vorige maandag gegeten ?Geen idee . Vergeten !?Ik weet het ook al lang niet meer hoor.Te lang geleden, teveel eten dat de revue passeert
Daarom zou ik eens een tijdje willen opschrijven wat ik allemaal eet.Je stopt zoveel verschillende dingen in je mond op één dag, dat je niet eens beseft hoeveel calorieën je wel binnenspeelt.
Ik heb ze ook allemaal geprobeerd, de vele diëten, van Herbalife tot Weight Watchers, hoewel die laatste beweren dat hun methode geen dieet is, maar wél een levenswijze.Wel ja, een levenswijze die ik niet volhoud.Je mag inderdaad àlles eten, zolang je maar puntjes telt.Pfff, al dat rekenen is niks voor mij, ik droomde s nachts nog van cijfertjes optellen en werd in paniek wakker want ik had er teveel !!
Nu dacht ik, in plaats van achteloos alweer een koekje op te peuzelen, en een ijsje, en een koud biertje achterover te slaan moest ik dat nu eens allemaal opschrijven.Ik zou zeker nogal schrikken van de hoeveelheden eten en drinken waar ik dagelijks mijn arme ingewanden mee opzadel !
Ik zou ook de methode van Sonja Kimpen kunnen proberen, en mijn menu voor een hele week op een tafel tentoon stellen, maar dat zie ik zo niet zitten.En zooo erg is het nu ook weer niet.Als je zou zijn wat je eet, dan was ik intussen al veranderd in een smos met kaas en hesp, mijn bijna-dagelijkse lunch.Een beetje meer variatie zou misschien al voldoende zijn
Of het nu regent of waait, of de zon door de wolken schijnt, het is en blijft vakantie, en we maken er het beste van. Ik hoef niet zonodig een wit strand onder de palmbomen om een vakantiegevoel te krijgen. Geef mij maar mijn stadstuintje onder de Vlaamse hemel, mijn eigen bed elke avond, mijn hondje, en een babbel met de buren. Geluk hoef je niet ver te zoeken hoor.
Het eerste weekend van mijn langverwachte verlof mag dan nat eindigen, zo slecht was het niet. Gisteren zelfs zonnebrand opgedaan. Onder het motto "ik doe niks dit weekend" ben ik op mijn ligstoel in mijn tuintje gaan zitten luieren, met rondom mij de chaos van bouwmateriaal en -afval. Ik had mijn ogen dicht, dus ik zag het niet. En zo kwam het dat ik even indommelde, en wakker werd met een hoofd, zo rood als een rijpe tomaat. Gelukkig valt de schade nog mee.
Mijn huis trilt nog steeds op zijn grondvesten onder de verbouwingswerken maar dit weekend was het even rustig. Toch ben ik uiteindelijk een beetje gaan poetsen, al is het vandaag zondag. Ik vond mijn meubelen bijna niet meer onder de stoflaag, en morgen komt mijn moeder voor enkele dagen logeren. Ook voor haar is het nu vakantie, maar we gaan volgende week tussen het relaxen in, toch een paar ritjes naar het containerpark maken. Zo vind ik misschien mijn barbecue terug onder de planken en zakken steenafval, en wie weet wat er nog allemaal onder de rommel bedolven ligt.
Tijd zat momenteel, want ik hoef maar terug aan het werk op 1 september...
Wie kent er die mop nog niet, over de man die naar de winkel werd gestuurd voor lampen, maar met lege handen terugkwam, omdat er een bordje aan de deur hing met "hallo geen lampen" ?
Lampen worden tegenwoordig, zoals zo vele dingen, achteloos in een omvangrijke, harde plastic verpakking verkocht, dit in tijden waar men tegelijk zo bewust met het milieu wil omspringen. Zo'n verpakking is op z'n minst milieu-onvriendelijk te noemen, om nog niet te spreken over de moeilijkheden waarmee de gebruiker geconfronteerd wordt. Probeer maar eens op een normale manier zo'n plastic ding open te krijgen, zonder schaar of mes, snel, en zonder snijwonden op te lopen.
Het zijn niet alleen die paar lampen, die ik deze morgen nodig had, en waarvan de verpakking nu nét mijn duur betaalde stadsvuilniszak gescheurd heeft. Kijk maar eens rond. Een reinigingskit voor de computer, een simpele bic, ze komen heel vaak in de handel in een omhulsel van plastic om ù tegen te zeggen. Ja, zelfs een schaar of een mes, waarvoor je dan nog eens een extra schaar of mes nodig hebt om ze uit hun verfoeilijke verpakking te krijgen.
De eerste die mij kan vertellen hoe ik makkelijk, snel én veilig dergelijke verpakking open kan krijgen, verdient van mij een bloemetje ...
Eén zaterdag op de twee ben ik van dienst. Meestal heb ik dan de dinsdag van diezelfde week vrijaf. Vandaag moest ik weer paraat staan . Zaterdagwerk is niet zo leuk, maar het hoort nu eenmaal bij de job. Ik werk voor een voedingsmagazijn, dat verse fruitsappen, van een niet nader te noemen merk, beginnend met T en eindigend met A, uitvoert naar warenhuizen en verdeelcentra. Ook op zaterdag wordt er uitgeleverd, dus moet er steeds een kleine ploeg op post zijn.
Nu het hoogseizoen is, en er ook meer dranken verkocht worden, is het bijzonder druk, vooral in de week, maar ook op zaterdag. We trekken dagen van 12 werkuren en meer.... het zijn zware tijden. Er wordt dan wel in ploegen gewerkt, maar in deze periode hebben vooral de magazijniers en orderpickers een overschot aan overuren.
Morgen heb ik gelukkig een rustdag, maar maandag wordt het weer druk, en is het niet uitgesloten dat het reeds donker is wanneer ik naar huis kan. Maandag mag dan ook de drukste dag van de hele week heten.
Ik denk dat de meerderheid van de klanten, die in het warenhuis hun karretje vullen, niet beseffen wie en wat er achter al de producten zit, die ze kopen. Geen mens staat erbij stil, dat er een heel proces voorafgaat aan het in de rekken zetten van voedingswaren en dranken, buiten dan diegenen die zelf een schakel in dat proces vormen...
Noem het beroepsmisvorming, maar ik ga zélf heel kritisch en opmerkzaam alle rayons van een warenhuis af...
Vandaag wordt mijn trouwe jack russeltje Billy 10 jaar. Nu ik met mijn hondje op de proppen kom, zullen enkele bloggers mij misschien herkennen
Zoals de traditie het wil, krijgt Billy vandaag een lekker sappige biefstuk voorgeschoteld, die hij ongetwijfeld met zeer veel smaak gaat oppeuzelen. Jaarlijks krijgt hij ook een nieuw stukje speelgoed, en ja ook dit jaar nog ! Hij mag dan 10 jaar oud zijn, versleten is hij nog niet. De kleine deugniet die ik bijna 10 jaar geleden in huis haalde, schuilt nog altijd ergens achter zijn intussen bejaarde uiterlijk. Hij kan nog zeer speels uit de hoek komen, hij holt nog steeds even enthousiast achter zijn balletje aan, al duurt het nu minder lang dan vroeger. Als hij uitgespeeld is, gaat hij rusten. Vroeger kende dit energieke hondje geen rust... !!
Gelukkige verjaardag mijn kleine schat, mijn grote vriend !!
Ik wist eigenlijk niet of het een woord was, maar "badderen" is correct Nederlands, zo blijkt.
Ik badder, hij baddert, zij badderen, wij badderden..... en werkwoord als een ander.
Hier ten huize is dat badderen al meer dan een maand onmogelijk. Renovaties in de badkamer dwingen mij er momenteel toe om mijn kattewasjes aan de spoelbak van de keuken te doen, en voor een douche moet ik overal rond zo een beetje gaan schooien. Bij mijn ouders, bij de buren, vrienden, op het werk. Leuk is anders. Niks zo knus als je eigenste badkamertje.
Maar kijk, ik zat al 9 jaar op dat snoeproze te staren. De foeilelijke badkamer, die bij dit huis hoorde toen ik het 9 jaar geleden kocht, moest er nu maar eens aan geloven. Een maand kappen, afbreken, en vele stofwolken verder, zijn we nu. De nieuwe badkamer begint langzaam maar zeker zijn eigen vorm en karakter te krijgen. Het wordt een juweeltje. Maar intussen kan ik nog voor een tijdje niet douchen, en blijft het voorlopig behelpen, kamperen.
Met de nodige nostalgie in het achterhoofd, denk ik terug aan die goeie ouwe tijd, toen ik met de rugzak de wijde wereld introk, het avontuur tegemoet, en een klein groen tentje het enige dak boven mijn hoofd was. We schrijven 15-20 jaar geleden. Ik ben toen menigmaal uit een koude douche op een vuile natte vloer gestapt in het broeierig, door insecten geplaagd, sanitair blok van één of andere goedkope camping. Je dacht er niet eens twee keer bij na, het hoorde bij de ervaring en je was al blij met stromend water.
Ik mag er nu niet meer aan denken, dat ik mij meer dan één dag niet zou kunnen wassen, of met een mond vol ongepoetste tanden de deur uit zou gaan. Je rolt langzaam maar zeker in een luxe die je niet meer kunt missen, al besef je het niet eens.... tot je plots weer moet gaan kamperen.... !
Toen ik een 6-tal maanden geleden mijn vorige blogje voor bekeken hield, andere horizonten tegemoet, had ik niet verwacht hier vandaag terug achter mijn pc te zitten op Seniorennet, met een gloednieuwe blog. Een omweg via Skynet en Blogger.com - beide gewogen en te licht bevonden - heeft mij doen inzien hoe leuk en gebruiksvriendelijk deze site is. Hoe tof de mensen zijn die hier vertoeven. Hoe aangenaam de respons altijd was..... Het speelt allemaal een rol.
Het was anders wel een zeer bewogen halfjaar, met veel nieuwe belevenissen en avonturen, waar ik de komende dagen, weken, maanden, uitgebreid op terugkom. Allemaal kleine dingen, maar zijn het nu nét niet die kleine dingen die een leven groots maken ?
