Dit zijn mijn gedachten wat ik loslaat zonder erbij stil te staan of het goed of slecht zal wezen, ik laat gewoon mijn handen vloeiende bewegingen maken over het toetsenbord, en vraag me niet af wat ze aan het verwezenlijken zijn. Word het aanvaard? Word het gelezen? Wat maakt het uit, het is een moment opname van vandaag, een moment wat ik morgen alweer kwijt zou zijn mocht ik dit moment niet vastleggen op dit scherm. Zo creëer ik vele schrijfsels, zo laat ik vele verhalen tot stand komen. Aan jullie nu om de oordelen “niet veroordelen” wat jullie er van vinden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Geschreven op 5menuutjes

Alsof het zo moest zijn.

Sluipend doorheen het sluikgewas

van het verleden

en ontdekken de veelvuldige schoonheid van

iets wat zo gewoon is

Loeren met kinderogen doorheen het kruingewas

van menig tornenstruik

en toch steeds weer die ene bloem zien bloeien

in het drassige moerasgrond

Spreken met onschuldige uitspraken

om zo het kwaad te laten verdwijnen

En ergens zit er een kikker wezenloos voor zich

uit te staren naar het opkomende licht

Onderaan de balustrade hangt nog een restje nacht

Op het raam kleeft een eerste vonkelende lichtstraal

En ergens achter die muur schreeuwt het eerste leven van die dag

Het lijkt allemaal zo gewoon

zo buitengewoon gewoon dat geen mens erbij stil blijft staan

dat dit allemaal ooit door een hand geschapen werd

Dat er ooit een stem sprak

en er zal licht zijn

Er was licht

Wij draaien aan de schakelaar

duwen op een knopje

en denken dat het zo moet zijn

Wij luisteren naar vreemde stemmen

kijken naar ver van ons bed beelden

en nemen nog een hap van onze boterham

besmeerd met de vruchten der aarde

en denken dat het zo moet zijn

Horen wij wel nog de lokroep van een

spotvogel

Zien wij nog wel het uitkomen van een

eendagsvlieg haar eitje

Voelen wij nog wel de winden

van het zuiderse landschap

Of zijn wij nu echt zo afstotend en doen wij alsof

wij hier heer en meester zijn

op dit stukje land wat als naam aarde meekreeg

Wij kijken naar het beeld achter matglas

aanbeslagen door veelvuldig vergeten boenen

Bewust of onbewust?

Werden wij niet bang om de werkelijkheid onder ogen de komen

Zijn wij niet ons aan het bewust worden van ons klein en nietig lijfje

wat wij elke dag meedragen als een last

En buiten schreeuwt alweer een nieuw leven

het schreeuwt om een beetje aandacht

om een beetje begrip

Maar dat woord vergeten wij nu toch zo snel

als het niet om eigen begrip gaat

En ik,

ik sluip doorheen het sluikgewas

bloeder in het drassige van mijn verleden

en ontdek zoveel schoonheid

wat zovele anderen niet meer kunnen zien

Komt het door het te snel opgroeien

Door het kind de zien verdwijnen

in een oude houden koffer

op zolder achtergelaten

Of komt het omdat wij denken dat alles zo gewoon is

dat het allemaal zo moest wezen.