Het Waar gebeurd verhaal van een held .... Balto ...

 

Het gloeiende brons van dit standbeeld op een rots die dichtbij de Oostdreef  bij de 67ste Straat  wijst erop dat talloze kinderen en volwassenen het verhaal van een heldhaftige hond herinneren.

 

In Januari 1925, de stad van Nome, ervoer Alaska een uitbarsting van difterie. Op dat ogenblik, had Nome een bevolking van 1.429 mensen en er was slechts genoeg antitoxineserum in het verre Anchorage om ongeveer 300 mensen te behandelen die aan de ziekte waren blootgesteld. Een treinlijn deed er meer dan 325 mijlen van Anchorage naar Nenana, de post het dichtst bij Nome; maar Nome was door ijs afgesloten tijdens zeven maanden in het jaar.  Er waren  twee open-cockpitvliegtuigen van Alaska en die waren niet veilig in het zeer koude en winderige weer.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

  

Een groep van mushers (menners) en hun hondenslee teams was de enige manier om de met  bont verpakte  twintig pond pakket van serum aan de zieke gemeenschap 674 mijlen van Nenana te leveren.

 De route volgde de oude Sleep Idita weg die door postbestuurders van Anchorage naar  Nome wordt gebruikt (nu de route van de hondenslee kampioenschappen).

De 20 teams van meer dan 200 honden staken het bevroren terrein over bij ongeveer zes mijlen per uur, in sneeuwstormen  met temperaturen van 50 graden onder nul. Een internationaal publiek luisterde naar hun radio's en las in hun kranten van de reis naar Nome. De laatste menner, Gunnar Kasson, en zijn team geleid door Balto, een zwart-witte malamute van Alaska, renden over bevroren tundra in slechts vijf dagen en zeven uren - een wereldrecord. . Na een paar dagen, na de aankomst van het serum, was de epidemie voorbij, die het leven aan vijf mensen had gekost .

Gunnar Kasson beschreef later de ongelooflijke reis aan verslaggevers als volgt:Ik kon het spoor niet zien; en vaak kon ik zelfs mijn honden niet zien, zodat we als blinden waren  . Ik gaf Balto, mijn leidershond het volle vertrouwen. . Hij heeft ook geen enkele keer gefaald.

.Het was Balto die de weg leidde. Alle krediet en eer is aan hem. 

 Balto overleefde de reis, en reisde doorheen de Verenigde Staten met de rest van het hondenteam. Op 17 December, 1925, 10 maanden na zijn aankomst in Nome, was Balto aanwezig aangezien dit bronsstandbeeld in Centraal Park werd onthuld. Balto stierf in 1933 in Cleveland, Ohio, waar zijn gevuld lichaam op vertoning bij het Museum van Biologie van Cleveland is.

 

 Steven Spielberg heeft hierop ingespeeld en zich gebaseerd op het waargebeurd verhaal, een duizelingwekkend avontuur over één van de dapperste honden aller tijden...Balto
Voor de kijklustigen onder jullie vergeet eerst het liedje in de linker kolom niet uit te zetten  vooralleer dit aan te klikken hé ... just have fun ! !



Privé schenkingen onder toezicht van de Gemeentelijke Maatschappij van Kunsten betaalde het grootste deel van de kosten van dit beeldhouwwerk.

 Frederick George Richard Roth (1872-1944) ontving een commissie voor het sculpteren van het standbeeld, dat de Prijs Speyer van 1925 door de Nationale Academie van Ontwerp werd toegekend.

 Een reliëf toont het hondenteam die de sneeuwstormen trotseerde  en een inscriptie in het standbeeld verwijzend naar  alle sleehonden  die het leven sparen van zovele mensen.

 . Vanaf het ogenblik van de onthulling, is het beeldhouwwerk een favoriet van jonge parkbezoekers, veel van hen die van zeer ver komen om schrijlings op de hondheld  te zitten die in verscheidene boeken evenals in de geanimeerde film van Steven wordt gevierd

  

Veel liefs... warme groetjes ... Miryam 

04-02-2007 om 11:33 geschreven door marcoen ria