Gisteren heb ik bijna een enorme flater begaan. Het is zo begonnen....
De jongen van het nieuwe koppel Brillanten die ik had overgezet in een aparte bak, hadden blijkbaar toch wel wat problemen. Nadat ze terug een paar dagen goed waren geweest, begonnen er enkele dagen later weer elke morgen een paar dode visjes in de bak te liggen. Ik probeerde nog om ze te behandelen, maar de arme dingen hadden al zoveel afgezien met elke keer overzetten, dat ik merkte dat ze heel moeilijk ademden. Het was dan ook wel veel geweest voor zo jonge visjes en het was al een wonder dat ze het zo lang hadden overleefd. Brillianten zijn dan ook wel een heel sterke soort. In elk geval, ik heb van mijn hart een steen gemaakt en heb de resterende visjes vernietigd. Ik dacht: "volgende keer beter", want Mark had mij gezegd dat dit koppel toch wel regelmatig eieren aflegde. Moest ik de jongen gaan behandelen, dan zouden ze een achterstand gaan oplopen in hun groei en dat halen ze dan nooit meer in. Nu had ik dit koppel, om te bekomen van het hele avontuur, een tijdje op hard water gezet, zodat ze weer wat krachten konden opdoen. Toch hebben ze enkele dagen geleden in dit water eitjes gelegd en nog geen klein nestje ook. Natuurlijk verwachtte ik niet dat hier iets van kon komen, dus gisteren, toen de eitjes normaal hadden moeten uitkomen, zag ik dat de ouders niet langer voor de overloopbuis stonden te waken, maar constant rond de sponsfilter hingen en er de ganse tijd op zaten te pikken. Ik dacht dat ze misschien naar eten aan het zoeken waren en nadat ik ze gevoerd had, begon ik aan mijn taak om mijn bakken te kuisen. Ik had al wat water afgeheveld in de bak en vroeg mij af waarom de ouders mij de ganse tijd bleven aanvallen. Door dit gedoe kwam de filter los van de wand en toen hij naar boven begon te drijven zag ik dat er op de spons een massa kleine wriemelende larfjes zaten. Ik heb toen maar gauw alles terug op zijn plaats gezet en een kegel in de bak gezet. De ouders hebben toen de jongen overgezet van de spons op de kegel, maar ik kan niet zien hoeveel het er zijn, want ze zitten achteraan op de kegel. Ik kan wel zien dat er verschillende larfjes van de kegel op de bodem zijn gevallen. Ik denk dat ik mij eens een heel goed vergrootglas moet gaan aanschaffen om te kunnen zien wat er juist gebeurt met eieren en larfjes in mijn bakken. Want door mijn slechte ogen had ik bijna een massamoord begaan.
Toch niet te geloven, zo een overlevingsvermogen. Ik heb altijd zoveel moeite moeten doen om mijn vissen aan het afleggen te krijgen en heb altijd zo veel osmosewater moeten toevoegen om toch maar eens een keertje wat jongen te kunnen krijgen en dan legt dit koppel eieren in water dat je bijna met mes en vork moet snijden en de eieren komen nog uit ook. Ik ben natuurlijk heel blij met dit resultaat en ik ben er zeker van dat als er nog jongen van dit nest gaan in leven blijven, dat het dan sterke dingen gaan zijn. Gisterenavond heeft het koppel Red Leopards ook nog eens alles uit de kast gehaald en eieren afgelegd. Ik heb dit koppel een behandeling gegeven die werd aangeraden door de voorzitter van BIDKA, de Engelse club van discusliefhebbers. Hij had aan de voorzitter van de Discusvrienden over deze behandeling verteld en gezegd dat hij deze altijd toepaste met zijn koppels.  De behandeling zuivert de hele bak van alles wat kwaad zou kunnen doen aan jonge visjes en geeft de ouders een volledige nieuwe slijmlaag. Je moet wel je filter kortsluiten of er blijft niets meer over van je nitrificerende bacteriecolonie. Nu ben ik toch wel benieuwd of dit legsel deze keer gaat uitkomen.
Het koppel Fire Reds heeft vorige week ook een keertje afgelegd, maar die eitjes waren bijna allemaal wit geworden. Ze hebben ze dan ook allemaal opgegeten.