Mijn naam is Eduard B(EdjeB) Ik ben geboren op 01-12-1939. Al 49 jaar ben ik getrouwd met Anny mijn kameraad en toeverlaat. We hebben 2 kinderen Edwin en Raymond en 5 kleinkinderen.
Mijn hobby's zijn Fietsen, computer en ik fotografeer alles in de natuur vooral jonge dieren en de prachtige natuur, die foto's bewerk ik dan ook zodat de foto's nog beter overkomen.
We wonen in Aalten in de Achterhoek omringt door heel mooi natuurschoon waar het heerlijk vertoeven is. Ook probeer ik U enige anekdotes - voorzien van een foto of plaatje - te vertellen. Ik heb al veel goede tips binnen gekregen om mij Blog mooier en beter voor elkaar te krijgen.
Hier zijn dan eindelijk een paar foto's van het bloemen corso. Met dank aan http://blog.seniorennet.be/johan1958/ Ga ook eens daar kijken. Een prachtige Blog.
September 2005 gemaakt. Nog 2 foto's van steen marters uit het Aaltense goor.
Gedicht Onze vader is niet meer Hij is op een middag gegaan De zon die op hem scheen De lucht was rein Hij hield op met bestaan
Onze vader is niet meer Hij liet ons opeens alleen Hij die ons het leven gaf Gaat nu zomaar heen
Onze vader is niet meer Wie zijn wij om te willen Dat hij altijd bij ons blijft Doch niet zijn pijn kan stillen
Onze vader is niet meer Nu voelt hij niet de pijn De zon die schijnt De lucht is rein Maar wij kinderen zullen zonder vader zijn
En mocht er toch een hemel zijn Naïef als een kind willen wij dan beleven Dat als onze tijd komt, Papa, wacht dan bij de poort op ons En omarm mij dan heel even
Hoewel dit roofdier wel eens groot ongenoegen kan veroorzaken door het roven van pluimvee of klein wild uit het jachtgebied, moeten we ons toch steeds voor ogen blijven houden dat de vos thuishoort in de natuur en daar een belangrijke functie vervult. Vossen helpen namelijk mee aan de natuurlijke regulatie van de populaties kleine knaagdieren, konijnachtige, vogels enz. Het feit dat deze soort zich de laatste jaren heeft hersteld is eerder goed dan slecht nieuws want predatoren kunnen enkel overleven als er nog iets te eten valt. We moeten ons enkel bewust zijn van zijn aanwezigheid en daar nodige voorzorgen voor in acht nemen. Dit kan bestaan uit een degelijk afgesloten kippenhok en een omheining van 2m. Daarbij moet de omheining 50cm ingegraven worden, zodat de vos niet onder de omheining door kan graven.
De vos is een roofdier.
In tegenstelling tot wat velen denken is een volwassen vos maar een beetje groter dan een kat. Lengte van neus tot staartpunt is 1m, waarvan de staart 40 cm inneemt. Gewicht: 5 a 8 kg. Vossen zijn echte voedselopportunisten, zij eten de prooidieren die ter plaatse talrijk voorkomen en/of die zich ter plaatse het gemakkelijkst laten verschalken.
Onderkomen.
In de natuur bakent de vos een territorium af met urine, uitwerpselen en met scherp ruikende geurafscheidingen uit speciale klieren. De mannetjes (rekels) slapen meestal gedurende het hele jaar bovengronds op een beschutte plaats, zoals bijvoorbeeld onder dicht struikgewas. De wijfjes (moeren) gebruiken als ze drachtig zijn of kleine jongen hebben een ondergronds hol om in te slapen, de zogenaamde "burcht".
Een dame komt per vliegtuig terug van vakantie in Zwitserland.
Ze zit naast een priester.
Tijdens de vlucht komen ze aan de praat en zo komt het dat ze de pastoor om een dienst vraagt.
Eerwaarde,ik heb in Zwitserland een gloednieuw en hypermodern epileerapparaat gekocht. Hij was niet goedkoop en ik heb dus de wettelijke limiet overschreden.
Ik zal er invoerrechten over moeten betalen. Kunt u mijn ladyshave niet verbergen in uw soutane?
Natuurlijk, maar ik moet u waarschuwen, ik kan niet liegen...
Maar de douane zal u als priester niet verdenken en u doorlaten en ze geeft hem de ladyshave.
Aangekomen op Zaventem, komen ze bij de douanepost en de douanier vraagt aan de priester: Niets aan te geven?
Nou, zegt de priester, van mijn hoofd tot aan de gordel, heb ik niets aan te geven.
De douanier vindt dit antwoord een beetje vreemd en vraagt door:
En onder de gordel?'.
Wel, zegt de priester,
Daar bevind zich een fantastisch apparaat bestemd voor vrouwen, dat nog nooit is gebruikt!
De Achterhoek heeft vele gebruiken die men te allen tijde in ere wenst te behouden.
Zo word de dame die de leeftijd van 50 jaren telt geëerd met een heuse Sara.
Even zo de heer die de respectabele leeftijd van 50 jaren heeft behaald geëerd met een Abraham. Hij weet dan ook waar Abraham de mosterd haalt. Terwijl Sara Wet woar t glaesken steed Dit wordt dan ook ludieke wijze bekend gemaakt.
God was met Petrus op rondreis over het aardrijk en ze kwamen ook in de Achterhoek, dat nog woest en ledig was. Ze hadden lange tijd geen mens ontmoet en Petrus vroeg God om voor dit gebied een mens te scheppen, zodat ook dit stukje van de aarde bevolkt zou worden. Toevallig stond er langs de weg een knoestige eik en God raakte deze aan en blies hem zijn adem in. De eik nam menselijke gestalte aan en begon te ademen, maar verloochende zijn afkomst en karakter niet. Want hij had nog geen stap gedaan, of hij rekte zich uit, om dan grondig te gapen en vervolgens te zeggen: noo wik aerst wat aeten. Zonder eten gaat het in de Achterhoek niet en even min zonder drinken.
Welk drinken niet hoeft te ontaarden in het nuttigen van het onvolprezen Grolsch of van het vocht in kleine glaasjes dat uit Schiedam komt, maar wel uitmondt in het drinken van sloten koffie. In autotermen vertaald: een Achterhoeker loopt één op twee
De Achterhoeker heeft de gemoedelijkheid en levens tempo van de bevolking in oosterse landen
Dat de natuur in de omgeving van Aalten ontzettend veelzijdig is, blijkt uit het feit dat mijn Duitse naamgenoot en ik, al wandelend door het Aaltense goor
(een prachtig natuurgebied) deze steen marters konden filmen. De nieuwsgierige jonkies verdrongen zich om maar een klein beetje van ons te zien. Pa keek angstig toe en zorgde dat ze dan ook snel weer verdwenen waren. Wat een geluk dat we de filmcamera in de aanslag hadden. Ik heb uit de film een paar fotos laten maken. In het Aaltense goor kun je dan als je er rustig doorloopt dan ook een grootte verscheidenheid aan Vogels en andere dieren zien.
Het leek zo mooi buiten het zonnetje scheen de lucht was voor 2 derde bewolkt, en de wind had west 4-5.
Het was redelijk om te doen, maar de weergoden waren mij niet zo gunstig gezind. Er kwamen steeds meer donkere wolken aan de hemel en ik spoedde mij naar huis. Maar helaas kon ik het net niet redden. Een fiks onweer had mij te pakken. En trof mij met hagel en zware regen midden in mijn gezicht.
Als een verzopen kat wist ik mijn huis te bereiken. Met een warme douce en een paar koppen dampende koppen koffie was ik gelukkig snel weer boven Jan. Nu is de lente echt begonnen.
Nat dat is het goede woord. Ik ben dus vandaag wel even, maar toch niet ver weg geweest. En van de nood een deugd gemaakt door tussen de buien mijn auto te wassen. Moet af en toe ook gebeuren. Hij staat nu weer droog in de box, na te glimmen. En nu heb ik dan wel tijd maar geen onderwerp voor deze Blog om in te schrijven. Misschien dan morgen maar weer. Al hoewel de voetballers van A.Z.S.V niet hoeven te spelen (ook een hobby van mij) Is best leuk om te zien die club ze spelen eerste klas amateurs. Jammer genoeg haast onderaan. Maar ja als ze er maar in blijven.
Alweer zo een mooie lentedag. Het zonnetje schijnt volop. Ik ben van middag eens op zoek gegaan naar lammetjes. Na ongeveer 10 km had ik de eerste weide met schapen en lammetjes. Maar de boer had het niet zo op mijn gefotografeer, en was dan ook spoedig in de weer om zijn schaapjes naar zich toe te roepen. En ik kon alleen maar de lieve beestjes van de achterkant fotograferen. Maar daarom niet getreurd Vandaag niet, de volgende keer wel, zullen we maar zeggen.
En ik dacht ik weet waar vorig jaar wel 100 schapen liepen. Moet toch gek zijn als ik er daar niet wat vind. Maar helaas de weide was leeg. Geen schaap of lammetje te bekennen. Het was dan wel mooi weer en ik fietste zonder handschoenen, ik had dan ook de handen steen koud. Dus ben ik onverrichte zaken maar weer naar huis gegaan. Er komen nog veel meer mooie dagen.
Deze week vertelde een kennis me over een boeren gezin dat net na de oorlog in ons dorp moet hebben gewoond: Een pront wijf, een knoest van een kerel en een stel vrijgezelle bonken van zonen. De aardappeleters zeg maar, alleen deze aten snert. Op maandag visten zij ieder een stuk spekzwoerd uit de enorme soepketel. Dat zwoerd trokken ze dan een keer stevig langs hun enig overgebleven bruine voortand -rits! -waarna ze het gestripte riefeltje terug in de erwtenbrij wierpen -ploemp! - Dinsdag visten ze de spekrandjes, die in de opgewarmde soep weer lichtjes aanzwollen, opnieuw op en herhaalden het ritueel. Woensdag weer -rits, ploemp!- Op donderdag tenslotte aten ze het zwoertje op. Ze zouden dat, volgens mijn zegsman, beslist pas op vrijdag gedaan hebben, ware het niet dat een goed katholiek dan geen vlees eet.
Dit was een dag dat je er met de fiets op uit kon trekken om eens heerlijk van de natuur te genieten. Een dergelijke dag dat je laat zien dat in de natuur het voorjaar begint.
De kieviten zijn al druk doende om hun nestje (kuiltje inde grond) te maken. En de meeuwen en kraaien van hun stuk land dat zij uit gekozen hebben van hun land te verjagen, onder luid gekrijs. Terwijl de fazant luit kokkend een veilig plekje zoekt in de bosrand. En de hazen beginnen met hun paring rituelen Tegen elkaar op staand het vrouwtje het hof makend. Terwijl de boeren beginnen met hun land te bewerken. De slechte weiden los trekken, om er eventueel een ander product op te verbouwen. Maïs bijvoorbeeld, normaal die deze maand al haast in de grond moest zitten. Een heerlijk zonnetje vergezelde hun en mij op deze mooie tocht. De temperatuur was nog net niet alles 8 graden maar een beetje goed aangekleed en het was dus best te doen. Heerlijk was het in ieder geval wel.
Volks-feesten. In de september maanden. Zijn er vele volks feesten (Kermis) in de Achterhoek. Waar als start een bloemencorso wordt gehouden Het is dan de tijd dat de dahlias op zijn mooist zijn. Daar word op een kunstig gecreëerde wagen deze dahlias op geplakt. Hier onder een paar voorbeelden
De gezeten boer slachtte, al naar de grootte van het huisgezin, een of twee keer per seizoen en maakte de daarvoor bestemde varkens naar dezelfde maatstaf meer of minder zwaar. Waar het nodige voer en de geldmiddelen ontbraken, kon, al was het gezin talrijk, maar één keer geslacht worden; natuurlijk was in die huishoudens de vreugde bij het slacht-"feest" het uitbundigst. Maandenlang was aan het mesten van de krulstaart de nodige zorg besteed en evenlang was er reikhalzend uitgezien naar het ogenblik waarop hij zwaar genoeg werd bevonden om gekeeld te worden. Met Janus de slachter werd afgesproken, wanneer deze kon komen en tezelfder tijd werd er een "literken Foezel" gehaald bij de kastelein, want zonder een pierenverschrikkertje kon geen enkel slachtfeest doorgaan. Als Janus dan met zijn zware slachtbak en een koker vol moordtuig was gearriveerd, kreeg het slachtoffer een touw om een der achterpoten, de kooi ging voor de eerste en enige keer van zijn leven voor hem open en hij werd het erf opgedreven. Ondertussen was al het vrouwvolk, ver genoeg weg, hier of daar giechelend in een hoekje gekropen en stopte de oren toe om het erbarmelijk gejank niet te horen; aanstellerig natuurlijk! Was het varken gestoken en het laatste doodskreetje verstorven dan werd er even gepauzeerd om binnen een neutje door het keelsgat te wippen en het water dat in een grote ketel klaar gestoomd was op hitte te keuren.
Dan kwam het uitwendig schoon maken van "den doje". Met emmers vol heet water werd het haar geweekt en daarna "geschrabd", gewoonlijk onder toezien van een opdringerig hoopje "kwajongens". Wie van die kwajongens het verreken z'n gat durfde te kussen werd het krijgen van het steertje in het vooruitzicht gesteld. Maar ook jongens hebben hun waardigheidsgevoel en zodoende waren er maar zelden liefhebbers voor het staartje. Was het varken geschrabd dan ging het op de leer (ladder) die dan tegen de buitenmuur werd gezet, waarna het opensnijden en uithalen kon beginnen.
Mijn naam is Eduard B(edjeb) Ik ben geboren op 01-12-1939. Al 40 jaar ben ik getrouwd met Anny mijn kameraad en toeverlaat. We hebben 2 kinderen Edwin en Raymond en 5 kleinkinderen.
Mijn hobby's zijnFietsen, wandelen en ik fotografeer alles in de natuur vooral jonge dieren en de prachtige natuur. We wonen in Aalten in de Achterhoek omringt door heel mooi natuurschoon waar het heerlijk vertoeven is. Ook probeer ik U enige anecdotes - voorzien van een foto of plaatje - te vertellen. Ik hoop dat ik veel goede tips binnen krijg om mij Blog mooier en beter voor elkaar te krijgen. Ik ben een echte leerling op de computer - en heb al veel pogingen gedaan om een webside op te zetten - wat nog steeds niet gelukt is. Nu wil ik het proberen met deze Blog.
Laten wij allen bidden voor Nikki haar broer GUIDO Die op 03-07-2013 Is overleden. Hier bij een kaarsje Tot steun en kracht voor haar en haar Familie Dat hij moge rusten in vrede.
Blijf even stil staan bij mijn broers, Wim en Ben die aan de ziekte KANKER zijn over leden.
Viltig Kruiskruit schijnt
voor mensen niet giftig te zijn. Maar voor dieren (Paarden) zeer giftig.
Een pas geboren veulen.
De tijd is weer aangekomen dat je zulke mooie taferelen kunt zien.
Je blijft met lege handen achter Je zou zo graag nog willen zorgen De tijd van waken en van wachten Is voorbij en elke morgen Brengt nu een lege dag vol pijn Er rest alleen herinnering Aan in-gelukkig samen zijn
In de leegte staat zijn naam geschreven Komt alle goeds naar boven drijven Het aller diepste van zijn leven Zal altijd in ons midden blijven: Een dierbaar mens die in zijn eenvoud Zo vol betekenis kon zijn Gaf aan ons leven rijke inhoud.
