Vandaag 8 april, het is 45 jaar geleden dat ik gehuwd ben met ons Viviane. Verwonderlijk hoe snel die jaren vliegen, het is nog zoals de dag van gisteren dat ik op het stadhuis van Nieuwpoort stond en nadien in de kerk aldaar. Op het ogenblik waarop ik dit schrijf zaten wij aan de feestdis en was er iemand van de genodigden die de gelukwens telegrammen voorlas. In die tijd hebben wij het geluk gehad om drie gezonde kinderen ter wereld te brengen en entje dat dood geboren is. De meesten hebben ons voorbeeld niet gevolgd. De oudste heeft bewust gekozen om geen kinderen te krijgen, de tweede was een late bloeier en heeft dus een dochtertje. De derde mijn dochter is met haar tweede man samen nu en die heeft reeds twee kindjes en nu hebben zij samen nog een dochtertje bij. Ik denk dat op dit gebied ons leven niet te slecht geslaagd is.
Vandaag zag en hoorde ik het nieuws over de komende verkiezingen in Italie. Men kon er de tirades horen van Berlusconi op zijn tegenkandidaat. Zijn wij dan allemaal zo licht beinvloedbaar en zo gewoon aan scheldpartijen? De loze beloften die Berlusconi op het laatste televisiedebat te beste gaf zijn niet te verwezenlijken. De scheldwoorden die hij ten beste gaf telkens hij maar op televisie komt. Als je daar dan nog bijneemt hoe hij te werk ging tijdens de twee legislaturen waar hij zichzelf buiten vervolging wilde stellen dan stel ik mij de vraag of de Italianen werkelijk zo met zih kunnen laten sollen. Morgen zullen wij het kunnen vaststellen.
