Vandaag vernam ik dat een collega van toen ik nog werkte en die feitelijk jonger was dan mij tijdens het weekeinde overleden is. Op zo'n moment komen er een massa herinneringen van de tijd van toen naar boven. Men ziet nog zijn lachende gezicht voor ogen, de talloze malen dat hij probeerde om het roken te laten en de veelvuldige malen dat hij toch herviel. De keren dat wij samen een dienstreis deden naar Brussel naar de hoofdzetel van de Post waarbij wij allebei werkten. Hoe wij samen werkten om de verhuis van ons kantoor goed te doen slagen. Zijn lachende gezicht zal van nu af niet meer lachen. Zijn echtgenote zal zonder hem verder door het leven moeten gaan. Stop met zagen mens, om de kleine ongemakjes van het dagelijks bestaan. Jij leeft nog, mijn vriend is dood.
