Vandaag vernam ik dat een collega van toen ik nog werkte en die feitelijk jonger was dan mij tijdens het weekeinde overleden is. Op zo'n moment komen er een massa herinneringen van de tijd van toen naar boven. Men ziet nog zijn lachende gezicht voor ogen, de talloze malen dat hij probeerde om het roken te laten en de veelvuldige malen dat hij toch herviel. De keren dat wij samen een dienstreis deden naar Brussel naar de hoofdzetel van de Post waarbij wij allebei werkten. Hoe wij samen werkten om de verhuis van ons kantoor goed te doen slagen. Zijn lachende gezicht zal van nu af niet meer lachen. Zijn echtgenote zal zonder hem verder door het leven moeten gaan. Stop met zagen mens, om de kleine ongemakjes van het dagelijks bestaan. Jij leeft nog, mijn vriend is dood.
Zoals u weet woon ik te Oostende en zo hebben wij veel mogeljkheden om goedkoper aan verse vis te geraken. Wij hebben hier de door de toeristen goed gekende vistrap. Dat is een verkoophalle ontstaan om de verkoop van het deel vis dat de vissers kregen na een goede vangst ter plekke in hygiënische omstandigheden te laten plaats vinden. Dat is reeds lang niet meer zo, daar wordt nu nog altijd garnaal en vis verkocht maar niet meer door de vissersvrouwen. De garnaal werd bijna tot het einde van 2005 redelijk goedkoop ttz 5 per kilo verkocht. Nog altijd zijn er mensen die niet uitkijken naar de prijs en soms ook niet naar de versheid van de waar want ik ken een winkel in Oostende waar de garnaal in de goedkope periode toch 3 per 1/4 kilo werd aangeboden. Op de weg naar de vismijn zijn ook enkele winkels waar de vis en schelpdieren aan een redelijke prijs worden verkocht. Niettegenstaande die winkels langs de andere kant van het water zijn gelegen horen wij toch ook mensen met een ander dialect dan het Oostends ja zelfs in het Duits of het Frans daar hun inkopen doen. In de tijd dat er langs alle kanten van Omega 3, ter voorkoming van cholesterol, wordt gesproken is het eten van vis, ja zelfs van vettige vis, ten zeerste aangeraden en vis is ook nog lekker.
Vandaag mochten wij ons kleindochtertje Penelope gaan halen. Wij doen dat dan met de trein. Eenmaal overstappen en overdag op een kalme trein is voor haar veel prettiger dan daar een uurtje vastgesjord zitten in een stoeltje in de auto. Zij doet er dan alles aan om zich bij de medepassagiers van haar mooiste kant te laten zien. Ik weet het niet maar na de eerste maandjes na haar geboorte weende ze wat meer maar sindsdien is het het liefste schatje dat wij ons kunnen indenken. Nu is ze reeds 2 jaar en 2 maanden oud. Ze kan babbelen als niet een en neemt haar Opa als haar beste speelkameraad. Nu blijft ze hier 3 dagen en maandag en acht dagen gaan wij ginds nog eens overnachten. Nadien vertrekken wij dan met de caravan naar Portugal voor 2 maanden. Wij mogen het niet tonen maar wij zullen ze missen gedurende die tijd en zullen dikwijls eens over haar praten. Wij hebben wel telkens een pak foto's van de kinderen bij ons, die bekijken wij dan wel eens vooral als wij bezoek over de vloer hebben.
Ik ben al geen bolleboos op gebied van electronica of informatica en dus sta ik er wel eens stil bij als ik zie hoe de tegenwoordige GSM's er momenteel uitzien. Mijn eerste GSM kon met moeite stand-by blijven gedurende 24 uur en als je er al enkele gesprekjes mee had gevoerd was de batterij plat. Men kon er iemand mee opbellen of een SMS mee sturen maar dat was ook alles. Plots komen daar dan andere types op de markt met een stand-by van meer dan 300 uur en een kletskous moet niet bang zijn er een langer gesprek mee te voeren. Je kan er foto's mee trekken en die ook doorzenden. Surfen en e-mail verzenden dat kun je ook al en ik vergeet hier zeker nog een heleboel zaken die mogelijk zijn geworden. Wij ouderen beginnen reeds moeite te hebben om alles te vinden op dat schermpje maar de jeugd die draait er zijn vingers niet voor om. Alleen is er een groot probleem en dat is het tarief dat men daar allemaal voor moet betalen. In het begin was mijn schoonmoeder reeds verwonderd dat als zij ons opbelde wij haar antwoordden van uit onze caravan of dat zij een Italiaanse madam hoorde praten als wij niet bereikbaar waren toen wij eens in de Romeinse metro zaten. De verwondering van ons, senioren uit de 20 eeuw, zal wel wat kleiner zijn in de toekomst maar waar leidt dat kleine ding ons nog heen.
Toen ik nog jonger was kon men er bijna gerust op zijn dat eenmaal het nieuwe jaar begonnen was men reeds aan de lente kon beginnen denken. Op school zegde men zelfs dat februari reeds 12 lente dagen moest tellen. Vandaag was het hier aan de kust toch geen lenteweer hoor. De lucht was grijs en er was een koude bries die aanvoelde of dat hij van over het Poolijs was gekomen. Gelukkig voor morgen schijnt het althans zal de zon overal schijnen. Voor mij mag de winter reeds vlug voorbij zijn.
Als je de URL hieronder aantikt dan zie je beelden van bij een bezoek aan het Canal du midi. http://users.telenet.be/jansseune.emmanuel/canal_du_midi.pps Het is er telkens prettig om er met de fiets langs te rijden. Het is bijna vlak en regelmatig kom je aan sluizen waar je dan de versassing van boten kan volgen. Op sommige plaatsen zijn er tot 3 sluizen naeen. Het Canal du Midi loopt van de Atlantische oceaan voorbij Toulouse tot nabij Sète aan de Middellandse zee. Als je de autobaan neemt dan kan je op sommige rustplaatsen deze waterloop ook eens van dichtbij gaan bekijken.
Geef mij maar de zomer, toen ik straks langs straat liep was het niet aan het vriezen maar door een vinnige bries voelde het wel erg koud aan. Ik moest vandaag naar de tandarts om de enkele tanden die ik rijk ben toch nog op punt te houden. Ik was wat vroeger en toen ik aan de deur kwam hing er een briefje dat de tandarts dringend weg was maar dat ze op het juiste uur terug zou zijn. Vervelend zeg, het was te laat om weer naar huis te gaan en nog een klein kwartier van mijn afspraak. Ik heb dan maar een blokje rond gelopen en zo heb ik die kille omgevingstemperatuur aan de lijve kunnen ondervinden. Deze avond in 'Man bijt hond' op VRT toonden bouwvakkers hoe zij in Siberië met meerdere tientallen graden onder nul metsten. De mortel stond te dampen en zeggen dat hier bij -5° de bouwvakkers reeds vorstverlof krijgen.
Als oudere geburen ons soms nog 's middags naar één van onze kinderen zien vertrekken zeggen ze dan:" Zijn jullie weeral weg, ik zou er de moed niet toe hebben". Gisteren waren wij dus weeral op stap naar onze zoon in Deurne om te gaan 'nieuwjaren'. Doordat Viviane wat slapjes was in het begin van de week hadden wij dat uitgesteld. Om vandaag te gaan was het wat moeilijk want onze Zoë speelt in een ploeg van korfbal en het was match deze voormiddag. Over het algemeen gaan wij 's avonds dan nog eens op bezoek bij mijn zuster in Wijnegem en zo slaan wij twee vliegen in één klap. Als ik 60-70 jarigen soms over hun gezondheid hoor klagen dan haal ik altijd het geval van mijn schoonbroer (83j) en mijn zuster (73j) aan. Die zijn nog Kerst gaan vieren in de Vogezen. Om daarheen te trekken hebben ze hun zwerfauto genomen en het had ginds toch goed gesneeuwd.Zij moesten geen watten op het kerststalletje legen wanter lag ginds een dikke laag sneeuw. Wij hoorden het immers op het journaal van TV dat de camions de helling niet op konden rond Nancy. Die zwerfauto wordt redelijk veel gebruikt zo zijn zij einde 2004 nog met hun huis op wielen naar Marokko getrokken en verleden jaar hebben zij ook de Baltische republieken en Polen gaan verkennen. Feitelijk moet het prettig zijn om op zo'n ouderdom nog alles te kunnen doen. Viviane en ik hopen dat wij er ook nog zo lang kunnen op uit trekken. Ook voor jullie allemaal hopen wij een gezondheid om u tegen te zeggen.
De week is weeral ten einde, de eerste week van het jaar. Gisteren was zo een beetje een bezoekdag, zo komt het ook dat ik hier niet was. Dat zal nog meer gebeuren want vanaf +/- 1 februari gaan Viviane en ik op zoek naar de (warmere) zon in Portugal tenminste als de gezondheid ons niet in de steek laat of als koning winter ons hiervan niet weerhoudt. Gisteren waren wij op bezoek bij mijn schoonzuster en zoals de gastvrijheid het toelaat kregen wij er een stuk taart in de namiddag. Dat is lekker, hmmm, een stuk taart in de namiddag met daarbij een kop koffie en als toetje een cognacje. 's Avonds gingen wij op verjaardagsbezoek bij een gebuurvrouw en amai dat was van het goede teveel... weeral taart. Enkele jaren terug op camping in Spanje hadden wij campinggenoten op bezoek en vermits de cava (Spaanse champagne) niet zo erg duur is werd er nogal wat van dit vocht gedronken. Als aperitiefhapje gaven wij daarbij wat zouts maar ook van die boudoirs(lange vingers). Een van hen die het nogal nauw met de etiquette nam zegde me toen dat als aperitief zoet niet paste, het zelfde als dat zout bij een drankje na het eten niet goed was. Telkens ik nu een aperitiefje schenk moet ik daar nog aan denken. Zo dacht ik er gisterenavond ook aan toen wij dus die taart kregen. Nadien hebben wij nog (meerdere) drankjes gekregen maar dan was daar niets bij. Gelukkig weekeinde beste mensen.
Gisteren was ik op wandel langs de Duinenweg in Oostende met drie kleinkinderen toen wij eens binnengingen in wat hier noemt het Duinenkerkje. Daar staat ondermeer een beeldje van Onze Lieve Vrouw en daar ligt ook een boek bij waar men eventuele intenties kan in schrijven. Ik was ontroerd toen ik las wat Claire het meisje van 10 er had ingeschreven.:"Onze lieve vrouwke zorg aub goed voor mijn Moeke" Enkele jaren geleden is hun echte Moeke overleden aan de gevolgen van kanker. Ik moest enkele ogenblikken stil zijn anders zou ik mijn emotie niet kunnen bedwingen.
Zoals de naam van mijn blog zegt ben ik gehuwd met Viviane, in april zal dat inmiddels 45 jaar geleden zijn. Uit dit huwelijk hebben wij drie kinderen twee zonen en een dochter. Zij wonen alledrie niet dichtbij, de oudste woont in Toulouse, de tweede zoon woont in Deurne (Antwerpen) en onze dochter woont momenteel in Halle. De ouste zoon heeft geen kinderen(gewenst), de tweede heeft een dochtertje van 10 jaar en mijn dochter heeft een dochtertje van 10 en een zoontje van 8 uit het eerste huwelijk van haar man en samen hebben ze een dochtertje van 2 jaar.
De week voor Kerstmis hadden wij een verdachte gasgeur rond de teller. De brandweer kwam en stelde met zijn sirenes de ganse straat op stelten. Ze vonden een klein lekje dat feitelijk nog niet zichtbaar was op de teller. De verbinding waar het lek was werd aangespannen en de zaak was klaarblijkelijk opgelost. Gisteren roken wij weer gas maar er wijst niets in de richting van waar dat lekje moet komen en nogmaals kan het gasverlies maar miniem zijn. Toekomende week zullen ze de grote middelen inzetten.
Welkom allen die hier terecht komen en voor ieder van U een Gelukkig en gezond jaar 2006 gewenst. Het jaar is voor mij en mijn echtgenote niet echt goed begonnen, wij voelen ons allebei een beetje slapjes sinds gisteren. Griep? Ik weet het niet wij hebben allebei een prikje tegen de griepe gehad op einde october begin november. Misschien de naweeën van een te late nacht op oudejaar. Ik hoop dat ik in een volgend berichtje een heleboel prettiger zaken kan vertellen.
Vandaag mochten wij ons kleindochtertje Penelope gaan halen. Wij doen dat dan met de trein. Eenmaal overstappen en overdag op een kalme trein is voor haar veel prettiger dan daar een uurtje vastgesjord zitten in een stoeltje in de auto.
