|
uit 'Gemiste tijd' van Danny Scheinmann.
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
..Ik vraag me af of de doden werkelijk doodgaan of dat ze zich gewoon tot iets anders ontwikkelen. Op kwantumniveau bestaat alles uit minuscule subatomaire deeltjes.
Dus stel je voor: het universum als een zee van tijdloze elektronen die zich tot in de oneindigheid uitstrekken.
Wat is een menselijk wezen in die zee? Een menselijk wezen is alleen maar een mooi omhulsel voor die deeltjes. We onderscheiden ons alleen van onze omgeving door onze vorm en kleur. Maar als we sterven, leven onze kleine elektronen voort en mengen zich met de bomen, de bloemen, de lucht en de dieren.
De dierbaren die we verloren hebben, blijven altijd bij ons in de buurt, op nog geen haarbreedte afstand, in een nieuwe vorm en een nieuwe kleur.
Het is een soort van leven na de dood. .
(dit boek kreeg ik van Affodil en ik geniet er nog steeds van)
17-09-2008 om 10:23
geschreven door bojako
|
