Jongens, jongens wat een vermoeiende dag vandaag. Flieramuis Gabriël had mij vandaag een aangetekend schrijven bezorgd dat ik mij moest laten registreren als "plaatszoekende ziel" op het bureel van de DVPZB (Dienst voor plaatszoekings bemiddeling). Jongens was dat daar een kafka-iaans gedoe. Groot marmeren gebouw met grote inkomhal in de zwarte marmer. Die speciale "noir belge", pikzwart zonder maar één enkele verontreiniging. Die vind je nu niet meer want de laatste reserves zijn opgekocht door de oliesjeiks. Allez, in een woord stijf maar poepsjiek. Met zeventein loketten afgezet in de groene onyx, met aluminiumramen en gefumeerd glas. Open loketten: zegge en schrijve één. Een wachtrij van driehonderd man, de meeste met een lange baard en een tulband met arabisch schrift op. Boven het loket een grote spandoek met in grote rode letters "Gelieve voorlopig niet aan te schuiven de maagden zijn op". Een wachtrij is veel gezegd het was eerder een kampeerkamp. Ik tussen al die mannen met hun potten en pannen, bazookas en kalasnikovs door. Pardon , pardon, excuseer, dank u wel merci, pardon. Na een kleine drie kwartier ben ik toch aan dat loket. Staan er nog drie voor mij. Als het eindelijk aan mijn beurt is zegt die juffrouw achter het loket met de aanminnelijkste glimlach die ze in huis heeft;

Ze neemt den brief aan. Ernstige bestudering van het document gedurende vijf minuten. Dan vouwt ze de brief en haar vleugels samen en zegt:

-Het is inderdaad hier dat ge moet zijn. Als ge nu aan de ingang een bonnetje zoudt willen nemen.

-Allez, juffrouw vogeltje dat meent ge toch niet er staat niemand meer achter mij.

-En die mannen die op de vloer liggen en zitten dan, mijnheer.

-Maar die schuiven niet aan die wachten op de maagden en die zijn op zoals de walvissen die zijn ook bijna op.

-Maar die hebben en bonnetje.

-De walvissen?

-Neen, die mannen op de vloer

-Ja maar mijn klein lief stukske pluimvee, gij gaat mij toch niet helemaal die tour opnieuw laten doen

-Mijnheer is zeker doktoor, een ander laten wachten zo veel ge wilt maar zelf niet kunnen wachten hé. Siste die trut. En als mijnheer doktoor beledigend uit den hoek wil komen dan denk ik dat bonnetje 245 maar binnen drie weken behandeld zal kunnen worden.

-Ik wil helemaal niet uit de hoek komen ik wil...
-Bonnetje a.u.b.
-Godver,

--Pein pon pein pon, de patron met zijn ambulanceken

-Juffrouw kijkt eens in mijn ogen. Wat ziet ge daar?

-Een zwarte ziel opgelost in den Duvel.

-Awel voilà geeft mij dan een plaatsken bij de Duvels.

-Zo gaat dat niet mijnheer, uw dossier moet eerst bestudeerd worden door de bevoegde diensten en daarvoor moet ge regegistreerd zijn en om u te registreren hebt ge een bonnetje nodig. De volgende. a.u.b.

-Maar mij klein kieksken er staat niemand achter mij.

-Geen bonnetje geen registratie en daarmee uit en het glas is onbreekbaar mijnheer.

-Grmmm, pffgg, ZZZbbddtt. OK ik ga achter een bonnetje. Maar daarom weer zo een slalom.

Ik had dat laatste woord nog niet uitgesproken of drie tot de tanden gewapende, tulbanders springen op mij af. Ik direct:

-Het is SLALOM hein mannen , niet SJALOM. Daarbij als ik jullie was ik zou mij maar stillekens houden, een laag profiel, zzzzeer laag want de patron is ook een jood en de duif kan goed overweg met clusterbommen. 't Is maar dat ge het weet. Informatie.

Die drie direct weg. Maar gans de zaal was ondertussen wakker geschud. Door hun passief verzet kostte het mij twee uur om bij het bonnekensmasjien en dan terug aan het loket te geraken. Er stond niemand en de stoel achter het glazen raampje was leeg. Ik wacht een beetje. Nietst te zien. Ik wacht nog een beetje. Komt daar een beeldig meisje op mij af met schoon zwart haar en bijna niets om het lijf alleen dat lang zwart haar en een voileken in fijne doorzichtige tule.

Boef, reteketet, drie honderd grote tulbanden en dito zwarte baarden rondom mij met hun kromme messen getrokken. Maar ik bibberend van koelbloedigheid.

Gedrang van jewelste. Ondertussen was die uffra met haar vleugeltjes terug op haar stoeltje gaan zitten met haar zwingen zedig voor haar borstjes geplooid, knietjes zo dicht tegenelkaar dat ge er nog geen sigarettenblaadje  van Rizla + kon tussenkrijgen. Ze richt  zich tot mij