In verband met een recent dispuut over plagiaat graag wat volgt : het staat u vrij teksten van mij over te nemen of niet. Bij overname lijkt een bronvermelding mij op zijn minst gepast maar doe je het niet ik zal je niet vervolgen ( tenzij men de teksten commerciëel zou uitgeven) . Laat jouw eigen geweten scheidsrechter zijn, dat volstaat voor mij ruimschoots. De foto's hier zijn meestal van het internet gehaald via Google-afbeeldingen en soms bewerkt door mijzelf. In het vervolg zal ik trouwens ook hiervoor een bronvermelding inlassen. Baron Ernst
Hoe het werkt om van je naam een acroniem te maken.? Kijk bij Bojako !
Zoeken in blog
Inhoud blog
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Een interessant adres?
Hier staat wat
En nog wat
Het bruidsboeket dat het beter wist
klikgevoelige poëzie (het blog van Baron Ernst) door Ronald Milo
>
30-09-2006
Het verhaal begint
De zon stond al laag aan de horizon toen milo het kamp binnentrad. De jacht had niet veel opgeleverd buiten een "slangartisj "( hagedis) van toch wel behoorlijke afmetingen. Ze hadden een tocht van veertien dagen door een dor woestijnland achter de rug en nu zagen ze eindelijk in de verte de bergrug op wiens donkere flanken zich het sombere verloren bos aftekende. Odessa nam de de slangartisj aan van milo en vilde het beest in een ruk met een behendigheid die de milo zachtjes van bewondering door de tanden deed fluiten. Hij spietste het dier op en smal stokje en begon het te roosteren. Een toch wel heerlijke geur deed hun hongerige magen omdraaien van trek. Naomé had ondertussen een papje van gestampte okkernoten en papegaaienmelk gemaakt en schonk het in de kleine ronde bekertjes die ze van Pedro uit de Compo-Stella gekregen hadden voor hun expeditie. Ze verorberden hun schriele maaltijd met haast en smaak en dronken daarna nog een paar slokken van een goedkope pastoorswijn die ze op de markt van het voorgeborchte tegen een woekerprijs gekocht hadden. Na de maaltijd strekten ze zich behaaglijk uit op een plek waar het zilver zand zacht en vrij van rotsblokken was. Naomé tekende met de vinger figuren en spiraaltjes in het zilverwitte zand.
-milo vertel eens wat over het verloren bos , vroeg ze.
-ja milo vooruit, riepen Odessa en Nikita enthousiast en ze scandeerden "Verloren bos ! verloren bos !, verloren bos!....."
Milo schokschouderde eerst wat maar liet zich tenslotte toch overhalen
-Ja, al wat ik er over weet komt van gedichten, zeer oude gedichten, maar wat die dichters de dag van vandaag en van vroeger uit hun botten slaan en sloegen ongelooflijk. Wat die charlatans allemaal vertellen over dat zogenaamd wonderlijk verloren bos. Wat die allemaal uit hun duim zuigen. Al die amoureuze capriolen van den oppergod Zuupileir in het struikgewas van het verloren bos. Ja daar ruiste wat in het struikgewas !
-Oppergod? Zijn er dan nog goden buiten die drie uit het voorgeborchte, zuchte Naomé terwijl ze op de ellebogen steunend met haar middenvinger haar onderlip over en weer rolde. Een gebaar dat haar innerlijke rust verschafte maar de milo steeds weer een beetje opwond.
-Natuurlijk mannekens natuurlijk. Zei hij een beetje kort om zijn begeerte wat te verbergen. Maar die zijn volgens de legenden door HET DRIETAL allemaal verbannen naar het verloren bos, samen met de trollen, orken, kabouters, boedha's, shiva's, feeën en wat weet ik nog niet allemaal van gebischj (beesten). Zo was er -zoals gezegd- de oppergod van het bos Zuupileir --en hoe verzinnen die dichters het allemaal, ongelooflijk zeg --die befaamde Zuupiler zou volgens een zekere dichter zijn oog hebben laten vallen op een aardse schone, want niets menselijks is die goden vreemd. Op Leda.
Schoon, blond, halfnaakt wandelt die madam Leda door haar eigendom bewaakt door vier castraten. Wat doet Zuupiler? Zoef hij verandert zich in een grote lelijke zwaan zo een reuzegroot beest met van die vreselijk grote poten en een lelijke snavel. Kwaak, kwaak, hij achter Leda aan. Flap, flap, kweik, kweeik, zijn snavel ter hoogte van de billen van Leda. Allez wat doedegijnu. Weg beestje, weg. Allez ge kriebelt mij. Weg. Die vier schildknapen natuurlijk zien daar geen graten in. Een zwaan is trouwens geen vis en heeft dus geen graten om in te zien.. Z o een onschuldige zwaan ! Jamaar, en ploef Zuupiler in het struikgewas er boven op en....
-Ja en..
Milo stond recht en begon de paardans van een zwaan na te bootsen wat heel komisch was maar terzelfdertijd in het rood van de ondergaande zon tegen de bergrug van het verloren bos een beetje tragisch, melodramatisch bijna
-En, kwek, kwek, kwek, ( steeds sneller) kwekwekkwekkwekkwekweek en Kweeeeeeeeeeeeeeeiiiiiiiiik. een zwanezang van belang.
-Dat verzinnen die dichters allemaal, dat moeten wij geloven , dat moet voor kunst doorgaan. Tussen ons gezegd en gezwegen dichters die zouden ze moeten doodknijpen als ze nog klein zijn. Wat wilt gij later worden ? Dichter ! Boem klop en dood.
-En Leda vroeg Naomé, verbaasd
-Ja zei de milo dat is een ander historie, een droeve historie. Leda had zowat de zinnen verloren en uit die lijfelijke vereniging van een zwaan en de oppergod Zuupileir is een kindeken geboren, een schoon lief kindje. Een meisje er mankeerde niets aan behalve het feit dat ze Engels sprak. Maar verder goed voorzien. Leda die is echter uit grote schrik voor zwanen altijd maar meer en meer knetter geworden en daarom hebben ze dat kindje Creezyken gedoopt . Naar het schijnt is ze later een carrière vrouw geworden die het zou geschopt hebben tot godin. Ja haar vader was een god en een zwaan valt gewoonlijk niet ver van de vijver, niewaar. Dus ze is ook godin geworden. Moedergodin van die mannekens, met haar op hun voeten, die daar ook in het bos wonen: Hobbits
-Hobbits, mompelde Naomé, zijn dat niet die dinges, euh, allez ge weet wel. Die dinges uit Lords of the Ring en ze frommelde onderwijl wat aan de milo zijn witte baard en dito tabbaard.
-Inderdaad mijn klein doddeken, inderdaad.
-Vertel mij nog eens iets over de hobbittekens en over Creezieken, mijn champignonneken
-Morgen Naoméken, het is al laat nu gaan we dodooken doen want het zal morgen een zware dag worden. Zie de kleintjes slapen al.
Inderdaad Odessa, het engelbewaardertje van milo, en Nikita, het eekhoorntje, waren in elkaars armen in slaap gevallen dicht bij het vuur..
-Ik ga ze een beetje verder leggen zei milo anders vallen ze nog in het vuur.
-Allez nog een dikke kus champignonneken. Smak
-Smak.
Naomé nestelde zich in de armen van milo en viel bijna onmiddellijk in slaap.
-Doet gij het licht uit ?
-Het is al uit sprak de materiaalmeester en het werd heel donker op de set.
DE MAKING OF ...
Een Happy ending ? Waarschijnlijk ? De silhouet van milo is herkenbaar maar wie is de dame ?? Op de haarkleur kan je niet voortgan want er is al menig donkerharige bijna witblond uit het verloren bos teruggekeerd. Als ze al terugkeerden.
.
Zoals beloofd hieronder een foto van Kamiel Kamoel, op zijn Kuzisu 200 cc-mel luchtbrommer. Zoals u weet is Kamoel een verwoed liefhebber van luchtbrommers. En hij is daarom wereldbekend in België en omstreken. In deze middens staat hij dan ook bekend als de "Kami-gaze".
Reacties op bericht (7)
01-10-2006
Milooke,hoe laat?
"> moet ik op de set zijn? zit hier maar te wachten in het voorgeborchte en geen geest die van wat weet zelfs de drie van achter de deur weten van niets,zal hier schoon worden straks gaan ze filmen zonder mij.
01-10-2006 om 12:46
geschreven door Stilcreezy
30-09-2006
Er zit mij iets dwars...
akkoord het voledige script hebben wij nog niet gelezen, doch ik ben er zeker van dat Odessa jouw in de richting "Happy End" zal sturen, schoon volk genoeg zelfs al heten ze the Creezies. Maar....dat Foxie aludeert naar dat loven still the same!!!!??? Eh bien kameraad, je mes snijdt toch niet aan de twee kanten hé?
30-09-2006 om 19:28
geschreven door Titipoes
toch niet...
dat komt allemaal door die verdomde vlechtjes en die dikke lippen.... murmel murmel.....
30-09-2006 om 18:06
geschreven door bojako
stukje vergeten...
30-09-2006 om 18:05
geschreven door bojako
oef...
....at last I managed to get those bloody plaits out of my hair.....wait until I find the darned Hobbit who put them in, I'll castrate the little SOD. Oeps sorry... even terug van mijn Hobbit taal overschakelen naar jullie raar taaltje. Eén van die verdraaide harige kapoenen had terwijl ik sliep, mijn haar in heel straffe vlechtjes gedraaid, om gek van te worden. Ge kunt niet geloven hoe goed het voelt nu mijn haar weer vrij los hangt. Ik merk dat de rimpeltjes toch niet onmiddellijk terugkomen. Ik voel mijn borsten wel al wat neerwaarts zakken, maar ik hou ze toch nog even met mijn handen tegen. Toch vrees ik dat ik langzamerhand toch meer en meer mijn Hobbit figuur terug zal krijgen nu de trekkende kracht van de vlechtjes weg is.
Die dikke Angelina Jolie lippen zijn ook al een beetje minder geworden, zodat mijn soep nu toch al niet meer langs mijn kin dribbelt terwijl ik eet. Ik zag daarnet de foto van Kamoel op zijnen snorfiets en mijnen tikker begon waarachtig sneller te slaan. Ik had hem al ten huwelijk gevraagd, misschien is hij op weg naar mijn Hobbit huis....'k zal maar rap een haring gaan kopen en wat ajuinen.....
30-09-2006 om 18:04
geschreven door creezy moedergodin
Prachtige muziek, maar gisteren was het ook niet mis.
Zo'n schone muziek, krijg er kippevel van. Als het zo doorgaat verander ik nog in een zwaan maar dan wel een vrouwelijk exemplaar, geen gevaar voor Leda maar misschien wel voor Milo?
30-09-2006 om 17:29
geschreven door Venus
De fox kijkt toe...
vanuit zijn ondergrondse burcht... en levert ook zijn bijdrage en zal nu en dan een technisch snufje proberen toe te voegen.
Lesley Nelson-Burns
Information Lyrics
This song was written by M. W. Balfe (1808-1870). Michael W. Balfe managed the Lyceum Theatre (then known as Theatre Royal, English Opera) in 1841. He also wrote the ballad opera The Bohemian Girl which opened at London's Drury Lane Theatre in 1843 and also featured the song Killarney.
Lyrics of this song
I dreamt that I dwelt in marble halls,
With vassals and serfs at my side,
And of all who assembled within those walls,
That I was the hope and the pride.
I had riches too great to count
Could boast of a high ancestral name;
But I also dreamt, which pleased me most,
That you lov'd me still the same
That you lov'd me, you lov'd me still the same,
That you lov'd me, you lov'd me still the same.
I dreamt that suitors sought my hand;
That knights upon bended knee,
And with vows no maiden heart could withstand
They pledg'd their faith to me;
And I dreamt that one of that noble host
Came forth my hand to claim.
But I also dreamt, which pleased me most,
That you lov'd me still the same
That you lov'd me, you lov'd me still the same,
That you lov'd me, you lov'd me still the same.
