Odessa bij een van de uitlopers van het verloren bos"

-Inpakken en wegwezen- riep Naomé en ze schudde de milo bij zijne tabbaard maar als enig antwoord kreeg ze een gebrom dat uit de diepste diepte van het Verloren Bos scheen te komen. Ze ging dan maar koffie zetten op het houtvuur en omdat het houtvuur bijna volledig uitgegaan was vroeg ze het koffiemachien van de regisseur en schonk twee tassen uit waarvan één de helft melk en de helft koffie daar hield de milo van "Lait Russe" ( koffie verkeerd voor de Hollanders alhoewel daar niets verkeerd aan is ). Ze hield deze laatste tas onder milo zijn neus en toen er geen reactie kwam duwde ze zachtjes zijn neus erin. Maar buiten wat koffiebubbeltjes geen reactie. Dan maar de grote middelen.

-Milo ik heb zo een goesting ..

Boef ze had de goe van goesting nog maar voor de helft uitgesproken en de milo was wakker wapens in aanslag

-...op koffiekoeken !

- Is dat nu het enige waar een vrouw aan denkt- zei de milo, zo gapend dat ge een klein brood in zijn mond kon steken ( gesneden en zonder zak natuurlijk) - zoetigheden. Moet gij niet meer op uw lijn letten. Daarbij hier midden in de woestijn zoekt hier maar een bakkerij. Er zijn hier geen koffiekoeken

-En die van de geluidsregisseur daar- pruilde Naomé- of zijn dat stinkpateekens misschien

-Nee dat zijn koffiekoeken maar dat is niet in de film Naoméken , hoe kunnen wij nu reality-films ....

-'t Is al goed niet beginnen blijten ge weet dat ik daar niet tegen kan . Heeft er hier nog iemand koffiekoeken ?

- Na een stevig ontbijt trokken de vier naar het Verloren Bos . Het was een harde mars, zij sloften door het zand en om de vijf voet moest de milo halt houden om het zand uit Odessaaken zijn schoentjes te doen.

-Zou je nu eens niet wat vliegen Odessa

-Ik kan niet. Ik heb nooit goed leren vliegen en daarbij ik heb hoogtevrees. Hoger als een mensenschouder durf ik niet te gaan.
 
- Wat gaan we hier godver nog meemaken. Gaat daarmee naar den oorlog. Een engelbewaarder die niet kan vliegen. Buitenvliegen gaat ge...en ik ...

-Ja, Naomé hij mag zeker in mijn kap zitten van achter . Natuurlijk Naomé is dat niet te zwaar. Nikita mag er zelf nog komen bijzitten Naomé maar niet blijten Naoméken toe.. niet blijten.

. -Beestenbeul !

-Maar ik ben geen beest! Ik ben Odessa de Engelbewaarder

-Ja 't is al goed stank voor dank, frank stuk engelken- bromde Naomé 

-Zie je nu wel-- pauze waarbij een paar ogen vonken schoten tussen de tranen door --ok, ok ik zeg al niets meer...

Milo plaatste de twee kleintjes in zijn grote kap en die twee begonnen daar te rollebollen dat horen en zien verging

- Willen jullie nu eens verdekke stil zitten, bende nozems of ik gooi mijn kap over de haag

-Neen Naomé, ik beloof het ik zal ze niet uitkappen ( wie zich ooit al afvroeg waarvan het woord uitkappen kwam die weet het nu), beloofd maar laat die waterlanders , neen meisje niet doen

Milo liep in stilte voort . Hij keek voor zich uit alsof hij het in Archontopolis hoorde donderen. Blik op oneindig. Zijn trekken verstrengden en de rimpels op zijn voorhoofd leken voren bij een ploegwedstrijd. Hij dacht "ik had het kunnen weten , zo een jong ding meenemen , ik had het kunnen weten, niets als miserie, altijd diezelfde truk met de traantjes en dan die twee snotapen er nog bij en onwillekeurig dacht hij aan een passage van "het huwelijk van Willem Elschot "

---Maar doodslaan deed hij niet , want tussen droom en daad

staan wetten in de weg en practische bezwaren

en ook weemoedigheid , die niemand kan verklaren

en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat "---..

Onder tussen waren ze na een halve dagmars enkel onderbroken door een paar minuten rust tijdens dewelke ze een homp brood binnen werkten en wat van de zure wijn dronken aangekomen bij de eerste uitlopers van het Verloren Bos. Het zand ging langzaam over in mos en daarna in gras met hier en daar een struik en dan steeds meer bomen. Groteske bomen met door de wind gebogen en gekrulde stammen waarboven zich warrige kronen uitstrekten van grijsgroen eeltig blad. Het ruissen van de bladeren had een klank die leek op muziek maar uit de toon, een melancholische melodie tussen zuchten en huilen. Naomé rilde zachtjes en nam onwillekeurig de hand van milo vast en ging wat dichter bij hem lopen

-. Sommige van deze bomen zijn geen bomen -sprak milo op een zware toon - maar Enten.

-Enten ?

-Ja een soort bomen die de Elfen hebben leren spreken "boompraat". Ze zijn ongelooflijk sterk maar ze worden zeldzaam want de entvrouwen die zich meer met bloemen bezighielden dan met bomen zijn naar andere landen vertrokken zodat ze zich niet meer voortplanten ( weeral een woord waarvan de oorsprong hebben ontsluierd-- plant een boom voort --) maar daar ze ongelooflijk oud worden zijn er nog heel wat van deze Onodrim zoals ze zich in hun eigen boomspraak noemen actief en dan vooral in het Verloren Bos. Ze zijn echter met niets van een gewone boom te onderkenen.

-Ik denk dat we beter hier halt houden- sprak milo- toen ze bij een beekje waren aangekomen dat zacht kabbelend door het hoge gras liep. Hier bij de rand van het bos zijn we voorlopig veilig.

-Kijk - merkte Naomé plots op- al die bomen die hier staan hebben een grote holte in hun stam zo op een meter van de grond. Zouden er hier spechten zitten ?

-Neen Naomé, dat is een heel ander verhaal maar dat vertel ik u wel na het avondmaal. Laten we eerst het kamp opzetten.