De baron was ondertussen ook opgestaan en zat samen met milo in de gezellige keuken van het kasteel te ontbijten. Milo had de ontstuimige Frau Spiegeleieren niet kunnen verhinderen om met een vurige furie naar de kelder te trekken om zich in de verste uithoeken ervan te gaan verschansen met een goedkope fles schuimwijn van Denaldi, waardoor alle andere flessen van de baron het schaamrood op het etiket kregen. Hij had het opggeven.

"Wel beste milo", begon de baron" van achter zijn ochtendkrant."Dat probleem is dan opgelost, of nog beter die twee problemen zijn opgelost".

Milo hoorde het in Rennes-le-Château donderen en vroeg verwonderd: "Welke twee problemen, patron?"

"Wel beste rentmeester en vriend, sprak de baron, terwijl hij de krant naast zich neerlegde, " de problemen met god".

"Ik wist niet dat wij problemen hadden met god"

" Wij niet alleen, beste kerel, maar de ganse mensheid. De hamvraag is namelijk: waar is god ? En nu lees ik hier in de krant dat de chief-squaw van de Holywood pimpernelletjes , ene Paris Hilton, god gevonden heeft in los Angeles in de gevangenis. Dus god zit in de gevangenis te Los Angeles en meteen is ook het probleem over het geslacht van god opgelost. Vermits het een vrouwengevangenis is en vermits het geslacht van de gevangenen degelijk wordt gecontroleerd en de oppasters ook allemaal vrouwen zijn, de directie incluis; is god dus ...een vrouw !!!"

Milo floot tussen zijn tanden van bewondering. "Dat verwondert mij nu geen sikkepit zie, gezien het wispelturig karakter van god moet HIJ wel en vrouw zijn. Maar zou l'abbé Saunière dat ook al geweten hebben ? Dat kan van kapitaal belang zijn voor onze zaak " merkte hij oprecht verwonderd op.

"Het zou kunnen, beste rentmeester, het zou kunnen maar het zou ook niet kunnen. Daarom dat we ons naar Rennes zullen begeven om daar ter plaatse de zaak verder te onderzoeken."

"Ik hoop vurig dat ze niet drinkt, die Mevrouw god" voegde de rentmeester en zuchtend aan toe toen Frau Spiegeleieren zichtbaar aangeschoten,  met het haar vol spinnewebben en het kleed besmeurd met vlekken gemorste drank, de keuken binnenstrompelde met een: "Sjoeke, ik heb dorst".

Milo hoorde plots Berlioz alle registers van "la damnation de Faust" opentrekken maar werd blijkbaar vakkundig bijgestaan door een plots verschijnende Anemone (en de twee andere gratieën"), die zich tot Spiegeleieren richtte met een " Hier mijn mevrouwtje drink mijn warm chocomelkske maar op ". Milo voelde de warmte hem rond het hart slaan door de aanblik van de drie beeldige meisjes die in hun korte baby-dolletjes de keuken waren binnen gekomen, toen hij plots bemerkte dat Frau Spiegeleieren boven zijn schouder het kopje met hete chocomelk had laten omvallen op het tasje zodat het hete bruine vocht over zijn colbertje stroomde en er ter hoogte van de hartstreek als het ware een mini-afbeelding van de monding van de Zambesi vormde.

Onderwijl neuriede onze zwaarborstige Walkure "Si tu me amas " van il Divo in de vier stemmen van deze mannelijke diva's. Frau Spiegeleieren kon drinken als een huzaar maar ze kon ook zo goed vierstemmig neuriën als acht kozakken samen, zodat de stemming in de keuken omsloeg en iedereen door een nostalgisch gevoel " van een geliefde die in het donker verdwijnt" werd bevangen.

De stemming werd echter onderboken toen Gust, vol enthousiasme de keuken binnenstormde met "Alle koffers zijn gepakt mijnheer de baron, alles is klaar voor het vertrek!!". Gust zijn stem klonk als een donderslag bij een al maximaal bewolkte hemel. Hij was immers een oude Vietnam sergeant-veteraan en gewoon te brullen in plaats van te spreken.. In die functie was hij trouwens goed beviend  geweest met Leonard Matlovich, de eerste militair die in de U.S.A. openlijk voor zijn homoseksualiteit was uitgekomen en op wiens graf de prachtige woorden staan: " Ze gaven me een medaille om twee mannen te doden en ontsloegen mij om er één te beminnen." Dit even terzijde.

De meisjes stoven naar boven weeklagend over het feit dat ze nog niet klaar waren met hun make-up en toilet. De baron riep echter geruststellend naar boven "Haast jullie maar niet, kindjes, we hebben nog al de tijd, we vertrekken pas deze middag.
 
Naomé riep nog even van op de trap:"Mijnheer de baron wacht nog effekens, ik haal gauw nog een van mijn al wat versleten kleedjes voor die arme schooier van een bedeldame"

Frau Spiegeleieren, liet alsof  ze niets gehoord had en neuriede ondertussen "Mon coeur s'ouvre а ta voix " uit Samson en Dalila van Camille Saint-Saлns, ondertussen hield ze milo in een tedere en liefhebbende greep zodat zijn hoofd tussen haar onmetelijke boezem verzwond en zijn neusstem ( want zijn neus was nog het enige zichtbare onderdeel van zijn aangezicht), waarmee hij het liedje meeneuriede bijna een falsetto timbre kreeg. Toen plots...