de tweede eerste viool
Niet zo subtiel echter klinkt de deur
van slaande ruzie
die met klamme vleugels
wordt bijgelegd
Muziek des duivels
die nog doordringend
scherp ruikt
naar geschroeide veren
en licht aangebrande trots
Violen
Haar wentelende lippen gaan
als waren het zanggodinnen
gedragen in volkomen evenwicht
op zegetocht naar
mijn tegenstribbelende mond
De glimlacht stolt
in het bronzen beeld
dat haar als gegoten zit
En ik
weerbaar
in mijn kandelaar
ben nog stijve kaars genoeg
om ze als weerwoord
gedempt maar innig licht te geven
het laatste spel van de eerste viool
wanneer
tussen huid en been
alleen
nog plaats is voor pijn.
wanneer
alleen
zijn
eenzaamheid wordt
vergeten zijn
regel is
mijn god wat heb ik dorst.
maar god heeft sluitingsdag
en beethoven is doof
-genietend van gelatenheid-
als bruidegom van de dood
onderga
IK
ongewenste
intimiteiten.
obsceniteit
van ziekte.
zoals stof de bezem zoekt,
zo zoekt mijn lichaam d aarde.
verbrand mij.
stuur mijn as
aan god terug,
als staal
met of zonder
waarde.
een viool met ingevallen wangen
wanneer
tussen huid en been
alleen nog plaats is voor pijn
wanneer zelfs een vriend
de ogen sluit
en zwijgt
omdat de klacht
wanhoop is
geworden
wanneer
gevoelens
kreupel kruipen
omdat ze niet meer kunnen
gaan
wanneer
een redelijke liefde
aan overdreven
medelijden is gestorven
dan heeft dit leven
al was het kort
net iets te lang
bestaan
de viool netjes verscheurd
wanneer
tussen huid en been
alleen nog plaats is voor pijn
wanneer penis en begeerte
nooit meer de kop opsteken
wanneer
zelfs de kracht
te masturberen
aan mijn vingers is ontgaan
wanneer heimwee
naar liefde
verschroeid in pijn is opgegaan
wanneer bij het laatste oordeel
der lusten
ik >veroordeeld wordt
bij verstek
dan
heeft satan mij verraden
verrek
ik zou toch staande sterven
maar lig hier in mijn eigen drek
| 
