merel verliest wijfje
in de groene ochtend
mist graast ernstig over het lijkje
dauw berust in zijn klaaglied
snel sprokkel ik
enkele woorden bij elkaar
sluit ze op in de naaktheid
van het gebaar
de schop blaast met haar tanden
kringen in de zwart geoliede aarde
grafje
ik kruis
de onschadelijke vlam
in de gebroken ogen
sla de blik neer
de dode vogel kijkt
wijsgerig weer
Mijn tuin,
oktober 2010
|