Debbie kwam in den donker op haar blote voeten over het grasveld aangestormd naar de milo en vloog rond zijn hals.

Wat moet je nu hebben een sjakosken of schoentjes,- vroeg de milo terwijl hij naar haar mooi gelakte teennageltjes keek- trouwens ge moet oppassen met zo 's avonds op uw blote voetjes door het gras te lopen want straks bijt er u nog een pier en als het een vamp-pier is kunt ge nog een gevaarlijke ziekte opdoen.

-Nee, neeje ik moet niets hebben,- zei ons Debbie terwijl ze met een vies gezicht  naar haar voetzolen keek, -maar het spookt hiernaast bij Elodie en Jean-Baptiste.

-Spoken, spoken -ge zult weer spoken zien zeker

De milo luisterde eens aandachtig en inderdaad vanuit het domein van de Jean-Baptiste waar alle lichten gedoofd waren op een klein lampadeirken in de veel te grote living na  klonk een ijzingwekkend langgerekt gehuil "Wooeeooeoohooeoooeeooe Hooe". Het weergalmde tegen de transen van het kasteel cirkelde over de binnenkoer en stierf toen langzaam uit. Er verscheen een glimlach op het gelaat van de milo en de baron die juist naar buiten kwam zag het koppel staan en richtte zich tot de milo

-Das war lang geleden, nichtwaar, milo dass wij dit nog gehoord haben ?

-Ja, baron heel lang dat we het spook van bij Jean-Baptist nog gehoord hebben, glimlachte de milo

-Das Spooch ?

-Ja het spook, knipoogde de milo naar de baron.

 -Ge weet wel de voorvader van Jean Baptist, le chevalier de La Tablette Carrée- Gedektvoortwee die alleen maar op jonge schone jonge meisjes uit is en ze meeneemt naar ik weet niet waar om ik weet er niet wat mee te doen.

De amandel oogskens van Debbie, al ruim zo groot als die van een ree,  werden nog  groter met de seconde. De baron die het spelletje doorzien had voegde er aan toe.

-Jaja, das spooch. Und eigenaartich naar es scheint neemt hij allein blonde meiskens mee.

-Ja, die goed voorzien zijn van oren poten.

Debbie begon zachtjes te rillen en kleefde aan de milo gelijk een vliegenscheet aan een spiegel. En toen klonkt opnieuw door de duisternis de rauwe kreet van het spook" Whoeeooeoeeo hoeeoeohoeeooeoeoeoeoeoeoeoeoe" . Nu werd het Debbie te veel ze liet de milo los en rende het kasteel binnen zonder omkijken. Daar botste ze op Anemone wiens nieuwsgierigehid ook gewekt was door het door merg en been snijdende geluid.

-Wat is er meiske, ge ziet zo bleek. Een spook gezien ?

-Juist ja een spook, een afgrijselijk spook bij de geburen die het op blondines gemunt heeft. Ik heb het niet gezien maar de milo zegt dat het een verschrikkelijk spook is. Ze had inmiddels de kleur gekregen van een wit gekalkt wit blad papier dat op de koop toe nog eens uitgegomd was.

-Anemone was een beetje onder de indruk van de panische angst van Debbie, maar wou toch niets laten blijken.

-Kom we gaan bij de baron en de rentmeester eens spookhoogte nemen.

-Nog voor geen honderdduizend barons, zo een afgrijselijk spook en hij heeft tanden gelijk een evenzwijn, lippen gelijk een tandenborstel, en een staart als een gebaarde baviaan. En hij draagt bretellen....fantaseerde ons Debbie dat ze het zelf geloofde.

Maar die bretellen dat was den druppel die bij Anemone den emmer deed overlopen. Toegegeven hij was al goed vol door die draculatanden en die staart, maar bretellen !!!

-Wat denkt dat spook wel, bretellen, kom mij zo iets vertellen, bretellen

Anemone was ooit eens tijdens een vrijparij met de Zorro in zijn bretellen vastgeraakt en had zich daarbij aardig bezeerd. Ze was er bijna in gestikt en zag zo blauw als een smurfke op zijn zondag's. Niet alleen was de lol er onmiddellijk af geweest maar het  had op Anemone zo een indruk gemaakt dat ze iedere man die nog bretellen droeg onmiddellijk te lijf ging, zijn bretellen aftrok zodat zijn broek op de grond viel wat de rest van de kennismaking bovendien meestal duidelijk vergemakkelijkte. Bretellen werkten op haar gelijk als een rode lap op de echtgenoot van een koe.

Ondanks het feit dat nu voor een derde keer een bloedstollend "Whoeoe oeoeoeoeoeoeoo. HoeoeoeoHoeoeooeo." door de nacht klonk. Liep ze vastberaden op de baron en de milo toe.

Debbie bleef bibberend en sidderend in de zetel van het salon zitten en bedekte haar rooie oortjes met een zacht geborduurd kussen van de Ming dynastie, waarvan de BTW alleen al een klein fortuin koste en bleef stillekens zitten.

Moontje had ondertussen de baron en de milo meegesleurd in haar vaart en trok wijdbeens, wat haar trouwens geen moeite koste, naar  villa " Carrefour" van Mister J-B.

Ter plekke aangekomen zagen de drie dat het venster van de living open stond. Ze waagden een piepken naar binnen en zagen nog juist Elodieken in badjas verdwijnen. J-B lag op de zetel helemaal uitgeteld en kreunde nog zachtjes "whoehoe-hoehoe". Het geluid stierf stilletjes uit en Elodieken verscheen terug met twee glazen champagne in de hand. Ze wreef over J-B zijn bolleken en zei:

-Denkt ge nu niet dat ge wat overdrijft schat. Ge doet er eerst uren over- wat trouwens nogal vermoeiend is hoor- en dan ineens dat gejank zoals een wolf. Ge zijt toch zeker dat ge niks aan uw voorstandertje hebt, sjoeken.

-In de liefde mijn muisken heb ik alleen maar tegenstanders, geen voorstanders. - hijgde J-B

-t'Is goed sjoekenbolleleken maar dat huilen is dat niet wat overdreven ? Wat gaan de geburen zeggen ?

. -De geburen kennen dat geluid. Die weten dat.
 
Anemone draaide zich om naar de baron, wiens ogen blonken van deugnieterij, pakte hem bij zijn kraag en fluisterde in zijn oor
 
-Een spook met bretellen hé ! Gij wist dat potverkoffie, dat het J-B was die zo geluiden maakte bij de point of no return en iets verder, gij achterbaks baronneken van mijn panties
 
Ze trok de baron bij zijn das mee naar huis

-Kom baronneken we gaan ook wolfke spelen, Romuluske en Remuske en de wolvin ( want Anemone had gestudeerd Grieks-Latijn volgens tante van Bommelskonten en volgens pastoor E.H. Kl.O.E.F. Kapper, aan het zeer klein seminarietje van Roeselare )

Haar ogen zochten naar de milo. Maar die was met geen ogen ( noch die van haar noch die van de baron) meer in den omtrek te bekennen. Die was tijdens de ganse ceremonie stillekens terug naar het kasteel geslopen.

-Zouden we niet liever roodkapje en de boze wolf spelen, grr, grr "sprak de baron gretig

-Mij goed, antwoordde Anemone, maar ik ben de houthakker die de boompjes van de stoute jongens afhakt.

Lachend stormden ze het kasteel binnen. Daar zat de milo met Debbie op het Ming kussen een puzzel te maken. Ongeveer 20 stukken lagen voor hen netjes in elkaar passend op de grond.
 
-Kijk eens -zei Debby fier - op de doos staat voor drie jaar en wij hebben hem op twintig minuten in elkaar gekregen.

Beste lezers, Fantastische ontdekking gedaan door Vlaamse Vrouw. Naast het gat in de ozonlaag staat nu ook het gat in de boekenmarkt op de kaart. Maar in tegenstelling met het gat in de ozonlaag zal dit gat snel gedicht worden. Zij die dus nog naar buiten willen moeten snel zijn. Het gat zal trouwens niet op 1, niet op 2 .....maar op 1001 manieren worden gedicht. Het spreekt vanzelf dat we U verder op de hoogte zullen houden. Belga Brussel 23.53 Woensdag 23 augustus 2006 Het bericht werd bevestigd door Reuters