Yarrel en Yelle

Yarrel du Bois Bernois (en nu gij baron !)

Yarrel en Yelle zijn twee, geweldig lieve Berner-Sennen honden die bij ons thuis een onderkomen hebben gevonden. Onderkomen is eigenlijk nog een klein woord. Yarrel, een reu van nu zeven jaar, is de lieveling van onze jongste dochter. Yelle, een teefje van vier jaar, is in theorie mijn hond maar er wordt in feite door niemand onderscheid gemaakt tussen die twee. Feit is deze honden leiden een luxe-leventje. Een grote hof waar ze zich ongestoord kunnen in uitleven wat betekent dat er af een toe wel eens een plantje sneuvelt. Als het regent, guur weer is of wat dan ook zitten ze binnen. Is het te warm gaan ze in de kelders liggen. s' Avonds gaan ze met mijn dochter mee naar boven en dan slapen ze op een matje op haar kamer onder haar bed. Onder haar bed wil echter zeggen onder de bovenste verdieping van een dubbeldekbed, zonder onderste verdieping. Speciaal aangeschaft door de dochter in kwestie omdat de honden plaats genoeg zouden hebben.

Zo sleten die twee hun gezapig leventje in peis en de vree tot wij voor een paar weken opmerkten dat Yarrel niet meer zo vlot de trappen opkon. Hij bleef soms haperen en op de gladde keukenvloer gleed hij soms uit. Eerst hadden we daar weinig erg in maar het werd steeds erger. Ik merkte ook op dat wanneer ik zijn rechter achtervoet met de nagels naar beneden op de grond zette hij die niet onmiddellijk rechtzette maar liet staan en dat de gevoeligheid bij deze voet ook gedaald was. Parese dus. Geen verlamming of paralyse maar een beginstadium. Ook het andere achterbeen leek aangetast maar in mindere mate. De voorbenen leken normaal. Alles wees dus op een letsel in de ruggegraat thv het bekken.

Er werd een afspraak gemaakt bij de Universitaire dierenkliniek te Merelbeke. Er werd mij gevraagd of de aandoening inwendig of orthopedisch was. Ik dacht dat zoiets zal wel orthopedisch zijn maar maakte mij anderzijds de bedenking "hoe kan Jan met de pet zoiets nu weten". Goed ik kreeg een afspraak voor binnen een maand en na wat aandringen binnen veertien dagen.

Om het uitglijden te verminderen en het oplopen van wondjes te vermijden ging ik op internet op zoek achter hondenschoentjes. Ons dochter stond erop. Ik was nogal sceptisch en dacht hij zal die snel afbijten. Ik had ooit zo een reklame tegengekomen en had met toen de bedenking gemaakt hoe belachelijk spul zoiets was. Schoenen om hun poten te beschermen tegen stenen , brandende sigarettenpeuken enz stond er. Ik vond het idioot. Maar nu leek het mij wel nuttig alhoewel ik bleef twijfelen aan het feit of hij die wel zou aanhouden. Na enig zoeken echter vond ik een handelaar dicht bij huis. Men had nog een maatje XXL in huis, deze bleken gepast en geloof mij nu of niet Yarrel leek zo fier als een gieter met zijn schoentjes aan en heeft er nooit aan gebeten.

Toen ik die bewuste dag van het onderzoek 's smorgens de halsband van Yarrel uithaalde stoof hij als een weerlicht naar de garage en zat reeds op de achterbank van de auto toen ik daar aankwam. Hij rijdt verschrikkelijk graag mee in de auto. Het achterraampje moet wel openstaan dat hij zijn snuit kan buiten houden want ander kwijlt hij alles onder. Mijn echtgenote moest alle moeite doen om Yelle ervan te weerhouden ook in de auto te springen. Toen we wegreden leek zij heel erg verongelijkt en triest zoals alleen honden kunnen kijken. Te Gent aangekomen werd ik ontvangen door eeen vriedelijke stagiaire die een heel dossier opmaakte. Ik vernoemde mijn vermoeden van een ruggemergletsel en kreeg toen te horen :ja maar dan ben je op de verkeerde plaats je zal bij inwendige op neurologie moeten zijn. Enfin toen de dierenarts arriveerde bekeek deze Yarrel even liet hem even lopen en bevestigde toen dat ik naar neurologie moest. Zeer behulpzaam ging ze er voor mij een afspraak halen voor de volgende dag want vandaag dat kon niet meer.

s'Anderendaags zelfde ritueel. Maar Yarrel die de eerste dag wat geïntimideerd was, liep nu ongegeneerd en hoofd in de lucht door de wachtzaal waar allerlei andere honden en hondjes zaten te wachten, paraderend met zijn schoentjes tot hij in een draai pardoes uitgleed en met zijn snuit voor een Yorkshire belandde die hem enthoesiast de smoel begon af te likken. Daaraan heeft Yarrel een geweldige hekel maar het duurde wel even door zijn parese voor hij weer te poot was. In de onderzoekskamer stonden hem vier vrouwelijke stagiaires op te wachten ( veearts afdeling kleine huisdieren lijkt bijna uitsluitend door dames bevolkt) die opnieuw een dossier opmaakten. Hij liet zich daarna gewillig door hen bepotelen en ging spontaan op zijn rug liggen en plaste wat in het rond tot jolijt niet alleen van zijn baasje maar wat bleek ook van de dames die dol leken op deze grote teddy-beer. Daarna kwam het echte werk. Testje hier testje daar en dan een thermometer in het achterwerk. Ook hier liet Yarrel tot mijn verwondering betijen. Daarna kwam een gediplomeerde veeartse. Men liet hem wat looptestjes doen. Tot mijn verbazing leek hij nu ook bijwijlen zijn voorpoot te willen ontlasten.

Nadien werden de koppen bij elkaar gestoken en vroeg de veeartse aan de stagiairs wat het allemaal zou kunnen zijn. Toen ik na hen een beetje hun gang te hebben laten gaan suggereerde dat het om een ruggemergletsel lumbaal of zelfs gezien de voorpootontlasting in de nek zou kunnen gaan, vroeg de veeartse of ik van de "stiel" was. Ik bevestigde dat ik grote huisdieren behandelde die op twee poten liepen. Ah u werkt in de zoo ? Toen ik begon te lachen. Ach ja humane! Zo noemt een dierenarts "mensengeneeskunde" --HUMANE GENEESKUNDE-- zo hoort U het eens van een ander.

Er werd voorgesteld een ruggemergpunctie te doen en contraststof in te spuiten en zo te zien of wat scheelde en waar. CT-scans worden blijkbaar nog niet gedaan bij honden. Yarrel, was ondertussen aan het stoeien met de vier stagiaires en scheen erg weinig last te hebben van zijn achterpoten en liep vrolijk met hen mee naar de operatietafel. Ik bleef een beetje verweesd achter. Zonder hond met een leiband in de hand. Het zou een paar uur duren had men mij gezegd. Misschien kon ik ondertussen een hapje gaan eten. Ze hielden mijn hond en stuurden mij wandelen. Voor mij was het vreemd. Meestal had ik aan de andere kant van de grens gestaan.