Toeristische wegwijzers in Mechelen.

Januari 2007: “Historische wegwijzers keren terug,”is de titel van een  artikel in de Passe-Partout . Toen waren de oorspronkelijke wegwijzers, geplaatst in 1954 en gemaakt door Vic De Vos uit Bonheiden, reeds vijf jaar verdwenen en werden ze vervangen door polyester replica’s. Op de wegwijzer aan de Schoenmarkt zijn mechelaars de torenbrand aan het blussen, en wijst een kantwerksters de weg naar “de Zalm”, vroeger museum van kunstambachten. Op de Veemarkt toont een schrijnwerker met zijn stoelen de weg naar de Grote Markt. En aan het Sint-Romboutskerkhof wijst een edelman de weg naar het stadhuis.

April 2010: “Verwaarlozing van kunstige wegwijzers,”titel van een artikel in de Streekkrant Toen was door vandalisme (een ander artikel verwijst naar een ongeval met een vrachtwagen) reeds een wegwijzer, nl. die aan het klakkenhuizeke , verwijderd en de andere twee waren in erbarmelijke staat. Marc Hendrickx, Gemeenteraadslid en Vlaams parlementslid klaagde in dit artikel de verwaarlozing van deze kunstige wegwijzers aan. Schepen van cultuur en Toerisme, Frank Nobels, wil het onderhoud van de wegwijzers uitbesteden, want door reorganisatie kan dit niet meer door de stadsuitvoeringsdiensten gebeuren.

Augustus 2010: “Wegwijzers worden elke maand lelijker”.en “Mechelen vernieuwt afbrokkelende borden dit najaar”. In dit artikel in de Gazet van Antwerpen klaagt stadsgids Rudi De Mets, de verwaarlozing van de wegwijzers aan. Volgens departementshoofd cultuur ,Heidi De Nijn, werd er een budget vrijgemaakt om de wegwijzers opnieuw te laten maken en zouden ze dat najaar klaar kunnen zijn.

Februari 2014: “Gezocht: restaurateur voor wegwijzers”: weer een artikel in Gazet van Antwerpen. Na vier jaar wil men de toeristische wegwijzers op een duurzame manier laten restaureren. Schepen Frank Nobels hoopt dat de eerste tegen de zomer weer aan het Schepenhuis zal staan. Dat hopen wij ook. Want de kantwerkster die op deze wegwijzer staat, staat sinds september 2000 op het logo van onze kantclub.

   foto's H. Vermeir

02-04-2014, 00:00 geschreven door José

In alle boekenwinkels liggen de verhalen over Den Groten Oorlog, overal zijn tentoonstellingen en herdenkingen. Maar  diegenen herdenken die in het vuur gejaagd werden,(weigerden ze, dan werden ze neergeknald), kan naar mijn bescheiden mening best met volgend gedicht:

In Flanders Fields, door John McCrae, 3 mei 1915. Vertaling van Bert De Corte, 1968

In Vlaanderens velden staan papavers rood

tussen de kruisen, root aan root

die merken onze plaats; en in de lucht

reppen leeuweriken, luid zingend nog hun vlucht,

maar in ’t geschut beneden klinkt hun lied verloren.

Wij zijn de doden. Pas is de dag voorbij dat

wij leefden, sneefden, zagen de dageraad gloren,

beminden, werden bemind, en nu, nu liggen wij

in Vlaanderens voren.

Zet onze strijd met de vijand voort;

begevend reiken onze handen u de toorts;

het is uw taak ze hoog te dragen.

Beschaamt gij ’t vertrouwen in ons, de gevelden,

dan slapen wij niet, ofschoon papavers blaken

in Vlaanderens velden.

Luitenant Colonel John Alexander McCrae, (30 November, 1872 – 28 Januari, 1918) was een Canadees dichter, schrijver, physicus, soldaat en chirurg tijdens World War I, en de “Second Battle of Ypres”

Op het einde van zijn leven werd hij zwaar ziek. Hij kon de ervaringen aan het front nog moeilijk verwerken en vond het offer van zovelen zinloos. In dit gedicht laat hij de jongens aan het woord voor wie de leeuweriken niet meer zingen, die door hun bloed de papavers laten groeien, die hopen dat zij hun leven niet nutteloos gegeven hebben……………

"In Flanders Fields" werd voor het eerst gepubliceerd op 8 December 1918 in het Londense magazine Punch.

Bert Decorte, eig. Joannes Martinus Albert De Corte (Retie, 2 juli 1915 - Strijtem, 13 oktober 2009) was een Vlaams dichter en vertaler.

Kantwerk: klaproos in stropkant

Ontwerp: L. Capiau

(Kant 1986/3 Kantcentrum Brugge)

Uitvoering J. Tonnoeyr

28-02-2014, 00:00 geschreven door José