|
Jawel, we leven nog! We zijn sinds vrijdag in Maski en hebben nog geen kans gehad om iets op de blog te zetten.
Het zit namelijk zo dat we in de aanloop naar ons bezoek hebben aangegeven dat we zoveel mogelijk kinderen en hun families wilden bezoeken ... en dat is ook wat gebeurd! Iedere dag zijn we op weg naar een aantal dorpen om er de ouders van de kinderen te ontmoeten en een beter idee te krijgen van de levensomstandigheden. Boeiend maar ook vermoeiend. Onze slechtste wegen zijn nog stukken beter dan de lokale wegen. Soms houden we ons hart vast na weer in een diepe put gereden te hebben ... zitten alle wielen er nog wel aan? Maar Father Vincent is een meester in slalom en slaagt er steeds weer in om ons veilig op onze bestemming te krijgen.
Vrijdag was speciaal want bij onze aankomst in Maski vormden de schoolkinderen een haag om ons te verwelkomen en er stond er een tussen met een nog grotere glimlach en twinkelende oogjes: Balaswamy, ons petekind. In de namiddag was het eerste dorp dat we bezochten Hancinal, het dorp waar ons petekind woont. Het weerzien met zijn ouders was best een emotioneel moment.
In alle dorpen zijn de mensen even blij dat we hen bezoeken. We komen van alles tegen: muren van gevlochten takken met een golfplaat als dak, stenen huizen met 1 of 2 ruimtes zonder meubilair en iets betere huizen met eenvoudig sanitair. De afwatering en de hygiene in de dorpen tart de verbeelding, mensen en dieren leven door mekaar, met alle gevolgen vandien.
Helaas moesten we al een paar keer vaststellen dat gesponsorde kinderen gestopt waren met hun studies, zij hebben hun kans op een betere toekomst niet willen grijpen. Anderzijds zijn er ook die schitterende resultaten bereiken en daar zijn we dan ook heel blij over. Meer uitleg komt na onze terugkeer.
Gisterenavond werden we vergast op een 'culturele avond' met dans, zang en voordracht door de kinderen. Daarbij ook veel Engels, er is een duidelijke vooruitgang.
Father roept ons, we moeten naar het volgende dorp. Vele warme (30 graden) groetjes uit India.
Yes we are still alive! We are in Maski since last Friday but haven't had an opportunity to put something on the site!
During the preparation of this trip we indicated that we wanted to meet as much children and their families as possible ... and that is exactly what is happening! Every day we have been on the road to villages meeting with the children and their parents so that we would get a better understanding of the living conditions. Fascinating but tiring! Our worst roads are still so much better than the local roads here. With moments we keep our breath, hoping that we still have 4 wheels after hitting one more big hole. But Father O. Vincent is a master in slalom and gets us every time safe and sound to our destination.
Friday was very special. Upon our arrival in Maski the schoolchildren were all standing in line to welcome us and among them one with a larger smile and twinkling eyes: our foster child Balaswamy. The first village we visited in the afternoon was Hancinal, Balaswamy's village. Meeting his parents again was quite an emotional moment.
In every village people are happy we come visit them. We see all kind of housing: walls of branches with a roof, brick houses with 1 or 2 rooms but no furniture and better houses with simple sanitary. The drainage and hygiene in the villages is dramatic, people and animals living in close contact with all consequences.
Unfortunately we found out in a few cases that sponsored children had stopped their studies, they were not interested in taking the opportunity to achieve a better future. On the other had some children have achieved very good results and that made us happy. More information will follow upon our return.
Last night we were invited for a cultural event in the Multi Purpose Hall. Dance, singing and declamation were presented by the sponsored children. A lot of English which confirms that there is a steady improvement.
Father just called, we have to leave to the next village. A lot of warm (30°) greetings from India.
|
