We zijn gezond en wel terug van onze reis. Weliswaar missen we nog steeds de lekkere warme zon die 3 weken lang trouw op post was en is ons slaapritme nog niet echt aangepast.
Na ons laatste bericht zijn we met de nachttrein naar Mysore gereisd ... een heuse ervaring. Daar hebben we ons als goede toeristen gedragen en kregen we onderdak bij de Zusters. Er ontbrak ons nog een ervaring: na wagen en trein ... de bus. Die hebben we dan genomen om van Mysore terug naar Bangalore te reizen.
Daar hebben we trouwens ons laatste petekind ontmoet en Santosh, een oude bekende die we tijdens ons eerste verblijf ontmoet hebben. Na nog wat shopping en een gezellig avondmaal was het tijd om definitief afscheid te nemen en naar de luchthaven te vertrekken. Daar konden we meer dan anderhalfuur aanschuiven om door emigratie, security en douane te geraken.
Twee rimpeloze vluchten verder stonden we terug op vaderlandse bodem met al onze bagage en een overgewicht onvergetelijke herinneringen. Tijdens die 3 weken durende reis hebben we honderden kilometers afgelegd over goede en afschuwelijk slechte banen, hebben we tientallen dorpen bezocht, honderden kinderen en ouders ontmoet, ontelbare handen geschud en "Happy New Year" gewenst, de gastvrijheid van tientallen priesters en zusters genoten. Er waren indrukwekkende momenten, intens emotionele momenten, ingetogen en uitbundige momenten.
Wat ons bovenal bijblijft is de vriendelijkheid, de warme gastvrijheid en de bezorgdheid van alle mensen die we mochten ontmoeten. We hebben inderdaad arme mensen ontmoet maar heel weinig ongelukkige mensen ... wat een les!
Dit en nog veel meer zouden we jullie graag persoonlijk vertellen en daarom willen we jullie uitnodigen om op 23 maart in het Wilgenhof naar ons verhaal, met veel foto's en een video, te komen luisteren. Graag willen we jullie met ons relaas duidelijk maken hoe belangrijk de steun van Father Quadras is en waarom we dit beslist moeten verder zetten.
Hopelijk mogen we jullie talrijk begroeten. Details volgen nog!
January 23
We returned safe and sound from our trip. Of course we miss the sun who was present all along those three weeks and our sleep still needs to adjust.
After our last report we travelled to Mysore by night train ... quite an experience. There we behaved as good tourists and benefited from the hospitality of the Sisters. One experience was still missing: after car and train ... the bus. So we catched one to travel back from Mysore to Bangalore.
There we met our last sponsored child and Santosh, whom we had met during our first visit in 2011. After some shopping and a cosy dinner it was time to say definitely goodbye and leave for the airport. There it took us more than 90 minutes to get through emigration, security and customs.
After two flawless flights we stood again on our own ground with all our luggage and an overload of unforgetable memories. During those 3 weeks we have covered hundreds of kilometers over good and abominable roads, visited dozens of villages, met hundreds of children and parents, shook countless hands and wished "Happy New Year", enjoyed the hospitality of dozens of fathers and sisters. There were impressive moments, intensely emotional moments, sober and exuberant moments.
What remains above all is the friendship, the warm hospitality and the care of all the people we met. Indeed we met poor people, but very few unhappy people ... what a lesson!
This and so much more is what we would like to tell you personally and that is why we want to invite you on March 23 in the parish house Wilgenhof to come and listen to our story with many pictures and a video. It is our wish to be able to convince you through our story that the support Father Quadras is giving is so important and why this may not stop.
We hope to greet many of you. Details will follow.
Het is ons weer even gelukt om een computer te bemachtigen en dus kunnen we ons verhaal voortzetten. Het weer is hier schitterend: tussen de 30 en 35 graden.
In Manvi hebben we een oude bekende ontmoet: Father Anand Kumar die we in 2011 in Maski hebben leren kennen als assistent van Father Leo. De 10 petekinderen staan te wachten met hun ouders. Na de hernieuwde kennismaking en de gebruikelijke foto's gaan we allemaal het dorp in en bezoeken we een aantal families. Overal word je op dezelfde hartelijke manier ontvangen. Na een rustig avondmaal met Father Anand gaan we aan de overkant bij de Zusters overnachten. Het was weer een drukke dag met veel verplaatsing en dat vergt zijn tol.
Na een rustig ontbijt nu met Father Vincent, de parochiepriester, trekken we verder naar Sindhanur waar we Father Irudayaraj opnieuw ontmoeten en een aantal petekinderen. We bezoeken de plaatselijke school en na de lunch en een korte rust staat de wagen alweer klaar voor de rit naar Bellary waar we een paar dagen zullen blijven. De 90 km worden in 2 uur afgelegd en dan zijn we weer in een vertrouwde omgeving. Later op de avond komt Father Francis ook aan en kunnen we met hem en de andere priesters wat bijpraten.
De volgende morgen gaan we met gastheer Father Nathan bij de Zusters ontbijten en wonen daarna een indrukwekkende "General Assembly" met 2200 leerlingen bij. De bedoeling was dit discreet vanuit een galerij bij te wonen maar we worden 'gespot' en naar beneden geroepen om een woordje te zeggen. Ook hier bezoeken we een aantal klassen waaronder ook kleuterklassen waar ze al leren lezen en schrijven!
Dan gaat het naar de volgende school met lunch bij de Zusters. Volgt een welkome rust en dan een rit met de "otto" naar Infant Jesu waar we onze jongste petekinderen ontmoeten. Later op de avond zijn we bij de bisschop uitgenodigd voor het avondmaal.
Het is ondertussen zaterdag en we bezoeken een indrukwekkend St. John's College (2600 leerlingen). Na de lunch vertrek naar Kamalapur waar we onlangs begonnen zijn en 2 petekinderen hebben. Daarna gaan we naar Toranagallu waar we bij Father Francis verblijven. De zondagsmis gaat nog in de huidige, veel te kleine, kerk door die in het niet verdwijnt naast de nieuwe kerk in aanbouw. Na de mis een parochieontbijt in open lucht, gesprekken met parochianen en in de namiddag terug naar Bellary. Volgt een avondmaal met de meisjes van een aangrenzende boarding.
Gisteren stond nog een bezoek aan een school voor de arme kinderen op het programma en dan het bijwonen van een zilveren priesterjubileum in T.B.Dam ... ongezien (de bisschop en 46 priesters en een 1000tal aanwezigen)!
Dit is zeer waarschijnlijk ons laatste bericht. Op ons programma staan nog een bezoek aan een school en een parochiefeest. Morgenavond gaan we met de trein naar Mysore - even een toeristisch intermezzo - en van daar naar Bangalore waar we in de nacht van zaterdag het vliegtuig nemen.
Nog onze dank aan allen die ons hebben gevolgd. We komen beslist met nog meer berichtgeving ... hou de blog in het oog!
Tot binnenkort.
Bellary, January 14
We had a new opportunity to use a computer and so we can continue our story. The weather is just great: between 30° and 35°.
In Manvi we met a familiar face: Father Anand who we remembered from Maski in 2011 where he was assisting Father Leo. Our 10 foster children are waiting with their parents. After meeting them all again and taking the unavoidable pictures, we all walk together to the village where we visit some families in their house. Everywhere we receive the same hearty welcome. After a quiet dinner with Father Anand we cross the road to spent the night in the Sister's convent. It has been a busy day with quite some travel and we feel the need for sleep.
After a good breakfast with both Fathers, parish priest Father Vincent returned from Bellary during the night, we get our luggage in the car and move onwards to Sindhanur where we meet Father Irudaya Raj who was in charge of Harapur in 2011. After visiting the Holy Family School and meeting some foster children, a good lunch and a welcome rest we get back in the car and travel to Bellary where we will stay a few days. It takes more than 2 hours to cover the 90 kms and arrive back in familiar surroundings. Later that evening Father Francis also arrives and we have a nice chat and dinner with the Fathers.
Next morning our host Father Nathan takes us to the Sisters for a good breakfast and a visit to the General Assembly of 2200 students in the school. The idea was to do this unnoticed from a mezzanine but we are spotted and invited to come down and address the students. Later we also visit some classes and the kindergarten classes where the children already learn to read and write.
Then we move to the next school where we follow mass with the students and are invited to lunch by the Sisters. Next comes a ride with an "otto" to the Infant Jesu parish where we meet the youngest foster children. In the evening we are invited for dinner by the bishop.
On Saturday and we visited an impressive St. John's College (2600 students). After lunch we travelled to Kamalapur, a new parish where we just started sponsoring (currently 2 children). Having met the children and parents and making the pictures we travelled to Toranagallu where we stayed with Father Francis. Sunday mass still is held in the existing small church who seems even smaller next to the new church which is nearing completion. After mass there was a parish breakfast, in open air of course, and we could chat with the parishioners. Later in the afternoon we traveled back to Bellary and had dinner with the girls of the neighbouring girls boarding.
Yesterday we visited a school for the poorest children and then travelled to T.B.Dam where we participated in the celebration of a Silver Priesthood Jubilee. Unseen ... the bishop, 46 priests and over 1000 participants!.
This is most probably our last report from India. We still have a visit to a school and a parish feast on our programme. Tomorrow night we are taking the night train to Mysore for a touristic intermezzo and on Saturday morning we take the bus back to Bangalore where we will board our plain at 4 am.
Many thanks to all who had the patience to wait for the English translation. It has been very hard this time to find sufficient time to report and translate. We were mostly on the road with the Fathers and back "home" they also needed their computer to do their work. We will certainly put more information on the site in the coming days, weeks ... so keep looking!
Na een intieme mis en een lekker ontbijt bij de 'Sisters' hebben we nog even tijd met de kinderen in Maski. Er is een 'general assembly', dit is een bijeenkomst met alle kinderen en leerkrachten en een mogelijkheid om hen nog even allemaal te danken voor hun vriendelijkheid. Nog een kort bezoek aan de school en de nieuwbouw en dan stappen we met al onze bagage in de wagen van Father Vincent. De nieuwe bestemming: Raichur waar Father Leo Michael nu verblijft.
Onderweg stoppen we even bij een oude bekende: Father Moras die ook ooit in Belgie was. Een deugddoende onderbreking van het geschud in de wagen. Tegen de middag bereiken we ons doel. Na de lunch nemen we afscheid van Father O.Vincent die doorreist naar Bellary en wij gaan op ontdekking met Father Leo. Een bezoek aan een 'rice mill', een nieuwe brug en een bezoek aan een tempel staan op het programma. Alles even indrukwekkend.
De volgende morgen gaan we op bezoek in de plaatselijke school en stappen verschillende klassen binnen. Interessant is dat dit een 'English medium' school is en dat we gewoon met de leerlingen kunnen praten. Volgen nog een bezoek aan het hospitaal waar HIV-patienten, vooral kinderen, verzorgd worden en tenslotte de indrukwekkende Infant Jesu school waar we een zeer geslaagde sessie hebben met toekomstige leerkrachten.
Als afsluiting nemen we weer onze bagage en vetrekken naar Manvi voor ons volgend bezoek en overnachting.
Tot zover dit bericht. Hopelijk komen we vlug weer op internet om het vervolg te vertellen.
Internet is available ... so here is some more news.
After an intimate mass and a good breakfast offered by the Sisters we still have some time to spent with the children in Maski. There is a 'General Assembly', this means that all children are lined up and the whole staff is present ... an ideal occasion to address them and thank them for their warm welcome. After a short visit to the school and the new building we get our luggage in Father O. Vincent's car and are ready for our next destination: Raichur where Father Leo Michael is now residing.
On the way to Raichur we make a short stop at Father Moras place. He also visited us many years ago in Belgium. The stop is welcome after the intense shaking on the road. It is about noon when we reach our destination. After lunch we say goodbye to father O. Vincent who travels further to Bellary and we go sightseeing with Father Leo. The programme includes a visit to a fully automated rice mill, a new bridge and a temple. Each of those turned out to be quite impressive.
Next morning we visit the local school and stop in different classes. Interesting since it is an English medium school and so we can converse directly with the children. Next we visit an hospital where HIV children are treated and we close with an impressive visit to the Infant Jesu school where we have a very interesting meeting with the D.Ed students ... the next generation teachers.
The day ends with loading the luggage in the car and depart to Manvi for our next visit and overnight.
This concludes today report. We hope to have soon a new opportunity to give you more news from India.
Jawel, we leven nog! We zijn sinds vrijdag in Maski en hebben nog geen kans gehad om iets op de blog te zetten.
Het zit namelijk zo dat we in de aanloop naar ons bezoek hebben aangegeven dat we zoveel mogelijk kinderen en hun families wilden bezoeken ... en dat is ook wat gebeurd! Iedere dag zijn we op weg naar een aantal dorpen om er de ouders van de kinderen te ontmoeten en een beter idee te krijgen van de levensomstandigheden. Boeiend maar ook vermoeiend. Onze slechtste wegen zijn nog stukken beter dan de lokale wegen. Soms houden we ons hart vast na weer in een diepe put gereden te hebben ... zitten alle wielen er nog wel aan? Maar Father Vincent is een meester in slalom en slaagt er steeds weer in om ons veilig op onze bestemming te krijgen.
Vrijdag was speciaal want bij onze aankomst in Maski vormden de schoolkinderen een haag om ons te verwelkomen en er stond er een tussen met een nog grotere glimlach en twinkelende oogjes: Balaswamy, ons petekind. In de namiddag was het eerste dorp dat we bezochten Hancinal, het dorp waar ons petekind woont. Het weerzien met zijn ouders was best een emotioneel moment.
In alle dorpen zijn de mensen even blij dat we hen bezoeken. We komen van alles tegen: muren van gevlochten takken met een golfplaat als dak, stenen huizen met 1 of 2 ruimtes zonder meubilair en iets betere huizen met eenvoudig sanitair. De afwatering en de hygiene in de dorpen tart de verbeelding, mensen en dieren leven door mekaar, met alle gevolgen vandien.
Helaas moesten we al een paar keer vaststellen dat gesponsorde kinderen gestopt waren met hun studies, zij hebben hun kans op een betere toekomst niet willen grijpen. Anderzijds zijn er ook die schitterende resultaten bereiken en daar zijn we dan ook heel blij over. Meer uitleg komt na onze terugkeer.
Gisterenavond werden we vergast op een 'culturele avond' met dans, zang en voordracht door de kinderen. Daarbij ook veel Engels, er is een duidelijke vooruitgang.
Father roept ons, we moeten naar het volgende dorp. Vele warme (30 graden) groetjes uit India.
Yes we are still alive! We are in Maski since last Friday but haven't had an opportunity to put something on the site!
During the preparation of this trip we indicated that we wanted to meet as much children and their families as possible ... and that is exactly what is happening! Every day we have been on the road to villages meeting with the children and their parents so that we would get a better understanding of the living conditions. Fascinating but tiring! Our worst roads are still so much better than the local roads here. With moments we keep our breath, hoping that we still have 4 wheels after hitting one more big hole. But Father O. Vincent is a master in slalom and gets us every time safe and sound to our destination.
Friday was very special. Upon our arrival in Maski the schoolchildren were all standing in line to welcome us and among them one with a larger smile and twinkling eyes: our foster child Balaswamy. The first village we visited in the afternoon was Hancinal, Balaswamy's village. Meeting his parents again was quite an emotional moment.
In every village people are happy we come visit them. We see all kind of housing: walls of branches with a roof, brick houses with 1 or 2 rooms but no furniture and better houses with simple sanitary. The drainage and hygiene in the villages is dramatic, people and animals living in close contact with all consequences.
Unfortunately we found out in a few cases that sponsored children had stopped their studies, they were not interested in taking the opportunity to achieve a better future. On the other had some children have achieved very good results and that made us happy. More information will follow upon our return.
Last night we were invited for a cultural event in the Multi Purpose Hall. Dance, singing and declamation were presented by the sponsored children. A lot of English which confirms that there is a steady improvement.
Father just called, we have to leave to the next village. A lot of warm (30°) greetings from India.
Maandag zijn we dan begonnen met het ontmoeten van de kinderen en hun ouders. De opkomst was groot. Dusdanig zelfs dat we pas na 15 uur konden lunchen.
Daarna zijn we kinderen in hun dorp gaan bezoeken. Voor hen een complete verrassing want ze wisten niet dat we kwamen! Je kan je niet voorstellen hoe blij en hoe fier de mensen zijn dat je hen in hun dorp, in hun huis komt bezoeken. Alles gaat uiteraard gepaard met de nodige foto's.
Dan terug langs kleine banen in een diepe duisternis (maar met een prachtige en indrukwekkende sterrenhemel) tot we het rood verlichte kruis op de missiekerk zagen: teken dat het geschud snel zou stoppen!
Avondeten, een goede babbel en dan naar bed!
Dinsdag verliep de dag volgens hetzelfde stramien. Weer een aantal kinderen met trotse ouders. Gesprekken die een beter inzicht geven in de leefomstandigheden van het kind. Ook vandaag weer een overwacht bezoek in een paar dorpen en veel schudden op de barslechte banen.
's Avonds rustig aan tafel met Father voor een lang avondmaal verzorgd door de "cooks" van dienst. Van het eten niets dan goeds want we worden hier echt alle dagen verwend met lekkere gerechtjes. Toen was het middernacht en 2014. Hier beperkt lawaai een stevige handdruk en beste wensen! Helaas geen sms'jes: hier geen bereik voor de GSM.
Vanuit Harapur wensen Father Gnanaprakasam en wijzelf alle peetouders
GEZEGEND EN GELUKKIG NIEUWJAAR
Woensdag na het ontbijt weer bezoek van kinderen en ouders. Om 11 uur de Nieuwjaarsmis en na de late lunch op bezoek in Basapur, het eerste dorp dat we op onze vorige reis bezochten. Ook hier ervaren we weer de spontane en warme vriendschap van deze mensen. Tot slot werden we nog vergast op een dansoptreden.
Donderdag, onze laatste dag in Harapur. Iets rustiger maar niet minder interessant. In de voormiddag bezoeken we Deenasamudra, een dorp dat recent onder water stond. Gelukkig is de schade beprekt gebleven en vielen er geen slechtoffers.
Na weer een late lunch bezoeken we een tweede dorp. Omdat het hier snel donker is en er geen straatverlichting is worden we bijna gedragen opdat we toch niet zouden vallen. Telkens opnieuw eindigt dit in een samenscholing van een hele bende lachende kinderen ... zalig.
Nu nog ons avondeten, speciaal door onze gastheer voorbereid, en morgen gaan we naar Maski.
Tot het volgend bericht
Here we are again with some more news from India.
On Monday we started meeting the children and their parents. Many came to the missionpost, so many that we had lunch at 15:00.
Then we went to meet them in the villages. This was a surprise for them because they did not know that we would come! It is hard to imagine how happy and proud they are that you visit them in their village, in their house. And everything is of course subject for a picture.
Then we drove back to the missionpost in complete darkness (but with a marvellous and impressive sky full of stars). When we saw the red illuminated cross of the church we knew the shaking would soon stop!
Dinner, a good conversation and then ... to bed!
Tuesday was quite similar to the previous day with many children and their proud parents. Interesting coversations, some in English and others with translation, all giving us a better understanding of the environment of those children. Then, in the afternoon, again surprise visits to a number of villages and some more shaking on the terrible roads.
In the evening we enjoyed with Father a long dinner prepared by the cooks. The food is really excellent and we are spoiled every day again with delicious and varied food. Then it was midnight and 2014. Here very little noise, a warm handshake and best wishes. No sms to the outside world: there is no connection for our mobiles!
From Harapur Father Gnanaprakasam and ourselves wish all foster parents
A WONDERFUL AND HAPPY NEW YEAR
Wednesday we started again with meeting children and parents. At 11:00 the New Year mass and after a late lunch a visit to Basapur: the first village we visited during our first trip to India. Once again we experience the spontaneous and warm frienship of the people here. At the end of the visit some children perform some modern dances for us.
Thursday, our last full day in Harapur, we visited Deenasamudra, a village that was flooded earlier in 2013. Luckily the damage was limited and there were no victims.
After yet another late lunch we visited a second village. Because it gets very dark quite soon and since there is no street light we are almost carried over all possible obstacles. As in every village the visit always ends with all the children standing around the car, laughing and shaking hands ... fantastic.
Now we will have dinner, specially prepared by our host and tomorrow we move to Maski.
Nu zitten we in Harapur. Eerste halte in ons bezoek aan de missies. Onze reis is zaterdag begonnen toen we vanuit Brussel via Doha in Qatar naar Bangalore vlogen. Na een stipte landing om 2:35 hebben we meer dan een uur nodig gehad om door immigratie, security en bagage te geraken.
Gelukkig stond Father Gnanaprakasam ons op te wachten en na onze bagage in de wagen te hebben gepropt zijn we naar onze eerste verblijfplaats gereden. Daar werden we door een oude bekende opgewacht: Father Lourdusamy die nu in Bangalore werkt. Ook Father Francis verbleef daar en die hebben we heel kort gezien.
Na een paar uren rust en een eerste Indisch ontbijt zijn we de stad ingtrokken om de Basilica te gaan bezichtigen. Een ervaring op zich omdat de beleving heel anders en intenser is dan bij ons. Na de lunch kregen we een paar uren rust en daarna hadden we onze eerste ontmoeting met een petekind. Na een rustig maar lekker avondmaal was het al vroeg bedtijd want we zouden vandaag vroeg opstaan.
Om 6 uur deze morgen vertrokken we naar Harapur.
Een tussenstop in Bellary voor de lunch bij Father Nathan. we waren blij hem in goede gezondheid te zien en gelukkig had hij niet teveel problemen meer na zijn ongeval!
Kort na 15.00 uur verder naar Harapur. We wilden graag voor het donker aankomen en de laatste 10 kilometer is de baan heel om niet te zeggen verschrikkelijk slecht. Nog grotere gaten en putten dan de vorige keer!
Morgen beginnen we aan de bezoeken, maar nu weten vele mensen dat hier alles opperbest gaat! We willen jullie niet jaloers maken, maar hier is het zalig warm weer!
We melden ons zo vlug mogelijk terug.
PS1 Voor foto's vragen we geduld want van hieruit is dit echt niet doenbaar.
A word of apology to our English readers. Our time schedule has been extremely full and did not always coincide with the availability of a computer. It is the working tool of the priests and their work must go on. We will translate all reports as soon as possible. Here is the first one.
As promised some news out of India.
We have arrived in Harapur, our first stop in our visit to the missions. Our trip started Saturday when we flew from Brussels via Doha to Bangalore. After landing punctually at 2:35 it took us more than an hour to get through immigration and security. Luckily Father Gnanaprakasam was waiting for us to bring us to a place for some rest. Father Lourdusamy was already expecting us. Father Francis was also there en we very briefly met him.
After a short rest we had our first Indian breakfast and then when into town to visit the Basilica. Quite an experience since the intensive way in which people express their belief is very different from our reserved Western way. Then we had again some rest and met the first fosterchild. Followed a quiet diner and sleep because we had to get up early to leave Bangalore in time before morning rush hour.
It was 6 am when we left this morning to travel to Harapur.
We briefly stopped in Bellary to lunch with Father Nathan. We were glad to find him in good health and without too many pain after his accident.
Shortly after 3 pm we moved on to Harapur because we wanted to arrive before dark. The last 10 km must be the worst piece of road in India. The wholes only increased and multiplied since our previous visit.
Tomorrow we will start our visits but now many people know that we are doing fine. We don't want to make anybody jealous, but the weather is just marvellous here.
We will report again as soon as possible.
PS1 Please have some patience for pictures but it takes too much time to add them right now.
Het live doorsturen van foto's vanuit India wilde niet lukken. Daarom nu een paar reeksen foto's ter illustratie.
The live transmission of pictures from India did not succeed. Therefore the following series of pictures.
Reeks 1 / Series 1 1 Een straat in het centrum van Ballari / Streetview in central Ballari 2 Dieren zijn overal aanwezig / The omnipresence of animals 3 Fr. O.Vincent, Sr. Shamala & Fr. Sam Nalan - The BSSK Team 4 Verwelkoming van Fr. Vincent in P.K. Halli / Welcoming Fr. Vincent to P.K. Halli 5 Fr. Martin en de kinderen van P.K. Halli / Fr. Martin and the children of P.K. Halli 6 P.K. Halli: vaders en zonen / P.K. Halli: fathers and sons 7 P.K. Halli: moeders en dochters / P.K. Halli: mothers and daughters 8 De onmetelijkheid van het TB Dam stuwmeer / The immensity of TB Dam 9 TB Dam kanaal: een levensader / TB Dam canal: source of live
Voor onze reizigers nadert het einde van de reis. We kregen nog een laatste bericht:
Na het overstroomde Chennai te hebben verlaten belanden we in het zonnige Udaipur. Daar bewonderen we onder meer de pracht van het immense paleis van de plaatselijke maharadja's. Deze stad is ook bekend van zijn paleis in het meer.
Via een rit met de nachttrein komen we in Jaipur aan. Hier bezoeken we het koninklijk paleis dat een eind buiten de stad ligt en uiteindelijk enkel via een helse rit in een aftandse jeep bereikt wordt. Ook hier is het immens groot en krioelt het van de mensen en gidsen. We bezoeken ook het Hawa Lag al of het huis der winden dat zodanig gebouwd is dat de vele kleine ramen als een natuurlijke airco fungeren. Ook het beroemde Jantar Mantar met zijn astronomische bouwwerken komt aan de beurt.
Na Jaipur komt Agra aan bod. Maar eerst bezoeken we nog het paleis van de Mogul keizer Akbar in Fatherpur Sikri. Akbar blijft trouwens aan bod in het Fort van Agra en in zijn mausoleum. Het orgelpunt van de reis is ongetwijfeld het ogenblik waarop we de Taj Mahal in zijn volle glorie kunnen aanschouwen: in één woord overweldigend.
Rest ons nog een laatste bezoek aan Delhi van waaruit we terug naar huis vliegen.
Dit was het relaas van onze India-reizigers. Benieuwd naar meer en naar beelden? Dan is er maar één oplossing: inschrijven voor "Namasté, eet je mee?" Het kan nog maar je moet wel vlug zijn. Tot dan misschien.
Tot ons groot spijt slagen onze reizigers in India er niet in om foto's op de blog te zetten. Er zijn wat moeilijkheden met internet en de benodigde connecties. Zodra zij de kans krijgen om de technische beperkingen te omzeilen krijgen jullie de foto's te zien. Alvast bedankt voor julie geduld.
Er zijn wel foto's te zien op onze pagina op facebook.
Zij bevinden zich momenteel in Chennai en ondergaan de gevolgen van het regenseizoen. Overvloedige regen heeft reeds verschillende wijken onder water gezet en er wordt nog meer regen verwacht in de komende dagen. Dit onweer vergde reeds 12 slachtoffers.
Vrijdag 27/10. In de voormiddag bezoeken we een paar bezienswaardigheden van Maski zoals een rotsinscriptie van voor Christus en een tempel boven op een berg van waaruit de volledige omgeving van Maski zichtbaar is. Daarna ontmoeten we de laatste kinderen die vandaag zijn aangekomen, wordt er een groepsfoto gemaakt en bezoeken we de verschillende klassen. En dan is het tijd om naar Harapur te verhuizen. Dag Maski, misschien tot nog eens!
Aan de ingang van de Harapur missiepost staan de ouders met hun kinderen ons op te wachten. Ook hier is het een blij weerzien met verschillende kinderen. Na een dankmis worden de kinderen individueel ontmoet en op de foto gezet. 's Avonds hebben we de kans om nader kennis te maken met Fr. Anil, de opvolger van Fr. Gnanaprakasam.
Zaterdag 28/10. Na het ontbijt rijden we naar Kadubur waar de wekelijkse mis wordt opgedragen in de woonkamer van een parochiaan. Heel intiem en intens. Op de terugweg stoppen we even in Hasamkal waar we een paar ex-petekinderen ontmoeten. Ze zijn afgestudeerd en werken. Na de lunch krijgen we een rustmoment tot Fr. Vincent aankomt. Na een aantal praktische zaken te hebben besproken volgt het avondmaal en daarna vertrekken we met Fr. Vincent naar zijn locatie: de "farm" in Jawalgera. Daar aangekomen is er nog even tijd voor een rustig moment en dan is het slapen geblazen.
Het officieel gedeelte van onze reis is nu afgesloten. Meer details hopen we op 19 november tijdens de peetouderdag te geven. Foto's hebben we nog niet kunnen plaatsen omdat we door het drukke programma over te weinig tijd beschikten. Die volgen dus nog. Nu volgt voor ons een nadere kennismaking met India.
Hier het vervolg van het relaas dat we uit India ontvingen:
Dinsdag 24/10 na een stevige kop koffie wordt de bagage weer ingeladen en vertrekken we naar Kowtal. Dit is één van de 2 scholen waarvoor we een waterzuiveringsinstallatie hebben gesponsord. Alle kinderen zijn terug uit verlof en we worden op zang en dans getrakteerd. Na een korte toespraak kunnen we van een lekker ontbijt genieten en rijden dan door naar Maski. Daar vormen alle aanwezige kinderen een haag waardoor we in de missiepost ontvangen worden. We blijven hier tot vrijdagmorgen.
In de volgende dagen ontmoeten we meer dan 60 kinderen met hun ouders. Het grootste aantal op woensdag tijdens een snikhete dag met een temperatuur van rond de 36 graden. Het weerzien met ons eigen petekind is een emotioneel hoogtepunt want voor de eerste keer kunnen we met hem rechtstreeks in het Engels praten. Steeds meer kinderen zijn trouwens het Engels machtig en dat is een zeer positieve evolutie. Wanneer we naar hun toekomstplannen vragen blijkt het dat zij een voldoende dosis ambitie hebben en dromen er van dokter, leerkracht, ingenieur, enz te worden.
Tijdens ons bezoek maken we ook even een uitstap naar Sirwar, de parochie van Fr. Nathan die al verscheidene malen op bezoek was in België. Daar is de school ook juist terug begonnen.
Op donderdagavond worden we ook on Maski op een cultureel programma onthaald dat gebracht wordt door de gesponsorde kinderen van Maski. Tof, mooi en ontroerend. Een avondmaal met de priesters en zusters van het naburige klooster en meisjesinternaat besluiten ons verblijf in Maski. Morgen verhuizen we naar Harapur. Dan melden we ons weer.
Wij hebben onderstaand bericht ontvangen van onze reizigers in India:
We zijn nu een week onderweg in India en hebben eindelijk de kans om even wat op de blog te zetten. Vorige vrijdag 20/10 zijn we na een paar probleemloze vluchten in Bangalore geland waar we door Father Vincent werden opgewacht. Via een zeer goede baan zijn we naar Anantapura gereden waar we de lunch aangeboden kregen in het plaatselijke klooster. Dan verder naar onze eindbestemming Ballari. Deze keer logeren we in het Bishops House. 's Avonds worden we door de bisschop voor het avondmaal verwacht. De jetlag eist zijn tol en de goede nachtrust is meer dan welkom.
Zaterdag beginnen we met een bezoek aan DAMA een internaat voor Dalit meisjes. Door het Diwali festival zijn de meisjes niet aanwezig maar de directrice wenst ons te ontvangen om Father Quadras India te bedanken voor de ontvangen steun. In de namiddag gaan we naar het BSSK - de coördinerende groep voor alle steunprogramma's. Daar ontvangen we de eerste petekinderen met hun ouders. Een kort gesprek en foto's van de kinderen. Na een gezellig avondmaal met vrienden keren we terug naar onze slaapplaats.
Zondagmorgen staat Fr. Gnanaprakasam aan onze deur om ons naar zijn parochie te brengen voor het ontbijt. Na 3 jaar Harapur missiepost heeft hij nu een parochie in Ballari. Daarna gaan we terug naar het BSSK voor de volgende groep kinderen. Wanneer alle kinderen op de foto staan wandelen we even door Cowl Bazar, een wijk in Ballari waar de meeste kinderen wonen. De armoede in de dorpen hadden we al gezien, die in de stad is even schrijnend. De stank van de open riolering bij 32 graden is verschrikkelijk en de meeste straten zijn vuilnisbelten. Onze reis gaat verder met een bezoek aan de prachtige kerk van Toranagallu die door Fr. Francis werd gerealiseerd. In P.K. Halli ontmoeten we de volgende groep kinderen die voor ons zingen en dansen. De dag eindigt in Hospet waar we eerst naar het belangrijke stuwmeer van TB Dam gaan kijken alvorens aan te schuiven voor het avondmaal. Slapen doen we in het naburige klooster van de Sisters of Fatima.
Maandag 23/10. Na ontbijt en inladen rijden we naar Kamalapur om er een volgende groep kinderen te ontmoeten. De volgende stop is in Gargavanthi waar we een andere bekende bezoeken: Fr. Irudaya die we kennen van Harapur en Sindhanoor. Onderweg naar Raichur stoppen we nog even "In the middle of nowhere" waar Fr. Anthonyraj een nieuwe missiepost opricht. Na een lange weg met roekeloze vrachtwagenchauffeurs bereiken we Raichur, verblijfplaats van Fr. Leo Michael bekend van de Maski missiepost en nu hoofd van het Infant Jesu College in Raichur. Goede herinneringen, lekker avondmalen en dan deugddoende nachtrust.
Een van onze peetouders bezocht in de maand augustus haar petekinderen in India. Tijdens een 10-tal dagen deelde zij het leven van de kinderen en priesters. Hier volgt haar reisverhaal.
“Athididevo bava.” De gast is God. Dit is een principe waar elke Indiër enorm veel waarde aan hecht, waar je ook gaat. Zelden heb ik me zo welkom gevoeld tijdens mijn ondernomen reizen. Overal wordt je als een jarenlange vriend ontvangen. Ik ben enorm dankbaar naar de bisschop, de priesters en de broeders en zusters toe. Altijd warm en zorgzaam en zeker makend dat ik me niet zou vervelen. Tijdens rondleidingen heb ik met al mijn zintuigen in mij opgenomen wat er gebeurde en gezegd en gedaan werd. Ik ben zelf niet religieus, maar in deze bewuste tijd en omstandigheden was het een opluchting om te zien dat er ook veel mensen goed doen in de naam van religie. Mensen die hun hele leven opofferen om dat van anderen die het nodig hebben verdraagzaam en beter te maken. Arme en ouderloze kinderen, al dan niet gewonde daklozen, mentaal en lichamelijk gehandicapten, ... Wie het nodig heeft krijgt verzorging. Het doet deugd om in de wetenschap te zijn dat dit gebeurt.
Maar het meest van al was ik onder de indruk van de kinderen en de ouders die ik ontmoet heb. In Bangalore heb ik mijn eigen stoere kerel van een sponsorkind, Anil, zowel als de gesponsorde kleine meid, Maria, van een vriendin van mij ontmoet, samen met de ouders en broers en zussen. In Maski heb ik nog een straffe madam in het middelbaar zitten, Sudha, die ik ook sponsor en daar eveneens ontmoet heb, samen met ouders, broer en zus. Uiteraard waren de kids eerst superverlegen met zo'n wildvreemde bleekscheet voor hun neus. De ouders waren allen breed glimlachend en onmetelijk dankbaar. Sommigen stonden zelfs met de tranen in hun ogen. En hoewel de kids verlegen waren heb ik wel telkens kunnen loskrijgen wat ze later willen worden. Maria en Sudha willen dokter worden, Anil ingenieur. Maria's zus wou docent worden. Grootse ambities voor kinderen die uiteindelijk vaak niet de kans krijgen om dit te bereiken, hoewel een academiejaar aan een universiteit in India maar tussen de €300 en €1000 kost, afhankelijk van de studierichting. Zeker ook mijn langer verblijf in Maski heeft me de mensen daar wat beter leren kennen. Ik kon niet mijn kamer buitenkomen zonder binnen de drie seconden een roedel breed glimlachende en "Auntie!" roepende kinderen om mij heen te hebben om te vragen of ik weer wou komen volleyballen of om een rondleiding te krijgen. De keukendames, alledrie weduwes met kinderen op school in Maski en Bellari, hebben ook een speciaal plaatsje in m'n hart gekregen. Wat een straffe madammen.
Hier te zijn geweest doet me zeker ook twee keer nadenken over hoe ik tegen dit alles voor en na vertrek aankijk. Je weet dat je een goede daad verricht door te sponsoren en dat je waarschijnlijk meer op de hoogte bent van de leefomstandigheden ter plaatse vergeleken met de gemiddelde Belg, maar toch heb je nog steeds een onvermijdelijk "ver van m'n bed"-gevoel. Het is toch wel even net iets anders als je met je eigen ogen in levende lijve schoenloze kinderen tussen de varkensuitwerpselen ziet rondrennen naast hun strooien hutjes of een dakloze man met uitgezaaide kanker zijn laatste sacramenten ziet krijgen, wachtend op de dood... Je bent haast beschaamd als je denkt aan de luxe die je thuis gewend bent. Natuurlijk kan niemand kiezen waar of wanneer men geboren wordt, maar toch geeft het een ongemakkelijk en, voor mij persoonlijk, intriest gevoel te zien hoe hard het leven voor het grootste gedeelte van de wereldbevolking kan zijn. Het geeft een gevoel van machtloosheid omdat je het liefst het leed van iedereen wilt wegnemen. Hieraan is goed te merken dat we allen in essentie empatische wezens zijn. Als kind heb je al de neiging om een ander kind te troosten wanneer het aan het huilen is.
Maar om de wereld op lange termijn een betere plek te maken moeten we aan de basis beginnen. En dat zijn de kinderen. Laten we eerlijk zijn... Zij zijn, zoals o.a. de bisschop ook zei, de leiders van de toekomst. En daarom is goed onderwijs en een liefdevolle opvoeding het belangrijkste dat er is in onze samenleving, samen met gezondheid.
Ik ben enorm blij dat ik deze korte maar intense trip ondernomen heb en ik ben er trots op dat ik hier deel van uitmaak.
Ik moedig ook iedereen aan om hun sponsorkind ook te helpen door hun hogere studies te geraken, aangezien ze anders waarschijnlijk nooit de kans zullen krijgen om hun droom om dokter, ingenieur of docent te worden waar te maken.
English translation
One of our foster parents went to India in August to visit her foster children. During about 10 days she shared the live of the children and the priests. Here is her story:
Athididevo bava. The guest is God. This is the principle which every Indian person values enormously, wherever you go. Seldomly have I been welcomed in this extensive manner as I have been in India. Everywhere people will receive you as a longtime friend. I am so grateful towards the bishop, the brothers, priests, and sisters. They always were warm and caring, making sure I wouldn’t be bored. During the tours they took me on I was able to feast my senses on whatever was happening around me, on all the things that were being said and done. I myself am not a religious person, but in this particular time under these particular global circumstances it is such a relieve to see that many people also do good in the name of religion. People that sacrifice their entire lives in service of those in need to make their lives better and more bearable. Poor and orphaned children, the whether or not wounded homeless, the mentally and physically handicapped, … Whoever needs it is taken care of. It gives me a warm feeling on the inside knowing there still is so much kindness.
But what impressed me most was meeting the children and their parents. In Bangalore I met my first sponsored child, Anil, a cool little guy with an earring and his hands in his pockets (yep, this one was definitely mine) as well as Maria, the sponsored child of a friend of mine. I met them together with their parents, brothers and sisters. In Maski I have another sponsored child, a tough little girl, who I also met, together with her parents, brother and sister. it’s only obvious that the kids initially were quite shy with this weird white woman in front of them.The parents were all smiling away and kept expressing their gratitude, though we didn’t speak each other’s language. Some of them even teared up. And even though the kids were so shy I was able to ask each one of them what they wanted to be when they grew up and got a firm answer every time. Maria and Sudha want to become a doctor, Anil an engineer. Maria’s sister wants to be a lecturer. Great ambitions for children who sad enough rarely get the chance to actually reach this, even though one year at a university in India will only cost between €300 and €1000, more or less, depending on what you choose to study. My longer stay in Maski gave me the chance to get to know the people there a bit better. I couldn’t leave my room or within 3 seconds there would be a flock of children gathered around me screaming “Auntie!” to ask me if I wanted to play volleyball with them again or to give me a tour around the school. The kitchen ladies, all widows with their children studying in either Maski or Bellari, also got a special place in my heart. All three of them tough ladies.
Having been here makes me think twice about how I looked at all of this before I came here and when leaving again. You are aware of the fact that you’re doing a good deed by giving these kids the chance to study and that you’re probably more up to date about the living conditions there than the average Belgian citizen, but still you have an unavoidable “far from here” -feeling. I have to admit that it is an experience on a whole different level when you have seen with your own eyes how shoeless children are walking in between the pig feces next to their palm leave huts or how a homeless old man with irreversible cancer gets his last sacraments, waiting for death to come… I had a terrible feeling near to shame when I thought of the comfort I had back home. Of course nobody can choose where nor when they will be born, but still it gives you an uncomfortable and, for me personally, immensely sad feeling to see how hard life can be for the largest part of the world’s population. It gives me a feeling of being powerless because above everything else you want to take away all the suffering for these people. Through this it’s very obvious that in essence we all are empathic beings. As a child you already feel like comforting another child when it’s crying.
But to try and make this world a better place in the long run we have to start at the basis of it. And that basis is the youth. Lets be honest… They are, as the bishop pointed out already as well, the leaders of the future. And that’s why good education and a childhood full of care and love are the most important things in our society, together with health.
I’m immensely happy that I made the decision to make this short but intense trip and I’m proud to be part of this initiative.
I also want to encourage everyone to help their sponsored child to get through their higher studies otherwise they probably will never get the chance to make their dream to become a doctor, engineer or lecturer come true…
Na de 2 reeksen foto's over het verkeer gaan we nu even kijken hoe de mensen in de kleine dorpen wonen.
After the 2 series on transportation we will have a look at how people are living in the villages.
Foto/picture 1 Dit is een woning waarvan de wanden met takken werden gemaakt. Het dak bestaat uit een golfplaat / this 'house' was make with branches and the roof is a corrigated sheet.
Foto/picture 2 Een woning zoals er nog velen zijn in de dorpen / such houses still are quite normal in the villages.
Foto/picture 3 De 'keuken' in deze woning / the kitchen in this house.
Foto/picture 4 Geen kasten, alles wordt gewoon in een hoek opgestapeld / no wardrobes, everything is stowed in a corner.
Foto/picture 5 In dit huis is de vloer betegeld en er zijn stoelen / this house has a tiled floor and even 2 chairs.
Foto/picture 6 Een ander voorbeeld hoe het gebrek aan kasten wordt opgelost / another example how the lack of closets is solved.
Foto/picture 7 Er is een toenemend aantal bakstenen huizen in de dorpen / there is a growing number of brick houses in the villages
Foto/picture 8 Bij de huizen werd ook ruimte voor sanitair voorzien, meestal wordt dit echter voor opslag gebruikt / next to the houses provision was made for sanitary but this space is mostly used for storage.
Foto/picture 9 Ook hier woonden ooit mensen ... zij hebben nu een bakstenen huis in een ander dorp / people used to live here ... they now have a brick house in another village.
Deze reeks foto's betreft het personenvervoer in India en sluit aan op de vorige reeks.
This series of pictures completes the previous one and is about the transportation of people.
Foto/picture 1 Dit is de kleurrijke en romantische manier en hoofdzakelijk bedoeld voor toeristen die de stad Mysore bezoeken / This is the colourfull and romantic way which is primarily meant for the tourists visiting the city of Mysore.
Foto/picture 2 In de stad wordt de fiets gebruikt al zitten er soms meer mensen op dan men zou verwachten / In the cities the bicycle is quite normal even if it carries sometimes more people than one should expect.
Foto/picture 3 De vrouwen achterop in amazonezit is absoluut normaal. Het mag een wonder heten dat zij zelfs tijdens het slingeren in het drukke stadsverkeer of langs de vele putten, onverstoorbaar blijven zitten / Women sitting in amazon on the back is absolutely normal. It could be considered a miracle how they can sit unmoved while the bike is making its way through the dense city traffic or manouvering between the many holes.
Foto/picture 4 Er zijn natuurlijk ook lijnbussen / One can always take one of the busses.
Foto/picture 5 Voor de grotere afstanden zijn er de treinen. Wie 's nacht reist gebruikt een sleeper / Moving over greater distances, just take the train. To travel by night use the sleeper.
Foto/picture 6 Wanneer coolies van of naar de akkers gaan voor hun dagelijks werk wachten ze langs de baan tot er een kleine vrachtwagen voorbijkomt die hen meeneemt. Plaats is nooit echt een probleem! / When coolies are going to or coming back from the fields where they work, they stand along the road and hop on one of those smaller trucks. There does not seem to be a problem with place on board.
Foto/picture 7 Schoolkinderen gaan te voet of met de fiets of, in de stad, met een rickshaw. Ook hier is het aantal passagiers zeer uiteenlopend / Children walk to the school or use a bicycle or, in the cities, they can take a rickshaw. Again the number of passengers is very variable.
Foto/picture 8 De meeste scholen hebben ook bussen. Deze gele bussen zijn duidelijk herkenbaar / Most schools have busses to transport their children. Those yellow busses are very easy to recognize.
Foto/picture 9 Wanneer al deze diverse manieren van transport samenkomen op één punt zoals aan de gesloten slagbomen van een overweg ... dan krijg je dit zodra de slagbomen open gaan. En toch geraakt iedereen aan de overkant! / When all those different ways of transport meet at one spot like the closed beams of a railroad crossing ... then this is what happens as soon as the beams open. Yet everybody gets on the other side!
Dat was het voor deze keer. We brengen binnenkort weer een andere reeks foto's.
That is it for this time. Soon we will bring yet another series of pictures.
Op 23 maart werd in het Wilgenhof de laatste India-reis uitvoerig in woord en beeld toegelicht. Voor diegenen die niet aanwezig konden zijn volgen de komende weken een aantal reeksen foto's die toen getoond werden en een beter inzicht moeten geven in de leefwereld van onze petekinderen.
Vandaag een eerste reeks gewijd aan het verkeer. Voor wie India de eerste keer bezoekt is dit waarschijnlijk één van de meest verrassende ervaringen. De volgende foto's geven een sumier overzicht van de manier waarop goederen vervoerd worden. Alle foto's werden in de staat Karnataka genomen en meer bepaald in de districten Bellary en Raichur.
On March 23rd there was a presentation about the latest trip to India. For all those who were not able to attend several series of pictures will be put on the site to provide a better idea about the environment in which our foster children are living.
The first series today is about traffic. Probably one of the most thrilling experiences for the first time visitor to India. The next pictures want to give an idea of the way in which goods are transported. All pictures were taken in the state of Karnataka and specifically in the Bellary and Raichur districts.
Foto/picture 1 Pure mankracht zonder hulpmiddelen: de lading wordt op het hoofd gedragen. / Manpower only and no tools: the load is carried on the head.
Foto/picture 2 Water halen. Wordt ook dikwijls gewoon op het hoofd gedragen maar deze mannen beschikken over een duwkar waarmede zij meerdere kruiken water kunnen vervoeren. / Carrying water. Is often also done on the head, but those men have a carriage so that they can transport several recipients with water.
Foto/picture 3 Kleurrijk is het zeker dit wagentje waarmee deze verkoper zijn waren aan de man brengt. / It certainly is colorful the way this person is carrying the goods he tries to sell.
Foto/picture 4 In de drukte van deze straat dragen de ezeltjes hun lading tussen de wagens en motorfietsen. / Little donkeys carry their load between the motorbikes and cars in this busy street.
Foto/picture 5 Deze lading wordt achter op de fiets gebonden en vervoerd, beperkingen in de afmetingen zijn hier blijkbaar niet van toepassing. / Here the load is carried on the back of the bicycle and there seems to be no size limit.
Foto/picture 6 Een geit vervoeren ... geen probleem. Het gaat gewoon mee op de motor. / Moving a goat ... no problem. Just take it with you on the motorbike.
Foto/picture 7 Een gemotoriseerde rickshaw dient niet alleen voor mensen, ook kokosnoten worden hiermee vervoerd. / A motor rickshaw is not only to carry people, it is also handy to transport coconuts.
Foto/picture 8 Beperkingen in hoogte ... breedte ...? Er zijn hier niet veel bruggen dus komt de hoge lading takken waarschijnlijk veilig aan. De tractor vervoert zakken met rijst, hoger of breder kan haast niet. / Limited height ... width ...? There are no bridges over the road so the load of branches will probably arrive safely. The tractor carries bags with paddy, higher or wider is almost impossible.
Foto/picture 9 Bepaalde ladingen komen ons als normaal over, zoals deze vrachtwagen met bananen. / Some loads appear quite normal to our standards, such as this truck with a load of bananas.
Indiareis 2013-14 / Trip to India 2013-14 Foto's/Pictures 3
Het was even geduld hebben, maar hier volgt een nieuwe reeks foto's en dit keer is het thema "vieringen".
Tijdens ons verblijf hebben we een Maria-feest in Mudgal, een zilveren priesterjubileum in T.B. Dam en een parochiefeest in Bellary bijgewoond.
Telkens opnieuw is ons de grote opkomst van gelovigen opgevallen. Onze eerste ervaring was in Mudgal waar een viering voor Maria werd opgedragen in aanwezigheid van ver over de duizend gelovigen en tientallen concellebrerende priesters. Daarna werd een kleurrijk verlicht en versierd beeld in processie rondgedragen. foto's 1 tot 3)
In T.B.Dam mochten we een zilveren priesterjubileum bijwonen waar "slechts" 60 priesters meevierden. Daarna konden de aanwezigen langs de "foodlines" voor een maaltijd. (foto's 4 tot 6)
Onze laatste ervaring was in Bellary waar we een parochiefeest in de Infant Jesu wijk konden bijwonen. Na een viering in een relatief smalle doorgang tussen huizen en toch massaal bijgewoond werd ook hier een beeld van het kind Jezus in processie door de wijk gedragen. (foto's 7 tot 9)
Wil je nog meer horen en zien over deze vieringen en andere ervaringen in India kom dan zondag 23 maart om 14 uur naar het Wilgenhof te Merksem. Inkom € 5.- (inclusief 1 koffie, thee of frisdrank)
You needed some patience but here is a new series of pictures all related to "celebrations".
During our stay we participated in a devotion to Maria in Mudgal, a silver priesthood jubilee in T.B. Dam and a parish feast in Bellary.
Each time we were surprised by the number of people attending the celebration. First we attended a Maria devotion in Mudgal where mass was concelebrated by at least 20 priests and attended by more than thousand people. After mass a colorful decorated statue of Maria was taken in procession through the neighborhood. (pictures 1 - 3)
In T.B. Dam we attended a silver priesthood jubilee "only" attended by about 6 priests. Afterwards everybody could walk along the foodlines for a meal. (pictures (4 - 6)
As last we attended a feast in the Infant Jesu parish in Bellary. After the mass that was celebrated in a relatively small passage between houses and attended by a large crowd a statue of the Infant Jesus was carried through the parish. (pictures 7 - 9)
Indiareis 2013-14 / Trip to India 2013-14 Foto's/Pictures 2
Deze week hebben we een reeks foto's gekozen die in scholen werden gemaakt. Er zijn een reeks "General Assemblies" d.i. de dagelijkse bijeenkomst met alle kinderen alvorens de lessen beginnen (indrukwekkend) en foto's in (overbevolkte) klassen.
This week we selected a series of pictures made in schools. This includes a number of "General Assemblies" i.e. the daily gathering of all children before the lessons start (impressive) and pictures in (crowded) classes.
General Assembly of St. John's School - Maski
General Assembly St Mary's Convent High School - Raichur
Xth Standard at St Mary's Convent High School - Raichur
D.Ed Students at Infant Jesu College - Raichur
General Assembly at St Joseph High School - Bellary
Kindergarten at St Joseph High School - Bellary
Class at St. Philomena School - Bellary
General Assembly at St John's PU College - Bellary
Class at St Joseph's Girls School - Bellary
Meer vernemen over deze scholen en tal van andere ervaringen tijdens de India-reis? Tot zondag 23 maart om 14 uur in het Wilgenhof te Merksem.
