Een van onze peetouders bezocht in de maand augustus haar petekinderen in India. Tijdens een 10-tal dagen deelde zij het leven van de kinderen en priesters. Hier volgt  haar reisverhaal.

“Athididevo bava.” De gast is God. Dit is een principe waar elke Indiër enorm veel waarde aan hecht, waar je ook gaat. Zelden heb ik me zo welkom gevoeld tijdens mijn ondernomen reizen. Overal wordt je als een jarenlange vriend ontvangen. Ik ben enorm dankbaar naar de bisschop, de priesters en de broeders en zusters toe. Altijd warm en zorgzaam en zeker makend dat ik me niet zou vervelen. Tijdens rondleidingen heb ik met al mijn zintuigen in mij opgenomen wat er gebeurde en gezegd en gedaan werd. Ik ben zelf niet religieus, maar in deze bewuste tijd en omstandigheden was het een opluchting om te zien dat er ook veel mensen goed doen in de naam van religie. Mensen die hun hele leven opofferen om dat van anderen die het nodig hebben verdraagzaam en beter te maken. Arme en ouderloze kinderen, al dan niet gewonde daklozen, mentaal en lichamelijk gehandicapten, ... Wie het nodig heeft krijgt verzorging. Het doet deugd om in de wetenschap te zijn dat dit gebeurt.

Maar het meest van al was ik onder de indruk van de kinderen en de ouders die ik ontmoet heb. In Bangalore heb ik mijn eigen stoere kerel van een sponsorkind, Anil, zowel als de gesponsorde kleine meid, Maria, van een vriendin van mij ontmoet, samen met de ouders en broers en zussen. In Maski heb ik nog een straffe madam in het middelbaar zitten, Sudha, die ik ook sponsor en daar eveneens ontmoet heb, samen met ouders, broer en zus. Uiteraard waren de kids eerst superverlegen met zo'n wildvreemde bleekscheet voor hun neus. De ouders waren allen breed glimlachend en onmetelijk dankbaar. Sommigen stonden zelfs met de tranen in hun ogen. En hoewel de kids verlegen waren heb ik wel telkens kunnen loskrijgen wat ze later willen worden. Maria en Sudha willen dokter worden, Anil ingenieur. Maria's zus wou docent worden. Grootse ambities voor kinderen die uiteindelijk vaak niet de kans krijgen om dit te bereiken, hoewel een academiejaar aan een universiteit in India maar tussen de €300 en €1000 kost, afhankelijk van de studierichting. Zeker ook mijn langer verblijf in Maski heeft me de mensen daar wat beter leren kennen. Ik kon niet mijn kamer buitenkomen zonder binnen de drie seconden een roedel breed glimlachende en "Auntie!" roepende kinderen om mij heen te hebben om te vragen of ik weer wou komen volleyballen of om een rondleiding te krijgen. De keukendames, alledrie weduwes met kinderen op school in Maski en Bellari, hebben ook een speciaal plaatsje in m'n hart gekregen. Wat een straffe madammen.

Hier te zijn geweest doet me zeker ook twee keer nadenken over hoe ik tegen dit alles voor en na vertrek aankijk. Je weet dat je een goede daad verricht door te sponsoren en dat je waarschijnlijk meer op de hoogte bent van de leefomstandigheden ter plaatse vergeleken met de gemiddelde Belg, maar toch heb je nog steeds een onvermijdelijk "ver van m'n bed"-gevoel. Het is toch wel even net iets anders als je met je eigen ogen in levende lijve schoenloze kinderen tussen de varkensuitwerpselen ziet rondrennen naast hun strooien hutjes of een dakloze man met uitgezaaide kanker zijn laatste sacramenten ziet krijgen, wachtend op de dood... Je bent haast beschaamd als je denkt aan de luxe die je thuis gewend bent. Natuurlijk kan niemand kiezen waar of wanneer men geboren wordt, maar toch geeft het een ongemakkelijk en, voor mij persoonlijk, intriest gevoel te zien hoe hard het leven voor het grootste gedeelte van de wereldbevolking kan zijn. Het geeft een gevoel van machtloosheid omdat je het liefst het leed van iedereen wilt wegnemen. Hieraan is goed te merken dat we allen in essentie empatische wezens zijn. Als kind heb je al de neiging om een ander kind te troosten wanneer het aan het huilen is.

Maar om de wereld op lange termijn een betere plek te maken moeten we aan de basis beginnen. En dat zijn de kinderen. Laten we eerlijk zijn... Zij zijn, zoals o.a. de bisschop ook zei, de leiders van de toekomst. En daarom is goed onderwijs en een liefdevolle opvoeding het belangrijkste dat er is in onze samenleving, samen met gezondheid.

Ik ben enorm blij dat ik deze korte maar intense trip ondernomen heb en ik ben er trots op dat ik hier deel van uitmaak.

Ik moedig ook iedereen aan om hun sponsorkind ook te helpen door hun hogere studies te geraken, aangezien ze anders waarschijnlijk nooit de kans zullen krijgen om hun droom om dokter, ingenieur of docent te worden waar te maken.

English translation

One of our foster parents went to India in August to visit her foster children. During about 10 days she shared the live of the children and the priests. Here is her story:

Athididevo bava. The guest is God. This is the principle which every Indian person values enormously, wherever you go. Seldomly have I been welcomed in this extensive manner as I have been in India. Everywhere people will receive you as a longtime friend. I am so grateful towards the bishop, the brothers, priests, and sisters. They always were warm and caring, making sure I wouldn’t be bored. During the tours they took me on I was able to feast my senses on whatever was happening around me, on all the things that were being said and done. I myself am not a religious person, but in this particular time under these particular global circumstances it is such a relieve to see that many people also do good in the name of religion. People that sacrifice their entire lives in service of those in need to make their lives better and more bearable. Poor and orphaned children, the whether or not wounded homeless, the mentally and physically handicapped, … Whoever needs it is taken care of. It gives me a warm feeling on the inside knowing there still is so much kindness.

But what impressed me most was meeting the children and their parents. In Bangalore I met my first sponsored child, Anil, a cool little guy with an earring and his hands in his pockets (yep, this one was definitely mine) as well as Maria, the sponsored child of a friend of mine. I met them together with their parents, brothers and sisters. In Maski I have another sponsored child, a tough little girl, who I also met, together with her parents, brother and sister. it’s only obvious that the kids initially were quite shy with this weird white woman in front of them.The parents were all smiling away and kept expressing their gratitude, though we didn’t speak each other’s language. Some of them even teared up. And even though the kids were so shy I was able to ask each one of them what they wanted to be when they grew up and got a firm answer every time. Maria and Sudha want to become a doctor, Anil an engineer. Maria’s sister wants to be a lecturer. Great ambitions for children who sad enough rarely get the chance to actually reach this, even though one year at a university in India will only cost between €300 and €1000, more or less, depending on what you choose to study. My longer stay in Maski gave me the chance to get to know the people there a bit better. I couldn’t leave my room or within 3 seconds there would be a flock of children gathered around me screaming “Auntie!” to ask me if I wanted to play volleyball with them again or to give me a tour around the school. The kitchen ladies, all widows with their children studying in either Maski or Bellari, also got a special place in my heart. All three of them tough ladies.

Having been here makes me think twice about how I looked at all of this before I came here and when leaving again. You are aware of the fact that you’re doing a good deed by giving these kids the chance to study and that you’re probably more up to date about the living conditions there than the average Belgian citizen, but still you have an unavoidable “far from here” -feeling. I have to admit that it is an experience on a whole different level when you have seen with your own eyes how shoeless children are walking in between the pig feces next to their palm leave huts or how a homeless old man with irreversible cancer gets his last sacraments, waiting for death to come… I had a terrible feeling near to shame when I thought of the comfort I had back home. Of course nobody can choose where nor when they will be born, but still it gives you an uncomfortable and, for me personally, immensely sad feeling to see how hard life can be for the largest part of the world’s population. It gives me a feeling of being powerless because above everything else you want to take away all the suffering for these people. Through this it’s very obvious that in essence we all are empathic beings. As a child you already feel like comforting another child when it’s crying.

But to try and make this world a better place in the long run we have to start at the basis of it. And that basis is the youth. Lets be honest… They are, as the bishop pointed out already as well, the leaders of the future. And that’s why good education and a childhood full of care and love are the most important things in our society, together with health.

I’m immensely happy that I made the decision to make this short but intense trip and I’m proud to be part of this initiative.

I also want to encourage everyone to help their sponsored child to get through their higher studies otherwise they probably will never get the chance to make their dream to become a doctor, engineer or lecturer come true…