Na een wel heel stressvolle week = ziekenhuisopname onze jongste ben ik totaal op.
Gelukkig is het met de jongste aan de betere hand,maar we zijn er nog niet...
Ook in de sessie's worden op dit moment zeer moeilijke thema's aangehaald , kwestie van effe diep /heel diep te graven.
en ik ..ik ben het Noorden kwijt kan niet meer slapen, en ondanks ik zo moe ben kan ik niet rusten.
Moet van mezelf wassen&plassen en als ik nog maar effe tijd heb dan begin ik in de kasten te rommelen e.d
Mijn spieren staan precies op springen, zo gespannen
en het is niet dat ik niet wil, graag zelfs en ik krijg ook de aanmoediging maar er is iets of iemand dat me tegenhoudt, en ik zou toch zo graag wat rust willen fysiek&mentaal.
Gewoon doen waar we zin in hadden en nergens afhankelijk van te hoeven zijn, kinderen-werk-tijd-...
We hebben mooie fietstochten gemaakt, dat doen we beiden graag.
Toch ook wel jammer dat er soms wat stress kwam bijkijken omwille van berichten van het thuisfront , kinderen die zich niet aan afspraken hielden...en ja dan zit ik direct op mijn paard.
Mss proberen volgende keer gewoon mijn gsm thuis te laten, want ik genoot er toch echt wel van en het is zonde dat door zulke dingen de sfeer dan nr beneden wordt getrokken.
In alle geval ik wil meer van dit soort weekends.
Mijn batterijke is wat opgeladen zodat ik met frisse moed er weer tegenaan kan.
Het voorbije weekend mezelf overtroffen, ik ben gaan helpen in een vereniging waar ik bestuurslid van ben.
Dit was voor mij niet vanzelfsprekend, mensen terugzien die ik naar mijn aanvoelen in de steek had gelaten door mijn opname,maar ik heb genoten ten volle.Vond het echt fijn om terug onder de mensen te zijn,vooral onder die groep mensen die me altijd is blijven steunen,door de smsjes,zelfs een groepsfoto met een tekst waarop stond dat ze me misten...keilief.
Dus je ik was blij dat ik deze stap heb gezet,al was het met een klein hartje.
De week hier is zwaar begonnen ,met een heftig thema,maar ja als we vooruit willen is dat nodig hé.
Maar ik heb iets leuk om naaruit te kijken, ik ga samen met mijn ventje op weekend, juist wij 2-tjes,geen kinderen, enkel wij 2 !
Dat zal ons allebei eens goed doen, effe genieten in een B&B en ze voorspellen nog goed weer ook ;-) wat wil ne mens nog.
Vrijdagavond met de jongste en met het ventje genoten van een leuke film
Op zaterdag met ons 3 fietstochtje en gaan shoppen alle drie genoten, en zelfs tijdens het klussen
ging alles vlot ;-)
En op zondag toen de jongste was gaan vissen met ons 2 een iets langere fietstocht in de warme zon en midden in de natuur, halverwege genoten op een terraske.
Dus ja het top-woord van dit weekend was "genieten"
Morgen gaan we met onze cluster naar een klimmuur die voor ons werd afgehuurd,zodat we er echt onder ons alleen zijn.
We gaan aan die muur allerlei oefeningen krijgen i.v.m zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen.
Ben eens benieuwd, zowel het vertrouwen in mezelf als dat in anderen staan op een laag pitje...
Maar mijn sportsloefkes staan al klaar, ik ga me morgen dus met volle moed en 100% motivatie erin gooien.
Ondertussen ben ik hier ook bezig met extra sessie's nl "rots&water" dat is erg fijn en daar leer ik veel uit, ben blij dat ik daaraan mocht aan deelnemen, nu nog maar 2 sessie's gehad, maar al best wat geleerd.
En vanaf donderdag stap ik in op een bijkomde sessie van 6 weken " communicatieve vaardigheden" ik zit hiet dus niet stil.
Alles voor het goeie doel hé, en deze keer is dat goeie doel nu eens mezelf se
Was een druk weekend, op zaterdag trouw van mijn nichtje, was leuk maar op den duur had ik best wel wat last van de drukte.
Deze ochtend was er al heel wat heen&weer gesjouw want het was straatfeest(iets wat ik oorspronkelijk heb opgericht) heb dit jaar een sabbatjaar gevraagd.Steeds stond ik klaar om voor iedereen een kaartje te sturen als er iemand ziek was/trouwde/geboorte en dit niet enkel voor de bestuursleden,maar voor de ganse straat.Ik liet dit ook steeds weten aan het bestuur dat er een kaartje weg was uit naam van iedereen, ondertussen ben ik meer dan 3 mnd opgenomen heb nog niet eens een mailtje ontvangen laat staan een kaartje of een bloemeke.Nu hoeft het ook niet meer zo zie je maar wie oprechte bedoelingen heeft en wie niet. Op het straatfeest spraken mensen me aan met de vraag "hoe is het nu daar"... ik viel dus bijna van mijn stoel, want ik ging er vanuit dat den tamtam zijn werk voor een keertje eens niet ging doen.Zal moeten leven dat er dus wel geroddeld wordt, ik denk nu foert en denk er het mijne van. Weet nu aan wie ik heel oprecht iets heb en aan wie niet.Wie er echt respect voor me heeft.
Natuurlijk betreur ik dit en ben ik zelf eventjes naar binnen moeten gaan, maar heb mezelf moed ingesproken.
Heb gezegd dat mensen die roddelen het niet waard zijn om er wakker van te liggen en dat ik eindelijk aan mezelf moet denken.
Dus ja dat doe ik dan nu ook, en al de rest sorry maar die kunnen de pot op.
Vandaag samen met mijn jongste zoon een gesprek gehad met 1 van de therapeuten.Dit was erg hartverwarmend, hij vertelde wat hij aan me zag als ik me erg slecht voel,.Kon ook perfect de vinger op de wonde leggen, daar schrok ik echt wel van, dat hij zulke dingen kon zien.
Hij kon voorbeelden geven waarbij hij aanhaalde daar ga jij over je grenzen terwijl je eigenlijk moet rusten.
Was echt fijn,maar ook confronterend om dit te horen.
De therapeute die dit begeleide heeft dit ook schitterend gedaan,we zijn beiden met een zeer goed gevoel naar buiten gegaan en hebben ons beloond op ne lekkere quick ;-)
Ben supertrots op mijn zoon en dit gesprek heeft me extra moed gegeven om door te zetten, en er vollenbak aan te werken.
Vandaag om stipt 14.00u het mega-super-blije-fantastische-formidale-had in niet meer gedacht-toppie-ondersteboven nieuws gekregen dat ik eindelijk mijn voorkeurscluster krijg.
En.....ik mag nu vrijdag al starten : echt geweldig na enkele rottige moeilijke weken gaf dit me echt een boost.
heb echt het gevoel dat ik nu "buiten drama,want daar lukt het super" echt kan gaan werken.
Dus ik start in schema/beweging.....ik ga hier vooral leren om niet meer in mijn valkuilen te stappen deze die ik al jaren heb, waarvan er zijn die ik me als kind heb eigen gemaakt omwille van allerlei redenen.
Dus ja binnenkort kan eindelijk mijn eigen ik terug naar buiten komen, zonder me schuldig te moeten voelen om ditjes&datjes.
Heb er echt zin, ondanks dat ik op tenen ga trappen,maar dat is dan maar zo.
Wat moet dat moet ,ga nu mezelf en mijn gezin op de 1ste plaats zetten.
wat een teleurstelling....gisteren was beloofd dat ik ging weten welke mijn nwe cluster ging zijn...
Niks nwe cluster, allé voorlopig toch niet, ze zijn er nog niet uit welke dan toch een goede voor me is.
Ik was echt van mijn melk, had me er zo op gesteld om gisteren het "goede nieuws" te mogen horen, neen moet ik nog eens een week wachten, nog eens een hele week in een cluster zitten waar ik niks aan heb.
Dat is pure tijdsverspilling en ja dat is voor een zware test voor mijn geduld, en daar ben ik al ne krak in.
Was dus geen leuke dag en ne wreed korte nacht,gisterenavond effe gaan ontladen in de fitness (deed deugd)
mijn ventje had het schitterende idee om te gaan fietsen, ok ik doe dat graag, nog geen 3km den drachs nationale(of hoe schrijf je dat..) kliedernat kwamen we thuis tot op ons ondergoed en hij maar lachen/
Mijne lach was eerder groen, alhoewel ik van binnen moest toegeven dat ik had genoten.
Alles kletsnat, maar het lachen onderweg deed veel verdwijnen.
Alhoewel ik soms ook in in paniek was
3dagen thuis thuis extra genieten, nu wachten voor een lang weekend tot 11/11.
Wat een opluchting seg, ik mag van cluster veranderen.
Wat ben ik content,vooral als je weet dat ze dat raar of zelden doen, dus als ik deze middag mocht gaan om te horen wat het "verdict" zou zijn.....mijn tikker ging effe in over-drive ;-)
Maar nu geen gezeur, heb nu echt het gevoel dat we er nu echt voor kunnen gaan, ondanks het feit dat ik pas maandag weet in welke ik dan wel terechtkom, maar het is sowieso een verbale-groepsgerichte !
En dat is pas echt mijn ding, niks individueel en niks non-verbaal
Dit was 1 van de meest rotte dagen hier ooit...., deze voormiddag ben ik verbaal aangevallen door iemand van de mede-clienten.
Plots zei ze me dat ik meer moest lachen en niet negatief moest doen..ja hallooo waar moeit da mens zich mee, ten eerste zij heeft geen flauw idee waarom ik hier ben en ten 2de ik gedraag me zoals ik dat wil.
Ben haar dan ook ferm van antwoord gediend,maar daar schrok ik achteraf van.
Gelukkig kon ik deze middag ontspannen want een hele lieve vriendin kwam op bezoek dat was echt heerlijk.
Maar nadien hadden we een heel confronterende sessie het ging over parentificatie wat ik dus ook heb, nu ik dit gevolgd heb ga ik toch veel alerter omgaan met mijn kinderen ik wil absoluut niet dat ook zij in de zorgrol komen te staan naar mij toe(wat ik vroeger wel deed als kind), of dingen doen om mij te sparen.
Dus ja dat was toch effe confronterend om te horen allemaal.
Was er echt van aangedaan om dat allemaal te lezen en te horen.
weeral eventjes geleden dat ik nog tijd heb gemaakt om iets neer te schrijven.
Ondertussen gaat het leven hier rustig door,van de ene sessie naar de andere met daar tussen veel rustpauze's.
Naar mijn aanvoelen soms wat veel rustmomenten, maar ja....blijkbaar moet ik voor mezelf die rust leren toelaten ( ze hebben wel een punt hoor)
Thuis verlopen de weekends stillekesaan beter en beter het laatste weekend heb ik zelfs echt genoten we zijn samen met enkele van de kids gaan fietsen in de natuur, dat was echt ontspannend.
Lang geleden dat ik zomaar kon fietsen en tetteren zonder heel den tijd te zitten denken.
de kliniek-periode is voorbij, we kunnen ons weer vollen bak gooien op de sessie's.
Moet nog wel enkele dagen antibiotica slikken, maar da's maar een kleintje hé ;-)
Toch wel maf hoe sommige dokters kunnen reageren, er was daar1 dokteres die vernam van mijn huidige opname en vond direct ha dus deze dame is depressief en plots vergat ze al mijn lichamelijke klachten, in haar ogen was ik een klein zielig hoopje ...ergerlijk gewoon.
Toen ik haar attent maakte op de resultaten van de echo's viel ze uit de lucht, ha oei zijn er dan echo's gemaakt, ja dat wist ik niet....zo zie je dus maar.
Maar soit da's passé , nu met nieuwe moed gaan we van start, al moet ik zeggen dat het afscheid me zwaar viel.
Ben nu extralang thuis geweest en ja dat beviel me wel,maar ik zet door.
woensdagochtend na een zeer belabberde nacht naar de huisarts die zei me ai ai dit ziet er niet zo goed uit, als het niet snel beter is moet je naar spoed.
Mijn ventje is me komen halen om thuis uit te zieken, maar zover zijn we zelfs niet gekomen, voelde me met de minuut zieker worden, wij dus via spoed binnen en ja hoor ik mocht gelijk blijven.
Kreeg massief antibiotica via het infuus en daar lagen we dan alweer,ik heb vanacht geen oog dichtgedaan, om de zoveel tijd een nieuw zakje enz...'k voelde me door en door rot.
Volgens de dokter is het zeer gebruikelijk dat ik een 6-tal weken heel moe zal zijn, yiehaa...op den duur wordt ne mens moedeloos.
Het is van het een naar het ander, ik heb al een abonnement in de kliniek en dan mijn huidige opname erbij , pfff wanneer laten ze me rust, en vooral wanneer gaat mijn lijf mij de rust gunnen.
Ben echt kwaad op mijn eigen lijf dat altijd roet in het eten komt gooien.
woensdagochtend na een zeer belabberde nacht naar de huisarts die zei me ai ai dit ziet er niet zo goed uit, als het niet snel beter is moet je naar spoed.
