Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
over loslaten en nemen & geven
tranendal
19-08-2014
het noorden kwijt
wat een teleurstelling....gisteren was beloofd dat ik ging weten welke mijn nwe cluster ging zijn...
Niks nwe cluster, allé voorlopig toch niet, ze zijn er nog niet uit welke dan toch een goede voor me is.
Ik was echt van mijn melk, had me er zo op gesteld om gisteren het "goede nieuws" te mogen horen, neen moet ik nog eens een week wachten, nog eens een hele week in een cluster zitten waar ik niks aan heb.
Dat is pure tijdsverspilling en ja dat is voor een zware test voor mijn geduld, en daar ben ik al ne krak in.
Was dus geen leuke dag en ne wreed korte nacht,gisterenavond effe gaan ontladen in de fitness (deed deugd)
mijn ventje had het schitterende idee om te gaan fietsen, ok ik doe dat graag, nog geen 3km den drachs nationale(of hoe schrijf je dat..) kliedernat kwamen we thuis tot op ons ondergoed en hij maar lachen/
Mijne lach was eerder groen, alhoewel ik van binnen moest toegeven dat ik had genoten.
Alles kletsnat, maar het lachen onderweg deed veel verdwijnen.
Alhoewel ik soms ook in in paniek was
3dagen thuis thuis extra genieten, nu wachten voor een lang weekend tot 11/11.
Wat een opluchting seg, ik mag van cluster veranderen.
Wat ben ik content,vooral als je weet dat ze dat raar of zelden doen, dus als ik deze middag mocht gaan om te horen wat het "verdict" zou zijn.....mijn tikker ging effe in over-drive ;-)
Maar nu geen gezeur, heb nu echt het gevoel dat we er nu echt voor kunnen gaan, ondanks het feit dat ik pas maandag weet in welke ik dan wel terechtkom, maar het is sowieso een verbale-groepsgerichte !
En dat is pas echt mijn ding, niks individueel en niks non-verbaal
Dit was 1 van de meest rotte dagen hier ooit...., deze voormiddag ben ik verbaal aangevallen door iemand van de mede-clienten.
Plots zei ze me dat ik meer moest lachen en niet negatief moest doen..ja hallooo waar moeit da mens zich mee, ten eerste zij heeft geen flauw idee waarom ik hier ben en ten 2de ik gedraag me zoals ik dat wil.
Ben haar dan ook ferm van antwoord gediend,maar daar schrok ik achteraf van.
Gelukkig kon ik deze middag ontspannen want een hele lieve vriendin kwam op bezoek dat was echt heerlijk.
Maar nadien hadden we een heel confronterende sessie het ging over parentificatie wat ik dus ook heb, nu ik dit gevolgd heb ga ik toch veel alerter omgaan met mijn kinderen ik wil absoluut niet dat ook zij in de zorgrol komen te staan naar mij toe(wat ik vroeger wel deed als kind), of dingen doen om mij te sparen.
Dus ja dat was toch effe confronterend om te horen allemaal.
Was er echt van aangedaan om dat allemaal te lezen en te horen.
weeral eventjes geleden dat ik nog tijd heb gemaakt om iets neer te schrijven.
Ondertussen gaat het leven hier rustig door,van de ene sessie naar de andere met daar tussen veel rustpauze's.
Naar mijn aanvoelen soms wat veel rustmomenten, maar ja....blijkbaar moet ik voor mezelf die rust leren toelaten ( ze hebben wel een punt hoor)
Thuis verlopen de weekends stillekesaan beter en beter het laatste weekend heb ik zelfs echt genoten we zijn samen met enkele van de kids gaan fietsen in de natuur, dat was echt ontspannend.
Lang geleden dat ik zomaar kon fietsen en tetteren zonder heel den tijd te zitten denken.
de kliniek-periode is voorbij, we kunnen ons weer vollen bak gooien op de sessie's.
Moet nog wel enkele dagen antibiotica slikken, maar da's maar een kleintje hé ;-)
Toch wel maf hoe sommige dokters kunnen reageren, er was daar1 dokteres die vernam van mijn huidige opname en vond direct ha dus deze dame is depressief en plots vergat ze al mijn lichamelijke klachten, in haar ogen was ik een klein zielig hoopje ...ergerlijk gewoon.
Toen ik haar attent maakte op de resultaten van de echo's viel ze uit de lucht, ha oei zijn er dan echo's gemaakt, ja dat wist ik niet....zo zie je dus maar.
Maar soit da's passé , nu met nieuwe moed gaan we van start, al moet ik zeggen dat het afscheid me zwaar viel.
Ben nu extralang thuis geweest en ja dat beviel me wel,maar ik zet door.
woensdagochtend na een zeer belabberde nacht naar de huisarts die zei me ai ai dit ziet er niet zo goed uit, als het niet snel beter is moet je naar spoed.
Mijn ventje is me komen halen om thuis uit te zieken, maar zover zijn we zelfs niet gekomen, voelde me met de minuut zieker worden, wij dus via spoed binnen en ja hoor ik mocht gelijk blijven.
Kreeg massief antibiotica via het infuus en daar lagen we dan alweer,ik heb vanacht geen oog dichtgedaan, om de zoveel tijd een nieuw zakje enz...'k voelde me door en door rot.
Volgens de dokter is het zeer gebruikelijk dat ik een 6-tal weken heel moe zal zijn, yiehaa...op den duur wordt ne mens moedeloos.
Het is van het een naar het ander, ik heb al een abonnement in de kliniek en dan mijn huidige opname erbij , pfff wanneer laten ze me rust, en vooral wanneer gaat mijn lijf mij de rust gunnen.
Ben echt kwaad op mijn eigen lijf dat altijd roet in het eten komt gooien.
Vandaag de 1ste DVT sessie gehad, jawadde dat is best wel heftig.
Dat is met een dramatherapeut dat je eigenlijk moet transformeren in een ander personage en zo geraak je spelend dieper bij je eigen verstopte gevoelens die je om verschillende redenen hebt opgesloten, ieder heeft zo wel zijn eigen reden.
Je komt ook terug bij je kind zijn, en dat brengt heel wat naar boven.
Als je dan de dingen vanop een afstand kan zien dan weet je ook beter hoe je nu afstand kan nemen en op sommige situaties kan reageren die soms bedreigend zijn.
Ja hier zie ik echt heel veel in, dus laat maar komen DVT hoe zwaar het ook mag zijn, maar dat is dan voor het "goede doel" hé ;-)
Heb echt volledig kunnen genieten na een week vol stress en veel verdriet.
Samen met m'n ventje gewoon simpele kunnen doen, en ook van de jongste kunnen genieten.
Gezellig met ons 3tjes een filmke zien, dit was echt genieten .
Ondanks het feit dat het echt een leuk weekend voelde ik ook wel dat ik nood kreeg om terug naar hier te komen.
Want hier is natuurlijk extra rust buiten de sessie's die vaak erg confronterend zijn, maar de rust heb ik op dit moment echt nodig, niet teveel rumoer aan m'n hoofd enz...
Zalig genieten van een boswandeling...ben dus benieuwd voor volgend weekend dan is het verjaardsfeest van mijne jongste...
Maar ga me er nu nog ni druk in maken, eerst nog effe nagenieten ;-) flink hé !
Na een hele zware week de zwaarste tot hier toe een weekendje thuis.
Zal me hopelijk de rust brengen waar ik nu wel aan toe ben.
Ik ben zo vreselijk moe zowel lichamelijk als mentaal.
Er komen tijdens de sessie's zoveel dingen naar boven, da's natuurlijk de bedoeling, maar achteraf ben je zoooo moe dat ne mens geen pap meer kan zeggen.
Ik hoop dat het niet het hele weekend gaat regenen zodat we ook wat van de buitenlucht kunnen genieten, een kort fietstochtje zou goed doen.
en dan dat telefoontje...ze is eruit gestapt, de vreselijke stilte aan de andere kant van de lijn.
Dat komt als een donderslag bij klaarlichten dag...
Plots ben ik al mijn eigen zorgen&verdriet vergeten en is mijn aandacht bij haar en haar kinderen.
Wat een dubbel gevoel geeft me dit, hoevaak heb ik er zelf niet willen uitstappen, nu staat die periode gelukkig op een heel klein pitje, mijn drive zijn mijn ventje en mijn kids,...dat is een schrik dat bij mijn ventje blijft hangen.
Ik snap dat wel, zou dat ook hebben, ik voel nu ook voor de 1ste maal wat zulke schrik inhoudt, een akelige gewaarwording.
Beelden van wat we samen deden flitsen voorbij, een goei glas wijn op een terraske na een vergadering,wandeling in de bossen,...
En nu niets meer
Lieve X het ga je goed daar waar je ook mag zijn en moest je dit lezen van daarboven weet dat je kids je nooit zullen vergeten.
soms heb ik het gevoel dat ze me zoeken,waarom kan het ni effe een rustpauze zijn in mijn leven?
Sommigen die walsen zo door het leven, en klagen dan steen en been als hun iets overkomt , en als je dan vraagt wat, dan blijkt dat het over een ingescheurde teennagel gaat...pff daar krijg ik het van.
Heb de laatste tijd zoveel te verduren gehad en moet nu ook eindelijk een plek geven aan de dingen uit mijn kindertijd en toch laten ze me niet gerust, dus =alweer stresssss
Mijn oudste had een B-attest, , een resem verwijten van mijn ex, maar soit we hadden een school voor ogen, we bellen, wat blijkt klas is volzet, dus nu op zoek naar andere school.
Maar ik moet officieel dit communiceren met de ex, maar die heeft me ondertussen geblokkeerd , kan dus niks meer doorgeven, en als ik iets doe wat hem niet zint, dan heb ik de politie aan m'n broek, want meneerke vind het leuk om klacht neer te leggen tegen mij,ben al 2x naar de flikken mogen gaan ( wreed plezant hoor)
Ben daar al meer dan 10 jaar weg...
Kan dit soort situatie's nu echt wel missen, mijn maag is 1 grote knoop en ik sta op springen.
Soms wil ik echt gewoon een ingescheurde teennagel ;-)
rust wil ik, gewoon rust en geen oordeel van mensen die er toch geen "BAL" van kennen.
sinds vrijdagmiddag thuis , op zaterdagavond bezoek van een koppel dat ons erg nauw aan het hart ligt, daar gingen we normaal ook samen met op vakantie, maar ja ik heb een beetje roet in het eten gegooid.
De avond verliep vlekkeloos, maar tegen de late uurtjes( lees 23.00u kreeg ik het lastig, werd moe, kon de geprekken niet meergoed volgen, met als gevolg dat ik echt ambetant werd op mezelf, en ja dan had m'n ventje het gedaan, in de keuken ik wat zeveren tegen hem, ocharme hij, want hij had uitstekend gekookt, maar ik was zo moe, wou eigenlijk alleen maar slapen.
Achteraf dacht ik, waarom heb ik dat niet gewoon gezegd, ben er zeker van dat onze vrienden dit hadden begrepen....met vallen&opstaan dus hé...
heb heel lang geslapen, was maanden geleden, gelukkig ga ik pas maandag terug , dus wie weet slaap ik morgen ook een tot een gat in den dag.
Wat een opluchting, na zwetend van de zenuwen op de stoeltjes te zitten kwam mijn Cb met een lach op haar gezicht me halen, ik wist direct : dit is ok = oef
Toen ik m'n programma kreeg wel effe raar gekeken, dit was iets compleet anders dan wat ik gevraagd had, en wat de psycholoog ook voorstelde, gek, maar na de uitleg over het waarom kan ik dit wel ergens plaatsen.
dus ja we gaan ervoor.
Deze ochtend minder goei nieuws, mijn oudste een b-attest, had dit al wel zien aankomen, maar toch.
Ondertussen het verwijt gekregen dat dit komt omdat ik hier ben( niet van hem hoor)da's niet leuk om te horen.
Vandaar fiesta met een dubbel gevoel...
Normaal zou ik woensdag al in m'n cluster kunnen beginnen, ben benieuwd naar wie er allemaal in m'n groep zit.
Nu beginnen de zenuwen door m'n lijf te gieren, amai
Morgenmiddag word ik samen met iemand anders van m'n groep hier door het team besproken en dan weet ik of ik defintiteif mag blijven, en in welke cluster ik mag starten.
Iedereen rondom mij vandaan, ha ja jij word morgen besproken hé....dat maakt het er ni beter op natuurlijk, en dan nog al die verschillende verhalen wat niet te vermijden is met zoveel verschillende mensen&karakters.
Volgens sommigen is het 1 op 2 dat mag blijven, dan is het weer afhankelijk van de zwaarte van je verleden, allé ik heb al vanalles gehoord.
Morgen hebben we ook maar 1 sessie dus vanaf 10.15u duimen draaien tot ong.15.15 of 17.u(da's nog ni helemaal duidelijk)
Dus heb ik afgesproken met de andere groepsgenoot om morgen tijdens de bespreking een boswandeling te gaan doen, dan lopen we ons hier niet te pletter van de stress.
Morgenavond is het hier ook een feestje, ik hoop te kunnen deelnemen, want als ik niet mag blijven dan ben ik in staat om ineens m'n valies te pakken en te zeggen bye bye.
Ga vanavond proberen in te slapen met een positief gevoel, lees wel "PROBEREN" en dan zien we morgen wel.
In goede&kwade dagen zeggen ze, heb vaak het gevoel dat hij met mij al meer kwade dan goede dagen heeft mogen beleven, maar soit.
Ik ga proberen mijn kopke daar niet te laten door hangen vandaag en er iets moois van te maken.
Deze middag geen sessie's , dus hij komt me al om 12.30u halen en dan hebben we de hele dag voor ons.
Een romantisch etentje, nadien met ons 2tjes thuis, tot als den oudsten thuis komt, voor de rest geen kids, dus dat valt mee ;-)
En dan om19.00u is het receptie op de kinderen van mijn man ( zijn deze week bij hun mama) die afzwaaien van de lagere school, ben blij dat ik daarbij mag zijn.
Gisteren iets na de middag is m'n ventje mij komen halen samen met mijn oudste zoon, yiepie naar huis...
Thuisgekomen direct valies leeggemaakt en aan de was begonnen, er stak nog ne was in, dus ja, tegen den avond had ik het gevoel dat ik niets anders had gedaan dan wassen en plassen.
Kinderen hun kamers gaan bekijken, gaan checken hoe die erbij lagen( gaf me bijna een hartstilstand)
Heb ook zeer lange babbel gedaan met mijn jongste zoon dit was een emotioneel gesprek voor hem, hij heeft het lastig dat ik er in de week niet ben,en de woorden zoals mama ik mis je zo hard die sneden als een dolk in mij hart.We hebben nu samen enkele dingen afgesproken om het gemis een beetje lichter te kunnen maken( dagelijks gesprek via de webcam o.a,...)
Ook de zaterdag heb ik de agnse dag bezig geweest, ben juist effe met mijn mama naar de winkel geweest, maar dat ook geen groot succes, eerst kwamen we in een vreselijke file terecht en nadien was het in de winkel zulke chaos dat we beide blij waren nadien buiten wat lucht te kunnen happen.
T'is nu zaterdag en bijna avond en ik voel dat mijn "bougie" op is, ben zo moe, voel me ook "lastig" worden en wil me daar tegen verzetten, maar da's makkelijker gezegd dan gedaan.
Kan zelfs geen harde tonen meer verdragen, alles klinkt precies veel harder in hoofd.
Het enige wat ik nu wil doen is slapen,slapen en liefst tot zondagavond.... ben ik nu een slechte echtgenote en slechte mama?
Voelt wel zo aan, maar weet dat mijn therapeut zou zeggen, neen je bent geen slecht mama, maar een mama die over haar grenzen is gegaan en nu de tol daarvan moet betalen...
woensdagochtend na een zeer belabberde nacht naar de huisarts die zei me ai ai dit ziet er niet zo goed uit, als het niet snel beter is moet je naar spoed.
