Een oude, zo te zien vermoeide hond liep te drentelen in onze tuin.
Ik kon aan zijn mooie
halsband zien en aan z'n ronde gezonde buik, dat hij een thuis had.
Hij volgde me ons huis in, door de hal, en viel in slaap in een hoek van de woonkamer.
Een uur later liep hij naar de deur, en ik liet hem eruit.
De volgende dag was hij weer terug, hetzelfde ritueel: naar binnen,
door de hal, naar het hoekje van de huiskamer en viel weer in slaap.
Dit ging zo een aantal weken door.
Nieuwsgierig dat ik was, bevestigde ik een briefje aan zijn halsband:
"Elke middag komt uw hond een uurtje bij ons slapen".
De volgende dag kwam de hond weer aan, hij had een nieuw briefje aan
zijn halsband hangen:
"Hij woont in een huis met 10 kinderen ...
hij probeert een beetje bij te slapen.
Mag ik met hem mee komen morgen?".
)
)
