De laatste dagen waren gewoon niet te doen. Is dat nu echt nodig dat ze me pijn doen, door iets te zeggen of me gewoon te laten stikken? Toen ik dinsdag aan mijn broer vroeg, omdat ik wist dat hij niet met de wagen was, of hij met mij wilde meerijden. Het antwoord was nee, want hij reed met zijn vriend mee, want ze hadden nog het een en ander te bespreken. Precies of  het was niet nodig om met mij te spreken, ik heb er dan ondertussen ook niets meer van gehoord. Alhoewel hij heel goed wist dat mama vandaag naar Cocoon werd overgebracht, heb ik er tot nu toe nog niets van gehoord. Het zal niet nodig zijn zeker om te weten hoe het haar en mij is vergaan. Mijn moeder is daar aangekomen, en het eerste dat ze zei was "ge hebt mij in een gevang gestoken", ik kan jullie verzekeren dat mijn hart in mijn keel klopte. Nadat ik haar kleren en ander gerief had opgeborgen, was ze nog altijd razend. Ik mag morgenvroeg met de hoodverpleger telefoneren om te vragen hoe het verder is verlopen, want die had de late shift en zou haar vanavond begeleiden. Ik hoop dat het voor iedereen niet te erg is verlopen, want mijn ma kan agressief zijn. Dus nu maar het beste hopen, want ik ben daar met een groot schuldgevoel vertrokken. Morgen kan ik het misschien allemaal een beetje relativeren, ik denk dat ik mezelf moed aan het inspreken ben, want ik kan het allemaal nog niet verwerken. Dus blog we zullen morgenavond wel zien hoe alles is verlopen. Om af te sluiten heb ik nog ergens een goed citaat gevonden :
"WIE GEEN SLECHT GEWETEN HEEFT, HEEFT GEEN GEWETEN."
Nietzsche, filosoof en dichter