Vanaf nu ga ik het heden en het verleden proberen neer te schrijven. Mijn vriend en ik leerden elkaar kennen in 1979, met wat ups en downs begon er toch stilletjes aan een band te groeien, die later bleek niet meer stuk te maken was. Die band van liefde en vertrouwen is er tot op het laatste moment gebleven, en ik denk dat het daardoor komt dat ik me niet kan verzoenen met het alleen zijn. Niets meer kunnen vragen als "wat denk jij ervan" of "hoe gaan we dat doen". Door het feit dat we veel met ziektes te maken hadden, had ik ook geen tijd om bij futiliteiten te blijven stilstaan. Er was een groot leeftijdsverschil tussen ons (24 jaar), maar dat heeft me nooit één seconde gedeerd, wij stonden daar geen  van beide bij stil, in tegenstelling tot sommige reacties van mensen, die me dan de opmerking maakten als Albert ziek was "zie je wel dat hebt ge met iemand die ouder is" wat ik absoluut niet kon en kan apprecieren, want als ik met iemand van mijn leeftijd was geweest, had ons dat ook kunnen overkomen. Tenslotte staat er geen leeftijd op keelkanker, longkanker en hartinfarcten zoals het spijtig genoeg bij hem was. Morgen schrijf ik verder, want nu wordt het me een beetje teveel. Ga proberen er een plaatje bij te zetten, want hij noemde mij altijd zijn engeltje.