2002 km door België en Nederland Welkom op de webblog van Luc Decanters Fietstocht 2008
20-09-2008
Ze zullen hem niet temmen, die fiere, Vlaamse Luc...
De Vlaamse heuvels zijn bedwongen, al stond mijn t-shirt bij aankomst wit van het opgedroogd zweet.
Ik heb slecht geslapen vannacht. Tal van keren kwam ik wakker van de koude, als er iets niet helemaal meer bedekt was. Zelfs van de kou aan mijn poelekes. Toen mijn wekker deze morgen afliep had ik zin om toch nog even door te slapen. Ik stond rustig alleen op de trekkersweide, ver van de toeristische poeha van de rest van de toch wel zeer grote camping. Maar de trekker moet trekken en om het warm te krijgen moet je iets doen, dus eten, wassen en inpakken. Ik was dus relatief vroeg op pad. Vele mensen trokken vandaag richting kust, wegens het prachtige weer, ik trok het Vlaamse binnenland in, richting Veurne. In het begin waren mijn beenspiertjes wat loom, maar na 20 km geraakten ze opgewarmd. Ik had nochthans halvelings de wind van voor. Nadat ik aan de IJzertoren in Diksmuide een slaatje verorberd had, ging het goed vooruit, alsof mijn stalen ros een motortje liet draaien. Het was nog relatief vroeg toen ik in Westouter de heuvels voor mijn neus kreeg en mijn onderstel deed het nog altijd goed. Na de Rode Berg voelde ik nog niets dramatisch, buiten het uit mijn poriën gutsende zweet, dus besloot ik de Kemmelberg ook nog op mijn menu te zetten. En dan gaat de Vlaanderen Fietsroute alsmaar bergaf richting Ieper. Ik zocht op internet of er wel een camping was in Ieper. Dat was het geval en voor de zekerheid belde ik even op om te weten of hij nog open was. Ja, dus.
Ik heb een foto ingelast van mijn (triomfantelijke) intocht in Ieper, toen ik net door de Menenpoort was. Je ziet er mijn fietsje met mijn hele huishouden op poseren. Even later arriveerde ik op camping Jeugdstadion, ik las een 2e foto in van mijn kampplaats, met mijn huishouding van mijn ezeltje afgeladen. Mijn fiets klaagt niet van de kou, al slaapt hij iedere nacht buiten. Elke morgen geef ik zijn bewegende delen hun portie teflonspray en telkens weer draait hij lustg rond.
De laatste nacht alleen in mijn tentje. Gezien ik nu maar een korte afstand meer moet doen - een kleine 50 km volgens mijn Vlaanderen Fietsroute kaarten - heb ik mijn wekker afgezet. En vanaf Wervik volg ik de Leie, mijn thuisrivier. Mijn fietstocht zit er dus zowat op. Thuiskomen is altijd prettig, zeker na een lange periode. Mijn verlangen stijgt dus. Het weerzien van Marij en Lotte (en de anderen), de vertrouwde omgeving, een huis om in te slapen (dat ik iedere morgen niet moet afbreken) en nog zoveel meer, het doet je wat.
Nu ben ik moe na mijn escapades. En mijn rug begint te klagen van het buikliggend typen op dit toestelletje. Dus sluit ik. De volgende bijdrage zal van thuis zijn. De groeten van de dichterbij komende Luc.
