2002 km door België en Nederland Welkom op de webblog van Luc Decanters Fietstocht 2008
20-09-2008
Ze zullen hem niet temmen, die fiere, Vlaamse Luc...
De Vlaamse heuvels zijn bedwongen, al stond mijn t-shirt bij aankomst wit van het opgedroogd zweet.
Ik heb slecht geslapen vannacht. Tal van keren kwam ik wakker van de koude, als er iets niet helemaal meer bedekt was. Zelfs van de kou aan mijn poelekes. Toen mijn wekker deze morgen afliep had ik zin om toch nog even door te slapen. Ik stond rustig alleen op de trekkersweide, ver van de toeristische poeha van de rest van de toch wel zeer grote camping. Maar de trekker moet trekken en om het warm te krijgen moet je iets doen, dus eten, wassen en inpakken. Ik was dus relatief vroeg op pad. Vele mensen trokken vandaag richting kust, wegens het prachtige weer, ik trok het Vlaamse binnenland in, richting Veurne. In het begin waren mijn beenspiertjes wat loom, maar na 20 km geraakten ze opgewarmd. Ik had nochthans halvelings de wind van voor. Nadat ik aan de IJzertoren in Diksmuide een slaatje verorberd had, ging het goed vooruit, alsof mijn stalen ros een motortje liet draaien. Het was nog relatief vroeg toen ik in Westouter de heuvels voor mijn neus kreeg en mijn onderstel deed het nog altijd goed. Na de Rode Berg voelde ik nog niets dramatisch, buiten het uit mijn poriën gutsende zweet, dus besloot ik de Kemmelberg ook nog op mijn menu te zetten. En dan gaat de Vlaanderen Fietsroute alsmaar bergaf richting Ieper. Ik zocht op internet of er wel een camping was in Ieper. Dat was het geval en voor de zekerheid belde ik even op om te weten of hij nog open was. Ja, dus.
Ik heb een foto ingelast van mijn (triomfantelijke) intocht in Ieper, toen ik net door de Menenpoort was. Je ziet er mijn fietsje met mijn hele huishouden op poseren. Even later arriveerde ik op camping Jeugdstadion, ik las een 2e foto in van mijn kampplaats, met mijn huishouding van mijn ezeltje afgeladen. Mijn fiets klaagt niet van de kou, al slaapt hij iedere nacht buiten. Elke morgen geef ik zijn bewegende delen hun portie teflonspray en telkens weer draait hij lustg rond.
De laatste nacht alleen in mijn tentje. Gezien ik nu maar een korte afstand meer moet doen - een kleine 50 km volgens mijn Vlaanderen Fietsroute kaarten - heb ik mijn wekker afgezet. En vanaf Wervik volg ik de Leie, mijn thuisrivier. Mijn fietstocht zit er dus zowat op. Thuiskomen is altijd prettig, zeker na een lange periode. Mijn verlangen stijgt dus. Het weerzien van Marij en Lotte (en de anderen), de vertrouwde omgeving, een huis om in te slapen (dat ik iedere morgen niet moet afbreken) en nog zoveel meer, het doet je wat.
Nu ben ik moe na mijn escapades. En mijn rug begint te klagen van het buikliggend typen op dit toestelletje. Dus sluit ik. De volgende bijdrage zal van thuis zijn. De groeten van de dichterbij komende Luc.
Met enige spijt in het hart verliet vandaag Nederland (zie foto). Maar het verlangen naar huis was groter en zwelt op naargelang zondag nadert. Alles gaat heel goed, maar ik wordt wat moe. Deze nacht ben ik een paar keren wakker geworden van de koude. Telkens als ik niet helemaal meer gedekt was, wekte mijn onderkoelingssysteem me. Gelukkig maar, anders vriezen de stukken eraf. Gisteren kreeg ik een open sterrenhemel in open veld. Zie je dat kleine tentje met dat ventje erin al staan.
We 'liggen' in Nieuwpoort (St. Joris). Er moesten toch een paar km meer gereden worden dan ik had voorzien. Maar het weer blijft schitterend. Ik krijg zelfs de indruk dat de windrichting aan het veranderen is naar het NW. Mocht dat zich doorzetten, dan heb ik de volledige route globaal wind in de rug gehad. Waar heb ik dat verdiend? 't Zal zijn omdat ik zo'n brave jongen ben, zeker.
Ik ben dus aan zee. Maar ik zag hem niet, maar je ruikt hem. En ik reed langs de duinen. 't Is ook al iets. Verder moet ik zeggen dat de Belgische polders heel mooi zijn en aangenaam om door te fietsen. Nederland is veel weidser, België cosy-er. I love them both.
Mijn fietstocht is ook een bezinningstocht voor mij. Ik zet dan de dingen des levens op een rijtje en beantwoord een aantal vragen die ik me stelde voor ik vertrok. En inderdaad, de antwoorden dienen zich spontaan aan. Als je een paar weken heel basic en alleen leeft, kan je de belangrijkheid van de dingen makkelijker inschatten. Wat de vragen en dito antwoorden zijn, ga ik lekker niet aan julllie neus hangen. Je kan niet alles openbaren op het net. Je weet nooit dat sinterklaas mijn blog leest, en straks is het alweer 6 december...
Bieke zegt dat ik dringend naar huis moet komen. Brantano begint een nieuwe actie, schrijft ze. Wat zou ze daar mee bedoelen. Marij? Beheersing is een schone deugd en het gevolg van een sereen leven... ahum, ik verslik me. Dat heb ik altijd als ik te serieus wordt of te cynisch.
't Wordt tijd dat ik stop. Van zeveren wordt je niet wijzer. Ik ga nu naar mijn tentje in de wind, als ze al niet in de bomen hangt...
We zijn in Zeeuws-Vlaanderen beland. Waarschijnlijk de laatste nacht op Nederlandse bodem. Zodoende heb ik het laatste veer van deze tocht genomen (zie foto). Ook mijn fiets is afgeveerd, vooraan althans. Achteraan is de enige vering de lucht in mijn banden. Met 4 tassen aan mijn assen is mijn wegligging uitstekend, want dat geeft een laag zwaartepunt. Dat is nodig met de harde wind en de soms erg zanderige wegen, die soms nog eens omgewoeld werd door paardenhoeven. Ik heb al kilometers afgelegd waar ik met recht mag zeggen dat ik gemointainbiked heb. Je fiets en bepakking zien er niet uit na zo'n rit.
Alles is vandaag zeer goed verlopen. Geen zadelpijn noch spiervermoeidheid (hun baasje wordt wel een beetje moe), schitterend, open, zonnig weer. Niet te warm, de wind stevig in de rug en geen pech.
De camping is ronduit schitterend. Ideaal voor een teambuildingsactiviteit of weekend. Met survivalparcours, veel sportmogelijkheden én landelijk, bij de boer. Ik trakteer jullie op een 2e foto vandaag, gezien je enkele dagen moeten wachten hebt op mijn dagboekaanvullingen. Daarop zie je die 'landschappelijkheid en rust' waar ik zo van hou. Ik kwam net toe en had van de eigenaar al een stoel afgeschooid. Wel jammer dat er geen toegankelijk sanitair is. Dat zou zeer interessant zijn, nietwaar AR'ers. Ik heb hier zelfs daarnet een lasagne kunnen eten en nu zit ik aan de koffie op het terrasje bij een perfecte zonsondergang. Wat kan het leven mooi zijn. Je zou voor minder op fietstocht trekken. En alles met korting, want dit is een SVR camping en ik ik ben lid sinds Meppel (pas op, Esli!).
Ik ga nu sluiten. Ik heb zojuist van de uitbater een gratis pot yoghourt met fruit gekregen. Ik wordt hier verwend. Allé, gezondheid en slaap zacht. Oogjes toe en snaveltjes dicht.
We zitten al in Zeeland. De NAP-route is volledig afgehaspeld. Voor het moment volgen we de LF 13, de Schelde-Rhein route. Die gaat tot Middelburg, daarna naar beneden via de LF 1. Maar wie nooit langeafstanroutes fietst, zegt dit waarschijnlijk weinig. Ik heb alweer tegen de 100 km gestampt. Voor de eerste keer heb ik mijn zitvlees gevoeld. Ik zit nu in het donker op een bankje naast mijn tent. Het weer is veel zachter geworden, vooral 's nachts. Ik kon overigens pas de hele dag in mijn t-shirt fietsen. Enkel rond 17.00 u begon het te verkillen.
Gisteren was er geen bijdrage. Ik heb dan 113 km gefietst en pas tegen achten 's avonds op de camping aangekomen. net voor ik zou beginnen, legde ik even mijn hoofdje op mijn nog niet uitgepakte slaapzak. Het moet rond tien uur zijn geweest. Toen ik weer opkeek, de kilte had me gewekt, bleek het tegen drie uur in de morgen. Iets te laat - vroeg - om nog te beginnen typen. Ik heb in mijn slaapzak gekropen en door gemaft tot deze morgen. Ik zet trouwens al enkele dagen mijn wekker, anders slaap ik een gat in de dag en kan ik onvoldoende rijden. En mij opjagen zit er niet in. Ik weet niet meer hoe ik dat moet doen. Heerlijk niet?
Na het kopen van appels langs de weg, krijgen van appels van de boerin, sta ik nu in een appelbogaard. Ik heb al een hele grote zak geplukt. Ik kom er bijna zeker mee toe tot thuis, al eet ik ' morgens brood met appel, telkens ik even stop onderweg drink ik water met een appel, 's avonds eet ik dan nog een paar appels. En krijg ik 's nachts honger, wat raad je dat ik dan eet? En wat ben ik nu aan 't eten? Inderdaad, een appel. Geen wonder dat mijn vorm op die van een appel blijft gelijken.
Het wordt frisjes hier buiten. Ik sluit dus deze bijdrage af. Groeten, Luc.
Lage Vuursche. Het dorp deel uimaakte van het kasteel Drakensteyn. De koningin kocht destijds het kasteel met wat land (voornamelijk oud bos) en woonde er bijna 20 jaar tot haar kroning. Diezelfde lucht, waarmee de koningin tevreden is, zit ik nu in te ademen. Ge ziet vanhier - van daar dus - dat het hier meer dan prachtig is. Jammer dat er geen foto is. Ik had geen elektriek meer op mijn gsm. Maar het zei zo. Gebruik je fantasie, stel je het grote bos voor van Hans en Grietje, merk daarin een kleine zeer rustige natuurcamping op, focus op het op één persoon na lege terrasje tussen de bomen. Aha, je merkt nu pas dat het Luc is die daar zit te tikken op een plat toestelletje. Zijn tentje staat op enkele meter van hem.. Idylisch niet? Nee, de koningin zit er niet bij, die zit in Den Haag vervuilde stadslucht in te ademen. Je zou voor minder een fabiolakapsel krijgen. Totdaar de fantasie.
Ook vandaag heb ik en mijn fiets een dikke 90 km afgemalen. Zonder pech. Deze voormiddag toen ik door Flevoland reed was het zonnig maar fris. Toen ik op het 'vasteland' kwam trok de hemel toe en werd het nog frisser. Ook nu. Ik zit hier met een dikke trui aan, die ik 's nachts ook aantrek in mijn slaapzak. Dan is het lekker warm. Buiten slapen in de friste heeft ook zijn voordelen, er zijn minder muggen en als er al zijn, zijn ze traag van reactie. En komen zo vaak aan hun einde. Zeker in kleine tentjes, waar ze verleid worden door prachtig licht uit mijn piellamp.
Mijn beentjes waren moe de laatste kms. De nachtrust zal ze hopelijk weer helemaal opladen. Samen met de lekkere pannekoek met spek en paddestoelen die ik vanavond heb gegeten in het peperkoeken, nee pannekoekenhuisje hier vlak bij. Een koninklijke hap voor een werkmansloon. Van integratie gesproken. Dat is hier een schitterende plaats om met de adviesraad PmH eens op teambuilding te komen. Binnen het uur heb je een waslijst van ontoegankelijke dingen. Het zijn allemaal heel oude gebouwen met trappen, niveauverschillen, enz... Aan de voordeur heb je hoedanook een hoge berm om het mogelijke water tegen te houden. Op straat daver je zowaar uit je rolstoel op de maaskeien, als je al niet blijft steken in de spleten ertussen. Ik begrijp waarom welgestelden vroeger in draagstoelen werden rondgehost. Hun moccasintjes met witte sokjes zouden blijven steken en de poeder van hun gezicht schudden. Maar genoeg gefantaseerd.
Ik kan nog altijd niet op internet. Esli belt vanavond om de dingen op te zoeken. Indien dit niet lukt dan zal ik zelf eens de helplijn van mijn provider bellen, al is dit duurder vanuit het buitenland. Zo, dat je binnenkort het nieuws opnieuw vers van de pers kan lezen.
Zo, ik sluit nu. Ik moet nog mijn tent inrichten voor de nacht.
