2002 km door België en Nederland Welkom op de webblog van Luc Decanters Fietstocht 2008
25-09-2008
Het - gewone - leven is herbegonnen
Heeft een mens verscheidene levens? Ja, tegelijkertijd toch. Of moet ik zeggen verscheidene vormen van leven. Ik had een leven als kind, als ongehuwde jongvolwassene, als jong gehuwde, als prille vader, later als ervaren vader. Nu als vader en grootvader van bijna 4 kleinkinderen. Vroeger als werkende, nu als gepensionneerde met engagement in vrijwilligerswerk (dat intussen alweer goed aan de gang is). Eén maand per jaar als trekker/zwerver levende met de basics of life. Al die vormen van leven hebben hun eigen charme, hun eigen onhebbelijkheden. Aan ons juist dat evenwicht te vinden waarin we het best kunnen gedijen. Mijn 'retraite', 'bezinning' van bijna vier weken die ik jaarlijks op fietstocht ervaar helpt me dit evenwicht te vinden. Opnieuw haarscherp te zien wat belangrijk is en wat minder belangrijk. Zo was het ook weer dit jaar. Mijn leven is er een stukje door veranderd, mijn bezigheden zijn anders ingedeeld, zeg maar een stukje uitgedund. Zo, dat ik de dingen die ik doe beter kan doen. Toen ik hielp in de keuken op een jongerenkamp in juli dit jaar, zei Hans me dat een voor mij typisch woord 'genieten' is. Inderdaad, dit is zo. En de beslissingen die ik tijdens de fietstocht genomen heb, liggen in de lijn van 'genieten van het leven dat we ontvangen'. En daarin speelt tijd een sleutelrol, net als de mensen om je heen en de dingen die je doet. En het besef dat er méér is tussen hemel en aarde dan materie.
Van filosoferen ga je niet dood. Anders was ik al levensloos. Dat ik graag over de dingen nadenk, zal wel typisch zijn voor mij. Maar ik beloofde telkens iets over de verwerking van de fietstocht te zeggen. Vandaag mijn fiets. Mijn materiaal, de trekker's best friend. Ik rij met een Trek X700 van een tweetal jaar oud. Mijn bepakking bestaat uit twee voorzakken (aan low riders) en twee achterzijzakken van Agu, waar ik uiterst tevreden over ben. Ze zijn perfect waterdicht, makkelijk op te hangen, te openen en te sluiten, enz... Achteraan staat op de drager nog een zak van Quecha (Decathlon) van ongeveer 100 liter. In die tas steekt alles wat ik nodig heb als ik toekom (tent, slaapzak, matje, toiletgerief, ...). Zo, dat als ik laat toekom of bij regen, dat ik enkel die tas moet openen om volledig behuisd te worden. De rest kan dan binnen de tent geopend worden en 'verwerkt'. Mijn tentje is een Quecha Forclaz 3+, lichtgewicht. Slaapzak (confortabel tot ongeveer 6° - doenbaar tot 2°) en slaapmatje ook van Quecha. Ik gebruik geen opblaasbaar matje, omdat ik makkelijk op harde ondergrond slaap. Mijn matje heeft een vrij goede thermische en vochtisolatie en is een dikke cm dik. Dat is ruim voldoende voor mij. 's Avonds kook ik op een pitje van campinggas (inwisselbare, maar zware, gasfles - 902) én in Tefal camping potten. Een setje dat ik voor mijn verjaardag kreeg en die écht heel confortabel is. Vooral bij de afwas. Waar ik vroeger moest frotten op mijn gamel, moet ik nu eventjes wrijven met de zachte kant van een sponsje en klaar is kees. Zélfs als ik ei gebakken heb, één van de gerechten die nogal wat wil aanklitten. Ik heb een Pocket PC (HP Ipaq) met GSM functie bij voor mijn communicatie. Na de fietstocht denk ik dat ik met dat ding kan werken. Zo, dat geeft je een beeld van mijn uitrusting. Als de rest is klassiek: eurostekker, verlengdraad, fietsherstel- en onderhoudsgerief, kledij, wat eten, drinken, enz...
Vandaag is het goed weer en zet ik straks mijn tent uit om te drogen. Ook haal ik de binnentent er uit en steek die in de wasmachine. Alles goed laten drogen, in elkaar steken en opbergen tot de volgende tocht of gewoon gebruik. In juli campeerde ik ook al een weekje in de Ardennen dit jaar.
Morgen hoop ik met de verwerking van de werkelijke gegevens van de tocht te beginnen. Het wordt een tabelletje hoop ik. Ik moet eerst nog kijken hoe ik dat hier in krijg.
Je kan het al raden, we bloggen van thuis uit. Gisteren was er geen bijdrage omdat ik net thuiskwam en ik mijn tijd anders besteed heb dan met typen. Maar hier zijn we dan, en nog voor een tijdje, tot de volledige fietstocht verwerkt is, met alle evaluaties en uiteindelijke gegevens van de tocht. Iedere dag komt er wel iets nieuws bij. Uiteindelijke gegevens van de tocht, verwerking, nieuwe plannen, enz...
De titel geeft het totaal aantal werkelijk gereden kilometer aan. Dus iets meer dan de voorziene 2002 km. 't Was te denken en dan heb ik nog één trip van 46 km niet gedaan, naar Ameland. Dit wegens voorafgaande grote pech aan mijn achterwiel.
Gisteren kwam ik om en bij 16.00 u aan thuis. Opgewacht door Marij. Ik had Lotte al aan de Chiro tegengekomen. Het was een prettig weerzien. Later kwamen nog Thomas en Marijke met Jarne, Rune en ? en nog even later Bieke en Philippe met Jana, zodat ik heel mijn gezinnetje al heb gezien vanaf de aankomstdag. Leuk. Ik kreeg onmiddellijk ook koffie met taart, wat de stemming uiteraard nog deed verbeteren. Alles bleek thuis dik in orde, en zo is het prettig thuiskomen.
De tocht zelf was heel rustig verlopen. Wel twee omleidingen verwerkt, eentje net na Zandvoorde die me Komen deed bezoeken en eentje langs de Leie tussen Wervik en Menen, die me Haluin deed visiteren. Ik heb dus ook in Frankrijk gereden op mijn tocht. Dat maakt dus België, Nederland, Duitsland én Frankrijk. een internationale trip dus, al snoepte ik telkens maar even van de grensstreken. De laatste dag had ik schuin wind tegen. Maar wat maakt dit uit als je de eindmeet in zicht hebt. Als je aankomt moet je geen tentje opzetten, geen eten maken, je kan douchen in je vertrouwde badkamer, je bent in goed gezelschap. Dan kan je al iets meer.
Ik voeg een foto toe van vandaag. Ik ben er iets bruiner op geworden en bijna 10 kg afgevallen. Dan toch, ondanks al mijn eten. Mijn horloge kan een gaatje dichter toe, er past geen enkele broeksriem meer, mijn trouwring kan weer na jaren om mijn vinger. Zie je, het zijn die kleine dingen die me blij maken. We hebben jaren heel zwaar gestaan en nu - beetje bij beetje - gaan ze eraf. Houden zo. En uiteraard blijven fietsen, want ik ben dit absoluut nog niet beu.
Ik sluit voor vandaag, want ik ga toch even de avond bij Marij en Lotte doorbrengen. Morgenavond heb ik alweer een vergadering. En net na zo'n trip is het samenzijn dan toch iets aangenamer dan anders. Daar moeten we van kunnen genieten.
Ze zullen hem niet temmen, die fiere, Vlaamse Luc...
De Vlaamse heuvels zijn bedwongen, al stond mijn t-shirt bij aankomst wit van het opgedroogd zweet.
Ik heb slecht geslapen vannacht. Tal van keren kwam ik wakker van de koude, als er iets niet helemaal meer bedekt was. Zelfs van de kou aan mijn poelekes. Toen mijn wekker deze morgen afliep had ik zin om toch nog even door te slapen. Ik stond rustig alleen op de trekkersweide, ver van de toeristische poeha van de rest van de toch wel zeer grote camping. Maar de trekker moet trekken en om het warm te krijgen moet je iets doen, dus eten, wassen en inpakken. Ik was dus relatief vroeg op pad. Vele mensen trokken vandaag richting kust, wegens het prachtige weer, ik trok het Vlaamse binnenland in, richting Veurne. In het begin waren mijn beenspiertjes wat loom, maar na 20 km geraakten ze opgewarmd. Ik had nochthans halvelings de wind van voor. Nadat ik aan de IJzertoren in Diksmuide een slaatje verorberd had, ging het goed vooruit, alsof mijn stalen ros een motortje liet draaien. Het was nog relatief vroeg toen ik in Westouter de heuvels voor mijn neus kreeg en mijn onderstel deed het nog altijd goed. Na de Rode Berg voelde ik nog niets dramatisch, buiten het uit mijn poriën gutsende zweet, dus besloot ik de Kemmelberg ook nog op mijn menu te zetten. En dan gaat de Vlaanderen Fietsroute alsmaar bergaf richting Ieper. Ik zocht op internet of er wel een camping was in Ieper. Dat was het geval en voor de zekerheid belde ik even op om te weten of hij nog open was. Ja, dus.
Ik heb een foto ingelast van mijn (triomfantelijke) intocht in Ieper, toen ik net door de Menenpoort was. Je ziet er mijn fietsje met mijn hele huishouden op poseren. Even later arriveerde ik op camping Jeugdstadion, ik las een 2e foto in van mijn kampplaats, met mijn huishouding van mijn ezeltje afgeladen. Mijn fiets klaagt niet van de kou, al slaapt hij iedere nacht buiten. Elke morgen geef ik zijn bewegende delen hun portie teflonspray en telkens weer draait hij lustg rond.
De laatste nacht alleen in mijn tentje. Gezien ik nu maar een korte afstand meer moet doen - een kleine 50 km volgens mijn Vlaanderen Fietsroute kaarten - heb ik mijn wekker afgezet. En vanaf Wervik volg ik de Leie, mijn thuisrivier. Mijn fietstocht zit er dus zowat op. Thuiskomen is altijd prettig, zeker na een lange periode. Mijn verlangen stijgt dus. Het weerzien van Marij en Lotte (en de anderen), de vertrouwde omgeving, een huis om in te slapen (dat ik iedere morgen niet moet afbreken) en nog zoveel meer, het doet je wat.
Nu ben ik moe na mijn escapades. En mijn rug begint te klagen van het buikliggend typen op dit toestelletje. Dus sluit ik. De volgende bijdrage zal van thuis zijn. De groeten van de dichterbij komende Luc.
Met enige spijt in het hart verliet vandaag Nederland (zie foto). Maar het verlangen naar huis was groter en zwelt op naargelang zondag nadert. Alles gaat heel goed, maar ik wordt wat moe. Deze nacht ben ik een paar keren wakker geworden van de koude. Telkens als ik niet helemaal meer gedekt was, wekte mijn onderkoelingssysteem me. Gelukkig maar, anders vriezen de stukken eraf. Gisteren kreeg ik een open sterrenhemel in open veld. Zie je dat kleine tentje met dat ventje erin al staan.
We 'liggen' in Nieuwpoort (St. Joris). Er moesten toch een paar km meer gereden worden dan ik had voorzien. Maar het weer blijft schitterend. Ik krijg zelfs de indruk dat de windrichting aan het veranderen is naar het NW. Mocht dat zich doorzetten, dan heb ik de volledige route globaal wind in de rug gehad. Waar heb ik dat verdiend? 't Zal zijn omdat ik zo'n brave jongen ben, zeker.
Ik ben dus aan zee. Maar ik zag hem niet, maar je ruikt hem. En ik reed langs de duinen. 't Is ook al iets. Verder moet ik zeggen dat de Belgische polders heel mooi zijn en aangenaam om door te fietsen. Nederland is veel weidser, België cosy-er. I love them both.
Mijn fietstocht is ook een bezinningstocht voor mij. Ik zet dan de dingen des levens op een rijtje en beantwoord een aantal vragen die ik me stelde voor ik vertrok. En inderdaad, de antwoorden dienen zich spontaan aan. Als je een paar weken heel basic en alleen leeft, kan je de belangrijkheid van de dingen makkelijker inschatten. Wat de vragen en dito antwoorden zijn, ga ik lekker niet aan julllie neus hangen. Je kan niet alles openbaren op het net. Je weet nooit dat sinterklaas mijn blog leest, en straks is het alweer 6 december...
Bieke zegt dat ik dringend naar huis moet komen. Brantano begint een nieuwe actie, schrijft ze. Wat zou ze daar mee bedoelen. Marij? Beheersing is een schone deugd en het gevolg van een sereen leven... ahum, ik verslik me. Dat heb ik altijd als ik te serieus wordt of te cynisch.
't Wordt tijd dat ik stop. Van zeveren wordt je niet wijzer. Ik ga nu naar mijn tentje in de wind, als ze al niet in de bomen hangt...
We zijn in Zeeuws-Vlaanderen beland. Waarschijnlijk de laatste nacht op Nederlandse bodem. Zodoende heb ik het laatste veer van deze tocht genomen (zie foto). Ook mijn fiets is afgeveerd, vooraan althans. Achteraan is de enige vering de lucht in mijn banden. Met 4 tassen aan mijn assen is mijn wegligging uitstekend, want dat geeft een laag zwaartepunt. Dat is nodig met de harde wind en de soms erg zanderige wegen, die soms nog eens omgewoeld werd door paardenhoeven. Ik heb al kilometers afgelegd waar ik met recht mag zeggen dat ik gemointainbiked heb. Je fiets en bepakking zien er niet uit na zo'n rit.
Alles is vandaag zeer goed verlopen. Geen zadelpijn noch spiervermoeidheid (hun baasje wordt wel een beetje moe), schitterend, open, zonnig weer. Niet te warm, de wind stevig in de rug en geen pech.
De camping is ronduit schitterend. Ideaal voor een teambuildingsactiviteit of weekend. Met survivalparcours, veel sportmogelijkheden én landelijk, bij de boer. Ik trakteer jullie op een 2e foto vandaag, gezien je enkele dagen moeten wachten hebt op mijn dagboekaanvullingen. Daarop zie je die 'landschappelijkheid en rust' waar ik zo van hou. Ik kwam net toe en had van de eigenaar al een stoel afgeschooid. Wel jammer dat er geen toegankelijk sanitair is. Dat zou zeer interessant zijn, nietwaar AR'ers. Ik heb hier zelfs daarnet een lasagne kunnen eten en nu zit ik aan de koffie op het terrasje bij een perfecte zonsondergang. Wat kan het leven mooi zijn. Je zou voor minder op fietstocht trekken. En alles met korting, want dit is een SVR camping en ik ik ben lid sinds Meppel (pas op, Esli!).
Ik ga nu sluiten. Ik heb zojuist van de uitbater een gratis pot yoghourt met fruit gekregen. Ik wordt hier verwend. Allé, gezondheid en slaap zacht. Oogjes toe en snaveltjes dicht.
We zitten al in Zeeland. De NAP-route is volledig afgehaspeld. Voor het moment volgen we de LF 13, de Schelde-Rhein route. Die gaat tot Middelburg, daarna naar beneden via de LF 1. Maar wie nooit langeafstanroutes fietst, zegt dit waarschijnlijk weinig. Ik heb alweer tegen de 100 km gestampt. Voor de eerste keer heb ik mijn zitvlees gevoeld. Ik zit nu in het donker op een bankje naast mijn tent. Het weer is veel zachter geworden, vooral 's nachts. Ik kon overigens pas de hele dag in mijn t-shirt fietsen. Enkel rond 17.00 u begon het te verkillen.
Gisteren was er geen bijdrage. Ik heb dan 113 km gefietst en pas tegen achten 's avonds op de camping aangekomen. net voor ik zou beginnen, legde ik even mijn hoofdje op mijn nog niet uitgepakte slaapzak. Het moet rond tien uur zijn geweest. Toen ik weer opkeek, de kilte had me gewekt, bleek het tegen drie uur in de morgen. Iets te laat - vroeg - om nog te beginnen typen. Ik heb in mijn slaapzak gekropen en door gemaft tot deze morgen. Ik zet trouwens al enkele dagen mijn wekker, anders slaap ik een gat in de dag en kan ik onvoldoende rijden. En mij opjagen zit er niet in. Ik weet niet meer hoe ik dat moet doen. Heerlijk niet?
Na het kopen van appels langs de weg, krijgen van appels van de boerin, sta ik nu in een appelbogaard. Ik heb al een hele grote zak geplukt. Ik kom er bijna zeker mee toe tot thuis, al eet ik ' morgens brood met appel, telkens ik even stop onderweg drink ik water met een appel, 's avonds eet ik dan nog een paar appels. En krijg ik 's nachts honger, wat raad je dat ik dan eet? En wat ben ik nu aan 't eten? Inderdaad, een appel. Geen wonder dat mijn vorm op die van een appel blijft gelijken.
Het wordt frisjes hier buiten. Ik sluit dus deze bijdrage af. Groeten, Luc.
Lage Vuursche. Het dorp deel uimaakte van het kasteel Drakensteyn. De koningin kocht destijds het kasteel met wat land (voornamelijk oud bos) en woonde er bijna 20 jaar tot haar kroning. Diezelfde lucht, waarmee de koningin tevreden is, zit ik nu in te ademen. Ge ziet vanhier - van daar dus - dat het hier meer dan prachtig is. Jammer dat er geen foto is. Ik had geen elektriek meer op mijn gsm. Maar het zei zo. Gebruik je fantasie, stel je het grote bos voor van Hans en Grietje, merk daarin een kleine zeer rustige natuurcamping op, focus op het op één persoon na lege terrasje tussen de bomen. Aha, je merkt nu pas dat het Luc is die daar zit te tikken op een plat toestelletje. Zijn tentje staat op enkele meter van hem.. Idylisch niet? Nee, de koningin zit er niet bij, die zit in Den Haag vervuilde stadslucht in te ademen. Je zou voor minder een fabiolakapsel krijgen. Totdaar de fantasie.
Ook vandaag heb ik en mijn fiets een dikke 90 km afgemalen. Zonder pech. Deze voormiddag toen ik door Flevoland reed was het zonnig maar fris. Toen ik op het 'vasteland' kwam trok de hemel toe en werd het nog frisser. Ook nu. Ik zit hier met een dikke trui aan, die ik 's nachts ook aantrek in mijn slaapzak. Dan is het lekker warm. Buiten slapen in de friste heeft ook zijn voordelen, er zijn minder muggen en als er al zijn, zijn ze traag van reactie. En komen zo vaak aan hun einde. Zeker in kleine tentjes, waar ze verleid worden door prachtig licht uit mijn piellamp.
Mijn beentjes waren moe de laatste kms. De nachtrust zal ze hopelijk weer helemaal opladen. Samen met de lekkere pannekoek met spek en paddestoelen die ik vanavond heb gegeten in het peperkoeken, nee pannekoekenhuisje hier vlak bij. Een koninklijke hap voor een werkmansloon. Van integratie gesproken. Dat is hier een schitterende plaats om met de adviesraad PmH eens op teambuilding te komen. Binnen het uur heb je een waslijst van ontoegankelijke dingen. Het zijn allemaal heel oude gebouwen met trappen, niveauverschillen, enz... Aan de voordeur heb je hoedanook een hoge berm om het mogelijke water tegen te houden. Op straat daver je zowaar uit je rolstoel op de maaskeien, als je al niet blijft steken in de spleten ertussen. Ik begrijp waarom welgestelden vroeger in draagstoelen werden rondgehost. Hun moccasintjes met witte sokjes zouden blijven steken en de poeder van hun gezicht schudden. Maar genoeg gefantaseerd.
Ik kan nog altijd niet op internet. Esli belt vanavond om de dingen op te zoeken. Indien dit niet lukt dan zal ik zelf eens de helplijn van mijn provider bellen, al is dit duurder vanuit het buitenland. Zo, dat je binnenkort het nieuws opnieuw vers van de pers kan lezen.
Zo, ik sluit nu. Ik moet nog mijn tent inrichten voor de nacht.
Er ligt glas waar Thomas van Kempis leefde. Dat is net voor het inrijden van Zwolle, net na het handveer (zie foto). Je raadt het al, ik ben alweer lek gereden. Thomas à Kempis heeft er ook zijn 'de navolging van Christus' geschreven, verplichte literatuur toen ik in Heverlee studeerde in de jaren 90 van de vorige eeuw. Nog altijd de moeite waard om te lezen. Interesse? Vraag ernaar, ik heb het boek thuis liggen.
Deze keer was hij onmiddellijk plat, mijn achterband uiteraard. Dit is hoopvol want dan is er een duidelijke oorzaak. Met mijn ervaring voor Wolvega, heb ik er mijn tijd voor genomen. Dat kan niet anders want je moet je stalen ros helemaal afladen. En ik had banken voor het gedenkteken. Toen alles terug opgeladen was, bleek er nog een slag in mijn achterband te zitten, je wipt de hele tijd ietsepietsie op en neer. Ik heb hem (de band) vanavond er terug afgewipt en zag dat de man in Wolvega er zo'n dikke plakker op gelegd heeft, dat het wippen quasi onschuldig was. Ik zal dus verder blijven wippen.
Vandaag was het schitterend weer en opnieuw een windje in de rug. Door het oponthoud ben ik mijn voorsprong op het schema bijna kwijt. Maar dat was juist de bedoeling van de reserve. Morgen zou het opnieuw rond de 100 km moeten draaien als ik in de buurt van Utrecht wil belanden.
Voor het moment zit ik bij maanlicht te typen in Biddinghuizen in Flevoland. Enkele km voorbij Elburg. Waar ik zit was het vroeger water. Met vroeger bedoel ik de jaren 50 van de vorige eeuw. Dit ligt in de provincie Dronten. Johan en Bieke, ik moest denken aan onze vakantie samen in deze streek.
Ik heb geslapen als een blok. Blijkbaar was het - korte - bezoek van gisteren voldoende afmattend om te kunnen slapen als een roos. Terwijl de yumpers nog aan 't rijden waren, vertoefde ik al in dromenland.
Vanavond zal ik nog de gegevens in mijn schriftje aanvullen en dan kruip ik ook onder de wol. Jammer dat ik nog mijn gegevens ivm de instellingen voor internetverbinding niet heb ontvangen. Daardoor zal je deze bijdrage wellicht opnieuw later lezen.
Soit. Van Marij hoor ik dat de presentatie van hun nieuwe cd goed is verlopen. Slaap zacht, Marij, na dit zware weekend. Het is alweer bijna 10 u.
Gastjes, slaap ze (hier gebruiken ze die uitdrukking nogal veel, in allerlei combinaties, volgens dat het hun past: rijdt ze, eet ze, geniet ze nog, enz...
Meppel, een aangenaam stadje. We, de yumpers, zijn er iets gaan drinken en eten. De vrienden hebben nog een paar uur rijden voor de boeg, ik lig hier rustig te schrijven in mijn tentje. Het korte bezoek was meer dan aangenaam. Gewoon al het feit dat ze gekomen zijn. De gesprekken, de grappen en grollen.. je zou zowaar heimwee krijgen. Het was toch even slikken toen ze vanavond wegreden en ik alleen achterbleef op de parking in Meppel (mep voor Esli). Na een paar weken is de behoefte naar bekenden zonder het te merken hard gestegen. Zoals altijd zal de eerste keer dat ik alle bekenden tegenkom na de fietstocht dat aangename gevoel van bnnen losmaken. Zo'n trip doet je wat. Het verandert je telkens een stukje. Ik hoop dat het een verbetering betekent naar anderen toe.
Zoals je gemerkt hebt is de blog niet op tijd verschenen. Mijn internet is uitgevallen. Esli probeert me morgen de nodige codes te bezorgen, zodat ik er weer opkan. Dan worden alle stukjes gelijk gepubliceerd. Dan valt er voor jullie meer te lezen, jammer genoeg zal het dan meer lijken op het doornemen van een oude gazet. De foto voor vandaag moet van Gundy komen. Esli, wil je die bij hem opvragen?
Om iets na negen deze morgen is het opgehouden met regenen en is het een prachtige dag geworden. Wel was er deze morgen vrij harde wind. Ik heb mijn stormkoorden moeten aanleggen. Anders lag mijn tentje geheid tegen deze middag bij de eendjes.
Verder is de was gedaan. De volgende maal zal dit hopelijk thuis gebeuren. Ik heb ook nogal wat gelezen, boodschappen gedaan, gewandeld. Buiten de lichte vermoeidheid van de vorige nacht voel ik me opnieuw kiplekker. Waarom ik dit laatste zeg weet ik eigenlijk niet, ik weet helemaal niet hoe kippen zich voelen. Als ze een vette worm verschalkt hebben, lijken ze enthousiast. Dergelijk voorval is me nog niet te beurt gevallen.
De laatste 8 ononderbroken fietsdagen gaan morgen in. Het schijnt dat als het paard de stal ruikt, het sneller gaat lopen. Met de huidige oostenwind is het waarschijnlijker dat ik Duitsland ruik dan mijn gezellige 'stal' in Bissegem. Ik zal dus evenveel moeten trappen, denk ik. Maar een dergelijke tocht blijft genieten, dag aan dag. En de trip gaat razendsnel voorbij met iedere dag weer zoveel indrukken, alle emoties, iedere impressie, zoveel ontmoetingen en gesprekjes met mensen die je helemaal niet kent. Kortom, het zijn waarschijnlijk die dingen die zo'n tocht die speciale toets geven die je nog lang bijblijven.
Iik kruip nu maar in mijn slaapzak. Tot morgen, Luc.
Ik heb al relatief veel dagtrips gereden. Zeker als je al een paar jaar een paar weken op 'trap' gaat. Maar vandaag was de mooiste. Ik geef op de foto een impressie, net voor Appelscha. Drenthe boven. Ik reed zeker drie kwart door prachtige bossen. De hele tijd draaien, een licht heuveltje. En de rest heidevelden, veen of andere natuurgebieden. Iets jammer dat het rond drie uur grijs werd en even later begon te miezeren. Maar ik kon in mijn t-shirt blijven rijden. Mijn tentje heb ik wel in de regen moeten opzetten.
De benen waren opnieuw goed. Ik zit nu al in Meppel. Opnieuw verder dan ik voorzag. Zeker met het vooruitzicht op eventueel bezoek van de gasten van yump morgen. Ze zijn gek als ze zover willen rijden voor een bezoek van een paar uur, zeker als het zo blijft regenen als vanavond. En ze kunnen niet allemaal in mijn tentje. Maar ja, 't zal de vriendschap zijn zeker. Of de goesting om auto te rijden.
Normaal gezien had het vandaag (relatieve) rustdag moeten zijn. Ik zal nu morgenochtend de was doen. Volgens mijn berekeningen heb ik dan net voldoende proper gerief tot thuis. Indien de gasten niet komen, rijdt ik morgennamiddag dan nog een kort stukje. Het is allemaal korting van de weg. Je weet nooit wat me nog te wachten staat. En ik wil zeker zondag en acht dagen thuis zijn. Ik beloofde het Marij.
Zo, ik sluit nu. Ik ga mijn nachtrust voorbereiden. Groeten, Luc.
Figuurlijk dan. Het weer blijft schitterend vandaag. Voor mij mogen ze het nog een dikke week zo houden.
Op deze zoveelste verjaardag van de terroristische ramp in New york, kende ik een ware boost. Rustig gestart na miijn eieren - zou dat het zijn misschien - bleek ik nogal vlot te rijden. Blijkbaar zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Het is maar best, anders had ik nooit een dergelijke fietstocht kunnen doen. Diegenen die mij kennen weten waarover ik spreek. Ik passeerde al op verschillende plaatsen, waar ik ook twee jaren (!) geleden voorbij kwam met de handbike. Ik kon toen nog niet rijden op een gewone fiets.
Net voor Nieuweschans, kreeg ik de witte vlag. Het hier allom aanwezige Nederlandse leger (marechaussé of zoiets) had de route afgesloten. In plaats van een ommetoer, bleek mijn route plots zeker 10 km korter. En dat gaf me de boost. Denk dus niet dat je hoofd je benen niet commandeert! Daarbij is het een prachtige streek én de wind is iets afgezwakt en gedraaid, zodat ik bij de keer van mijn route niet 'zum kluffe' de wind op kop had. Ik kwam te Slochteren - mijn voorziene bestemming - maar het was nog relatief vroeg, schitterend weer en ik had nog goede benen. Een stukje doorrijden dus. Er was geen camping meer - 'k zag er toch geen - voor Groningen. Ik kwam aan op de stadscamping van Groningen (zie foto) en zag dat ik 124 km op de teller staan had. Het gaat dus vooruit. Morgen hoop ik de prachtige provincie Drenthe binnen te rijden.
Mijn enige zorg - ik ben toch een gelukkig mens - is dat mijn linkerhand zijn kracht verliest. Ik heb moeite om knopen te leggen in de touwen waarmee ik mijn tentje voor het verpakken samensnoer. Een verkeerde houding op de fiets? Of is dit een gevolg van twee lelijke beten op mijn linker onderarm? Er zit nu een korstje op de grootte van een eurocent, jeukt (wat wist op genezen) en lijkt goed te herstellen. Ik dacht al aan een tekenbeet of zoiets nog voor ik met mijn muggengel begon. Trouwens, die gel werkt goed.
Wie had gedacht dat ik serieus zou vermageren zit verkeerd. Mijn dijen zetten uit, voelen lekker hard aan zoals vroeger. Mijn gezicht lost zijn vetopslag, ook mijn armen. Maar mijn buik begint serieus door te hangen. Daarnet bekeek ik dat ding eens in de spiegel bij de douche. Het is geen zicht, zeker voor iemand die de laatste twee weken al meer dan 1.250 km heeft gefietst. Maar soit, de conditie is stijgende (dat gevoel had ik zeker vandaag). Blijven oefenen. Tegen dat ik zeventig ben, ben ik een 'geoefende fietser'.
Alle gekheid op een stokje, ik sluit hiermee. Hartelijke groeten, Luc.
Geen luie, maar lege benen. Het is alsof er geen fut meer inzit. Toch zijn er bijna 90 km afgelegd. O, wat verlangde ik naar een camping op 't einde. De eerste die op mijn lijstje stond bestaat niet meer, de tweede was gesloten. Intussen had ik alweer een dikke 10 km gereden. Dus maar vragen aan inwoners van Delftzijl. Ze stuurden me 12 km landinwaarts, maar nog geen km verder zie ik een oud plaatje 'camping' voor een verlaten boerderij. Ik reed toch het erf op, helemaal achter de boerderij, en zag dat er wat electriciteits aansluitingen waren in een kleine, ongemaaide weide waar de kippen vrij op rondliepen. En een oude caravan. Ik heb toch eens rond de boerderij gelopen, een appeltje geplukt, tot ik een vernieuwde deur zag met het opschrift 'toilet'. Toch even kijken. Ik zag een nieuw sanitair blokje voor mij, kraaknet en van alles voorzien. Toen ik wat rondkeek, viel mijn oog op een verschoten bordje: zoek gerust een plekje en bel dan ... een gsm nummer. Ik zette mijn tent je op en belde. Onmiddellijk antwoord, de hele camping was vrij en hij zou nog langskomen. Voor hij er was kwam een mevrouw me welkom heten. Ze woont in een klein wit huisje in het bosje hiernaast. Na een prettig gesprekje, bood ze me gratis eieren aan. Morgenochtend eet ik dus bij mijn 'witte' puntjes gebakken eieren.
Dus goede, zeer rustige en afgelegen slaapplaats. Ik heb zelfs een stoel en een tafeltje, waarop ik gekookt heb. Mijn buren zijn geiten en schapen, en uiteraard kippen en een koppel poezen. Ik sta hier voor practisch niets én ik heb electriciteit en heb een zalige, lange warme douche kunnen nemen.
Gezien ik wat moe ben, volg ik mijn slaapplaats schema niet meer en ik stop vaker en iets langer. Ik rij ook niet meer zo vlug, op mijn gemakske 15 km/u. Daardoor ben ik later op de camping, maar start 's morgens ook maar tussen 8 en 9 u.
Mijn rustdagen vervallen tot halve rustdagen. Je weet nooit wat er allemaal nog voorvalt en ik moet zeker binnen de nu al verlengde tijdslimiet thuis zijn. Dat is zondag en acht dagen. Als de gasten van yump nog op bezoek willen komen, stel ik voor dat ze een paar dagen vooraf opbellen. Dan kan ik dit voorzien, of toch ongeveer. Ik volg nog wel dezelfde route, maar weet vooraf niet meer waar ik zal overnachten. Ik zit nu ongeveer op het verste punt van thuis.
De lege benen zullen ook veel te maken hebben met de slechte voorbije nachten. Gisteren kon ik eerst de slaap niet vatten, om 1.00 u begint het dan voor een paar uren te regenen dat het giet. En dat trommelt nogal op mijn tentje. De muggengel blijkt echter te werken. Ook nu zit ik buiten in het donker in mijn stoel te typen. Mijn lampje laat ik branden in een andere richting dan mijn tent. Dat laatste leerde ik van een 'ancien' met wie ik gisterenavond samen zat. Hij had zijn tentje naast de mijne opgezet. De man is zeker 10 jaar ouder dan me en fietst vrij veel: 160 km/dag en meer. Hij doet 1000 km in een week! Met lege benen dwingt dat respect af. Ik ben inderdaad nog geen 2 jaar met een gewone fiets aan 't fietsen - in maart '09 zal het 2 jaar zijn - en moet dus nog veel oefenen.
Op de foto de start van 'Het Pieterpad', de start van een bundel internationale tochten. Tot ver over de 10.000 km. Een mens mag toch dromen, niet? Ik heb op dit plaatsje iets gegeten vanmiddag.
Vandaag voor de verandering eens geen fietspech. Ik had gisterenavond besloten - gezien ik nu niet rond Ameland trek - om het rustig aan te doen. En maar best ook, want alles trekt een beetje tegen na mijn exploten van gisteren. Nochthans heb ik een 55 tal km gereden. En ik had geen vers ondergoed meer, dus moest er vandaag gewassen worden. Om de 15 km, ongeveer, ben ik gestopt (zie foto). Na de middag heb ik crocque gegeten, ik heb eens een cornetje genoten en vrij veel water gedronken. De idee kwam bij me op dat het gisteren niet mijn rug was die me ambeteerde, maar mijn nieren. Ik heb ook muggengel gekocht, zodat ik vannacht hopelijk eens goed kan slapen. De voorbije nachten waren niet veel soeps.
Ik zit hier op een terrasje een koffie te slurpen, terwijl mijn was in de droogkast zit. Ik hoop dat niets gekrompen is, want je kon enkel op 60° drogen. En die Bockor t-shirtjes zijn al niet te groot. Ik zit nu in Lauwersoog, het meest noordelijke punt van mijn route. Ik heb dus Friesland verlaten, gezien ik een bordje zag 'welkom in Groningen'. Gisteren reed ik mijn WAKtotaal al boven de 1000 km. Zelfs zonder Ameland zit ik nog ongeveer op hetzelfde aantal km.
Ik ben nu een kleine 30 km voor op mijn route. Ik denk van mijn rustdagen toch een kleine afstand af te leggen. Een halve dag rust bvb en een 4tal uren fietsen. Het is veel prettiger om niet die druk van de 100 km limiet te willen halen. En mijn zitvlees is nog steeds in orde. We zullen zien. Het is in ieder geval veel meer genieten op die manier.
Het is vandaag overigens prachtig, zonnig weer. Schitterend fietsweer om de hele dag in je t-shirtje te rijden. Ik kwam trouwens in Wierum een groep toeristen tegen van Deerlijk. De eerste Vlamingen die ik tegenkom. Ze hadden al mijn Bockor logo op mijn t-shirtje herkend. Het was wel prettig eens je eigen dialect te horen. Je zou zowaar nog Nederlander worden op de duur.
Zo, ik ga nu mijn was uitthalen. En dan opplooien en proper wegstoppen vooraleer het donker wordt.
Het is nu zes uur in de nog steeds donkere morgen. Geen haast, want ik kan hier ten vroegste om 9.00 u weg. Op een grote camping kan je niet zo makkelijk om de regels heen. Bij de boer op een kleine camping kan je weg wanneer je wil. Hier moet je 25 borg betalen voor een toestelletje, waarmee je kan douchen, warm water gebruiken, enz... Die borg krijg je pas terug als de receptie opengaat, vandaar.
Er was vanacht weer bloedafname. Ik ben er liters kwijt, naar mijn gevoel. Ik sliep daardoor niet zo best en zeker niet voldoende. Met al dat water hier kon ik het eigenlijk weten. Naast mij liggen tal van platte muggen, vol van mijn bloed. Maar het kan niet ongezond zijn, vroeger gebruikten ze ook aderlatingen voor gezondheidsdoeleinden. Ik zal wellicht een vuur moeten aanleggen voor mijn tent, met kaarsen of zo. Ik las dat wilde beesten daarvoor terugdeinzen. We zullen zien.
Gezien alles is bedekt in mijn slaapzak, hebben alle afnames via mijn gezicht plaatsgevonden. Het voelt aan als een maanlandschap.
Zo, ik schrijf vanavond verder na, the day after dus...
Vanavond, 10.00 u. Ik ben niet in Holwerd geraakt, maar toch een dikke 90 km gereden én 10 km gewandeld, maar de fiets was mee. Ik kon deze morgen dan toch even na acht vertrekken. Voor 5 km dan, want dan reed ik opnieuw lek. Het zou kunnen dat ik hem gisteren niet goed gestopt had, dus deed ik deze keer een nieuwe erin. En goed gecheckt of er geen spaken duwden binnen, of dat er iets in de band stak. Na 2 ! Km rijdt ik over een schapenrooster - je kan niet anders - en opnieuw lek. Op dat moment verliest het avontuur zijn glans. Daar stond ik, in de middle of nowhere. Ik kon de band nog opblazen, zodat ik met de fiets mee kon wandelen. Ik keek op de kaart en zag dat de dichtste grote stad Wolvega was ... op een slordige 10 km. Er zat niets anders op dan te voet tot ginder te gaan. Onderweg vertelde iemand me dat er zelfs twéé fietsenmakers ren. À la bonheure. Eens in Wolvega bleek de eerste gesloten de maandag, dus naar de andere kant van de stad, te voet uiteraard, om te zie n dat die ook gesloten was. Klein probleemke. Ik wandelde terug naar het centrum om naar een dichtbije camping te informeren. Komt er een oud volksfiguur - bleek later - naast mij fietsen en we geraken aan de klap. Hij bleek toch wel een gepensioneerde vriend te kennen, die graag en veel aan fietsen werkt. Wij daar naartoe. De volksfiguur gaat zomaar naar achteren, zonder belllen, en ja, hij zit wel aan fietsen te knutselen zeker. In een piepklein ateliertje. De man was niet op te jagen en heel blij dat hij de volksfiguur zag. Én dat hij voor een jobke gezorgd had. Meer dan een uur heeft hij eraan gewerkt én de oorzaak gevonden. Ik heb bijgeleerd. Ook heeft hij al mijn lekke banden gestopt. Toen ik hem vroeg naar de prijs, zei hij doodernstig: 3,5. Ik heb de man 5 euro gegeven, zijn gezicht straalde. Er zijn nog eenvoudige mensen in de wereld, ik heb er twee ontmoet in Friesland: de dorpsfiguur en zijn vriend. Toen onze dorpsfiguur hoorde dat ik nog naar een bazarke moest, is hij samen met mij meegereden. Iedereen bleek hem te kennen...
Heel die zaak zorgde ervoor dat nog meer dan 100 km voor de boeg had en het was al na 13.00 u. Ik zou proberen nog Holwerd te bereiken. Maar ook de nijdige wind is een beetje gedraaid naar het westen, zodat ik meer dan de helft van het parcours tegen wind had. Mijjn rug begon serieus pijn te doen, ik heb dat nog nooit meegemaakt. Uit vrees dat ik me zou opbranden én omdat het later en later werd, besloot ik eerder een camping te zoeken. Ik heb toch nog heel Leeuwarden moeten kruisen, om hier na zevenen te arriveren. Marij belde net toen ik zou beginnen met mijn tent opzetten.
Op de foto zie je het zicht dat ik vanuit mijn tent heb. Meerkoeten en een eend hebben me vergezeld bij het eten. Ik heb ze een beetje cassoulet laten mee eten. Ze lusten het, want hun vriendjes kwamen erbij.
Goed, ik sluit nu. Het is al met al vrij laat geworden, 10.44 u al.
Vandaag geen foto. Ik heb veel prachtigs gezien, zij het verwaterd, maar vergat iets vast te leggen op foto. Maar je kan altijd zelf eens het tochtje doen.
Ik zit in het natuurgebied de Weerribben. Dat ligt een stkje onder Heerenveen, waar ik morgen hoop door te rijden. De Veluwe dus. Toen ik op de camping 'de Kluft' arriveerde was het al een heel stuk na zes uur. De reden: ik heb me overslapen, slecht weer en een lekke band. Ik heb dan ook máár 98,89 km gereden. Morgen dus zeker 100 km nog tot Holwerd aan de kust van Friesland, waar het veer naar Ameland zich bevindt.
Ik kon deze morgen mijn tentje droog inpakken. Hoewel ik me overslapen had (om 7.15 u kwam ik wakker) heb ik het toch op mijn gemak gedaan. Pas om 9.00 u kon ik vertrekken. Een half uurtje later begon het te regenen. In Kampen, waar ik iets gegeten heb, bleef het een tijdje droog. Maar pas terug op de fiets, of in IJselmuiden (net over de brug van Kampen) begon het opnieuw te regenen. Dit keer veel harder. Het heeft geregend tot hier in Ossenzijl. Een dikke 7 km voor Ossenzijl kreeg ik dan nog een lekke voorband. Gelukkig staan er in natuurgebieden observatietorens, om de oplage van verrekijkers te verhogen. Zo heb ik onder zo een ding mijn band gestopt. In die laatste kilometers was het prachtig. Ik kocht een zak appels langs de weg, een standje van een particulier met een geldpotje erbij, voor 1. Er blijken 25 appels in te zitten. Dat was mijn avondeten: appels op natuurlijke wijze - niet allemaal uiteraard - met een blikje Fanta light op de wijze van Coca Cola Companies. Het heeft gesmaakt. Ik heb geen vlees tegengekomen, ondanks dat ze niet gespoten zijn. Dat stond toch op het bordje.
Door al deze omstandigheden lig ik hier in mijn tentje om kwart voor tien dit tekstje te typen. Je raadt het nooit, toen mijn tentje een half uur opstond en ik had gedouched, is het gestopt met regenen tot nu toe. Ik hoop dat het niet regent morgenochtend om mijn tent af te breken, want aangenaam is anders. Ik zit hier dus met een heleboel natte kleren. Gezien ik een trui nodig heb - het wordt hier frisjes buiten - kan dit een probleem vormen. Ik heb er maar twee bij en ik lig hier dus nu met mijn laatste droge trui aan. Mocht het regenen morgenochtend, dan zal ik mijn andere regenvest aandoen. die is warmer dan de huidige. Dan kan ik de trui achterwege laten. Het nadeel is dat ik dan nog meer zweet. Het gevaar van koud krijgen is niet denkbeeldig, dan krijg je een vallingske. Of erger, je wordt ziek. En dan moet ik een dag in mijn tentje blijven liggen. Ik fiets veel liever. En de tocht zal nu al een tweetal dagen langer duren door mijn achterwiel avontuur.
Door al deze omstandigheden, wordt het later en later als ik aankom, blijkt het. En dan kan ik minder tateren met andere campinggasten. Ik heb er nog maar een stuk of vijf gesproken vanavond. En met de kleine pech en de regen erbij, wordt het zowaar nog avontuurlijker.
Ik sluit nu, anders kan Esli mijn mailke niet meer op de blog zetten.
Mijn fiets heeft een eigen willetje gekregen. Hij heeft opzettelijk mij zo veel genot verschaft, dat hij mij verschillende keren een ommetje liet maken vandaag. Of was ik verstrooid?
De dag begon met regen. Dus al mijn spulletjes inpakken en mijn villa afbreken in de regen. Maar om 10 u stopte het waterweer en kreeg ik de rest van de dag schiterend fietsweer. Na de middag zelfs zonnig. De ommetjes waren dus niet zo erg. Ik zit nu voor mijn villa, fris gedouched, maar moet nog eten. Door al het omrijden was het al rond 17.30 u als ik op het kleine campingske aankwam. Mijn WAK liggen iets boven de 106 km. Ik zit een stukje boven Deventer, waar juist weet ik niet. Ik zal het vragen aan de boer-eigenaar als hij vanavond langskomt. Ik heb hem nog niet gezien. Het is toch een stukje verder dan ik had voorzien. Tot Holwerd (Friesland) hanteer ik het principe: na 100 km kijk ik uit naar een campingske. En in Deventer klokte mijn teller dit aantal km. Mijn form was goed vandaag. Of ligt het aan de harde wind, die alweer pal in de rug blies?
Één van mijn ommetjes leidde mij door een prachtig natuurgebied, net voor Millingen. Ik moest onderandere door een bende hooglandrunderen door en het leek alsof ze mij niet sympathiek vonden. Of kijken ze altijd zo boos-stierachtig. Ik heb ze eens goed op hun plaats gezet... en vlug weggereden. Mijn volgende ontmoeting was veiliger, omdat ik een man ben (ik heb legerdienst gedaan), namelijk een ooievaar. Maar hij had geen pakske in zijn bek.
Ik sta weer op een boerderijcamping en dat is verbazend goedkoop. Water, electriciteit, standplaats en heel de retteketet vor 5. Ge kunt er niet voor thuisblijven, nietwaar?
Ik zal nu mijn soepke beginnen klaarmaken, want mijn maag begint te knorren. Ik heb nog niet veel gegeten vandaag.
Een mens kan toch geluk hebben. 'My best friend' (op trektocht) heeft een schitterend nieuw achterwerk (40 spaaks tot 160 kg schijnt het...) en het regent op mijn rustdag, terwijl het morgen opnieuw droog zou zijn volgens de plaatselijke 'autoriteiten' - lees: campinggasten. Droog weer om te fietsen is veel belangrijker dan een natte rustdag. Zeker als je de enige trekker bent en de ongekende luxe hebt van een overdekte werkplaats, leeszaal, kookplaats (zie foto).
Deze namiddag kreeg ik mijn fiets terug. Weer helemaal in orde. Normaal moet je zo een nieuw wiel inrijden, maar gezien ik er morgen weer tegenaan ga, moet ik de eerste week iedere dag de spanning van de nieuwe spaken controleren en zo nodig wat bijspannen. Ik heb geleerd aan de klank van de spaken - links en rechts een toontje anders - snel te weten of er eentje ietsepietsie is losgekomen. Met mijn muzikaal talent kan dit geen prbleem zijn, vraag maar na aan mijn gemeenteleden van Kuurne. Ik kon deze morgen nog wat wandelen, maar deze namiddag regent het. Ook vanacht, schijnt het. Zo breng ik mijn tijd door met lezen, veel tateren met andere campinggasten, koken en schrijven. Het is eens wat anders.
Het verlangen om door te rijden is groot. Ik heb mijn tocht 2 dagen langer gepland en ik weet nu niet meer op welke camping ik telkens de nacht zal doorbrengen. Ik zie wat ik tegenkom. Ik wordt dus nog een echte trekker, of moet ik zeggen zwerver. And I like it.
Ik had vanacht serieus de stormkoorden van mijn tentje nodig, anders lag mijn behuizing nu bij de koeien van de boer. Voor mij mag de strakke wind aanhouden, zolang hij maar in de rug blaast. Of toch. Binnen drie dagen ben ik aan de Friese kust en volgens de gekregen krant blaast hij daar nog 2 beaufort harder. Amaai mijn beentjes, straks op Ameland. Maar met een nieuw achterwiel kan ik er weer tegenaan. Mijn dijtjes beginnen vorm te krijgen.
Verder is er niets speciaals te melden, beste bloglezers. Buiten een nieuwe prijsvraag: hoeveel kost mijn nieuw achterwiel? Zoals gebruikelijk mogen de antwoorden aan Esli Logie gestuurd worden (voor mail: www.yump.be) en de gebruikelijke prijs is een consumptie én een gratis pingpong spel in yump jeugdcafé, wel te verstaan indien je mij daar treft. Esli, sorry voor het extra werk, beschouw het als PR.
Ik gaf het al eerder te kennen, op fietstrektocht is je 'bike you're best friend'. Mijn vriend heeft me verlaten. Een voornaam stuk zelfs for ever. Gisteren vergat ik te vermelden dat die vervelende tik in mijn achterwiel er weer was. Uitgerekend in het dorp 'Heilig Land Stichting' (erg heuvelachtig) begon mijn achterwiel tegen mijn kader te schuren. Dat werd érg hard duwen. Op het hoogste punt ben ik - tijdelijk - uitgeput op een bankje gaan zitten en onderzocht ik voor de zoveelste maal mijn achterwiel. Ik kon eerder de oorzaak maar niet vinden, maar nu was het overduidelijk: de spaken scheurden letterlijk uit de velg (zie foto). Ik zou niet lang meer kunnen rijden, dus zo vlug mogelijk een fietsenmaker vinden. Twee dorpen verder, in Berg, zocht ik de VVV op en vroeg naar een fietsenmaker én een camping dichtbij. Want het was me duidelijk dat er een nieuwe velg op moest, zelfs een nieuw achterwiel. Liefst eentje met méér en dikkere spaken. En in Gazelle-land is Trek niet zo goed gekend. Bleek er in dit dorp een goeie fietsenmaker te zijn en op een kleine 5 km afstand een boerderijcamping 'de bleije blick'. Dus eerst n aar de fietsenmaker. Bleek dat inderdaad het achterwiel moest vervangen worden, maar...hij had dit type niet binnen (schijfremmen, 28'). De vriendelijke man belde drie collega's op en de laatste was prijs. Hij zou het wiel wel nog moeten maken. En dit zou zeker een dag duren. Ik ben dan nog eerst naar de camping gereden en mijn tentje opgezet en mijn bagage erin achtergelaten. Vroeg in de namidag ben ik mijn fiets gaan binnendragen. Intussen was de velg verder gescheurd en kon ik bijna niet meer vooruit. Maar de fietsenmaker had goed nieuws: tegen morgen vroeg in de namiddag zou hij kunnen klaar zijn. Hij zal me een sms'je sturen als het zover is. Én hij had een leenfiets voor me klaarstaan: een Gazelle medeo, een goed machien, maar je zit er wel zo recht op als een Hollander. Ik kan hier dus plaatselijke toerkes doen.
Wat mij bij mijn schema brengt. Als alles naar wens verloopt, ben ik morgen ten vroegste om drie uur op de camping. Mocht ik hem nog laden (en uiteraard de tent nog afbreken), dan kan ik maar rond 3.30 u vertrekken. Om drie uur later alles weer te moeten opzetten en uitpakken. Dus heb ik besloten te blijven tot overmorgen. En dan de afstand naar Holwerd (camping aan de kust, aan het veer naar Ameland) gelijk te verdelen. Gezien ik morgen noodgedwongen opnieuw moet rusten, zou ik mijn fietsweek dan starten op zaterdag. De volgende rustdag zou dan de vrijdag zijn en kan ik de laatste rustdag misschien laten vallen. Als er uiteraard niets meer voorvalt. Dan kan ik wellicht toch nog op de voorziene datum thuiskomen. We zullen zien...
Een bijkomend nadeel van zo'n haperende fiets is, dat je veel minder geniet van de omgeving en van je tocht. En daar doe je het toch voor, niet? Je kijkt voortduren naar dat machien tussen je benen, want je weet dat vroeg of laat de 'tik' zijn geheim zal prijgeven. Zijn geheim is vandaag geopenbaard. Het is even slikken, maar wat is nu een kapot achterwiel in de loop des levens. Ik geniet nu van deze dag met schitterend weer, een prachtige omgeving, een eenvoudige maar goede camping. Vrij veel contact met de andere mensen van het pleintje. Toen ik hier aankwam ben ik, nog voor ik mijn tentje kon opzetten, uitgenodigd op de koffie. Zie je, die dingen doen me wat. Er staan maar 5 caravans en met alle heb ik al staan tateren. Het voordeel van een kleine camping én van alleen trekken. Je hebt enkel de anderen om mee te praten.
Genoeg gefilosofeer. Ik wens jullie nog allen een goede dag toe en... keep smiling. Luc
Neen, geen ressorts, ook geen inhoudloos pluimvee, maar een gemotoriseerd vlot om de oversteek te maken. Vandaag moest ik er 5 nemen, morgen alweer een stuk of 3. Als ze permanent varen is dat nog geen probleem. Maar sommige vertrekken maar op paar of onpaar uur. En meestal liggen die 'ressorts' in the middle of nowhere. Dus intussen een koffietje gaan drinken, zit er niet in. Dan maar op een bankje - in Nederland veelvuldig aanwezig - van de natuur zitten genieten.
Het ging vrij vlot vandaag. Én de 104 voorziene km waren juist. Mijn kilometriekske moet eergisteren een tijdje gemankeerd hebben. Een mens kijkt daar niet de hele tijd naar. Er is zoveel prachtigs te zien. Ook vandaag. Ik kon zelfs een prachtig eekhoorntje met mijn vinger over zijn pels strelen. Dat was tamelijk makkelijk, want hij lag dood aan de kant van de weg. De rit verliep rustig en vlot. Ik was deze morgen al om 7.15 u op pad. De goesting na de rustdag zit er weer helemaal in. Ik heb wel heel veel geluk, er staat een stevige wind... pal in de rug. En ik heb nogal een brede. Dus eigenlijk wel makkelijk. En vooral genieten van de tegenliggers die tegen de wind stampen met rode hoofden.
Zeker vandaag de groeten aan yumperG - alias Gundy, met zijn verjaardag. Als ik me niet vergis heeft hij nu een andere voordeur.
Ook even vermelden dat vanaf volgende week er een nieuwe website online gaat: www.toegankelijkkortrijk.be . Bedankt Anne-Marie en haar crew die dit mogelijk maken.
Verder is hier niet veel te melden. Ik ga straks spagheti koken. Ik heb ook saus gekocht. Blijkt bij lectuur van de bijsluiter dat er geen vlees inzit zeker. Mijn vleesbehoefte zal moeten gestild worden met de ossenstaartensoep die ik als aperitief zal nuttigen. Soit, ik eet genoeg, gezien ik nog altijd niet het vel over 't been ben. Wel ben ik aan 't vervellen op mijn voorhoofd.Tijdens de zonnige dagen ben ik vergeten te smeren. Nu, ik zal er een babyvelletje voor in de plaats krijgen.
Deze nacht heeft het goed geregend. Maar de morgen en de dag waren droog. Leuk, het mag zo doorgaan.
Alvast vele groeten aan mijn lezertjes, Luc.
PS: wie weet waar de bijgaande foto is genomen én de eerste is die dit via mail aan Esli Logie laat weten (mail adres op www.yump.be) mag van mij een gratis consumptie hebben in het yump jeudcafé. Als hij of zij daar tegelijkertijd is met ikzelf. Tijslimiet: vóór mijn volgende meerdaagse fietstocht. Luc.
