2002 km door België en Nederland Welkom op de webblog van Luc Decanters Fietstocht 2008
11-09-2008
Na regen komt zonneschijn...
Figuurlijk dan. Het weer blijft schitterend vandaag. Voor mij mogen ze het nog een dikke week zo houden.
Op deze zoveelste verjaardag van de terroristische ramp in New york, kende ik een ware boost. Rustig gestart na miijn eieren - zou dat het zijn misschien - bleek ik nogal vlot te rijden. Blijkbaar zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Het is maar best, anders had ik nooit een dergelijke fietstocht kunnen doen. Diegenen die mij kennen weten waarover ik spreek. Ik passeerde al op verschillende plaatsen, waar ik ook twee jaren (!) geleden voorbij kwam met de handbike. Ik kon toen nog niet rijden op een gewone fiets.
Net voor Nieuweschans, kreeg ik de witte vlag. Het hier allom aanwezige Nederlandse leger (marechaussé of zoiets) had de route afgesloten. In plaats van een ommetoer, bleek mijn route plots zeker 10 km korter. En dat gaf me de boost. Denk dus niet dat je hoofd je benen niet commandeert! Daarbij is het een prachtige streek én de wind is iets afgezwakt en gedraaid, zodat ik bij de keer van mijn route niet 'zum kluffe' de wind op kop had. Ik kwam te Slochteren - mijn voorziene bestemming - maar het was nog relatief vroeg, schitterend weer en ik had nog goede benen. Een stukje doorrijden dus. Er was geen camping meer - 'k zag er toch geen - voor Groningen. Ik kwam aan op de stadscamping van Groningen (zie foto) en zag dat ik 124 km op de teller staan had. Het gaat dus vooruit. Morgen hoop ik de prachtige provincie Drenthe binnen te rijden.
Mijn enige zorg - ik ben toch een gelukkig mens - is dat mijn linkerhand zijn kracht verliest. Ik heb moeite om knopen te leggen in de touwen waarmee ik mijn tentje voor het verpakken samensnoer. Een verkeerde houding op de fiets? Of is dit een gevolg van twee lelijke beten op mijn linker onderarm? Er zit nu een korstje op de grootte van een eurocent, jeukt (wat wist op genezen) en lijkt goed te herstellen. Ik dacht al aan een tekenbeet of zoiets nog voor ik met mijn muggengel begon. Trouwens, die gel werkt goed.
Wie had gedacht dat ik serieus zou vermageren zit verkeerd. Mijn dijen zetten uit, voelen lekker hard aan zoals vroeger. Mijn gezicht lost zijn vetopslag, ook mijn armen. Maar mijn buik begint serieus door te hangen. Daarnet bekeek ik dat ding eens in de spiegel bij de douche. Het is geen zicht, zeker voor iemand die de laatste twee weken al meer dan 1.250 km heeft gefietst. Maar soit, de conditie is stijgende (dat gevoel had ik zeker vandaag). Blijven oefenen. Tegen dat ik zeventig ben, ben ik een 'geoefende fietser'.
Alle gekheid op een stokje, ik sluit hiermee. Hartelijke groeten, Luc.
Geen luie, maar lege benen. Het is alsof er geen fut meer inzit. Toch zijn er bijna 90 km afgelegd. O, wat verlangde ik naar een camping op 't einde. De eerste die op mijn lijstje stond bestaat niet meer, de tweede was gesloten. Intussen had ik alweer een dikke 10 km gereden. Dus maar vragen aan inwoners van Delftzijl. Ze stuurden me 12 km landinwaarts, maar nog geen km verder zie ik een oud plaatje 'camping' voor een verlaten boerderij. Ik reed toch het erf op, helemaal achter de boerderij, en zag dat er wat electriciteits aansluitingen waren in een kleine, ongemaaide weide waar de kippen vrij op rondliepen. En een oude caravan. Ik heb toch eens rond de boerderij gelopen, een appeltje geplukt, tot ik een vernieuwde deur zag met het opschrift 'toilet'. Toch even kijken. Ik zag een nieuw sanitair blokje voor mij, kraaknet en van alles voorzien. Toen ik wat rondkeek, viel mijn oog op een verschoten bordje: zoek gerust een plekje en bel dan ... een gsm nummer. Ik zette mijn tent je op en belde. Onmiddellijk antwoord, de hele camping was vrij en hij zou nog langskomen. Voor hij er was kwam een mevrouw me welkom heten. Ze woont in een klein wit huisje in het bosje hiernaast. Na een prettig gesprekje, bood ze me gratis eieren aan. Morgenochtend eet ik dus bij mijn 'witte' puntjes gebakken eieren.
Dus goede, zeer rustige en afgelegen slaapplaats. Ik heb zelfs een stoel en een tafeltje, waarop ik gekookt heb. Mijn buren zijn geiten en schapen, en uiteraard kippen en een koppel poezen. Ik sta hier voor practisch niets én ik heb electriciteit en heb een zalige, lange warme douche kunnen nemen.
Gezien ik wat moe ben, volg ik mijn slaapplaats schema niet meer en ik stop vaker en iets langer. Ik rij ook niet meer zo vlug, op mijn gemakske 15 km/u. Daardoor ben ik later op de camping, maar start 's morgens ook maar tussen 8 en 9 u.
Mijn rustdagen vervallen tot halve rustdagen. Je weet nooit wat er allemaal nog voorvalt en ik moet zeker binnen de nu al verlengde tijdslimiet thuis zijn. Dat is zondag en acht dagen. Als de gasten van yump nog op bezoek willen komen, stel ik voor dat ze een paar dagen vooraf opbellen. Dan kan ik dit voorzien, of toch ongeveer. Ik volg nog wel dezelfde route, maar weet vooraf niet meer waar ik zal overnachten. Ik zit nu ongeveer op het verste punt van thuis.
De lege benen zullen ook veel te maken hebben met de slechte voorbije nachten. Gisteren kon ik eerst de slaap niet vatten, om 1.00 u begint het dan voor een paar uren te regenen dat het giet. En dat trommelt nogal op mijn tentje. De muggengel blijkt echter te werken. Ook nu zit ik buiten in het donker in mijn stoel te typen. Mijn lampje laat ik branden in een andere richting dan mijn tent. Dat laatste leerde ik van een 'ancien' met wie ik gisterenavond samen zat. Hij had zijn tentje naast de mijne opgezet. De man is zeker 10 jaar ouder dan me en fietst vrij veel: 160 km/dag en meer. Hij doet 1000 km in een week! Met lege benen dwingt dat respect af. Ik ben inderdaad nog geen 2 jaar met een gewone fiets aan 't fietsen - in maart '09 zal het 2 jaar zijn - en moet dus nog veel oefenen.
Op de foto de start van 'Het Pieterpad', de start van een bundel internationale tochten. Tot ver over de 10.000 km. Een mens mag toch dromen, niet? Ik heb op dit plaatsje iets gegeten vanmiddag.
Vandaag voor de verandering eens geen fietspech. Ik had gisterenavond besloten - gezien ik nu niet rond Ameland trek - om het rustig aan te doen. En maar best ook, want alles trekt een beetje tegen na mijn exploten van gisteren. Nochthans heb ik een 55 tal km gereden. En ik had geen vers ondergoed meer, dus moest er vandaag gewassen worden. Om de 15 km, ongeveer, ben ik gestopt (zie foto). Na de middag heb ik crocque gegeten, ik heb eens een cornetje genoten en vrij veel water gedronken. De idee kwam bij me op dat het gisteren niet mijn rug was die me ambeteerde, maar mijn nieren. Ik heb ook muggengel gekocht, zodat ik vannacht hopelijk eens goed kan slapen. De voorbije nachten waren niet veel soeps.
Ik zit hier op een terrasje een koffie te slurpen, terwijl mijn was in de droogkast zit. Ik hoop dat niets gekrompen is, want je kon enkel op 60° drogen. En die Bockor t-shirtjes zijn al niet te groot. Ik zit nu in Lauwersoog, het meest noordelijke punt van mijn route. Ik heb dus Friesland verlaten, gezien ik een bordje zag 'welkom in Groningen'. Gisteren reed ik mijn WAKtotaal al boven de 1000 km. Zelfs zonder Ameland zit ik nog ongeveer op hetzelfde aantal km.
Ik ben nu een kleine 30 km voor op mijn route. Ik denk van mijn rustdagen toch een kleine afstand af te leggen. Een halve dag rust bvb en een 4tal uren fietsen. Het is veel prettiger om niet die druk van de 100 km limiet te willen halen. En mijn zitvlees is nog steeds in orde. We zullen zien. Het is in ieder geval veel meer genieten op die manier.
Het is vandaag overigens prachtig, zonnig weer. Schitterend fietsweer om de hele dag in je t-shirtje te rijden. Ik kwam trouwens in Wierum een groep toeristen tegen van Deerlijk. De eerste Vlamingen die ik tegenkom. Ze hadden al mijn Bockor logo op mijn t-shirtje herkend. Het was wel prettig eens je eigen dialect te horen. Je zou zowaar nog Nederlander worden op de duur.
Zo, ik ga nu mijn was uitthalen. En dan opplooien en proper wegstoppen vooraleer het donker wordt.
Het is nu zes uur in de nog steeds donkere morgen. Geen haast, want ik kan hier ten vroegste om 9.00 u weg. Op een grote camping kan je niet zo makkelijk om de regels heen. Bij de boer op een kleine camping kan je weg wanneer je wil. Hier moet je 25 borg betalen voor een toestelletje, waarmee je kan douchen, warm water gebruiken, enz... Die borg krijg je pas terug als de receptie opengaat, vandaar.
Er was vanacht weer bloedafname. Ik ben er liters kwijt, naar mijn gevoel. Ik sliep daardoor niet zo best en zeker niet voldoende. Met al dat water hier kon ik het eigenlijk weten. Naast mij liggen tal van platte muggen, vol van mijn bloed. Maar het kan niet ongezond zijn, vroeger gebruikten ze ook aderlatingen voor gezondheidsdoeleinden. Ik zal wellicht een vuur moeten aanleggen voor mijn tent, met kaarsen of zo. Ik las dat wilde beesten daarvoor terugdeinzen. We zullen zien.
Gezien alles is bedekt in mijn slaapzak, hebben alle afnames via mijn gezicht plaatsgevonden. Het voelt aan als een maanlandschap.
Zo, ik schrijf vanavond verder na, the day after dus...
Vanavond, 10.00 u. Ik ben niet in Holwerd geraakt, maar toch een dikke 90 km gereden én 10 km gewandeld, maar de fiets was mee. Ik kon deze morgen dan toch even na acht vertrekken. Voor 5 km dan, want dan reed ik opnieuw lek. Het zou kunnen dat ik hem gisteren niet goed gestopt had, dus deed ik deze keer een nieuwe erin. En goed gecheckt of er geen spaken duwden binnen, of dat er iets in de band stak. Na 2 ! Km rijdt ik over een schapenrooster - je kan niet anders - en opnieuw lek. Op dat moment verliest het avontuur zijn glans. Daar stond ik, in de middle of nowhere. Ik kon de band nog opblazen, zodat ik met de fiets mee kon wandelen. Ik keek op de kaart en zag dat de dichtste grote stad Wolvega was ... op een slordige 10 km. Er zat niets anders op dan te voet tot ginder te gaan. Onderweg vertelde iemand me dat er zelfs twéé fietsenmakers ren. À la bonheure. Eens in Wolvega bleek de eerste gesloten de maandag, dus naar de andere kant van de stad, te voet uiteraard, om te zie n dat die ook gesloten was. Klein probleemke. Ik wandelde terug naar het centrum om naar een dichtbije camping te informeren. Komt er een oud volksfiguur - bleek later - naast mij fietsen en we geraken aan de klap. Hij bleek toch wel een gepensioneerde vriend te kennen, die graag en veel aan fietsen werkt. Wij daar naartoe. De volksfiguur gaat zomaar naar achteren, zonder belllen, en ja, hij zit wel aan fietsen te knutselen zeker. In een piepklein ateliertje. De man was niet op te jagen en heel blij dat hij de volksfiguur zag. Én dat hij voor een jobke gezorgd had. Meer dan een uur heeft hij eraan gewerkt én de oorzaak gevonden. Ik heb bijgeleerd. Ook heeft hij al mijn lekke banden gestopt. Toen ik hem vroeg naar de prijs, zei hij doodernstig: 3,5. Ik heb de man 5 euro gegeven, zijn gezicht straalde. Er zijn nog eenvoudige mensen in de wereld, ik heb er twee ontmoet in Friesland: de dorpsfiguur en zijn vriend. Toen onze dorpsfiguur hoorde dat ik nog naar een bazarke moest, is hij samen met mij meegereden. Iedereen bleek hem te kennen...
Heel die zaak zorgde ervoor dat nog meer dan 100 km voor de boeg had en het was al na 13.00 u. Ik zou proberen nog Holwerd te bereiken. Maar ook de nijdige wind is een beetje gedraaid naar het westen, zodat ik meer dan de helft van het parcours tegen wind had. Mijjn rug begon serieus pijn te doen, ik heb dat nog nooit meegemaakt. Uit vrees dat ik me zou opbranden én omdat het later en later werd, besloot ik eerder een camping te zoeken. Ik heb toch nog heel Leeuwarden moeten kruisen, om hier na zevenen te arriveren. Marij belde net toen ik zou beginnen met mijn tent opzetten.
Op de foto zie je het zicht dat ik vanuit mijn tent heb. Meerkoeten en een eend hebben me vergezeld bij het eten. Ik heb ze een beetje cassoulet laten mee eten. Ze lusten het, want hun vriendjes kwamen erbij.
Goed, ik sluit nu. Het is al met al vrij laat geworden, 10.44 u al.
Vandaag geen foto. Ik heb veel prachtigs gezien, zij het verwaterd, maar vergat iets vast te leggen op foto. Maar je kan altijd zelf eens het tochtje doen.
Ik zit in het natuurgebied de Weerribben. Dat ligt een stkje onder Heerenveen, waar ik morgen hoop door te rijden. De Veluwe dus. Toen ik op de camping 'de Kluft' arriveerde was het al een heel stuk na zes uur. De reden: ik heb me overslapen, slecht weer en een lekke band. Ik heb dan ook máár 98,89 km gereden. Morgen dus zeker 100 km nog tot Holwerd aan de kust van Friesland, waar het veer naar Ameland zich bevindt.
Ik kon deze morgen mijn tentje droog inpakken. Hoewel ik me overslapen had (om 7.15 u kwam ik wakker) heb ik het toch op mijn gemak gedaan. Pas om 9.00 u kon ik vertrekken. Een half uurtje later begon het te regenen. In Kampen, waar ik iets gegeten heb, bleef het een tijdje droog. Maar pas terug op de fiets, of in IJselmuiden (net over de brug van Kampen) begon het opnieuw te regenen. Dit keer veel harder. Het heeft geregend tot hier in Ossenzijl. Een dikke 7 km voor Ossenzijl kreeg ik dan nog een lekke voorband. Gelukkig staan er in natuurgebieden observatietorens, om de oplage van verrekijkers te verhogen. Zo heb ik onder zo een ding mijn band gestopt. In die laatste kilometers was het prachtig. Ik kocht een zak appels langs de weg, een standje van een particulier met een geldpotje erbij, voor 1. Er blijken 25 appels in te zitten. Dat was mijn avondeten: appels op natuurlijke wijze - niet allemaal uiteraard - met een blikje Fanta light op de wijze van Coca Cola Companies. Het heeft gesmaakt. Ik heb geen vlees tegengekomen, ondanks dat ze niet gespoten zijn. Dat stond toch op het bordje.
Door al deze omstandigheden lig ik hier in mijn tentje om kwart voor tien dit tekstje te typen. Je raadt het nooit, toen mijn tentje een half uur opstond en ik had gedouched, is het gestopt met regenen tot nu toe. Ik hoop dat het niet regent morgenochtend om mijn tent af te breken, want aangenaam is anders. Ik zit hier dus met een heleboel natte kleren. Gezien ik een trui nodig heb - het wordt hier frisjes buiten - kan dit een probleem vormen. Ik heb er maar twee bij en ik lig hier dus nu met mijn laatste droge trui aan. Mocht het regenen morgenochtend, dan zal ik mijn andere regenvest aandoen. die is warmer dan de huidige. Dan kan ik de trui achterwege laten. Het nadeel is dat ik dan nog meer zweet. Het gevaar van koud krijgen is niet denkbeeldig, dan krijg je een vallingske. Of erger, je wordt ziek. En dan moet ik een dag in mijn tentje blijven liggen. Ik fiets veel liever. En de tocht zal nu al een tweetal dagen langer duren door mijn achterwiel avontuur.
Door al deze omstandigheden, wordt het later en later als ik aankom, blijkt het. En dan kan ik minder tateren met andere campinggasten. Ik heb er nog maar een stuk of vijf gesproken vanavond. En met de kleine pech en de regen erbij, wordt het zowaar nog avontuurlijker.
Ik sluit nu, anders kan Esli mijn mailke niet meer op de blog zetten.
Mijn fiets heeft een eigen willetje gekregen. Hij heeft opzettelijk mij zo veel genot verschaft, dat hij mij verschillende keren een ommetje liet maken vandaag. Of was ik verstrooid?
De dag begon met regen. Dus al mijn spulletjes inpakken en mijn villa afbreken in de regen. Maar om 10 u stopte het waterweer en kreeg ik de rest van de dag schiterend fietsweer. Na de middag zelfs zonnig. De ommetjes waren dus niet zo erg. Ik zit nu voor mijn villa, fris gedouched, maar moet nog eten. Door al het omrijden was het al rond 17.30 u als ik op het kleine campingske aankwam. Mijn WAK liggen iets boven de 106 km. Ik zit een stukje boven Deventer, waar juist weet ik niet. Ik zal het vragen aan de boer-eigenaar als hij vanavond langskomt. Ik heb hem nog niet gezien. Het is toch een stukje verder dan ik had voorzien. Tot Holwerd (Friesland) hanteer ik het principe: na 100 km kijk ik uit naar een campingske. En in Deventer klokte mijn teller dit aantal km. Mijn form was goed vandaag. Of ligt het aan de harde wind, die alweer pal in de rug blies?
Één van mijn ommetjes leidde mij door een prachtig natuurgebied, net voor Millingen. Ik moest onderandere door een bende hooglandrunderen door en het leek alsof ze mij niet sympathiek vonden. Of kijken ze altijd zo boos-stierachtig. Ik heb ze eens goed op hun plaats gezet... en vlug weggereden. Mijn volgende ontmoeting was veiliger, omdat ik een man ben (ik heb legerdienst gedaan), namelijk een ooievaar. Maar hij had geen pakske in zijn bek.
Ik sta weer op een boerderijcamping en dat is verbazend goedkoop. Water, electriciteit, standplaats en heel de retteketet vor 5. Ge kunt er niet voor thuisblijven, nietwaar?
Ik zal nu mijn soepke beginnen klaarmaken, want mijn maag begint te knorren. Ik heb nog niet veel gegeten vandaag.
Een mens kan toch geluk hebben. 'My best friend' (op trektocht) heeft een schitterend nieuw achterwerk (40 spaaks tot 160 kg schijnt het...) en het regent op mijn rustdag, terwijl het morgen opnieuw droog zou zijn volgens de plaatselijke 'autoriteiten' - lees: campinggasten. Droog weer om te fietsen is veel belangrijker dan een natte rustdag. Zeker als je de enige trekker bent en de ongekende luxe hebt van een overdekte werkplaats, leeszaal, kookplaats (zie foto).
Deze namiddag kreeg ik mijn fiets terug. Weer helemaal in orde. Normaal moet je zo een nieuw wiel inrijden, maar gezien ik er morgen weer tegenaan ga, moet ik de eerste week iedere dag de spanning van de nieuwe spaken controleren en zo nodig wat bijspannen. Ik heb geleerd aan de klank van de spaken - links en rechts een toontje anders - snel te weten of er eentje ietsepietsie is losgekomen. Met mijn muzikaal talent kan dit geen prbleem zijn, vraag maar na aan mijn gemeenteleden van Kuurne. Ik kon deze morgen nog wat wandelen, maar deze namiddag regent het. Ook vanacht, schijnt het. Zo breng ik mijn tijd door met lezen, veel tateren met andere campinggasten, koken en schrijven. Het is eens wat anders.
Het verlangen om door te rijden is groot. Ik heb mijn tocht 2 dagen langer gepland en ik weet nu niet meer op welke camping ik telkens de nacht zal doorbrengen. Ik zie wat ik tegenkom. Ik wordt dus nog een echte trekker, of moet ik zeggen zwerver. And I like it.
Ik had vanacht serieus de stormkoorden van mijn tentje nodig, anders lag mijn behuizing nu bij de koeien van de boer. Voor mij mag de strakke wind aanhouden, zolang hij maar in de rug blaast. Of toch. Binnen drie dagen ben ik aan de Friese kust en volgens de gekregen krant blaast hij daar nog 2 beaufort harder. Amaai mijn beentjes, straks op Ameland. Maar met een nieuw achterwiel kan ik er weer tegenaan. Mijn dijtjes beginnen vorm te krijgen.
Verder is er niets speciaals te melden, beste bloglezers. Buiten een nieuwe prijsvraag: hoeveel kost mijn nieuw achterwiel? Zoals gebruikelijk mogen de antwoorden aan Esli Logie gestuurd worden (voor mail: www.yump.be) en de gebruikelijke prijs is een consumptie én een gratis pingpong spel in yump jeugdcafé, wel te verstaan indien je mij daar treft. Esli, sorry voor het extra werk, beschouw het als PR.
Ik gaf het al eerder te kennen, op fietstrektocht is je 'bike you're best friend'. Mijn vriend heeft me verlaten. Een voornaam stuk zelfs for ever. Gisteren vergat ik te vermelden dat die vervelende tik in mijn achterwiel er weer was. Uitgerekend in het dorp 'Heilig Land Stichting' (erg heuvelachtig) begon mijn achterwiel tegen mijn kader te schuren. Dat werd érg hard duwen. Op het hoogste punt ben ik - tijdelijk - uitgeput op een bankje gaan zitten en onderzocht ik voor de zoveelste maal mijn achterwiel. Ik kon eerder de oorzaak maar niet vinden, maar nu was het overduidelijk: de spaken scheurden letterlijk uit de velg (zie foto). Ik zou niet lang meer kunnen rijden, dus zo vlug mogelijk een fietsenmaker vinden. Twee dorpen verder, in Berg, zocht ik de VVV op en vroeg naar een fietsenmaker én een camping dichtbij. Want het was me duidelijk dat er een nieuwe velg op moest, zelfs een nieuw achterwiel. Liefst eentje met méér en dikkere spaken. En in Gazelle-land is Trek niet zo goed gekend. Bleek er in dit dorp een goeie fietsenmaker te zijn en op een kleine 5 km afstand een boerderijcamping 'de bleije blick'. Dus eerst n aar de fietsenmaker. Bleek dat inderdaad het achterwiel moest vervangen worden, maar...hij had dit type niet binnen (schijfremmen, 28'). De vriendelijke man belde drie collega's op en de laatste was prijs. Hij zou het wiel wel nog moeten maken. En dit zou zeker een dag duren. Ik ben dan nog eerst naar de camping gereden en mijn tentje opgezet en mijn bagage erin achtergelaten. Vroeg in de namidag ben ik mijn fiets gaan binnendragen. Intussen was de velg verder gescheurd en kon ik bijna niet meer vooruit. Maar de fietsenmaker had goed nieuws: tegen morgen vroeg in de namiddag zou hij kunnen klaar zijn. Hij zal me een sms'je sturen als het zover is. Én hij had een leenfiets voor me klaarstaan: een Gazelle medeo, een goed machien, maar je zit er wel zo recht op als een Hollander. Ik kan hier dus plaatselijke toerkes doen.
Wat mij bij mijn schema brengt. Als alles naar wens verloopt, ben ik morgen ten vroegste om drie uur op de camping. Mocht ik hem nog laden (en uiteraard de tent nog afbreken), dan kan ik maar rond 3.30 u vertrekken. Om drie uur later alles weer te moeten opzetten en uitpakken. Dus heb ik besloten te blijven tot overmorgen. En dan de afstand naar Holwerd (camping aan de kust, aan het veer naar Ameland) gelijk te verdelen. Gezien ik morgen noodgedwongen opnieuw moet rusten, zou ik mijn fietsweek dan starten op zaterdag. De volgende rustdag zou dan de vrijdag zijn en kan ik de laatste rustdag misschien laten vallen. Als er uiteraard niets meer voorvalt. Dan kan ik wellicht toch nog op de voorziene datum thuiskomen. We zullen zien...
Een bijkomend nadeel van zo'n haperende fiets is, dat je veel minder geniet van de omgeving en van je tocht. En daar doe je het toch voor, niet? Je kijkt voortduren naar dat machien tussen je benen, want je weet dat vroeg of laat de 'tik' zijn geheim zal prijgeven. Zijn geheim is vandaag geopenbaard. Het is even slikken, maar wat is nu een kapot achterwiel in de loop des levens. Ik geniet nu van deze dag met schitterend weer, een prachtige omgeving, een eenvoudige maar goede camping. Vrij veel contact met de andere mensen van het pleintje. Toen ik hier aankwam ben ik, nog voor ik mijn tentje kon opzetten, uitgenodigd op de koffie. Zie je, die dingen doen me wat. Er staan maar 5 caravans en met alle heb ik al staan tateren. Het voordeel van een kleine camping én van alleen trekken. Je hebt enkel de anderen om mee te praten.
Genoeg gefilosofeer. Ik wens jullie nog allen een goede dag toe en... keep smiling. Luc
Neen, geen ressorts, ook geen inhoudloos pluimvee, maar een gemotoriseerd vlot om de oversteek te maken. Vandaag moest ik er 5 nemen, morgen alweer een stuk of 3. Als ze permanent varen is dat nog geen probleem. Maar sommige vertrekken maar op paar of onpaar uur. En meestal liggen die 'ressorts' in the middle of nowhere. Dus intussen een koffietje gaan drinken, zit er niet in. Dan maar op een bankje - in Nederland veelvuldig aanwezig - van de natuur zitten genieten.
Het ging vrij vlot vandaag. Én de 104 voorziene km waren juist. Mijn kilometriekske moet eergisteren een tijdje gemankeerd hebben. Een mens kijkt daar niet de hele tijd naar. Er is zoveel prachtigs te zien. Ook vandaag. Ik kon zelfs een prachtig eekhoorntje met mijn vinger over zijn pels strelen. Dat was tamelijk makkelijk, want hij lag dood aan de kant van de weg. De rit verliep rustig en vlot. Ik was deze morgen al om 7.15 u op pad. De goesting na de rustdag zit er weer helemaal in. Ik heb wel heel veel geluk, er staat een stevige wind... pal in de rug. En ik heb nogal een brede. Dus eigenlijk wel makkelijk. En vooral genieten van de tegenliggers die tegen de wind stampen met rode hoofden.
Zeker vandaag de groeten aan yumperG - alias Gundy, met zijn verjaardag. Als ik me niet vergis heeft hij nu een andere voordeur.
Ook even vermelden dat vanaf volgende week er een nieuwe website online gaat: www.toegankelijkkortrijk.be . Bedankt Anne-Marie en haar crew die dit mogelijk maken.
Verder is hier niet veel te melden. Ik ga straks spagheti koken. Ik heb ook saus gekocht. Blijkt bij lectuur van de bijsluiter dat er geen vlees inzit zeker. Mijn vleesbehoefte zal moeten gestild worden met de ossenstaartensoep die ik als aperitief zal nuttigen. Soit, ik eet genoeg, gezien ik nog altijd niet het vel over 't been ben. Wel ben ik aan 't vervellen op mijn voorhoofd.Tijdens de zonnige dagen ben ik vergeten te smeren. Nu, ik zal er een babyvelletje voor in de plaats krijgen.
Deze nacht heeft het goed geregend. Maar de morgen en de dag waren droog. Leuk, het mag zo doorgaan.
Alvast vele groeten aan mijn lezertjes, Luc.
PS: wie weet waar de bijgaande foto is genomen én de eerste is die dit via mail aan Esli Logie laat weten (mail adres op www.yump.be) mag van mij een gratis consumptie hebben in het yump jeudcafé. Als hij of zij daar tegelijkertijd is met ikzelf. Tijslimiet: vóór mijn volgende meerdaagse fietstocht. Luc.
Ohé en Laak, het dorpje aan de maaskant waar gerust en gecommuniceerd wordt. Dank Chris, Esli en Guido¿Chris voor de berichtjes. Blijkbaar werkt dat toestel hier toch een beetje.
Zoals verwacht had ik gisteren tot diep in de donkere nacht een nog dieper (diepgaand) gesprek met de hippie van, zo bleek, mijn ouderdom uit Zoetermeer. Die bleek daarenboven vrijgezel te zijn. Hij gaf een stuk van zichzelf vrij, ik vertelde hem van mijn genezingsproces. Een wonder nietwaar. Ik heb nog geen echte kramp gehad, wat een verschil met vorig jaar, waar ik in de eerste week al een dag in mijn tent moest blijven omdat die spierkes telkens weer extreem opspanden, wanneer ik dit niet wou. Koos, want zo heet hij, is deze morgen vertrokken naar Malmedy, nadat hij aan 'mijn' picknicktafel een 'sjeckie' had komen roken. Het was zowaar een roerend afscheid, al kenden we elkaar nog geen 24 uur.
Vandaag is het naast rustdag ook een beetje werkdag. Wassen en drogen kost je hier 6 (!) uren. Ik schreef wat , ontving wat sms'jes, deed boodschappen voor morgen (want morgen zit ik op een natuurcamping, en daar is nietepiete buiten rust, stilte en uiteraard natuur. Ik hoop een toch niet té nat uur.)
Voor mij zie ik een stel wilde paarden. Van het kleine soort, lange manen en staarten, licht beige... Ze grazen in het reservaat 'de maaskant', waar ik uizicht op heb.
Deze morgen ben ik wakker geworden van de lichte regen. Maar ik heb nog niet binnen moeten zitten. Een deel van mijn tentje en mijn bank staan onder de kersenbomen en de regen is er niet doorgeraakt. Voor het moment is het bewolkt, afwisselend zonnig maar met een nijdige wind. Ik hoop dat hij morgen vanuit dezelfde richting blaast, want dan heb ik de wind mee. Morgen is ee opnieuw een dikke 100 km voorzien. We zullen zien of de afstanden op de kaart deze keer overeenstemmen met de WAK's.
Ik rust nu maar verder. De was is gedaan, de boodschappen en wandeling ook. Straks begin ik met mijn eten te maken. Fijn toch. En vroeg gaan slapen zodat we er weer een weekje tegenaan kunnen.
Mietjesbroeken (of voor ernstige fietsers: zeemkes, zeemvelbroeken, sommige noemen ze zelfs fietsbroeken...) zijn het geheim van het zitvleesprobleem. Ik heb een goedkope Aldi-broek, een duurdere Agu onderbroek, en een échte mietjesbroek van Specialized. Die van de Aldi had gisteren aan, die van Specialized vandaag. Gisteren dacht ik zware poepkesvleesproblemen te krijgen, vandaag rijdt ik zonder sluimerende pijn. Ik heb genoten.
Schitterende camping (Ohe en Laak) voor mijn rustdag. Ruime plaats, zeer goed sanitair, vrij kleine camping, goedkoop, proper... Zeer goed dus. De eigenaar begeleidde me persoonlijk naar mijn plaats. Dat zegt veel. Daarnet is een collega trekker uit Zoetermeer gearriveerd op het 'trekkersveldje', zoals dat hier heet. Wat een praatvaar! Hij is ook een kleine vier weken aan 't fietsen en doet ongeveer hetzelfde aantal km's. Hij is waarschijnlijk ouder dan ik en heeft zich de laatste 80 jaar niet geschoren. 't Is best dat er wat wind is, anders draait zijn baard in zijn spaken. Soit, ik sta vanavond dus niet alleen en heb zeker gezelschap. Voor de zekerheid ben ik na mijn boodschappen in Stevensweerd (ik heb morgen rust en wasdag) een koffie gaan drinken op een terrasje voor de Spar waar ik inkopen deed. Van daaruit ben ik nu aan 't schrijven.
Ik had een schitterend parcours vandaag. De eerste 30 km een beetje lastig met menige beklimming waar mijn spierkens 'dachten' dat ze niet meer konden. Maar ze hadden buiten hun eigenaar gerekend. Mijn beloning bestond uit fantastische panorama's (zie foto). Ik krijg ook de indruk dat de afstanden op de nieuwe kaarten overdreven zijn. Mijn doel bleek volgens mijn kilometriekske 10 km dichter te liggen. De vorige 2 kaarten die ik geruikte gaven perfect weer hoeveel kilometer ik diende te fietsen. We zullen zien. In ieder geval zal ik zelfs met mijn boodschappen erbij, niet aan mijn voorziene km komen. Ik zal vanavond zien als ik 'thuis' kom in Ohe en Laak.
De eerste fietsweek zit er dus op. Morgen nog een rustdag, met de was én een stukje fietsen (anders ben ik te stijf overmorgen) én een stevig wandelingetje aan 'de Maaskant'. Je leest er morgen, bij leven en welzijn, wel alles over op de blog.
Relatieve rustdag, stond er in mijn voorbereiding. Amai, het zweet gutste uit mijn poriën vandaag. De reden? Vaals, het startpunt van de noord-zuid route (zie foto), is het hoogste punt van Nederland. Nu kan het dus nog enkel bergaf gaan (leterlijk) denk je. Ze hebben je hier goed liggen, na iedere klim serveren ze je een schitterende, rechte afdaling (je gaat 40 km/u en meer), waarna je het genot opnieuw in zweet mag omzetten. Mijn benen zijn dus in orde, ook mijn longen. En nu pas lees ik op de kaart (toeristische info): voor fietsers die graag en goed klimmen. Ik kan dat niet goed - al deden mijn spierkes hun werk - en misschien daarom doe ik het niet zo graag, alhoewel... Het is een uitdaging.
Ik sta op een schitterende camping. Bij een boer. Al is één douche wat weinig. Ze ligt dan nog in de hal van de gemeenschapsruimte en kinderspeelplaats. Je hebt dus geen privé. Maar 't is gelukt, ik ben proper.
Door het beperkte aantal km, kon ik deze namiddag gaan wandelen. Ik was al iets na één op de camping. Ik kon dus rustig mijn tentje opzetten, laten drogen (er was deze morgen veel dauw bij de afbraak, lees 'verpakken'), een doucheke nemen en via een wandelweg in Duitsland naar Vaals city trekken. In Vaals ligt het drielandenpunt, je loopt dus van het ene land in het andere, zonder er op te letten, laat staan iets te voelen. Al stond ik daarnet met een Duits boertje meer dan een kwartier duits-nederlands te praten. Zo zit ik hier dus op een terrasje te typen. Mijn vingers heten nu 'stylus' en zijn heel fijn. Wat een fietstochtje allemaal kan meebrengen.
Ik krijg een beetje zitvleesproblemen. In dit heuvelend landschap wring je blijkbaar iets meer over je zadel. Morgen is het weer van dat en dat is voor 98 km voorzien. Ik zal best mijn tijd nemen en om de 20 km eens afstappen. Ik moet trouwens naar een bazarke om wat water te kopen. Mijn twee pullekes zijn niet genoeg.
Vandaag een boodschapje aan broer en zussen van Marij die de blog volgen: hou ze een beetje in de gaten, dat ze niet te eenzaam wordt. (Anders mag ik geen trektochtjes, zoals deze, meer ondernemen) Nonkel Luc groet jullie.
Aan allen die dit lezen, een ferme groet. YumperLuc
Ik heb gisterenavond met minstens 10 vriendinnen in mijn tent geslapen. Allé, slapen... Ze waren lastig. Ik heb mij verplicht gevoeld er 2 of 3 dood te meppen. Ik, dierenvriend, zag er deze morgen uit als eentje die melaats was aan zijn 'arms' (niet te verwarren met 'anus à la Esli'). De zon heeft de beetjes van de muggevriendinnen doen zwellen als pompoenen. Soit, het zijn de avonturen van de campeerder.
Maar nu wat nieuws over de dag. Eerst en vooral een dikke proficiat aan Thomas en Marijke voor hun vijfjarig huwelijk. Verder had ons Lotte twee herexamens. Courage.
Ik kon deze morgen even na 8 vertrekken. Ik heb eerst naar het kampwinkeltje geweest om een nieuw pulleke gas. Ik voelde dat ik gisteren wat overdreven heb. Mijn beenspierkes waren een beetje moe. Dat belette niet dat ik 111 km reed vandaag (WAK: 111,16km). Toen ik - toch een beetje moe - op de camping in Rekem (Lanaken) kwam, bleek die geen trekkers (dagtoeristen, noemen ze die) meer te aanvaarden. Bij navraag aan de man in de straat (letterlijk, en dan nog een erg vriendelijk exemplaar), bleek op 6 km afstand er nog eentje te zijn (Opgrimbie - onze koningin-moeder heeft hier een bezinningsoptrekje - de moeite). Ik ernaartoe. Ik kwam in een recreatiecentrum terecht (zie foto), met een kleine trekkersweide, er staan nu twee tentjes. Ik zit nu op het terras van het café van dat spel hier en hoor dat er vanavond vóór vier uur (!) niet zal moeten geslapen worden. En ik lig hiernaast... Ze beginnen er om 22.00 u aan. Het moment dat ik normaal ga slapen.
Morgen verlaat ik dus het vaderland voor een aantal weken. Hoewel de mails 5x duurder zullen zij, probeer ik toch iedere avond een berichtje te sturen. Al of niet met een foto, want die zijn de grote slokop van kB's. We zullen zien. Tot nu toe ben ik nog altijd op schema. Ik hoop dat mijn 'poep' het uithoudt. Ik moet regelmtig gaan verzitten en zeker om de 30 km eens stoppen om alles terug in 'vorm' te krijgen. Al is de verleiding groot om door te rijden. Het sportieve beestje in mij krijgt dan een boost. Mijn liefde voor de natuur wordt ten volle voldaan, het is genieten met volle teugen.
Hij, die zal proberen wat te slapen vanacht, sluit nu. Een beetje moe, maar voldaan.
Ik zag al een tal van locaties voor een teambuilding activiteit voor onze adviesraad. We zullen er na de maand van Anne-Marie (ook genaamd, de maand van de toegankelijkheid) eens werk moeten van maken. Groeten.
Ik zit hier gezellig op het terras van het frietkot van zilvermeer, Mol. Daarnet kon ik nog net de soep opwarmen, maar toen ik aan mijn overheerlijke - zo zagen ze er toch uit - vol-au-vent burgertjes wou beginnen, zei mijn gasflesje 'plop'. Nee, niet de kabouter, maar het signaal dat de gasfles leeg is. Geen eten dus, vanavond. Buiten de soep had ik nog niets gegeten. De beschuiten van Bieke zijn om te overleven, en ik wou eerst de andere overlevingskansen utputten. En met succes, er is een frietkot op het domein! Vandaar mijn zendplaats voor vanavond.
Mijn fiets is hersteld. Een zeer bekwame fietsenmaker heeft heel mijn bike onderhanden genomen. Er was niets stuk, de spaken van het achterwiel waren gewoon los komen te zitten door het grote mee te sleuren gewicht. Normaal moeten er dikkere spaken in. Voor een volgende tocht zal ik er moeten aan denken. Nu heeft de fiets eigenlijk al genoeg aan mijn gewicht. Hoewel mijn buikje aan 't slinken is, is het nog de moeite waard. Soit, ik hoop dat de fiets het nog drie weken uithoudt, anders zal ik nog een paar keren een fietsenmaker moeten raadplegen.
Vandaag reed ik een prachtige route (WAK: 99,45 km). Schitterende landscappen. Met een 'stille' fiets, zoals de mijne, blijven eekhoorns zitten tot je gepasseerd bent. Ik zag een wezel, eekhoorns, konijnen, hazen, fazanten, groenlingen, aalscholvers, enz... Zonder uiteraard de gewone dieren te vergeten. En een plantenrijkdom! Schitterend allemaal. Zie je, dat is een deel van de reden waarom je trekt, je voelt je één met de natuur.
Ik sluit nu maar. Ik heb blijkbaar een tele - daar gaat hij ... Marij belt ... Pauze op de blog ... De geliefde gaat voor - foontje van Marij gemist. Dat is dus opgelost.
Ik stuur meerdere foto's mee, gezien ik nog in België ben is het niet zo duur. In 't buitenland zal 't kariger zijn. Esli, je ziet well wat je ermee doet. En alvast bedankt voor het telkens op de blog zetten van mijn mails.
Is his bike... Halverwege de tocht vandaag begon er een slag in mijn achterwiel te zitten. Je voelt dat direct met zo'n beladen fiets. Naast mezelf sleurt die trouwe ezel gemiddeld nog eens 50 kg mee. 's Morgens iets minder, na de dagelijkse inkopen iets meer. Na een tijdje was het slag zo erg dat je het hoorde. Dus, voor de zoveelste maal stoppen, alles checken: geen spaken in frieten, wiel goed gemonteerd, blijkbaar geen duidelijke oorzaak. Enige oplossing: een fietsenmaker die zijn job kent. Ik heb er toch de tocht mee uitgereden (WAK: 99,49 km) en dan in het plaatselijke dorp (Walem) navraag gedaan. Ik vond er eentje via iemand op straat, die tevreden was van de betrokken fietshersteller. Ik ernaartoe: een gewoon huis met een briefje voor het raam. Maar de uitleg die hij gaf getuigde van een grote stielkennis, maar - gelukkig voor mij - niet van commercieel inzicht. Morgen om halfnegen mag ik mijn geliefde fiets dragen, en dan een koffie gaan drinken. Het lijkt erop dat ik maar om 10,30 u dit oord kan verlaten. Ik heb al een camping opgezocht die wat eerder op mijn pad komt, morgen. We zullen eens zien hoe groot mijn 'forme' is. Verder alles zeer goed verlopen, al is er telkens de kleine angst voor de slag van 't achterwiel. Geen echt zitvleesprobleem, geen spierproblemen... Vorige nacht had ik wel wat slaapmoeite. Ik slaap nog altijd heel weinig. Deze morgen mocht ik pas om 8 u mijn gsm ophalen. Ik stond gepakt en gezakt al aan de deur van de receptie toen ze - overigens stipt - open deden. Anders was ik even na zevenen al op pad. En morgen kan ik opnieuw pas laat vertrekken. Maar ik laat het niet aan mijn hart komen, ik blijf tenvolle genieten.
Ik ga nu beginnen met mijn cassoulet klaar te maken. Het is vanuit een doos, maar ik heb een klein saladekropke gevonden voor vanavond. En een mini-pulleke mayo (full calorie-option), sorry Bieke - neen Bieke, niet gij, maar mijn dietiste - op tocht is het wat moeilijker.
Marij, mijn lieftallig vrouwtje, zou vandaag verrast worden voor haar verjaardag. Ik ben curieus hoe ze er uiziet op 't moment.
Johan, ik moest aan je denken toen ik de koppenberg gisteren opreed. Alé, rijden is een groot woord, het was eerder tsjolen. Hou je goed!
Snelle kan het al op zijn buik schrijven. Na één dag zit ik al in 2012. Inderdaad, de WAK (voor uitleg, zie mijn reactie in het gastenboek op www.yump.be) voor vandaag, de eerste dag, is 92 km. Dit is 10 meer dan 'op de kaarten'. Een tweetal omleidingen deden mijn sportieve prestaties stijgen. Maar geen nood, geen zadelpijn vandaag. En dat sceelt een stuk in het genieten. Ook geen spierpijn of -vermoeidheid. Zal ik dan toch helemaal genezen zijn? Soit, een goede dag. Al was het afscheid deze morgen toch even slikken. Ik probeer een foto van dit afscheid op de blog te zetten. Lotte heeft ook een aantal foto's genomen. Je kan ze bij haar opvragen.
De camping is uitstekend, de blaarmeersen is een eersteklascamping. Douche in de prijs inbegrepen, elektra ook... En goedkoop. Wat wil een mens nog meer. De trekkersweide is goed bezet. Naast mij zitten twee Nederlanders, ik hoor ze kwebbelen met veeeeel woorden. Leuk andere culturen te leren kennen, al ligt die cultuur pas boven ons. Dus het gaat goed. De fietsmicrobe zorgt ervoor dat het fietsen een feest is en het leven op de camping is te kort om onaangenaam te kunnen zijn.
Het wonder is geschied... ik kan met mijn pocket pc op het net!
Ja, je leest het goed in het titeltje: sinds deze morgen kan ik met mijn pocket pc (mijn blog middel vanuit mijn tent - of hoe moderne technologie te paren met een primitieve levenswijze) op het net. Yumper Luc besloot toch nog eventjes de gegevens van telenet te raadplegen en je raadt het nooit: ik voerde helemaal de verkeerde dingen in. Hoe is 't mogelijk. Ik moest nu één klein dingetje invullen en daar ging hij, het net op gevlogen. Ik kon hem net nog terugvangen.
Vanavond kijk ik wel nog even wat die grap me zal kosten. Volgens de kostprijs zal je in deze dikke drie weken ofwel ieder jaar, iedere maand, iedere week, om de twee dagen of alle dagen een bijdrage mogen verwachten. Op de foto heb ik me met het ding, weliswaar de ommezijde, door mezelf laten fotograferen in onze badkamer. Ik heb al een hele verzameling dergelijke foto's want daar hangt de enige voldoende grote spiegel voor zelffotografie met het fotograferend toestel in de hand.
Soit, vandaag was het rustdag. Zowel qua voorbereiding (klussen die nog moeten gedaan worden, mails afwerken, mensen opbellen, enz...) als qua training. Al is wat gaan fietsen niet lastig, 't zou anders jammer zijn voor mijn kuiten. Morgen beginnen we aan het duo verjaardagen die ons nog scheiden van mijn vertrek: morgen Lotte (de enige dochter die nog thuis woont) en Marij (mijn enige vrouw, die ook nog thuis woont). Zware vieringen dus en tijd vrij houden om leuke dingen te doen. De rest van de voorbereidingen zal dus in mijn 'spare time' moeten gebeuren, wil ik woensdag op tijd kunnen vertrekken. Ik voorzie rond 9.00 u, wat normaal een klein uurtje later is dan ik normaal op camping vertrek. Hoewel ik hier mijn huis 's morgens niet eerst moet afbreken, ga ik toch later weg. 't Zal wel iets met afscheid nemen te maken hebben. Ik ben daar niet goed in.
Ik ga vanavond nog eventjes bij 't vrouwke zitten. kwestie van mij onmisbaar te maken als ik terugkom. of meer heimweemomenten op tocht te kennen. Wie zal het zeggen.
Na een grondige inspectie van de fietsenmaker Dupont, blijkt - buiten een kleine hapering in mijn achterrem - mijn stalen ros in orde te zijn voor vertrek. Bedoeling is dat we - op kaart 2002 - in de praktijk 2500 km afleggen in een kleine maand tijd. Geen unieke of grandioze prestatie, wél als je weet dat ik twee jaen geleden nog op pad was met een handbike (zie blog op seniorennet aldaar) én dat we intussen fel boven de vijftig uitstijgen. We zullen zien of we dit jaar zonder kramp-vakantiedagen de tocht kunnen voltooien.
In ieder geval zijn we er klaar voor... denk ik. De klusjes - de onvermijdelijke lijst met klusjes die je nog moet gedaan hebben om te kunnen vertrekken of die je partner als 'voorwaarde' stelt om te mogen vertrekken - verminderen zienderogen en de goesting en spanning stijgt. Ook een vreemd gevoel van 'eenzaamheid', 'bevreemdheid' - ik kan het niet direct bevatten of benoemen - heeft me weer te pakken. Vreemd, raar, curieus... 's Nachts zie ik beelden van de eerste kilometers 'vrijheid' en van de eerste nachten 'eenzaamheid'. Tegenstellingen, maar dan ervaar ik het genot van het fietsen, van het ontdekken van vreemde landschappen, van 'niet weten wat achter de volgende bocht komt', van 'hoe zullen we hier ontvangen worden', 'prettig, dat contact met de buur op de trekkersweide', enz... allemaal ingrediënten die het geheel zo aantrekkenijk maken, je zo'n kick geven. En dan uiteraard de sportieve prestatie. Vooraf - tijdens de voorbereiding - wil je die vergroten, als je bezig bent besef je dan hoe dwaas je was tijdens de voorbereiding. Ik denk dat ik wijs ben omgesprongen met het aantal kilometers. Denk ik... Hoop ik...
In ieder geval, ik ben er klaar voor en mijn gezin lijkt er klaar voor. Lotte combineert nog altijd studeren en examineren met werken, petje af daarvoor. Dat heb ik nooit moeten doen. Ik hoop dat ze succes met de studies heeft. Marij krijgt ook goesting om er eens een weekje op uit te trekken. Mochten er onder de lezers mensen zijn die een appartementje aan zee vrij hebben, contacteer mij of haar even. Ze zou een gat in de lucht springen, mocht ze de tweede week van september ook eens kunnen uitluchten. Yump kan een maandje zonder mij, de adviesraad voorziet zelf in haar behoeften, vrienden en kennissen zijn geïnformeerd (Hallo, Johan), en wat er allemaal nog moet gebeuren is gebeurd, denk ik. En ook, wat ik allemaal laat liggen. Deze vakantie was er een van het hektische type, vol actie, vol spanning, weinig rust (voor een gepensioneerde wel te verstaan). Ik kwam in de verleiding om me gestresseerd te voelen. Maar ik heb jaren geleden besloten stress uit mijn leven te bannen. Vroeger was dit makkelijker met al de pijn, nu ik me weer gezond voel lijkt me dit moeilijker. Al zal ik me er niet gestresseerd om voelen. Ook in ons land kan men ongestresseerd leven... nietwaar Gundy?
Beste lezer, dit bericht is opgesteld vanuit mijn vast PC op mijn bureautje. De pocketpc, waarmee ik op fietstocht ga, en waarmee ik nieuws heet van de naald zal brengen 's avonds vanuit mijn tent is een fantastisch toestel. Als hij doet wat hij moet doen, en dat doet hij alsnog niet! Mocht iemand onder jullie ervaring hebben om een HP Ipaq 6500 serie toestel op internet te laten gaan, laat het me dan weten. Weet wel, het vertrek op fietstocht is nu binnen de week . Zaterdagmorgen proberen we het in ieder geval eens bij de verkoper van dat ding.
Intussen wordt serieus bagage gepakt in de vijf tassen die ik meeneem op mijn fietsje. Deze namiddag neem ik trouwens mijn fiets onder handen. Er moeten een aantal zaken gedaan worden, zoals voor en achterband gewisseld, uitstekende vijzen van mijn voordrager afgeslepen, de pionnen kuisen. Nee, niet de fiets kuisen, want die mag niet te proper ogen.
Wat is later. de dag erna, de eeuw erna? In ieder geval is het in dit geval de dag erna, ik betwijfel of een eeuw erna nog enig effiect zou gehad hebben. Stel je voor, je zit in een era, waar je afstanden digeitaal en - ik weet niet hoe - in een mum van tijd kan afleggen, dan zal fietsen waarschijnlijk afgedaan hebben als 'insain'. Maar ik voel me zo, niet normaal, waar wel goed bij verstand, goed bij de tijd en vooral, evenwichtig.
De foto's getuigen van een gedreven voorbereiding. alhoewel... gedreven is veel gezegd. Als het maar niet leidt tot onbezonnen tekortkomingen...
Snelle kan het al op zijn buik schrijven. Na één dag zit ik al in 2012. Inderdaad, de WAK (voor uitleg, zie mijn reactie in het gastenboek op www.yump.be) voor vandaag, de eerste dag, is 92 km. Dit is 10 meer dan 'op de kaarten'. Een tweetal omleidingen deden mijn sportieve prestaties stijgen.
Ja, je leest het goed in het titeltje: sinds deze morgen kan ik met mijn pocket pc (mijn blog middel vanuit mijn tent - of hoe moderne technologie te paren met een primitieve levenswijze) op het net. Yumper Luc besloot toch nog eventjes de gegevens van telenet te raadplegen en je raadt het nooit: ik voerde helemaal de verkeerde dingen in. Hoe is 't mogelijk. Ik moest nu één klein dingetje invullen en daar ging hij, het net op gevlogen. Ik kon hem net nog terugvangen.
Beste lezer, dit bericht is opgesteld vanuit mijn vast PC op mijn bureautje. De pocketpc, waarmee ik op fietstocht ga, en waarmee ik nieuws heet van de naald zal brengen 's avonds vanuit mijn tent is een fantastisch toestel. Als hij doet wat hij moet doen, en dat doet hij alsnog niet!
. Zaterdagmorgen proberen we het in ieder geval eens bij de verkoper van dat ding.
