2002 km door België en Nederland Welkom op de webblog van Luc Decanters Fietstocht 2008
14-09-2008
Thomas à Kempis
Er ligt glas waar Thomas van Kempis leefde. Dat is net voor het inrijden van Zwolle, net na het handveer (zie foto). Je raadt het al, ik ben alweer lek gereden. Thomas à Kempis heeft er ook zijn 'de navolging van Christus' geschreven, verplichte literatuur toen ik in Heverlee studeerde in de jaren 90 van de vorige eeuw. Nog altijd de moeite waard om te lezen. Interesse? Vraag ernaar, ik heb het boek thuis liggen.
Deze keer was hij onmiddellijk plat, mijn achterband uiteraard. Dit is hoopvol want dan is er een duidelijke oorzaak. Met mijn ervaring voor Wolvega, heb ik er mijn tijd voor genomen. Dat kan niet anders want je moet je stalen ros helemaal afladen. En ik had banken voor het gedenkteken. Toen alles terug opgeladen was, bleek er nog een slag in mijn achterband te zitten, je wipt de hele tijd ietsepietsie op en neer. Ik heb hem (de band) vanavond er terug afgewipt en zag dat de man in Wolvega er zo'n dikke plakker op gelegd heeft, dat het wippen quasi onschuldig was. Ik zal dus verder blijven wippen.
Vandaag was het schitterend weer en opnieuw een windje in de rug. Door het oponthoud ben ik mijn voorsprong op het schema bijna kwijt. Maar dat was juist de bedoeling van de reserve. Morgen zou het opnieuw rond de 100 km moeten draaien als ik in de buurt van Utrecht wil belanden.
Voor het moment zit ik bij maanlicht te typen in Biddinghuizen in Flevoland. Enkele km voorbij Elburg. Waar ik zit was het vroeger water. Met vroeger bedoel ik de jaren 50 van de vorige eeuw. Dit ligt in de provincie Dronten. Johan en Bieke, ik moest denken aan onze vakantie samen in deze streek.
Ik heb geslapen als een blok. Blijkbaar was het - korte - bezoek van gisteren voldoende afmattend om te kunnen slapen als een roos. Terwijl de yumpers nog aan 't rijden waren, vertoefde ik al in dromenland.
Vanavond zal ik nog de gegevens in mijn schriftje aanvullen en dan kruip ik ook onder de wol. Jammer dat ik nog mijn gegevens ivm de instellingen voor internetverbinding niet heb ontvangen. Daardoor zal je deze bijdrage wellicht opnieuw later lezen.
Soit. Van Marij hoor ik dat de presentatie van hun nieuwe cd goed is verlopen. Slaap zacht, Marij, na dit zware weekend. Het is alweer bijna 10 u.
Gastjes, slaap ze (hier gebruiken ze die uitdrukking nogal veel, in allerlei combinaties, volgens dat het hun past: rijdt ze, eet ze, geniet ze nog, enz...
Meppel, een aangenaam stadje. We, de yumpers, zijn er iets gaan drinken en eten. De vrienden hebben nog een paar uur rijden voor de boeg, ik lig hier rustig te schrijven in mijn tentje. Het korte bezoek was meer dan aangenaam. Gewoon al het feit dat ze gekomen zijn. De gesprekken, de grappen en grollen.. je zou zowaar heimwee krijgen. Het was toch even slikken toen ze vanavond wegreden en ik alleen achterbleef op de parking in Meppel (mep voor Esli). Na een paar weken is de behoefte naar bekenden zonder het te merken hard gestegen. Zoals altijd zal de eerste keer dat ik alle bekenden tegenkom na de fietstocht dat aangename gevoel van bnnen losmaken. Zo'n trip doet je wat. Het verandert je telkens een stukje. Ik hoop dat het een verbetering betekent naar anderen toe.
Zoals je gemerkt hebt is de blog niet op tijd verschenen. Mijn internet is uitgevallen. Esli probeert me morgen de nodige codes te bezorgen, zodat ik er weer opkan. Dan worden alle stukjes gelijk gepubliceerd. Dan valt er voor jullie meer te lezen, jammer genoeg zal het dan meer lijken op het doornemen van een oude gazet. De foto voor vandaag moet van Gundy komen. Esli, wil je die bij hem opvragen?
Om iets na negen deze morgen is het opgehouden met regenen en is het een prachtige dag geworden. Wel was er deze morgen vrij harde wind. Ik heb mijn stormkoorden moeten aanleggen. Anders lag mijn tentje geheid tegen deze middag bij de eendjes.
Verder is de was gedaan. De volgende maal zal dit hopelijk thuis gebeuren. Ik heb ook nogal wat gelezen, boodschappen gedaan, gewandeld. Buiten de lichte vermoeidheid van de vorige nacht voel ik me opnieuw kiplekker. Waarom ik dit laatste zeg weet ik eigenlijk niet, ik weet helemaal niet hoe kippen zich voelen. Als ze een vette worm verschalkt hebben, lijken ze enthousiast. Dergelijk voorval is me nog niet te beurt gevallen.
De laatste 8 ononderbroken fietsdagen gaan morgen in. Het schijnt dat als het paard de stal ruikt, het sneller gaat lopen. Met de huidige oostenwind is het waarschijnlijker dat ik Duitsland ruik dan mijn gezellige 'stal' in Bissegem. Ik zal dus evenveel moeten trappen, denk ik. Maar een dergelijke tocht blijft genieten, dag aan dag. En de trip gaat razendsnel voorbij met iedere dag weer zoveel indrukken, alle emoties, iedere impressie, zoveel ontmoetingen en gesprekjes met mensen die je helemaal niet kent. Kortom, het zijn waarschijnlijk die dingen die zo'n tocht die speciale toets geven die je nog lang bijblijven.
Iik kruip nu maar in mijn slaapzak. Tot morgen, Luc.
Ik heb al relatief veel dagtrips gereden. Zeker als je al een paar jaar een paar weken op 'trap' gaat. Maar vandaag was de mooiste. Ik geef op de foto een impressie, net voor Appelscha. Drenthe boven. Ik reed zeker drie kwart door prachtige bossen. De hele tijd draaien, een licht heuveltje. En de rest heidevelden, veen of andere natuurgebieden. Iets jammer dat het rond drie uur grijs werd en even later begon te miezeren. Maar ik kon in mijn t-shirt blijven rijden. Mijn tentje heb ik wel in de regen moeten opzetten.
De benen waren opnieuw goed. Ik zit nu al in Meppel. Opnieuw verder dan ik voorzag. Zeker met het vooruitzicht op eventueel bezoek van de gasten van yump morgen. Ze zijn gek als ze zover willen rijden voor een bezoek van een paar uur, zeker als het zo blijft regenen als vanavond. En ze kunnen niet allemaal in mijn tentje. Maar ja, 't zal de vriendschap zijn zeker. Of de goesting om auto te rijden.
Normaal gezien had het vandaag (relatieve) rustdag moeten zijn. Ik zal nu morgenochtend de was doen. Volgens mijn berekeningen heb ik dan net voldoende proper gerief tot thuis. Indien de gasten niet komen, rijdt ik morgennamiddag dan nog een kort stukje. Het is allemaal korting van de weg. Je weet nooit wat me nog te wachten staat. En ik wil zeker zondag en acht dagen thuis zijn. Ik beloofde het Marij.
Zo, ik sluit nu. Ik ga mijn nachtrust voorbereiden. Groeten, Luc.
Figuurlijk dan. Het weer blijft schitterend vandaag. Voor mij mogen ze het nog een dikke week zo houden.
Op deze zoveelste verjaardag van de terroristische ramp in New york, kende ik een ware boost. Rustig gestart na miijn eieren - zou dat het zijn misschien - bleek ik nogal vlot te rijden. Blijkbaar zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Het is maar best, anders had ik nooit een dergelijke fietstocht kunnen doen. Diegenen die mij kennen weten waarover ik spreek. Ik passeerde al op verschillende plaatsen, waar ik ook twee jaren (!) geleden voorbij kwam met de handbike. Ik kon toen nog niet rijden op een gewone fiets.
Net voor Nieuweschans, kreeg ik de witte vlag. Het hier allom aanwezige Nederlandse leger (marechaussé of zoiets) had de route afgesloten. In plaats van een ommetoer, bleek mijn route plots zeker 10 km korter. En dat gaf me de boost. Denk dus niet dat je hoofd je benen niet commandeert! Daarbij is het een prachtige streek én de wind is iets afgezwakt en gedraaid, zodat ik bij de keer van mijn route niet 'zum kluffe' de wind op kop had. Ik kwam te Slochteren - mijn voorziene bestemming - maar het was nog relatief vroeg, schitterend weer en ik had nog goede benen. Een stukje doorrijden dus. Er was geen camping meer - 'k zag er toch geen - voor Groningen. Ik kwam aan op de stadscamping van Groningen (zie foto) en zag dat ik 124 km op de teller staan had. Het gaat dus vooruit. Morgen hoop ik de prachtige provincie Drenthe binnen te rijden.
Mijn enige zorg - ik ben toch een gelukkig mens - is dat mijn linkerhand zijn kracht verliest. Ik heb moeite om knopen te leggen in de touwen waarmee ik mijn tentje voor het verpakken samensnoer. Een verkeerde houding op de fiets? Of is dit een gevolg van twee lelijke beten op mijn linker onderarm? Er zit nu een korstje op de grootte van een eurocent, jeukt (wat wist op genezen) en lijkt goed te herstellen. Ik dacht al aan een tekenbeet of zoiets nog voor ik met mijn muggengel begon. Trouwens, die gel werkt goed.
Wie had gedacht dat ik serieus zou vermageren zit verkeerd. Mijn dijen zetten uit, voelen lekker hard aan zoals vroeger. Mijn gezicht lost zijn vetopslag, ook mijn armen. Maar mijn buik begint serieus door te hangen. Daarnet bekeek ik dat ding eens in de spiegel bij de douche. Het is geen zicht, zeker voor iemand die de laatste twee weken al meer dan 1.250 km heeft gefietst. Maar soit, de conditie is stijgende (dat gevoel had ik zeker vandaag). Blijven oefenen. Tegen dat ik zeventig ben, ben ik een 'geoefende fietser'.
Alle gekheid op een stokje, ik sluit hiermee. Hartelijke groeten, Luc.
Geen luie, maar lege benen. Het is alsof er geen fut meer inzit. Toch zijn er bijna 90 km afgelegd. O, wat verlangde ik naar een camping op 't einde. De eerste die op mijn lijstje stond bestaat niet meer, de tweede was gesloten. Intussen had ik alweer een dikke 10 km gereden. Dus maar vragen aan inwoners van Delftzijl. Ze stuurden me 12 km landinwaarts, maar nog geen km verder zie ik een oud plaatje 'camping' voor een verlaten boerderij. Ik reed toch het erf op, helemaal achter de boerderij, en zag dat er wat electriciteits aansluitingen waren in een kleine, ongemaaide weide waar de kippen vrij op rondliepen. En een oude caravan. Ik heb toch eens rond de boerderij gelopen, een appeltje geplukt, tot ik een vernieuwde deur zag met het opschrift 'toilet'. Toch even kijken. Ik zag een nieuw sanitair blokje voor mij, kraaknet en van alles voorzien. Toen ik wat rondkeek, viel mijn oog op een verschoten bordje: zoek gerust een plekje en bel dan ... een gsm nummer. Ik zette mijn tent je op en belde. Onmiddellijk antwoord, de hele camping was vrij en hij zou nog langskomen. Voor hij er was kwam een mevrouw me welkom heten. Ze woont in een klein wit huisje in het bosje hiernaast. Na een prettig gesprekje, bood ze me gratis eieren aan. Morgenochtend eet ik dus bij mijn 'witte' puntjes gebakken eieren.
Dus goede, zeer rustige en afgelegen slaapplaats. Ik heb zelfs een stoel en een tafeltje, waarop ik gekookt heb. Mijn buren zijn geiten en schapen, en uiteraard kippen en een koppel poezen. Ik sta hier voor practisch niets én ik heb electriciteit en heb een zalige, lange warme douche kunnen nemen.
Gezien ik wat moe ben, volg ik mijn slaapplaats schema niet meer en ik stop vaker en iets langer. Ik rij ook niet meer zo vlug, op mijn gemakske 15 km/u. Daardoor ben ik later op de camping, maar start 's morgens ook maar tussen 8 en 9 u.
Mijn rustdagen vervallen tot halve rustdagen. Je weet nooit wat er allemaal nog voorvalt en ik moet zeker binnen de nu al verlengde tijdslimiet thuis zijn. Dat is zondag en acht dagen. Als de gasten van yump nog op bezoek willen komen, stel ik voor dat ze een paar dagen vooraf opbellen. Dan kan ik dit voorzien, of toch ongeveer. Ik volg nog wel dezelfde route, maar weet vooraf niet meer waar ik zal overnachten. Ik zit nu ongeveer op het verste punt van thuis.
De lege benen zullen ook veel te maken hebben met de slechte voorbije nachten. Gisteren kon ik eerst de slaap niet vatten, om 1.00 u begint het dan voor een paar uren te regenen dat het giet. En dat trommelt nogal op mijn tentje. De muggengel blijkt echter te werken. Ook nu zit ik buiten in het donker in mijn stoel te typen. Mijn lampje laat ik branden in een andere richting dan mijn tent. Dat laatste leerde ik van een 'ancien' met wie ik gisterenavond samen zat. Hij had zijn tentje naast de mijne opgezet. De man is zeker 10 jaar ouder dan me en fietst vrij veel: 160 km/dag en meer. Hij doet 1000 km in een week! Met lege benen dwingt dat respect af. Ik ben inderdaad nog geen 2 jaar met een gewone fiets aan 't fietsen - in maart '09 zal het 2 jaar zijn - en moet dus nog veel oefenen.
Op de foto de start van 'Het Pieterpad', de start van een bundel internationale tochten. Tot ver over de 10.000 km. Een mens mag toch dromen, niet? Ik heb op dit plaatsje iets gegeten vanmiddag.
Vandaag voor de verandering eens geen fietspech. Ik had gisterenavond besloten - gezien ik nu niet rond Ameland trek - om het rustig aan te doen. En maar best ook, want alles trekt een beetje tegen na mijn exploten van gisteren. Nochthans heb ik een 55 tal km gereden. En ik had geen vers ondergoed meer, dus moest er vandaag gewassen worden. Om de 15 km, ongeveer, ben ik gestopt (zie foto). Na de middag heb ik crocque gegeten, ik heb eens een cornetje genoten en vrij veel water gedronken. De idee kwam bij me op dat het gisteren niet mijn rug was die me ambeteerde, maar mijn nieren. Ik heb ook muggengel gekocht, zodat ik vannacht hopelijk eens goed kan slapen. De voorbije nachten waren niet veel soeps.
Ik zit hier op een terrasje een koffie te slurpen, terwijl mijn was in de droogkast zit. Ik hoop dat niets gekrompen is, want je kon enkel op 60° drogen. En die Bockor t-shirtjes zijn al niet te groot. Ik zit nu in Lauwersoog, het meest noordelijke punt van mijn route. Ik heb dus Friesland verlaten, gezien ik een bordje zag 'welkom in Groningen'. Gisteren reed ik mijn WAKtotaal al boven de 1000 km. Zelfs zonder Ameland zit ik nog ongeveer op hetzelfde aantal km.
Ik ben nu een kleine 30 km voor op mijn route. Ik denk van mijn rustdagen toch een kleine afstand af te leggen. Een halve dag rust bvb en een 4tal uren fietsen. Het is veel prettiger om niet die druk van de 100 km limiet te willen halen. En mijn zitvlees is nog steeds in orde. We zullen zien. Het is in ieder geval veel meer genieten op die manier.
Het is vandaag overigens prachtig, zonnig weer. Schitterend fietsweer om de hele dag in je t-shirtje te rijden. Ik kwam trouwens in Wierum een groep toeristen tegen van Deerlijk. De eerste Vlamingen die ik tegenkom. Ze hadden al mijn Bockor logo op mijn t-shirtje herkend. Het was wel prettig eens je eigen dialect te horen. Je zou zowaar nog Nederlander worden op de duur.
Zo, ik ga nu mijn was uitthalen. En dan opplooien en proper wegstoppen vooraleer het donker wordt.
Het is nu zes uur in de nog steeds donkere morgen. Geen haast, want ik kan hier ten vroegste om 9.00 u weg. Op een grote camping kan je niet zo makkelijk om de regels heen. Bij de boer op een kleine camping kan je weg wanneer je wil. Hier moet je 25 borg betalen voor een toestelletje, waarmee je kan douchen, warm water gebruiken, enz... Die borg krijg je pas terug als de receptie opengaat, vandaar.
Er was vanacht weer bloedafname. Ik ben er liters kwijt, naar mijn gevoel. Ik sliep daardoor niet zo best en zeker niet voldoende. Met al dat water hier kon ik het eigenlijk weten. Naast mij liggen tal van platte muggen, vol van mijn bloed. Maar het kan niet ongezond zijn, vroeger gebruikten ze ook aderlatingen voor gezondheidsdoeleinden. Ik zal wellicht een vuur moeten aanleggen voor mijn tent, met kaarsen of zo. Ik las dat wilde beesten daarvoor terugdeinzen. We zullen zien.
Gezien alles is bedekt in mijn slaapzak, hebben alle afnames via mijn gezicht plaatsgevonden. Het voelt aan als een maanlandschap.
Zo, ik schrijf vanavond verder na, the day after dus...
Vanavond, 10.00 u. Ik ben niet in Holwerd geraakt, maar toch een dikke 90 km gereden én 10 km gewandeld, maar de fiets was mee. Ik kon deze morgen dan toch even na acht vertrekken. Voor 5 km dan, want dan reed ik opnieuw lek. Het zou kunnen dat ik hem gisteren niet goed gestopt had, dus deed ik deze keer een nieuwe erin. En goed gecheckt of er geen spaken duwden binnen, of dat er iets in de band stak. Na 2 ! Km rijdt ik over een schapenrooster - je kan niet anders - en opnieuw lek. Op dat moment verliest het avontuur zijn glans. Daar stond ik, in de middle of nowhere. Ik kon de band nog opblazen, zodat ik met de fiets mee kon wandelen. Ik keek op de kaart en zag dat de dichtste grote stad Wolvega was ... op een slordige 10 km. Er zat niets anders op dan te voet tot ginder te gaan. Onderweg vertelde iemand me dat er zelfs twéé fietsenmakers ren. À la bonheure. Eens in Wolvega bleek de eerste gesloten de maandag, dus naar de andere kant van de stad, te voet uiteraard, om te zie n dat die ook gesloten was. Klein probleemke. Ik wandelde terug naar het centrum om naar een dichtbije camping te informeren. Komt er een oud volksfiguur - bleek later - naast mij fietsen en we geraken aan de klap. Hij bleek toch wel een gepensioneerde vriend te kennen, die graag en veel aan fietsen werkt. Wij daar naartoe. De volksfiguur gaat zomaar naar achteren, zonder belllen, en ja, hij zit wel aan fietsen te knutselen zeker. In een piepklein ateliertje. De man was niet op te jagen en heel blij dat hij de volksfiguur zag. Én dat hij voor een jobke gezorgd had. Meer dan een uur heeft hij eraan gewerkt én de oorzaak gevonden. Ik heb bijgeleerd. Ook heeft hij al mijn lekke banden gestopt. Toen ik hem vroeg naar de prijs, zei hij doodernstig: 3,5. Ik heb de man 5 euro gegeven, zijn gezicht straalde. Er zijn nog eenvoudige mensen in de wereld, ik heb er twee ontmoet in Friesland: de dorpsfiguur en zijn vriend. Toen onze dorpsfiguur hoorde dat ik nog naar een bazarke moest, is hij samen met mij meegereden. Iedereen bleek hem te kennen...
Heel die zaak zorgde ervoor dat nog meer dan 100 km voor de boeg had en het was al na 13.00 u. Ik zou proberen nog Holwerd te bereiken. Maar ook de nijdige wind is een beetje gedraaid naar het westen, zodat ik meer dan de helft van het parcours tegen wind had. Mijjn rug begon serieus pijn te doen, ik heb dat nog nooit meegemaakt. Uit vrees dat ik me zou opbranden én omdat het later en later werd, besloot ik eerder een camping te zoeken. Ik heb toch nog heel Leeuwarden moeten kruisen, om hier na zevenen te arriveren. Marij belde net toen ik zou beginnen met mijn tent opzetten.
Op de foto zie je het zicht dat ik vanuit mijn tent heb. Meerkoeten en een eend hebben me vergezeld bij het eten. Ik heb ze een beetje cassoulet laten mee eten. Ze lusten het, want hun vriendjes kwamen erbij.
Goed, ik sluit nu. Het is al met al vrij laat geworden, 10.44 u al.
