Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
02-11-2008
78ste etappe
...
Om 6 u hoorde ik de kerktoren slagen,het was weer tijd om op te staan,
en na het ontbijt zijn we onmiddellijk verder gegaan.
Het regende niet maar het was fris en er hing een dichte mist,
ik heb maar vlug een truitje uit mijn rugzak gegrist.
We lopen de stadspoort uit en komen op de Calle de Ondinas terecht,
we volgen stroomopwaarts de rivier, en we voelen het goed, hier is het klimwerk weer echt.
Het gaat verder in stijgende lijn en we komen op het oeroude Camino de Santiago-pad.
Ik wist niet dat die voor ons zoveel haarspeldbochten in petto had.
We kwamen na veel puffen en hijgen aan op de top van het hoogplateau,
we zaten op 660 m hoogte, en we kregen het niet cadeau!!!
Vanaf hier werden de paden en baantjes terug wat vlakker,
wat een geluk, want al dat klimmen, dat voel je in de knoken hoor makker!!!
Via een mooie dreef komen we Tineo binnen en we houden halt aan de Nieuwe muur,
van hieruit heb je een prachtig zicht over de heuvels van Asturias, maar we zien niet veel, het weer is te mistig en te guur.
We gaan dan maar vlug verder naar Bar-Hotel Don Migual om de sleutel van de Albergue te halen,
er is plaats voor 24 man, maar weer geen keuken, daarvan ga je echt wel balen!!!
Na het douchen hangen we onze bezwete kleren gewoon in de frisse lucht,
we riskeren het niet van ze te wassen, maar dan zijn ze toch een beetje verlucht.
Ondertussen was het middag geworden,
en we voelden dat onze magen knorden.
We moesten het doen met de overschot van deze morgen,
want pas om 16.00 u konden we voor vers eten zorgen.
Ik ben dan maar weer aan mijn dagelijkse verslagen beginnen te schrijven,
want het was toch weer om binnen te blijven.
Kort na de vieren, hebben we eerst onze inkopen gedaan,
het zal weer brood zijn vanavond, maar ja, voor ne keer zal dat wel gaan.
Ondertussen is er wat meer volk in de Albergue aangekomen,
we zijn met 16, hopelijk houden ze mij niet uit mijn dromen.
...
Ik had een bijzonder goede nacht,
het was bijna 7 u eer ik wakker werd, dat had ik niet gedacht.
Na het ontbijt zijn we direct vertrokken,
want we hadden het deze morgen in ons bed wat te lang gerokken.
Onze camino begon waar we gisteren waren gestopt, ik kon mijn ogen niet geloven,
het eerste wat we moesten doen was een steile beklimming naar boven!!!
Amaaaai, en dat voor het begin van de dag,
ik was weeral blij toen ik het topje van de berg zag.
Vandaar ging onze weg afwisselend door veld en wei en asfalt, omhoog en omlaag,
kronkelend naar links en dan weer rechts, ik had precies een stuk in mijn kraag.
Het laatste stuk van ons parcours liep door het bos naar boven,
en rond 12u30 kwamen we in Salas aan, het was haast niet te geloven.
We gingen dadelijk naar onze Albergue op zoek,
en om zeker niet verloren te lopen, vroegen we de weg nog eens aan een heertje op de hoek.
Die mijnheer is voor alle zekerheid tot aan de Albergue met ons meegegaan,
wij natuurlijk heel content, want zo zou er niet veel mis kunnen gaan.
Na de inschrijving zijn we direct naar de slaapzaal gegaan,
we fristen ons wat op en trokken droge kleren aan.
We gingen eerst naar het warenhuis om inkopen te doen,
want we hadden natuurlijk weer eten van doen.
Na de lunch hielden we platte rust,
want van al die kilometers raak je op den duur toch uitgeblust.
We hebben allebei een ferme dut gedaan,
en daarna zijn we nog even het stadje ingegaan.
Ik passeerde ook nog even langs de zeer mooie kerk,
Ik heb maar vlug een rozenkrans gebeden, en aan de Heer bijstand gevraagd voor mijn nog te presteren werk.
Terug in de Albergue heb ik nog eens met moeder Maria gebeld,
ze was blij me te horen en heeft me heuglijk nieuws over Daisy verteld.
Dat telefoontje heeft me weer goed gedaan,
ze zei: het is nu al zo lang goed gegaan, jij komt zeker in Santiago aan.
Ondertussen had onze Guy zijn dagelijkse spagettischotel ook weer klaar,
ik kan bijna geen spagetti meer zien, echt waar.
Maar ik ben al blij dat hij eten heeft gemaakt,
en ik doe maar of het me goed smaakt.
Na het eten werd het buiten plots erg donker, het zonnetje verdween,
en vijf minuten later kregen we een ferm onweer over ons heen.
Hopelijk is het gebliksem en gedonder weer snel voorbij,
en is de zon morgen weer van de partij.
Want anders zullen de paden snel veranderen in een vettige brij,
en wordt het stappen nog een veel moeilijker karwei.
Ik kruip vandaag maar vroeg onder de wol,
zo geraakt mijn energievaatje misschien terug vol.
...
Zoals ik had verwacht,
was het een redelijk slapeloze nacht.
Om half zeven waren we al klaar om weer op stap te gaan.
In de Albergue was geen plaats om te ontbijten, dus hebben we het maar buiten op een bank gedaan.
Daarna trokken we met goede moed weer verder op pad,
benieuwd wat de camino voor ons vandaag in petto had.
In het begin vielen de baantjes nog redelijk mee,
maar na een tijdje ging het weer goed steil omhoog en natuurlijk ook terug steil naar benee.
Het was erg zwaar, maar ik was al heel tevreden,
dat ik nog niet naar beneden was gegleden.
We zetten onze weg verder langs paden van gras en grint,
nu eens links, dan weer rechts, je mag heel blij zijn als je je weg hier direct vindt.
Na een paar uren van klimmen en dalen,
doet het deugd dat we in de Albergue een lekkere frisse cola kunnen gaan halen.
Nadat we een beetje waren bekomen,
hebben we een lekkere douche genomen,
we hebben onze was gedaan,
en trokken propere kleren aan.
Toen we terug kwamen van eten te kopen,
kwam er een vreemde dame naar ons toegelopen.
Het bleek een Hollandse Pelgrim te zijn.
Haar naam was Julia, we konden nog eens Nederlands praten, dat zou gezellig zijn.
We dronken samen een kopje thee met een koekje erbij,
en voor we het wisten was er meer dan een uur voorbij.
Guy begon het eten te prepareren,
en terwijl ik zat te schrijven, zag ik nog 5 Spanjaarden en een Fransman arriveren.
Het was pas half 8 eer we aan tafel konden gaan,
het was weeral spagetti, maar ik had grote honger en het stond me wel aan.
Na het eten was ik echt heel moe,
ik wilde zo vlug mogelijk naar mijn bedje toe.
...
Ik heb inderdaad heel goed geslapen,ik voelde me goed uitgerust,
hopelijk is de tocht vandaag niet zo zwaar en zijn we weer niet totaal uitgeblust.
We vertrokken rond 7 u langs licht golvende asfaltbaan,
en deden veel verschillende kleine gehuchtjes aan.
Daarna kwamen we op wat drukkere wegen
en we zagen al wat meer bevolkte steden.
We passeren langs een mooie middeleeuwse brug,
we houden onze pic-nic hier op een bank, even uitblazen, goed voor mijn benen en mijn rug.
We hebben nog 5 km tot Oviedo te gaan,
en iets na twee uur komen we op onze bestemming aan.
We arriveerden dus redelijk vroeg aan de Albergue, maar daar kregen we weer een klop van de hamer,
we mochten pas om 19.00 uur op onze kamer.
Dus gingen we maar naar het park en hebben daar wat op een bank gezeten,
ik ging ook nog naar de mooie kathedraal en heb er tot de Heer gebeden.
Ik vroeg Hem of Hij goed over mij en mijn geliefden zou waken,
en dat ik mijn zware tocht tot aan het einde zou kunnen meemaken.
Dat moment van bezinning heeft me deugd gedaan,
ik voelde me weer goed en kon er weer tegenaan.
Om 19.00 uur waren we als de kippen erbij
Guy en ik stonden voor de inschrijving op de eerste rij.
We hadden gehoord dat er nog een groep van 12 Italianen zouden arriveren,
dat wordt waarschijnlijk weer een nachtje van draaien en keren.
We liepen vlug naar de slaapzaal om de beste bedden uit te kiezen,
en daarna was het de hoogste tijd om nog eens iets achter onze tanden te spiezen.
Een keuken was er in deze Albergue echter niet,
gelukkig dat onze overschot van brood ons nog wat soelaas biedt.
Rond 22.00 u hebben we ons in onze bedden geïnstalleerd,
maar de Italianen waren nog steeds niet gearriveerd.
...
Om 6 u liet mijn wekkertje zich weeral horen,
en een beetje later was ik alweer gewassen en geschoren.
Het ontbijt was vandaag niet al te vet,
een stukje taai stokbrood dat nog over was, maar ik heb het toch maar opgefret.
Want zonder eten op de baan,
dat kan uw lichaam geen uren aan.
Kort na 7 u vetrokken we voor de etappe van vandaag.
We passeerden langs een warme bakker en hoorden het knorren van onze maag.
Aan die lekkere geuren konden we niet weerstaan,
en als leeuwen vielen we onze goei grote koeken met chocolade aan.
Daar kikkert een mens wel degelijk van op,
mijn lichaam voelde zich content na deze koekenstop.
Een beetje later kwamen we aan de paal met schelp van Gyon aan,
en hier zou onze verdere weg en die van Cedric en Eluska scheiden gaan.
Zij zouden langs Gyon verder naar Santiago gaan,
en wij kozen voor de Camino primitivo-baan.
We namen afscheid en beloofden aan elkaar,
we zien mekaar nog weder in Santiago, reken maar!!!
Onze weg zette zich weer verder langs smalle paadjes, doornen en netels,
ik zal blij zijn als we straks kunnen neerploffen in een paar zachte zetels!!!
De kilometers beginnen stilaan door te wegen,
en na elke beklimming zijn we aan wat rust toe, want we kunnen ons bijna niet meer verder bewegen.
Moe maar tevreden kwamen we in La Vega de Sariego aan,
en dan kwamen we ook nog voor een gesloten deur van de Albergue te staan.
Volgens de barman moest er al wel degelijk iemand aanwezig zijn,
maar het duurde nog een hele tijd voor we iemand zagen en dat vonden we echt niet fijn.
We waren compleet uitgeteld en zeer moe,
en we moesten ook nog naar de winkel toe.
We namen een frisse douche en gingen daarna op voedseljacht,
het werd een stoofpotje in de oven, met lekkere kruiden op smaak gebracht.
Het smaakte me weer supergoed,
hopelijk ga ik nu ook nog een zalige nacht tegemoet.
....
Om 6u zeg ik goede morgen aan iedereen,
en na het ontbijt zijn we om 7 u weeral op de been.
Vol goede moed vangen we onze camino weer aan,
en hopen dat het vandaag heel wat beter zal gaan.
In het begin valt het nog goed mee,
we lopen via een parallelweg langs het strand en hebben mooi zicht op zee.
Maar langzaam maar zeker komen de graspaadjes en de veldwegeltjes er weer aan,
en af en toe begint het ook weer stevig in stijgende lijn te gaan.
Het knaagt serieus aan mijn knoken, mijn ganse lijf doet zeer,
Ik moet dringend even rusten, ik kan bijna niet meer.
We zetten onze camino verder en moeten over een piepklein bruggetje passeren,
het graspad verandert in een kiezelweg,pijnlijk aan de voeten om te marcheren.
We moeten nog een paar keer een baantje naar links en dan naar rechts inslaan,
maar we komen heelhuids in Sebrayo aan.
In huis nr. 7 moeten we de sleutel van de Albergue gaan vragen,
een vriendelijke mevrouw loopt met ons mee en vraagt of het meevalt om elke dag die zware rugzak te dragen.
Wij zeggen natuurlijk: oh, dat valt best wel mee,maar ze moest eens weten,
hoe dikwijls wij die zware rugzak al hebben verweten!!!
Moe maar tevreden dat we onze tocht voor vandaag weer hebben volbracht,
kruipen we onder de douche en daarna worden we aan tafel verwacht.
Na het souper nam ik nog even mijn pen en dagboek ter hand,
want ik had al weer een paar dagen achterstand.
Rond 21 u zag ik alle lettertjes bijna dubbel staan,
de hoogste tijd dus om naar mijn bed te gaan.
...
De nacht verliep inderdaad niet zo goed,
maar we vertrekken rond 7 u toch weer met goede moed.
We vertrekken langs een weg van asfalt
en die leidt ons tot aan het Colorio strand.
Aan het einde van het strand moeten we langs trapjes terug naar boven,
en komen we weer terug op de gewone baan, maar niet voor lang, je mag me geloven.
De asfaltbaan wordt vervangen door veldwegeltjes en kiezelpaden,
we trekken door weiden en moeten zelfs door netels en struiken van bramen.
We moeten met een stok ons een weg door het struikgewas banen,
dit moet niet te lang meer duren, want ik voel ze weer komen, mijn tranen.
We passeren nog door een bos en wat stekelige struiken, maar dan is de ellende bijna voorbij,
ik zeg, bijna, want we moeten nog over de draad kruipen van een wei.
We zijn opgelucht want er is terug goede baan in zicht,
en we kunnen weeral fier zijn op onszelf, want we zijn voor die smerige struiken niet gezwicht.
Na 250 m van klimmen en dalen komen we weer aan op het strand,
oh mens, wat doet dat goed zo met je blote voeten door het mulle zand.
Maar de pret bleef natuurlijk weer niet duren,
een beetje verder kregen we nog maar eens varens en doornen te verduren.
Onze stok kwam er ook weer aan te pas,
maar we hoopten dat het voor vandaag de laatste keer was.
En ik denk dat Onze Lieve Heer mij heeft gehoord,
het is of hij mijn gebeden heeft verhoord.
Een beetje verder kwamen we weer terecht op goed begaanbare baan,
en zo is het ook de rest van de tocht gegaan.
Na de buitenwijken van Ribadesella begint de asfaltbaan wel te stijgen,
eerst geleidelijk, maar dan gaat het steil omhoog tot in San Pedro, we moeten er van hijgen!!
Boven in San Pedro moeten we nog een keer links richting San Estaban,
en een beetje later komen we aan de Albergue aan, mensenlief, ik zweet er van!!!
Na het inschrijven nam ik direct een frisse douche en na het souper ben ik onmiddellijk naar mijn kamer gegaan,
ik kan mijn nachtrust goed gebruiken, en wie weet wat er ons morgen zal te wachten staan.
...
Om 6 u ben ik opgestaan,
ik voelde me goed, ik kon er weer tegenaan.
We vertrokken over de brug van de Rio Tina Mayor,ik wist niet dat deze brug zo speciaal was,
maar ze vormde blijkbaar de grens tussen Cantabria en Asturias.
De eerste kennismaking met Asturias was een steil en grassig kiezelpad,
en dat was nog maar het begin van de tocht die ik voor me had.
Via paden en slingerende wegeltjes van dolomiet en zand,
komen we gelukkig in Bualno aan op het charmante strand,.
Nu zal het stappen wel aangenamer zijn,
want we volgen een hele tijd de kustlijn.
Af en toe houden we een paar minuten rust,
om even terug op adem te komen en te genieten van de mooie kust.
We trekken verder langs de GR-E- 9 route, steil omhoog en weer terug naar benee,
zelfs een eucalyptusbos pakken we op de route mee.
Daarna wordt de weg weer terug wat beter,
we krijgen zelfs een mooie asfaltbaan voor onze laatste kilometer.
We komen in LLanes op de Toeristische dienst aan,
en vragen of ze voor ons naar een slaapplaats op zoek kunnen gaan.
Maar we hebben weeral maar eens pech,
in Llanes zijn alle slaapplaatsen al weg.
De enige mogelijkheid is nog bij mensen privé,
maar dat kost teveel, en de rest van de bende gaat niet mee in zee.
Dus, we moeten naar een camping 3 km verder, in Poo,
en daar krijgen we onze slaapplaats ook niet cadeau.
Voor 5 euro kunnen we hier overnachten, onze Guy content,
natuurlijk, want hij slaapt lekker in zijn tent.
Maar wij, waar moeten wij naar toe?
Ik zie hier niet te veel kottekes staan, of zie ik nimmer goe?
We gaan met zijn drieên de camping eens rond,
en we zijn heel blij dat er opeens iemand van ons een washok vond.
We hebben ons dan maar tussen de wasmachines geïnstalleerd,
Hopelijk gaat er hier vannacht niet te veel verkeerd.
Vol goede moed begon ik met het opblazen van mijn matras,
maar een beetje later begonnen de mensen van de camping in het lokaal ernaast aan hun afwas.
Daar hadden we bij het zoeken van een gepast lokaal helemaal niet bij stilgestaan,
en dus moesten we zonder pardon het rammelen van de potten en pannen doorstaan.
Dit wordt beslist weer een korte nacht,
en dan liggen we ook nog eens niet al te zacht.
...
Ik genoot weer van een zalige nacht,
de hele nacht doorgeslapen, dat had ik niet verwacht.
Op ne wip en ne flik waren we gepakt en gezakt,
en na het ontbijt hebben we vol goede moed onze rugzak weer op onze rug gepakt.
Vandaag vertrokken we met mistig weer,
maar dat duurde niet al te lang, want om 9 u scheen het zonnetje al aardig op ons bolletje neer.
Het was de ganse dag klimmen en dalen geblazen,hopelijk valt het een beetje mee,
maar ik heb te vroeg victorie gekraaid, want bij de laatste afdaling ging ik weer op mijn poepke naar benee!!!
We kwamen pas na twee uur in de namiddag in Unquera aan,
en zijn onmiddellijk op zoek naar een winkel gegaan.
Het was van 's morgens geleden,
dat er nog iets eetbaars door onze kelen was gegleden.
Na de inkopen zijn we direct naar de Albergue gegaan,
en we begonnen maar dadelijk aan het avondmaal.
Het was hoge tijd dat we iets konden eten,
want we wilden onze grote honger en onze zware tocht zo vlug mogelijk vergeten.
Het douchen en de vuile was moesten maar even wachten,
we hadden eerst wat voedsel nodig om het leed te verzachten.
Maar ook na de maaltijd voelde ik me al niet veel beter,
Ik was moe en helemaal uitgeteld, mijn lichaam herbeleefde precies elke gedane kilometer.
Ik zag het even niet meer zitten en heb naar Diana gebeld,
haar te horen deed me o zo goed, de tranen kwamen zo maar opgeweld.
Ik had ook nog een berichtje van de Fons gekregen,
dus besloot ik om ook met hem nog even een telefoontje te plegen.
Hij hoorde dat ik het moeilijk had,
maar zette mij weer terug op het goede pad.
Hij zei me dat ik vanaf nu elke dag aftellen moet,
we zitten al over de 2000 km, dus het komt echt wel goed.
Ik voelde mij na zijn gesprek heel wat beter in mijn vel,
en dacht bij mezelf, maar natuurlijk, ik overleef dit wel!!
Als klap op de vuurpijl kwam er een beetje later ook nog een telefoontje van de Swa aan,
en ook met hem heb ik ne ferme babbel gedaan.
Ik vroeg of hij aan iedereen de groeten wilde doen,
en voor al die wilden een hele dikke zoen.
Rond tien uur kroop ik met een goed gevoel in mijn bed,
ik had alle slechte gevoelens terug opzij gezet.
...
Het slapen is inderdaad heel wat beter gegaan,
en dus was het ook geen probleem om om 6 u weer op te staan.
Na het ontbijt gingen we rond een uur of zeven terug op pad,
benieuwd wat de dag van vandaag weer voor ons in petto had.
We vertrokken langs het voetpad van de gewone baan,
daar gaf men de weg met tegels met gele pijlen en schelpen aan.
We passeerden de grote Solvay-fabriek en daarna ging het weer over asfaltbaan,
Na enkele kilometers kwamen we in het stadje Santillana del Mar aan.
Van deze stad wordt wel eens beweerd:
het is de stad van de drie leugens, want haar naam is helemaal verkeerd:
Santi is heilig, illana is vlak en del Mar is aan zee,
en het is geen een van de drie, zeker weten, oh nee!!!
We rustten hier even uit om een beetje te bekomen,
voor we de rest van de etappe ondernomen.
Want het vlakke pad was hier weer even gedaan,
de kiezelpaadjes en veldwegeltjes omhoog en omlaag kwamen er weer aan.
Ondertussen was ook de honger beginnen knagen,
en Guy en Eluska gingen een winkel binnen om naar brood te vragen.
Maar al het brood was op,
voor een bakker te vinden moesten ze nog een eindje verderop.
Zo gezegd, zo gedaan,
en wat later kwamen ze daar met drie stokbroden aan.
Aan het washuisje in Cobreces hebben we onze pic-nic gehouden,
Ge kunt niet geloven hoe ze het toch allemaal bouwden!!!
Na de lunch moesten we langs een steil en gevaarlijk kiezelpad naar beneden gaan,
het was weer oppassen geblazen, maar ik kon het aan.
Daarna hadden we weer gladde asfalt met mooi zicht op zee,
dat viel weeral reuze mee.
Maar mooie sprookjes blijven niet lang duren,
een beetje later kregen we weer een ferme beklimming te verduren.
Via een veldweg kwamen we op het strand van Comillas aan,
we moesten nog één keer omhoog en dan kwamen we aan onze Albergue "La Pena" aangegaan.
We waren blij dat we op bestemming waren, want we voelden ons echt moe,
we klopten aan de Albergue aan, maar het deurtje bleef toe.
Hij zou pas om 17.00 uur weer open gaan,
dat zagen we echt niet meer zitten, en klopten aan het volgende deurtje maar eens aan.
Dit keer hadden we meer geluk, er werd opengedaan en ze hebben voor ons een efforke gedaan.
...
Veel geslapen heb ik niet, en het klaarmaken verliep ook al niet zo fijn,
we waren met veel te veel pelgrims, en iedereen wilde zo vlug mogelijk vertrekkensklaar zijn.
Kort na half zeven waren we al op pad,
op weg naar de volgende stad.
Ook vandaag ging onze route langs de grote baan,
gelukkig was het maar een korte etappe en kwamen we al rond de middag in Miengo-Polanco aan.
Deze keer zag de Albergue er wel wat beter uit,
er was zelfs een bar en er stond ook "ristorante" op de ruit.
Dat zagen Guy en ik wel zitten,
we bekeken het menu, en jaja, ze hadden hier zelfs fritten!!!
Friet met bufsteak, onze keuze was snel gemaakt,
en zijt er maar zeker van dat dat smaakt!!!
Vol ongeduld zaten we te wachten tot ze met onze schotels kwamen aangedragen,
we schrokken ons nen bult toen we zagen dat op ons bord welgeteld 21 fritjes lagen!!!
Echt waar, we hebben ze geteld,
en dus hebben we maar direct fritjes bijbesteld.
We kregen nog een bordje met 10 fritjes erop,
daarmee moesten we het doen, want alle friet was op.
Maar we hebben het aan ons hart niet laten komen,
we hebben achteraf maar een flinke portie dessert genomen.
Na het eten zijn we in de bar van de Albergue de sleutel gaan halen,
en eenmaal geinstalleerd begon ik maar direkt aan mijn dagelijkse verhalen.
Het was er al een paar dagen niet meer van gekomen,
dus heb ik er vandaag echt mijn tijd voor genomen.
Na een uurtje of twee was ik weer helemaal bijgeschreven,
en daarna heb ik mijn zere benen en knieën nog eens goed met zalf ingewreven.
Hopelijk is er vannacht wat minder hitte en kabaal om ons heen,
maar het valt af te wachten, want ik zie, we zijn hier ook weer niet alleen.
...
Om 6 u loopt mijn wekkertje weeral af, ach,ach,ach,
komaan Ludo, er uit, want het wordt een zware dag.
Om 7 u trokken we de deur van de Albergue achter ons toe,
we vertrokken vol goede moed, het zonnetje scheen ook al goe!!!
Dit gaat zeker en vast een zweetdag worden,daar kun je van op aan,
want we moeten heel wat kilometers langs zwarte asfaltbanen gaan.
Tegen de middag hielden we aan een boerderij een broodnodige stop,
want met die hitte was onze voorraad water reeds op.
We kregen daar lekker fris water aangeboden,
we voelden het tot in onze tenen lopen.
Daarna konden we er weer even tegenaan,
om in Somo op zoek naar de overzetboot te gaan.
Iets over half vier kwamen we aan de inschepingskade aan,
maar voor onze neus zagen we ons bootje gaan.
Na een half uur zou de boot zijn weergekeerd,
dus hebben we ondertussen van een goeie cola geprofiteerd.
Om vier uur konden we voor 2 euro met de overzetboot mee,
Het zicht op Santander viel reuze mee!!
Na een beetje zoeken kwamen we in de Albergue aan,
na het inschrijven wilden we zo snel mogelijk naar onze kamers gaan.
Maar wat vonden we daar?
Negen dubbele bedden naast mekaar!!!!
We zaten hier net als haringen in een ton,
geen mens die hier zijn rugzak ergens zetten kon!!!
Van slapen zal er niet veel in huis komen, zeker weten!!
het is hier net een sauna, van het minste begin je te zweten.
We gingen ons maar vlug opfrissen en trokken daarna het stadje in,
we gingen boodschappen doen en kochten kabeljauwfilets, hm, dat was wel naar mijn zin.
Na het eten wilden we nog even naar de kathedraal, maar we hadden pech.
Er was een speciale dienst aan de gang en ze stuurden ons weer weg.
Rond 21.00 u zou de deur weer open gaan,
maar toen we daar terug aankwamen werd de deur een tweede keer juist voor onze neus dicht gedaan.
We besloten dan maar terug naar de Albergue te gaan,
en het gevecht met de sauna aan te gaan.
Wat een pelgrim toch lijden kan, wat een hitte was dat,
dit hadden we nog niet meegemaakt, en dat in zo een grote stad!!
...
We genoten weer van een zalige nacht,
en om 7 u stonden we weeral met onze rugzak op wacht.
Vandaag ging het weer van het ene stenige pad naar het andere,
ik hoop dat dat gauw zal veranderen,
want met die kiezelbaantjes daar heb ik het niet zo mee,
ik loop veel liever langs het strand en langs de zee.
Maar voor we aan de kustlijn waren, moesten we eerst nog langs ravijnen en kloven,
we passeerden door velden en weiden, we klauterden door afgesloten poorten, mensenlief, niet te geloven!!
Rond de middag kwamen we in Laredo aan,
en zijn onmiddellijk naar een bakker op zoek gegaan.
We namen lekker vers brood en wat fris drinken mee,
en hielden een uurtje rust om te eten en te genieten van het strand en de zee.
Nog 3 km hadden we tot Colindres te gaan,
en aan voorbijgangers vroegen we of ze onze Albergue wisten staan.
We moesten op het politiebureau de sleutel gaan halen,
daar kregen we ook onze stempel en moesten we 5 euro overnachtingskosten betalen.
Een beetje later zijn we in de Albergue aangekomen,
en konden we onder een lekkere douche van onze zoveelste etappe bekomen.
Ik trok frisse kleren aan,
en ook nog maar vlug de vuile was gedaan.
Vandaag was ons menu niet zo uitgebreid,
het was weer macaroni in tomatensaus, ik had wel een beetje spijt,
maar ja, het kan niet alle dagen een feestmaal zijn,
af en toe moet er een beetje water bij de wijn.
Vandaag kruipen we vroeg onder de wol,
want onze agenda voor morgen staat overvol.
...
Vannacht heb ik eindelijk nog eens een zalige nacht gehad,
dat kwam zeker omdat ik nog heel wat slaap in te halen had.
Na het ontbijt gingen we weer op stap,
en onze weg ging over een mooi fiets-en wandelpad.
Daarna ging het weer verder langs de zee,
die gaf ons af en toe een koele bries, zo stappen valt reuze mee.
We nemen een half uurtje rust en zetten daarna onze tocht weer verder langs de duinen en een stukje strand,
en via een klim van 120 trappen laten we Baskenland achter ons en zijn we in Cantabria aanbeland.
Hier gaat het een heel stuk over de gewone baan,
maar we moeten wel door een paar haarspeldbochten gaan.
Ook het klimmen en het dalen is hier nog niet gedaan,
we komen maar juist op tijd aan het bureau van Toerisme aan.
Vanaf 15.00 u is de sporthal van Castro Urdiales open,
dus hebben we nog even tijd om een cafeetje binnen te lopen.
Castro Urdiales is een prachtige vissersstad met de schitterende Santa Maria Kerk,
je kijkt je ogen uit, zowel naar het binnen- als het buitenwerk.
Ondertussen hebben Guy en ik er twee maatjes bij,
een Duitser,Cedric, en sinds vandaag is ook Eluska, een jonge Baskische dame van de partij.
Met ons vieren kregen we in de sporthal één lokaal,
hier was ruimte genoeg voor ons allemaal .
Na het douchen trokken we de stad in op zoek naar een avondmaal,
ik vroeg me af wat het zou worden dit maal.
Eluska stelde voor om Spaans te eten,
maar we hebben Turkse mix en lekkere frietjes gegeten.
Dit alles overgoten met een lekker glaasje wijn,
meer hoefde dat voor mij niet te zijn.
We voelden ons allemaal goed voldaan,
en besloten om tien uur maar onder zeil te gaan.
...
Zoals ik het verwachtte is het ook geschied,
veel geslapen heb ik niet.
Bovendien hadden ze ook nog eens de airco afgezet,
en een beetje verder lag er een snurkende fransman op zijn bed.
Ik kon er niet meer tegen en ben maar opgestaan,
en na het ontbijt zijn we weer terug op pad gegaan.
Voor het eerst sinds lange tijd vertrokken we met regen,
langs de ene kant goed, langs de andere kant viel het wel tegen.
Het bemoeilijkte het klimmen en het dalen,
maar we zullen het wel halen.
We trokken verder langs de promenade van de rivier Rio de Bilbao,
we zagen een prachtige voetgangersbrug en een kunstwerk van een grote spin, die moet zeker op de foto.
We liepen verder langs de rivier, maar opeens zaten we strop,
we vroegen de weg aan een passant en we moesten links bergop.
Het laatste stuk naar Portugalete ging over de grote baan,
en een lieve dame wees ons de Albergue aan.
We kregen onze stempels en we checkten in,
we verfristen ons en trokken naar de stad op zoek naar eten, maar het was tegen onze zin:
we vonden nergens een winkel of magazijn,
die voor 17u30 zou open zijn.
Met hangende pootjes keerden we naar de Albergue terug,
en in afwachting van het opengaan der winkels, legden we ons even op onze rug.
We hebben vandaag lekkere macaroni klaargemaakt,
en ook al kwam het gewoon uit de microgolf, het heeft ons zeer goed gesmaakt.
Na de afwas en het invullen van mijn dagboek, kwam er een olifant met een hele lange snuit,
en is het verhaaltje voor vandaag echt uit!!!
...
Vandaag vertrokken we om 6u40 uit het klooster,zonder ontbijt,
Guy dacht dat hij nog brood bij zich had,maar toen hij zag dat dat niet zo was, verdween van zijn gezicht elk spoortje van vriendelijkheid.
In plaats van een lekkere boterham, hebben we al direkt een stevige klim voorgeschoteld gekregen.
Daarna ging het natuurlijk weer steil bergaf langs stenige paadjes en kronkelende wegen.
Zo zette onze tocht zich verder, op en neer,
de ene keer al wat steiler dan de andere keer.
Toen we na 17 km stappen eindelijk in het stadje Gernika arriveerden,
werd het hoog tijd dat we een bakker vonden, want we voelden dat onze magen zich keerden.
We bleven deze keer van veel zoekwerk gespaard,
want in de stad was er juist markt en daar hebben we snel wat voedsel bij elkaar vergaard.
We kozen een beetje verder een rustig bankje uit,
en bijna uitgehongerd overvielen we onze pas gekochte buit.
Na het eten hadden we het even moeilijk om weer op de camino te geraken,
maar uiteindelijk is het ons toch gelukt, zonder al te veel omweg te moeten maken.
Er stonden ons nog meer dan 20 zware en warme kilometers te wachten,
en de wegeltjes die we voor ons zagen zouden dat leed zeker niet verzachten.
Al dat klimmen en die gevaarlijke afdalingen langs stenige wegen,
ik heb er echt schrik van gekregen.
Ik was zeer tevreden toen we op onze bestemming waren,
want ik wilde zo snel mogelijk mijn voeten controleren op eventuele blaren.
We keken wel even op toen we bemerkten dat onze slaapplaats voor vandaag een container was,
Maar toen de hospita zei dat er airco was, voelden we ons beiden in ons sas.
Je kunt niet geloven hoe een deugd die frisheid deed,
na een zware dag van stappen en uw lichaam helemaal bezweet.
We kropen vlug onder de douche en trokken frisse kleren aan,
ik deed de was en Guy is naar de winkel gegaan.
Na het eten werd ik nog eens door Jeanneke gebeld,
en daarna heb ik weer een verhaal aan mijn dagboek verteld.
Rond 21u30 wilde ik gaan slapen en ik dacht, hopelijk loopt het hier niet uit de hand,
want even er voren waren er een paar Spanjaarden en Hollanders met veeeel blikjes bier aanbeland!!!!!
...
Vandaag ben ik om 6 u opgestaan en ik begon alvast mijn rugzak te pakken,
ik zag gisteren dat er in de Alberge geen plaats was om te ontbijten, dus wilde ik al naar buiten afzakken.
Ik nam mijn ontbijt buiten op een bank,
en daarna waren we weeral klaar voor onze eerste bergflank.
Vandaag zal het klimmen, klimmen en nog eens klimmen zijn,
In het dorp Xemein zagen we naast de kerk een paar schragen en stoelen staan,
dat vonden we wel fijn,
zo konden we onze benen en voeten even laten bekomen,
en dus hebben we daar onze lunch pauze dan ook genomen.
Daarna ging onze tocht weer verder in dalende lijn,
maar we moesten nog door een steile middeleeuwse met stenen geplaveide kruisweg, eer we aan het klooster van Cenarruza zouden zijn.
Bij de paters konden we slapen in een speciaal daarvoor voorzien gebouw,
We kregen onze stempels en een pater vertelde ons dat het eten om 21.00 u opgediend worden zou.
Na het eten moest ik dringend in mijn dagboek beginnen schrijven, ook al was ik zeer moe,
ik moest nog even doorbijten, want ik kwam er al twee dagen niet meer toe.
Maar wat wil je, het waren al een paar dagen zware etappes geweest,
dan is het wel aan te nemen dat je 's avonds niet meer zo helder bent van geest.
...
Om 7u30 stond er een lekker ontbijt voor ons klaar,
en daarna was het tijd om aan onze volgende tocht te beginnen, nietwaar!!
We vertrokken richting Deba, en moesten 3 mooie vissersstadjes passeren,
maar, dat wilde zeggen: 3 keer klimmen en ook weer 3 keer dalen, we moesten ons dus weer ferm weren.
En ook al hadden we als we boven kwamen bijna geen adem meer,
de prachtige uitzichten over de wijde zee, vertederden ons telkens weer.
Om 12u lasten we even een pic-nic pauze in,
en daarna begonnen we aan onze tocht naar beneden, wel een beetje met tegenzin.
We daalden langs steile graspaadjes naar omlaag en via trappen naar beneden liepen we het centrum van Deba binnen,
We gingen eerst op een terrasje een glaasje drinken, daar moesten we niet te lang over verzinnen.
Iets na vieren kwamen we in de Alberge aan,
en zijn eerst onder de frisse douche gaan staan.
Daarna gingen we de stad in op zoek naar wat eten en een flesje wijn,
want morgen zouden er op onze tocht geen winkels te vinden zijn.
Vanavond aten we Chinees en een lekker glaasje rosé,
en daarna gingen we nog even uitwaaien op een bankje aan de zee.
Het luisteren naar het ruisen van de golven gaf me een rustgevend gevoel,
hopelijk heb ik een goede nacht, zonder al te veel gewoel.
...
Vandaag heb ik een extra uurtje slaap genomen,
ik ben pas om 7 u uit mijn bed gekomen.
Ik voel het, dat heeft mijn lichaam goed gedaan,
Na het ontbijt ben ik weer fit genoeg om vol nieuwe moed verder te gaan.
Rond 7u45 vertrekken we uit de Alberge en volgen de gele pijlen op de grond,
De weg is redelijk vlak en we lopen een tijdje langs een bijna uitgedroogde rivier, dat lijkt me niet gezond.
Daarna is het met de platte weg gedaan,
Om Guadalupe te bereiken moeten we de hoogte in gaan.
De klim was echter wel de moeite waard,
het panoramazicht over Irun leek precies een postkaart.
We blijven klimmen tot in Pasaia Donibana, met een geweldig zicht op zee,
De herinnering aan deze prachtige zichten neem ik in mijn fototoestel voor altijd mee.
We gingen verder tot Pasaia San Pedro, de thuishaven van een kleine visserijvloot,
en daar werden we voor 50 eurocent overgezet met een kleine boot.
We trokken verder naar omhoog, met rechts van ons de zee,
rond de middag hielden we aan een bankje even halt,want we hadden onze pic-nic ook nog mee.
Na de lunch moesten we weer terug het GR pad op,
van schrik sprongen de druppels zweet zomaar op mijn kop.
Want de voorbije dagen was het afdalen mij niet zo goed bevallen,
en het ging hier weer flink naar beneden, ik hoop dat ik deze keer niet te veel zal vallen.
Ik was zeer voorzichtig en kwam zonder brokken aan op de wandelpromenade van Saint Sébastian,
We liepen verder langs de prachtige stranden, wat had ik goesting om daar even te gaan liggen, man,man,man!!!
Maar dat goestingske ging niet door,
we hadden nog redelijk wat kilometers voor de boeg, dus , het stappen ging voor!!
Aan het einde van de stranden moesten we langs vele trappen terug naar boven,
en tot in Igeldo was het weer terug klimmen geblazen, ge kunt het niet geloven.
We waren blij dat we aan de camping waren, want onze voeten deden zeer,
maar kunt ge het al raden, jaja, plaats was er niet meer!!!
We moesten nog 9 km verder en pas om 18u30 kwamen we in Orio aan,
we waren dolgelukkig toen we onze Alberge zagen staan.
Alberge San Martin zag er mooi uit en dat beviel ons wel,
we waren goed terecht gekomen, het leek precies een hotel.
Er waren machines om onze vuile plunjes te wassen en te drogen,
en ook bij het souper werden we lekker verwend, dat is niet gelogen.
Rond 22u30 was het hoog tijd dat ik naar mijn bedje kon,
want het was weer een zware tocht geweest en we liepen al van vanmorgen in de zon
...
Ondanks de zware etappe van gisteren heb ik vannacht zeer slecht geslapen,
ik kon met moeite mijn bed uit, en moest aldoor maar gapen.
Na het ontbijt verbeterde mijn toestand stilaan,
en maakten we ons klaar om richting Spanje te gaan.
We besloten om vandaag langs de gewone weg te gaan.
We liepen langs een golvende asfaltweg door de bossen, en op korte tijd hadden we al 7 km gedaan.
Daarna moesten we gedurende 14 km langs de N121H,een zeer drukke baan,
de kamions zoefden ons voorbij en wij hadden maar een smal stukje weg om te gaan.
Op sommige momenten moesten we met gespreide benen over de goot gaan staan,
anders zouden we door de zucht van die grote mastodonten zeker op onze smikkels gaan.
We zijn blij dat we heelhuids in Irun zijn aangekomen,
en ergens hebben we spijt dat we door het drukke verkeer geen foto's hebben genomen.
Wat is Irun een grote stad, we moesten nog 4 km verder gaan,
en na veel navraag kwamen we eindelijk aan de Alberge aan.
Deze ging pas om 16.00 uur open,
dus ging ik eerst maar wat te eten kopen.
Een beetje verder zagen we een parking met wat bankjes staan,
en hebben daar op ons gemakske een siesta gedaan.
Tegen vier uur trokken we terug naar de Alberge om ons in te schrijven,
daarna was het de hoogste tijd voor de verzorging van onze bezwete lijven.
We maakten ons klaar om nog even terug de stad in te lopen,
want ik moest voor mij een nieuwe handtas gaan kopen.
Na het avondeten begonnen mijn oogkleppen redelijk vlug te zakken,
ik kroop vroeg onder de wol, ik voelde mijn lichaam verzwakken.
Ik had dringend behoefte aan wat extra uurtjes rust,
zoniet geraakte ik helemaal uitgeblust.
