oesterschelpenborstjes moe & leeggegeven schrompelen ongestreeld onder de eeltlaag van reeds lang gestolde lava waar vergeten parels huivertartend naar kelkhanden hunkeren
het stekelige bolster versteend nu & vergroeid onlosmakelijk met wat elfenborstjes waren ooit in verbittering verschrompeld & verlept maar bovenal verloochend niet meer het trotse uithangbord
lang niet langer angels uitdaging voor de prooi het jachtseizoen onherroepelijk voorbij tenzij met strijklicht mild mijn lens 1 sprookje mag penselen andermaal 1 laatste maal
& als zij dan ontheiligend brutaal elke man vervloekt het troosteloze slagveld toont waar alle groen verschroeide tot grauwe rimpelhuid & enkel nog de gruwel rest van de verloren oorlog kan huiverend slechts vingertoppenpowezie uit fluisterwoordjes behoedzaam ragfijn 1 sluier weven wazig de pijn in nevels hullen
hopend op 1 vage glimlach & mogelijk toch weer 1 nieuwe tweede huid die zij dan hunkerend af moet leggen voor ik haar bereiken kan toch nog
05-04-2006 om 15:28 geschreven door fjet ding
|