Nu alle uitstappen afgewerkt zijn, genieten wij de overige dagen van onze vakantie van alle geboden mogelijkheden van club Aldiana. We verkennen het wellness-center, met haar zwembad in de stiltezone, waar het zeer aangenaam vertoeven is, weg van alle drukte, de fitness, de manège, en we wandelen vooral veel langs het 3 km lange idyllische privé-strand.
We genieten ook van de lekkere buffetten, met overal show-cooking, en vooral genieten we van de uitgebreide keuze aan dessertjes en vers fruit, zoals mangos, ananas, enz.
Nog een tip : als je in de mogelijkheid bent om je vakantie te plannen op een tijdstip naar keuze, vermijd dan het regenseizoen (augustus, september, oktober). In 2005 heeft het er tijdens die maanden overvloedig geregend en gestormd, vele straten in Mbour stonden blank, bomen werden ontworteld en hutjes zwaar gehavend. Tijdens het regenseizoen is het er ook zeer warm en klam.
Vandaag rijden wij met ons vier (mijn echtgenoot, ikzelf en onze toevallige reisgenoten Carine en Belle) naar de badplaats Saly. We hebben vernomen dat daar een Belgische dame, die gehuwd is met een Senegalees, een hotelletje openhoudt, en we willen daar wel eens naartoe. Of beter gezegd, Carine wil daar graag naartoe, en we zijn al gans de week samen op stap, dus ook nu, samen uit, samen thuis.
Petit Matar komt ons ophalen, zo fier als een gieter met de auto van zijn oudere broer : een rode oude Peugeot. Maar de vehikels indachtig die we al langs de weg gezien hebben, valt het nog mee. Enkel de deurklink rechtsachter marcheert niet, dus stappen wij wel langs de andere kant in en uit.
Aan een kruispunt in Mbour gekomen, doet de politie teken om te stoppen. Die had weeral gezien dat er toeristen in de wagen zaten en had al centjes in gedachten.. Petit Matar vermindert vaart, en stuurt naar de zijkant van de weg. Dan geeft hij volop gas en is terug vertrokken. Wij verwonderd : moest jij niet stoppen ? Een grote grijns is zijn antwoord. Ja, ginder kan zoiets nog, radar is er nog niet in gebruik ! Dus op naar Saly dus. Als wij in het stadje aankomen, moeten wij door smalle straatjes om tot bij Auberge Kadhy te komen. Er ligt geen verharding in de straten, enkel een dikke laag zand, waarin de wagen voortdurend wegglijdt. We zijn zeer welkom bij onze landgenote, en daarna lopen wij nog even langs het strand. Wij realiseren ons steeds meer dat wij in het Knokke van Senegal terechtgekomen zijn, en alle authenticiteit er verdwenen is. Wij willen dan ook graag zo spoedig mogelijk terug naar ons hotel. Maar Petit Matar heeft nog een verrassing voor ons in petto. Hij voert ons door Mbour en stopt aan zijn huis. We worden daar zeer hartelijk ontvangen door zijn moeder en zussen die ons bedanken voor wat wij voor de familie gedaan hebben. We krijgen een colaatje (de rest van de familie drinkt water) en daarna dringen ze erop aan dat we zouden blijven eten. We willen niet onbeleefd zijn en blijven. Maar in het huis staan enkel twee zetels, waar zullen wij dan eten ? Het wordt ons al gauw duidelijk : een kleed op de grond, daarop een grote schaal rijst met vis en we mogen ons daar rond op de vloer zetten, en allen eten uit de pan. Willen jullie een lepel ? vragen ze. Liefst wel, ja. Het eten is echt lekker. Na de maaltijd vertrekken we terug naar het hotel. We zijn nog maar een paar kilometer ver op de slechte weg, of we hebben een klapband. Gelukkig heeft Petit Matar een reservewiel bij, doch de krik marcheert aan geen kanten. Dan maar een wagen aangehouden en hulp gevraagd. Na een aantal wagens lukt het toch. Een chauffeur geeft zijn krik af en rijdt door. Wij vragen aan onze gids : ken jij die man dan ? Neen, zegt hij, maar ik heb afgesproken dat ik de krik afgeef in een winkel een paar km verderop. Kijk, ook dat is dan Afrika, zoiets zou bij ons toch niet kunnen. Als we aan het hotel aankomen zien we dat het geplaatste reservewiel ook al plat staat. Petit Matar zegt dat het wel in orde komt, hij zal iemand bellen voor hulp. Door de bandenwissel hebben wij toch een paar uur in de brandende zon doorgebracht. We hebben dan ook reuzedorst als we in het hotel aankomen en bestellen meteen 8 pintjes : voor elk 2. We krijgen er maar 4 in een keer, en van colère drinkt Carine ze alle 4 na elkaar op aan de toog. De obers trekken hun ogen nogal open, dat hebben ze waarschijnlijk nog niet meegemaakt.
Het Roze Meer. Eigenlijk hadden wij hier meer van verwacht. De gids vertelde ons dat het die dag niet zo roze was, en dat dit te wijten was aan de weersomstandigheden.
Het slavenhuis. De weg zonder terugkeer. Hierlangs werden de slaven verscheept, en de zieke en onderkomen slaven in zee geworpen. Zicht op het binnenplein : de rijke kooplui stonden boven en kozen de slaven uit die ze zouden meenemen. Op de deuren spreuken als blijvende aanklacht tegen de slavernij.
Senegal dag 5 - Bezoek aan Dakar, eiland Gorrée en Lac Rose
Bezoek aan Dakar, het eiland Gorrée en het roze meer.
Vandaag bezoeken wij de stad Dakar, het eiland Gorree en het roze meer. Een druk programma dus. Dat wordt weer vroeg vertrekken, vooral om file te vermijden. Vanuit Dakar vertrekt er om het uur een boot naar het eiland Gorree, dus moeten we de voorziene boot trachten te halen., anders verliezen we teveel tijd. Zo gauw het restaurant open is nemen we ontbijt. Deze keer staat ons lunchpakket klaar, toch vullen we nog wat bij met de zaken die we graag lusten. We nemen altijd voldoende mee , ook voor de gids en de chauffeur, we weten dat we hen daar plezier mee doen. Onze gids heeft het liefst ontbijtkoeken (briochkes dat we zeggen), lekker zoet ; de soorten van het hotel zijn niet te koop in de winkels.
We kunnen dus op tijd vertrekken, maar zoals gevreesd komen we in de file terecht. Maar ook dat heeft wel iets. De ene na de andere verkoper komt aan de open ramen zaken aanbieden: dat gaat van oorstokjes, voetbaltruien, kinderschoenen tot (gestolen ?) autoradios toe, teveel om op te noemen. Er passeren er zeker een 50-tal. Onze chauffeur koopt een paar kinderschoentjes, even keuren en gelijk oversteken : geld en koopwaar, want de file komt op gang. Als we in Dakar aankomen is het al heel warm geworden we zijn te laat voor de boot. Eén uur wachten dus op de volgende boot. Om de tijd te doden neemt Petit Matar ons mee naar het goederenstation, dat dichtbij is, en van waaruit zeer veel koopwaar verzonden wordt.
Dan bezoeken we nog een groothandelsmarkt, een grote donkere loods, waar de koopwaar, voornamelijk etenswaren, hoog opgestapeld ligt. Aanvankelijk worden we wat wantrouwig bekeken, maar zodra ze onze reisgezel Carine in de gaten krijgen, klaren de gezichten op. Carine loopt inmiddels gekleed zoals de Senegalese vrouwen, zij heeft zich een tweetal outfits aangeschaft. Van overal klinkt het Elle est belle, en ook de vraag waarom wij niet zoiets dragen. Ja, die kledij dat is voor de liefhebbers dus. Carine staat daarmee, ze is zon donker type.
Tijd om terug naar de vertrekplaats van de boot te gaan, en nu kunnen we mee. Als we bijna het eiland bereiken, ontstaat er tumult op de boot. Een vrouw begint te roepen en te krijsen, en twee mannen van de security kunnen haar nauwelijks in bedwang houden en leiden haar naar binnen, waar ze verder gaat met roepen en tieren. Blijkt nu dat deze vrouw een halssnoer verkocht had hetgeen verboden is op de boot en weigerde het wisselgeld terug te geven. Toen ze door de koper hiervoor aangemaand werd, schoot ze in een franse colère en smeet het halssnoer overboord. En zo ontstond de ruzie. In Gorree bezoeken wij eerst het slavenhuis. Dit behoort tot het werelderfgoed. Een zeer geëmotioneerde conservator geeft toelichting over het feit dat gedurende eeuwen hele families hier naartoe gebracht werden, mannen, vrouwen en kinderen gescheiden werden en in aparte ruimtes opgesloten, en verkocht aan eigenaars in verschillende werelddelen. Als je de kleine ruimtes ziet waar 15 personen opgesloten werden, dan doet je dat toch wel iets. Vanuit het binnenplein loopt een gang naar de zee : van hieruit vertrokken dan de boten met de slaven ; ook de zieken werden zonder pardon hier in zee geworpen. Mannen onder de 50 kg konden ze niet verkopen, dus werden ze vetgemest met meel en olie tot ze dat gewicht bereikten. Een aantal jaren geleden was de paus hier op bezoek, en had vergiffenis gevraagd voor het feit dat de katholieke kerk dat onrecht zolang heeft laten gebeuren. We bezichtigen nog verder het mooie eiland en wachten op de boot. In afwachting gaan we iets drinken en profiteren ervan om even het toilet te op te zoeken. Een grote zwartgeblakerde frietpot staat te dampen naast de toiletdeur, en de toiletvloer ligt er kletsnat bij. Zijn wij blij dat we hier niets bestelden om te eten, geef ons maar ons lunchpakket ! (dat hebben we in de wagen opgegeten om tijd te besparen)
Hierna verkennen we Dakar. We rijden langs de bijzonderste gebouwen, maar het is er zo druk, een heksenketel. Aan de kunstmarkt stappen we uit. Als je een echte markt voor ogen had, kom je bedrogen uit. In smalle straatjes en op een open plaats zitten de mannen houten beeldjes en djembés te maken. Met zeer primitieve middelen maken ze mooie dingen. In de buurt de ene winkel naast de andere. Wij haasten ons om Dakar te verlaten, het is er zo warm en verstikkend van de uitlaatgassen. Nu richting roze meer, de aankomstplaats van Parijs-Dakar.
Het roze meer is niet zo roze als we verwacht hadden, dit komt door het weer zegt de man die daar uitleg geeft. Je kan er drijven op het water, door het zoutgehalte blijf je altijd boven. Dat hebben we aan ons laten voorbijgaan ! Rond het meer allemaal hopen zout, gewonnen uit het meer.
Inmiddels is het reeds laat geworden en we hebben nog een ganse rit voor de boeg.. We maken nog eens een toer rond het meer, en keren terug naar het hotel.
Vandaag geen uitstappen we gaan enkel het domein eens grondig verkennen en lange strandwandelingen maken.
Na het ontbijt doorkruisen wij het volledige domein. Je kan er zo aangenaam wandelen onder de hoge bomen en het is er erg rustig ; je hoort niets anders dan de golfslag van de oceaan en het gefluit van de vogels in de bomen. Je ziet er ook veel mooie vogels, de grote lijken op papegaaien, dan zijn er nog de iets kleinere zwarte en kleine knalgele. Deze laatste zijn zo groot als de mussen bij ons, en even vrank. Ze komen zelfs op de rugleuningen van de stoelen zitten aan het buitenrestaurant.
Plots zien wij een paar aapjes de weg oversteken. Dan zien wij dat er een ganse bende tussen de rundalows rondloopt. Ze plunderen de vuilbakken, en komen zeer dichtbij. Een echtpaar had ontbijt laten komen op hun terras, en voor hun ogen werd alles leeggeroofd. De aapjes begonnen met de kan fruitsap omver te trekken en op te likken, dan de confituur, en zo verder tot alles op was. Ze hadden de aapjes kunnen wegjagen, maar verkozen dit tafereeltje te filmen. In het restaurant was en immers nog voldoende gelegenheid tot ontbijten.
De aapjes verblijven s nachts in het woud achter de club, en doorkruisen in de voormiddag het domein, om de ganse dag te verblijven in de omgeving van het golfterrein. In de vooravond keren zij dan terug naar hun slaapplaats.
We gaan ook nog even het strand op. Een groep arbeiders is bezig met het strand schoon te maken en alle aangespoelde zeewier bijeen te harken, dat wordt dan later opgehaald. De golven hebben ook veel vissen op het strand geworpen. We zien dat de arbeiders de vissen naar een grote leguaan toewerpen, die op het strand rondwandelt. Men vertelt ons dat er verscheidene leguanen zijn, zelfs nog veel grotere dan deze. Ze doen je niets als je ze met rust laat. Later zagen wij zelfs een reuzenexemplaar drinken aan de waterbak waar je je voeten afspoelt als je van het strand komt.
In de namiddag doen wij nog een fikse wandeling langs het strand, tot aan het dorpje Nianing. Daar op het strand staan houten stellingen, waarop kleine visjes te drogen liggen. Het krioelt hier van de vliegen, op en naast de vissen. De vissers gebruiken er netten met veel te kleine mazen, slecht voor het visbestand dus. Er zijn ook stellingen waarop grote zeevruchten te drogen liggen. Dat zijn de Senegalese mosselen, die kunnen tot 8 kg. wegen. Ze worden gedroogd, en dan in schijfjes gesneden en met de rijst meegekookt om hieraan smaak te geven. Wij kwamen in een kerkje waar het wijwatervat een mossenschelp was, en het was een groot wijwatervat hoor.
Wij wandelen terug, niemand valt ons lastig, ze kennen ons al allemaal als vrienden van Petit Matar. We gaan nog een klapke doen met zijn vader, Modou Daffé. In zijn hutje op het strand verkoopt hij, of een van zijn kinderen als hij met toeristen weg is, op maat gemaakte sandalen en ook houtsnijwerk. Maar geen enkele keer heeft men ons gevraagd om iets te kopen.
We gaan ook nog even een mailtje versturen naar het thuisfront, zodat die weten dat alles ok is. Het klavier is echter geen azerty, ook geen querty. Het is dus zoeken naar de toetsen, maar we hebben alle tijd , ook dit is vakantie.
We doen het vandaag dus rustig aan, morgen hebben we weer een druk programma. We bezoeken Dakar, het slaveneiland Gorree en het roze meer.
Voor een bezoek aan mijn blogje met fotobewerkingen, druk op de button 'Gazel' hieronder
-------------------------
Beste bezoeker, Welkom op mijn blog. Hier kan je het verslag lezen van mijn reis naar Senegal, met verblijf in Club Aldiana in Mbour. De uitstappen hebben wij gemaakt met een betrouwbare lokale gids, die ons op zeer korte tijd een heel stuk van zijn land heeft laten zien. Indien u vragen hebt, mail me gerust, en een berichtje in mijn gastenboekje zou me verheugen. Nog veel leesplezier !
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
