Laurel & Hardy

Ze waren het grootste comedy-team die de wereld ooit gekend heeft: Stan Laurel (1890 – 1965) en Oliver Hardy (1892 – 1957). In Nederland werd het duo ook wel oneerbiedig “de Dikke en de Dunne” genoemd. Van 1927 tot 1951 maakten zij in totaal 81 korte films en 24 hoofdfilms. Vele opa’s en oma’s, vaders en moeders hebben in de bioscoop gehuild van het lachen om de gezette, bazige en wel heel erg van eigen kunnen overtuigde Oliver Hardy en de magere, verlegen en naïeve Stan Laurel. Beiden waren even onhandig. Zelfs de meest eenvoudige situaties konden zij, tot groot vermaak van het publiek, in een handomdraai in het honderd laten lopen.

Hun gezamenlijke carrière begon in 1921 met de film “Lucky Dog”. In deze door Jess Robins geregisseerde film heeft Stan Laurel de hoofdrol en Oliver Hardy een kleine bijrol als schurk. In 1926 stonden zowel Laurel als Hardy onder contract bij producent Hal Roach. Onder supervisie van regisseur Leo McCarey werd hun eerste film als duo gemaakt: “Duck Soup”. Er zouden nog zo’n dertig zwijgende twee-akters volgen tot ze de overstap naar de geluidsfilm maakten, de zogenaamde “talkies”. Ook dit waren in eerste instantie korte twee-akters zoals “the Music Box” (waarvoor ze een Oscar kregen) en “Scram!” (die nogal wat problemen met de filmkeuring had). De eerste echte hoofdfilm van “de jongens” was “Pardon Us” uit 1931. Omdat ze clandestien bier hebben gebrouwen en dat aan een agent te koop aanboden komen Stan en Ollie in de gevangenis terecht. Ze weten echter te ontsnappen maar worden ook weer opgepakt. Na een niet bepaald zachtzinnige afspraak bij de tandarts vallen ze midden in een gevangenis oproer. Nadien volgden “Pack Up Your Troubles - Zet je zorgen opzij” uit 1932, “Fra Diavolo” uit 1933, “Sons of the Desert – Kolder op zolder” (1933), “Babes in Toyland - Laurel & Hardy in Wonderland”(1933), “Bonnie Scotland” (1935), “The Bohemian Girl” (1935), “Our Relations” (1936), “Way Out West – Stad op stelten” (1937), “Swiss Miss – IJsco toeristen” (1938), “Blockheads – Houten Koppen” (1938), “The Flying Deuces – In het vreemdelingenlegioen” (1939), “A Chump at Oxford - Boemelstudenten” (1940) en “Saps at Sea - Zeebonken” (1940).

Aan al deze films heeft iedereen wel een herinnering. Het liedje “Honolulu Baby” uit “Sons of the Desert”, het dansje voor de saloon uit “Way Out West”, het gevecht van Laurel om een slok drank uit het vaatje van een Sint Bernhardshond uit “Swiss Miss”, Stanley die voor het eerst achter het stuur mag zitten van Oliver’s auto en de garage mag inrijden. Hij vergeet echter de knop van de automatische garagedeur en ramt de hele garage aan gort in “Blockheads”. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Kostelijke filmmomenten die je nooit vergeet.

In 1940 kwam het tot een breuk met Hal Roach en Laurel en Hardy gingen voor MGM en Twentieth Century Fox lange speelfilms maken. Maar ook al haalden deze films niet het niveau van de films die ze voor Hal Roach maakten, in elke film zat toch altijd wel een staaltje van hun comedy-talent. Hun laatste film maakten ze in 1951: “Atoll K” soms ook wel bekend onder de titel “Utopia” of "Robinson Crusoë eiland". Ik kan me voorstellen dat weinig mensen deze film gezien hebben en terecht. Het is de slechtste die ze ooit gemaakt hebben. Dit had alles te maken met o.a. de ziekte van Stan Laurel (in de film is hij zwaar vermagerd te zien) en de communicatieproblemen tijdens de opnamen van de film. "Utopia" was een Frans/Italiaanse co-productie waarbij de meeste acteurs in een andere taal dan Laurel en Hardy spraken.

De films van Laurel & Hardy (behalve die van de latere Fox en MGM films) werden in Nederland hoofdzakelijk uitgebracht door het verhuurkantoor Express Film van Jan Dresscher uit Amstelveen. Dresscher was expert op het gebied van de Laurel & Hardy films. Tot ver in de jaren zestig werden alle kopieën tijdens Paas-, Pinkster- en Kerstvakanties ingezet. Elke zichzelf respecterende bioscoop vertoonde vroeger een Laurel & Hardy in het weekprogramma. Naar mate de belangstelling minder werd, door de komst van kleuren en breedbeeld films, verdwenen de zwart/wit films van Stan & Ollie naar de matinee’s. 

De belangstelling voor Laurel & Hardy is in Nederland nog steeds levend ondanks dat de films niet meer in de reguliere bioscopen worden vertoond. De Nederlandse Laurel & Hardy fans kunnen hun hart ophalen bij “Blotto”, het filmmagazine in zwart/wit (en tegenwoordig ook in kleur) voor nieuwtjes over teruggevonden kopieën, fandagen, etc. Onlangs is ook het hele oeuvre van Laurel & Hardy die ze voor Hal Roach maakten op DVD uitgekomen. Negen heerlijke schijfjes met onvergetelijke films.

"Well, here's another nice mess you've gotten me into."

Klik hier voor info over Blotto: www.blotto.nl 

Trivia:

Toen Oliver Norvell Hardy in 1957 stierf zei zijn partner Stan Laurel dat hij nooit meer zou optreden. Dat heeft hij inderdaad ook nooit meer gedaan.

In Duitsland werden ze Dick und Doof genoemd, in Nederland Dik en Dun, in Italië Stanlio & Ollio, in Mexico en Latijns Amerika El Gordo y El Flaco.

Bij Oliver's dood zei Stan Laurel:"The world has lost a comic genius. I have lost my best friend.

Filmglorie.nl