Waarom krijgen steeds meer vrouwen na hun veertigste last van eetstoornissen?

Dat is gedeeltelijk te verklaren door de maatschappelijke druk: het jeugdigheids- en slankheidsideaal. Dat leidt tot obsessies waarbij vrouwen krampachtig weigeren om afscheid te nemen van hun jeugd, hun lichamelijke verleidingskracht en hun vruchtbaarheid. Dergelijke vrouwen voeren voortdurend een pijnlijke concurrentiestrijd met hun jongere “rivales” en leggen zichzelf compleet onhaalbare lichamelijke normen op. Met andere woorden: ze hebben het bijzonder moeilijk om de verschillende levensfasen en de onvermijdelijke bijhorende veranderingen te aanvaarden.

Wat zijn de symptomen?

Op elke leeftijd: sterke gewichtsschommelingen, herhaalde diëten, geforceerd braken.
Vooral vanaf 40 jaar: overdreven aandacht voor het uiterlijk, verwrongen lichaamsbeeld, angst voor verdikking en veroudering, gebruik van afslankingsmiddelen en/of anorexigene stoffen, intens sporten, hoofdpijn, maagdarmstoornissen.

Toch moet worden nagegaan of het hier gaat om echte ziekten die gewichtsschommelingen veroorzaken of om een depressiesyndroom. Vandaar dat een eventuele diabetes, kanker, infectie of hyperthyreoïdie moeten worden uitgesloten alvorens de definitieve diagnose te stellen. Als er sprake is van slaapstoornissen en een verminderde libido, gaat het wellicht om een depressiestoornis.

Flagrante ontkenning

Deze eetstoornissen worden vaak miskend en dus niet altijd behandeld. Het is trouwens meestal de omgeving - de partner of de dochter - die zich zorgen maakt omdat de patiënte geleidelijk vermagert of overdreven begint te sporten.
Maar of het nu om tieners of om veertigers gaat: dergelijke patiëntes ontkennen hun problemen en weigeren er iets aan te doen.

Eetstoornissen vereisen een multidisciplinaire aanpak: het voedingsevenwicht moet hersteld worden, in samenwerking met een voedingsdeskundige, en ook het lichaamsbeeld moet bijgestuurd worden (waarbij een redelijk en haalbaar streefgewicht wordt vastgelegd), in samenwerking met een psychotherapeut. Die leert de patiënte ook het noodzakelijke rouwproces door te maken, zodat ze haar voortdurend veranderende lichaam leert te aanvaarden.
Deze voedingsaanpak moet aangevuld worden met een cognitieve en gedragsaanpak om de schadelijke gewoonten en de hinderlijke gedachteschema's bij te sturen.
Het is ook essentieel om de misvattingen over voeding en fysiologie recht te zetten: gewichtstoename met de leeftijd, de typische veranderingen tijdens de menopauze, risico op ondergewicht enz.
Ook relaxatietherapie kan de vrouw weer verzoenen met haar lichaam.